Semua Bab My destiny ร่างนี้ของใคร: Bab 91 - Bab 100

“ทำไมข้าต้องมานอนเป็นผักแบบนี้ด้วยเนี่ย” ชมชีวันตื่นลืมตามาได้ก็บ่นอุกถึงเรื่องความเจ็บป่วยของตัวเอง แม้นไข้หาย ทว่าร่างกายก็ยังรู้สึกระบมบอบช้ำจนแทบจะลุกนั่งไม่ได้“ท่านรู้ฤาไม่ว่าท่านปักษิณดูแลท่านมิห่างเลยหนา” สามนยื่นแก้วทองเหลืองที่มีน้ำเปล่าเต็มแก้วให้กับเงือกสาว“มิรู้เลย ไหนล่ะท่านปักษิณ”“ก็เพิ่งออกไปหาท่านพันพิภพก่อนท่านตื่นเพียงครู่เดียว”“แล้วผู้อื่นอยู่ที่ไหนกัน” เธอพอจะรู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่เผ่าสิงห์สุระ ทว่าตื่นขึ้นมาก็เห็นเพียงสามนเท่านั้น ไม่ใช่ว่าผู้อื่นทิ้งเธอแล้วเดินทางไปที่เมืองยักษ์กันโดยที่ไม่รอเธอแล้ว“อยู่ที่ตำหนักอื่น ที่นี่มีเพียงท่านกับท่านปักษิณสิงขรอยู่เท่านั้น ผู้อื่นจักมาเยี่ยมท่านเป็นครั้งคราว ส่วนข้าจักอยู่กับท่านรณจักร เฝ้าท่านเพลากลางวันเท่านั้น อ่อ...ท่านรู้ฤาไม่ว่าท่านอัญญาภานารีจักร่วมเดินทางไปกับเราด้วยหนา”“น้องสาวท่านปักษิณฤา”“ใช่ขอรับ”“นางมาตอนไหน”“ตอนที่ท่านถูกอสูรนิลดำจับตัวไป ท่านปักษิณทำสมาธิสื่อสารกับท่านพญาครุฑ จากนั้นก็ได้ดาบมาเปิดป่า แล้วท่านพญาครุฑก็ส่งท่านอัญญาภานารีมาช่วยด้วย”“แล้วตอนนี้อสูรนิลดำเป็นยังไง ถูกเชือดไปแล้วฤาไม่

“ข้าอยากดูแลเจ้า ได้ชื่อว่าเป็นผู้ที่ปกครองเจ้า เจ้าจักเต็มใจฤาไม่”“อะ... ว่าอะไรนะเจ้าคะ”องครักษ์หนุ่มจับมือผีเสื้อสาวขึ้นมากุมเอาไว้ “จักรับไมตรีข้าได้ฤาไม่เล่า ที่ข้าอยากเป็นผู้ปกครองเจ้า แม้นข้าจักมีหน้าที่ดูแลท่านปักษิณ แต่หากเจ้ารับไมตรีของข้า ข้าจักดูแลเจ้า แลทำหน้าที่สวามีให้ดีที่สุดเท่าที่จักทำได้”“ท่านรณจักร” หัวใจของบุหวาราตรีตอนนี้เต้นรัวอย่างกับกองเพล จะให้เธอตอบกลับเขาไปตอนนี้ก็รู้สึกอายเหลือทน ไม่คิดไม่ฝันว่าเขาจะมาสารภาพความในใจเอาดื้อๆ อย่างที่เธอไม่ทันตั้งตัวเช่นนี้รณจักรปักษาไม่แม้แต่จะได้ยินเสียงปฏิเสธหรือยินดีตอบรับจึงเริ่มหน้าเสีย และค่อยๆ ปล่อยมือผีเสื้อสาวางเอาไว้ที่เดิม “หากข้าพูดอันใดทำให้เจ้ามิสบายใจ เจ้าก็อย่าถือสาข้าเลยหนา”“ข้ามิถือสาหรอกเจ้าค่ะ ข้ารับไมตรีของท่านเจ้าค่ะ” เอ่ยจบก็เอาแต่ก้มหน้า จะไม่พูดก็ไม่ได้ ด้วยกลัวว่าองครักษ์หนุ่มจะใจเสียคิดว่าเธอไม่ใส่ใจกับคำพูดของเขารณจักรปักษากุมมือของผีเสื้อสาวเอาไว้อีกครั้ง สีหน้าที่ห่อเหี่ยวลงเมื่อครู่กลับเบิกบาน “ข้าสัญญาว่าข้าจักมิผิดคำพูดกับเจ้าแม้แต่คำเดียว เสร็จจากการณ์ครานี้ ข้าจักรีบขอประทานงานสมรสขอ

