Semua Bab My destiny ร่างนี้ของใคร: Bab 101 - Bab 110

“ลูกข้า” พันพิภพรู้เรื่องบุตรีของตนถูกอสูรเปรตงูจับตัวไปก็ถึงกับลมจับ ดีที่เวราฬประคองเอาไว่ได้“ท่านพาท่านพันพิภพไปพักก่อนเถิด ทางนี้มิต้องห่วง ข้าจักหาวิธีช่วยสุมารีเทวีให้เร็วที่สุด”“ขอรับ”ปักษิณสิงขรยืนถอนหายใจเงียบๆ เขารู้ว่าพันพิภพเหนื่อยเครียดกินไม่ได้นอนไม่หลับกับบ้านเมืองตนนานแล้ว ยิ่งต้องมาเจอเรื่องสะเทือนใจเรื่องนี้อีก“ข้าจักไปสื่อสารกับเหล่าสัตว์น้ำว่าตอนนี้อสรนั่นพาท่านสุมารีไปที่ใด”“ข้าไปกับเจ้าด้วย” ชมชีวันเห็นด้วยกับความคิดสามน“มิได้หนา หากเจ้าไปข้าจักไปด้วย”“ท่านพี่อยู่ใต้น้ำได้ฤาเจ้าคะ”“เพียงชั่วพักชั่วครู่เท่านั้น”“แล้วจักไปทำไมเจ้าคะ ข้ากับสามนไปกันลำพังดีกว่าเจ้าค่ะ ได้ข่าวแล้วจักรับมาบอกเจ้าค่ะ”“แต่ข้าห่วงเจ้า กลัวเจ้าถูกจับไป”“เอาอย่างงี้ เกล็ดของเงือก คล้องคอเอาไว้จักได้อยู่ใต้น้ำได้นาน” อสูรนิลดำรีบล้วงเอาเกล็ดเงือกทั้งสองออกมาจากกระเป๋าเสื้อของตัวเอง เห็นทีเขาจะได้ใช้งานจริงก็ครั้งนี้ชมชีวันยิ้มออกเพราะเห็นว่ามีวิธีที่ปักษิณสิงขรจะไปกับเธอได้แล้ว “ใช่...มีประโยชน์สมกับที่ข้าเจ็บตัวจริงๆ”“ข้าจักรออยู่ที่นี่ขอรับ แลจักจัดหาเหล่าองครักษ์เฝ้ายามให้แน่

ณ เผ่าสิงห์สุระยังคงมีเรื่องร้อนเป็นไฟไม่หมดไปง่ายๆ ถึงแม้นตอนนี้ปักษิณสิงขรและรณจักรปักษารวมถึงอสูรนิลดำจะพากันไปช่วยสุมารีเทวีและสังหารอสูรเปรตงูได้ ทว่าทุกผู้ก็สะบักสะบอมกันแทบเอาชีวิตไม่รอด โดยเฉพาะอสูรนิลดำที่เอาตัวทำลายกำแพงแก้วเพื่อช่วยสุมารีเทวี ทำให้หินแก้วแท่งใหญ่ปักเข้าไปยังกลางหลัง จนถึงตอนนี้แม้หมอหลวงก็ยังไม่สามารถให้คำตอบได้ว่าอสูรนิลดำจะฟื้นขึ้นมาอีกหรือไม่ทางด้านมนตรามัจฉา หลังจากที่เงือกสาวกลับมาที่เมืองหลังจากสืบความจากสรรพสัตว์ใต้น้ำได้เพียงพักเดียวก็หมดสติไปเสียดื้อๆ ผ่านไปสองยามแล้วก็ยังไม่มีท่าทีจะฟื้น อีกทั้งยังมีไข้สูงไม่ได้ต่างจากตอนที่ถูกถอดเกล็ดไปใหม่ๆ ตอนนี้ในเมืองเลยวุ่นวายกับการรักษากันไปหมด“เหตุใดจึงมีแต่เรื่องเช่นนี้ นางเป็นย่างไรบ้าง ไข้ลดบ้างฤาไม่” อัญญาภานารีเข้ามาเยี่ยมพี่สะใภ้ด้วยอาการร้อนใจ ด้วยยังไม่รู้ต้นสายปลายเหตุของอาการเงือกสาวได้อย่างถ่องแท้ เมื่อเย็นยังเห็นร่าเริงดีๆ ทว่าลงไปยังแม่น้ำได้ไม่เท่าไรกลับมาทรุดหนักและมีอาการไข้เช่นเดิม“ยังเลยเจ้าค่ะ ที่นางมีแรงมีกำลังได้คงจักเป็นเพราะผลไม้ของอสูรนิลด

