Semua Bab My sinner brother ความผิดที่ฉันเสพติด : Bab 21 - Bab 30

“เดี๋ยวนี้เห็นเฮียก็ไม่คิดจะทักแล้วเหรอ” ลัญชนาหยุดนิ่ง ค่อยๆดึงมือตัวเองกลับมาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะหันหน้ากลับไปสบตาเขาตรงๆ แล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มหวานที่แสนจะ… ไม่ได้มาจากใจจริงสักนิด “อรุณสวัสดิ์ค่ะ เฮียคิล” หากไม่รู้คงคิดว่าเธอประชด แต่เปล่าเลย คนตัวเล็กเพียงแต่อยากทำตามให้มันจบๆไป จะได้ไม่ต้องยืนต่อปากต่อคำกับเขานาน แต่เธอคิดผิด… เมื่อพอเธอพูดเสร็จแล้วเบือนหน้าจะเดินผ่านอีกครั้งเท่านั้น เสียงทุ้มของเขาก็รีบตามมาอีกประโยค “แล้วนี่ แต่งตัวจะไปไหน” สายตาคมกริบไล่มองเรือนร่างเธอจากศีรษะจรดปลายเท้าอย่างห้ามไม่ได้ คิ้วเข้มขมวดแน่นอย่างไม่พอใจ เสื้อสายเดี่ยวนั่นรัดแน่นแนบลำตัวจนเผยให้เห็นส่วนโค้งเว้าของเธอทุกระเบียบนิ้ว คอเสื้อที่แหวกนิดหน่อยเผยให้เห็นร่องอกตึงแน่นที่เบียดชิดกันโดยธรรมชาติ แม้จะมีเสื้อคลุมทับ… แต่มันก็ไม่ได้ช่วยปิดความเซ็กซี่ของคนตัวเล็กได้เลย “นัญนัดกับเพื่อนไว้ จะไปข้างนอกค่ะ” เสียงหวานเอ่ยตอบเรียบๆ พร้อมก้มหน้าหลบสายตาเขา มันชัดเจนว่าเธอกำลังพยายามรักษาระยะห่าง “พอดีเลย เฮียก็กำลังจะออกไป งั้นไปด้วยกัน เดี๋ยวเฮียไปส่ง—” เสียงทุ้มรีบแทรกทันควัน มือหนาเอื้

เป็นเวลาสองทุ่มตรง ในห้องนอนกว้างของบ้านหรู คิเลียนยังคงนั่งนิ่งอยู่บนโซฟา มือหนาถือแก้วไวน์แน่นราวกับมันคือสิ่งเดียวที่พอจะระบายความรู้สึกร้อนรุ่มในอกได้บ้าง แก้วแล้วแก้วเล่าถูกยกขึ้นดื่ม ไม่รู้ว่าตัวเองกระดกไปกี่ครั้งแล้ว มีเพียงความวูบวาบในอกและหัวใจที่เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ เท่านั้นที่บอกว่ามันมากพอจะทำให้ขาดสติได้ง่ายๆ เขาเฝ้ารอเสียงรถจอดหน้าบ้านมาตั้งแต่ที่คนตัวเล็กได้ออกไปตอนเช้าจนตอนนี้ฟ้ามืด ดวงตาคมเหลือบมองไปยังนาฬิกาบนข้อมือ สองทุ่มตรงพอดี แต่เธอยังไม่กลับมา ภาพของเธอที่ขึ้นรถไปกับไอ้เด็กนั่น วนเวียนอยู่ในหัวเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ความห่วงปนหึงที่เขาเกลียดนักกำลังค่อยๆลามทั่วตัว มืดคำ่ขนาดนี้ยังไม่รู้จักกลับบ้านกลับช่อง แถมยังไม่รู้ว่าป่านนี้ไปอยู่ที่ไหนทำอะไร ยิ่งคิดมันก็ยิ่งกัดกินความอดทนของเขาแทบขาด มือหนากำแก้วไวน์แน่นจนปลายนิ้วขาวซีด แก้วราคาแพงแทบแหลกคามือ และในจังหวะนั้นเอง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ก๊อกๆๆ “คิลคะ… คิล เปิดประตูให้เพนเข้าไปหน่อยสิคะ คิล…” เสียงหวานที่เขาเคยคิดว่าชวนฟัง บัดนี้กลับฟังดูหนวกหูเกินทน คิเลียนหลับตาแน่น ขบกรามแน่นจนขึ้นเป็นสัน เขาไม่อยากได้ย

“มีสิ ทำไมจะไม่มี ฉันถือทั้งสิทธิ์พี่ชาย… แล้วก็ผัว หรือเธอต้องให้ฉันทวนความจำ ลัญชนา…” คำพูดหยาบตรงไปตรงมาของเขาทำเอาลัญชนาชะงัก หัวใจเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้ เธอไม่คิดว่าเขาจะกล้าพูดออกมาโต้งๆขนาดนี้ ดวงตาเริ่มร้อนผ่าว มือเล็กกำแน่น “เฮียอย่าพูดจาบ้าๆนะ” เสียงเธอสั่นเล็กน้อย ขณะที่กัดริมฝีปากล่างแน่นจนเจ็บ เกลียดสายตาของคิเลียนตอนนี้ที่สุด ทั้งเจ้าเล่ห์และอันตราย ไว้ใจไม่ได้เลยสักนิด “หึ ดูเหมือนจะมีเด็กดื้อความจำไม่ค่อยจะดีสินะ ไม่เป็นไร… เพราะเดี๋ยวฉันจะทวนให้เอง” “เฮียจะทำอะ— อ๊ะ! อร๊าย!” เสียงหวานกรีดร้องเมื่อจู่ๆ ร่างเล็กก็ถูกเขายกขึ้นพาดบ่าอย่างไม่ทันตั้งตัว ลัญชนาดิ้นเร่า พยายามทุบแผ่นหลังเขาอย่างขัดขืน แต่ไม่มีผลแม้แต่น้อย เมื่อรู้ตัวอีกที เขาก็อุ้มเธอพาเดินต้อนเข้ามาในห้องตัวเองเรียบร้อยแล้ว ร่างบางถูกโยนลงบนเตียงขนาดใหญ่ในห้องที่ตกแต่งด้วยโทนเข้ม มืดและเงียบ สะท้อนถึงตัวตนของเจ้าของห้องชัดเจน ร่างเล็กรีบยันตัวลุกขึ้นแล้วโวยวายเสียงดัง “พานัญมาทำไมในห้องเฮีย!” คนตัวเล็กถามเสียงแข็ง พยายามจะลุกออกจากเตียง แต่ยังไม่ทันได้ดีดตัวขึ้น ร่างบางก็ต้องนอนราบกลับลงไปอีกครั้

“เหอะ… รักเหรอ? แกไม่มีแม้แต่สิทธิ์จะคิดแบบนั้นกับผู้หญิงของฉันด้วยซ้ำ” คำพูดของคิเลียนทำเอาชนกันต์ชะงักไปชั่วครู่ สายตานิ่งไปอย่างครุ่นคิด แน่นอนว่าเขาไม่เคยมั่นใจเต็มร้อยว่าระหว่างลัญชนาและผู้ชายตรงหน้านั้นเป็นแค่พี่น้องธรรมดาๆ แต่วันนี้ ความแน่ใจนั้นยิ่งตอกลึกลงไปอีก เมื่อคิเลียนกล้ายืนยันความเป็นเจ้าของออกมาอย่างไม่คิดจะปิดบัง แต่… ชายหนุ่มก็ยังกล้าพอที่จะหัวเราะในใจ ใช่ คิเลียนพูดว่าเธอเป็นของเขา แต่ความจริงกลับไม่ใช่อย่างที่ปากพูด เพราะถ้าความสัมพันธ์ของสองคนนั้นมั่นคงจริง ลัญชนาคงไม่ดูห่างเหินเย็นชากับเขาขนาดนั้น และที่สำคัญที่สุด เธอก็คงไม่ใส่ชุดที่ ตัวเองซื้อให้ด้วยความเต็มใจแบบนั้น ชนกันต์ยิ้มนิดๆ พลางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งปนเย้นหยันกลับ “หึ แล้วคุณล่ะครับ มีสิทธิ์อะไร?” “ถ้านัญเป็นผู้หญิงของคุณจริงๆ เธอคงไม่ใส่ชุดที่ผมซื้อให้หรอกครับ แล้วถ้าคุณเป็นผู้ชายของเธอจริงๆ คุณคงไม่ปล่อยให้เธอยืนมองคุณยื่นแขนให้ผู้หญิงคนอื่นควงต่อหน้าคนทั้งงานหรอกมั้งครับ” ประโยคนั้นพุ่งแทงเข้ากลางใจคิเลียนอย่างแม่นยำ ราวกับมีดที่จงใจเฉือนตรงจุดอ่อนที่สุดของเขา และใช่ มันสะท้อนให้เขาได้เห็น

“พี่ชายเหรอ?” เสียงต่ำถามย้ำอีกครั้ง แววตาคิเลียนจ้องเธอเหมือนโกรธ แต่ลัญชนากลับไม่ตอบ เธอเม้มปากแน่น สบตาเขาเพียงครู่ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปอีกทาง มือข้างหนึ่งกำผ้าปูที่นอนไว้แน่นจนสั่น “ไม่ ลัญชนา เธอไม่ได้คิดกับเฮียแค่พี่ชาย เฮียรู้ ว่านัญก็รู้สึกตรงกันกับเฮีย…” คำพูดนั้นเหมือนหยุดลมหายใจของหญิงสาว เธอนิ่งเงียบ กัดปากตัวเองแน่นอย่างไม่อยากยอมรับมัน “ฮะ…เฮียพูดอะไรคะ…” เสียงเธอสั่นเบา พยายามปั้นหน้านิ่งแต่ดวงตากลับร้อนผ่าว “อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องนัญ” น้ำเสียงเขาเริ่มแข็ง “แค่ยอมรับมันยากขนาดนั้นเลยเหรอวะ?” ลัญชนาสูดลมหายใจลึก กลั้นบางอย่างไว้ในอก ก่อนจะหลุบตาต่ำลง “นัญ… ไม่เคยคิดกับเฮียเกินกว่าพี่ชายเลยค่ะ” เหมือนทุกอย่างเงียบลงฉับพลัน แม้แต่ลมหายใจของเขาก็เหมือนขาดช่วงไปชั่ววินาที คิเลียนขบกรามแน่น คำที่หลุดออกจากปากเขาเหมือนมีไฟเผาอยู่ข้างใน “พี่ชายงั้นเหรอ… พี่ชายที่ไหนเค้าเอากันวะ…” เสียงของเขาดุดัน แต่แฝงไปด้วยความเจ็บลึก “เพราะงั้น เราถึงไม่ควรทำแบบนี้ต่อไงคะ เราควรหยุดได้แล้ว เฮียก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้…” เสียงเธอเบาราวกระซิบ คิเลียนหลับตาแน่น ไม่อยากได้ยินประโยค