“ข้าว่าหากพวกของเรากำลังบาดเจ็บแล้วต้องเดินทางในขณะที่ร่างกายยังไม่ฟื้นตัวดีมิเป็นการดีแน่ ทางผ่านที่จักไปถึงเมืองยักษ์มีหุบเขาปีศาจ หากเกิดอันใดขึ้น มีพวกมากเข้าไว้จักอุ่นใจ เจ้าว่าข้าควรส่งสารไปยังเมืองพยัคฆาฤาไม่” พันพิภพนั่งหารือเรื่องสำคัญกับองครักษ์ตนยามกลางดึก“ข้าคิดเช่นนั้นขอรับ หากได้ท่านเพลิงพันจักรมาร่วมเดินทางด้วยพวกเราคงอุ่นใจมิน้อย” เวราฬเอ่ยสิ่งที่ตนคิดให้กับองค์ราชาได้รับรู้ คราแรกเขาอยากไปเชิญราชาแห่งเมืองพยัคฆา ทว่าพันพิภพก็ไม่อยากรบกวน เพราะรู้ว่าตอนนี้เมืองใกล้ชิดกำลังเดือดร้อนไม่แพ้เมืองของตนเอง แต่เวลานี้ถูกแล้วที่พันพิภพจะต้องเปลี่ยนความคิด“เช่นนั้นเจ้าจงเดินทางไปพร้อมกับม้าเร็วในคืนนี้ แจ้งเรื่องทั้งหมดกับเพลิงพันจักรอย่างละเอียด หากการณ์นี้สำเร็จ เพลิงพันจักรประสงค์สิ่งใดขอให้บอกข้ามา”“ขอรับ”พันพิภพหนักใจเหลือเกินกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับบ้านเมือง อีกทั้งยังมีเหตุไม่คาดคิดที่ทำให้เหล่าผู้ที่มาช่วยตนบาดเจ็บรวมไปถึงบุตรของตน หากพากันเดินทางผ่านอันตรายแล้วร่างกายไม่พร้อม นั่นเหมือนพาตัวเองไปหาความตาย เพลิงพันจักรที่แหละที่เขาเห็นว่าเป็นกำลังสำคัญในตอนนี้ หากไม่

“ข้าจักไปเจ้าค่ะ ข้าอยากไปเห็นบ้านเมืองของท่านแม่ข้าเจ้าค่ะ” อัญญาภานารีตอบรับคำขอของเพลิงพันจักรกับพันพิภพอย่างไม่คิดอิดออด“เจ้ามิกังวลใจกับเรื่องที่ข้าเล่าให้ฟังใช่ฤาไม่”“เจ้าค่ะ ข้ามิกังวล หากท่านเพลิงพันจักรยังอาคาดแค้นท่านแม่กับท่านพ่อข้าแล้วจักมาลงที่ข้า ข้าก็มีมือเหมือนกันเจ้าค่ะ อีกทั้งยังเป็นถึงธิดาบุญธรรมของพญาครุฑ ข้าว่าข้ามิเป็นอันตรายจากสิ่งใดได้ง่ายเจ้าค่ะ”“หากเจ้ายินดีไปข้าก็จักมิห้าม”“ข้าจักพาตัวท่านเพลิงพันจักรมาให้จงได้เจ้าค่ะ แต่ข้าอยากรู้เจ้าค่ะว่าท่านเพลิงพันจักรใยถึงได้สำคัญกับการเดินทางของพวกเราครานี้เจ้าคะ”“เจ้าเห็นฤาไม่ว่าพวกของเราบาดเจ็บกันหลายผู้นัก แม้นจักรักษาตัวจนดีขึ้นก่อนเดินทาง ทว่าหากเกิดเรื่องร้ายจนต้องปะทะกับสิ่งมิดีอาจบาดเจ็บหนักอีกครา ข้าจึงเห็นว่าการณ์นี้หากมีเพลิงพันจักรไปด้วยย่อมเป็นข้อดีกว่า”“ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ ข้าได้ยินว่าทางผ่านไปเมืองยักษ์ เราต้องผ่านหุบเขาปีศาจใช่ฤาไม่เจ้าคะ”“ใช่ ที่นั่นมีปีศาจน้ำแข็ง แลมีปีศาจอื่นอีกหลายตนที่ชั่วร้าย หากเราผ่านไปโดยมิเจอสิ่งใดก็เป็นโชคดีของเรา แต่หากเราต้องปะทะข้าก็เดามิออกเช่นกันว่าจักเกิดสิ่งใด

กลับมาถึงตำหนักจนถึงช่วงเวลาฟ้ามืดชมชีวันไม่ได้สนทนาอะไรกับปักษิณสิงขรมากความเพราะอยากให้ขาได้พักผ่อน จวบจนเวลาอาหารเย็นถึงได้มีโอกาสพูดจาถามไถ่อาการของอีกฝ่าย ทว่าครุฑหนุ่มก็ประหยัดถ้อยประหยัดคำที่จะตอบ เธอไม่รู้ว่าเขายังเหนื่อยกาย หรือมีเรื่องอะไรที่ไม่อยากสนทนากับเธอกันแน่เงือกสาวไปปรุงยาบำรุงให้สวามีตนด้วยตัวเองก่อนจะนำมาให้ครุฑหนุ่มที่กำลังยืนกอดอกเงยหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืนผ่านหน้าต่าง“ยาบำรุงเจ้าค่ะ ยังเจ็บตรงไหนฤาไม่เจ้าคะท่านพี่”“เจ้ายังมิหายเป็นห่วงข้าฤา” ปักษิณสิงขรเอ่ยตอบขณะที่ยังไม่ละสายตาจากท้องฟ้า คิดว่าเงือกสาวคลายสงสัยกับอาการของเขาตั้งแต่ถามไถ่ตอนกินมื้อเย็นด้วยกันแล้วเสียอีก“ใช่สิเจ้าคะ หากท่านพี่ยังเจ็บ จักได้รักษาอย่างไรเล่าเจ้าคะ”“กลัวว่าการเดินทางครานี้จักช้าฤา”“ก็ใช่อีกนั่นแหละเจ้าค่ะ หลายอย่างเลยเจ้าค่ะ ดื่มยาก่อนสิเจ้าคะ”ปักษิณสิงขรรับถ้วยยาจากมือชายาตนขึ้นมาดื่มด้วยสีหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์นัก ด้วยคำตอบของเงือกสาวไม่ค่อยเป็นที่ตรงใจ เขาคาดหวังให้เธอตอบว่าห่วงเขามากว่าสิ่งอื่นใดมากกว่าห่วงเรื่องการเดินทางล่าช้า“ที่ข้าถามเจ้ามากความ ก็เพราะอยากให้เจ้าตอบว่า