“เจ้าก็มิได้ไปตอนนี้มิใช่ฤา ถึงวันที่เจ้าต้องจากก็ค่อยว่ากัน แลที่เจ้าพูดเรื่องนี้ขึ้นมาเพราะอยากจักบอกข้าว่ามิสามารถทำหน้าที่พระชายาให้ข้าได้ใช่ฤาไม่”“พูดตามตรง คือ... ถ้าหากข้ารักท่านสักนิดคงจักทำได้เจ้าค่ะ” เอ่ยจบก็ยิ้มแหย ว่าไปก็สงสารปักษิณสิงขรอยู่เหมือนกันที่นั่งทำหน้าเหมือนหมาหงอยเมื่อรู้ว่าเธอไม่ได้มีใจให้“ถ้าข้าจักบอกให้เจ้ารักข้าตอบได้ฤาไม่”“อย่างนี้ก็ได้ฤาเจ้าคะ”“ความรู้สึกมันเปลี่ยนได้มิใช่ฤา หากข้าดีกับเจ้ามากๆ เจ้าจักรักข้าฤาไม่”ชมชีวันได้แต่นั่งเงียบไม่กล้าสบตาครุฑหนุ่มที่เอ่ยความในใจอย่างตรงไปตรงมา“เจ้ามิต้องตอบข้าก็ได้ วันหน้าที่เจ้าอยากตอบเจ้าค่อยมาตอบกับข้า”“เจ้าค่ะ ขอคุณท่านพี่นะเจ้าคะที่มิบังคับข้า”“ข้าก็ต้องขอบใจเจ้าที่เล่าความจริงให้ข้าฟัง หากอยู่ที่นี่แล้วอึดอัดใจเรื่องใดจงมาบอกแก่ข้า ข้าจักเป็นที่พึ่งให้เจ้าได้ทุกเรื่อง”“ขอบใจเจ้าค่ะ มีอีกเรื่องที่ข้าอยากบอกท่านพี่”“เรื่องใด” เป็นอีกครั้งที่ปักษิณสิงขรรับฟังชายาตนอย่างตั้งใจ เพราะไม่รู้ว่ามีเรื่องเหนือสิ่งที่เขารู้ได้เรื่องอะไรอีกปักษิณสิงขรอุ้มชายาตนมายังหอดูดาวของเมือง จากนั้นจึงชี้ไปยังอสูรนิลดำท

“เปล่าเจ้าค่ะ แล้วหิ่งห้อยตัวใหญ่แค่ไหนเจ้าคะ” เห็นทีจะต้องเปลี่ยนเรื่อง เพราะเธอไม่อยากจะอธิบายในสิ่งที่เธอกำลังคิด เดี๋ยวจะถูกตราหน้าว่ากร้านโลก เพียงแค่เป็นผู้ที่แปลกในสายตาผู้อื่นแค่นี้ก็พอแล้ว“อุ้มได้เต็มสองมือ”“โห แสดงว่าดวงไฟต้องใหญ่มากใช่ฤาไม่เจ้าคะ”“ใช่ แลงานลอยโคมต้องใช้ใยไหมคลุมตัวเจ้าหิ่งห้อยก่อนจักปล่อยขึ้นไป”“ข้าอยากเห็นเหลือเกินเจ้าค่ะ”“รู้ฤาไม่ว่าหากเราปล่อยเจ้าหิ่งห้อยแลพวกมันบินไปคู่กัน ทั้งสองผู้นั้นจักเป็นคู่กันตลอดไป”“จริงฤาเจ้าคะ”“ข้าตื่นเต้นกันวันพรุ่งเหมือนกัน หากหิ่งห้อยของข้าลอยไปพร้อมกับเจ้า นั่นก็เท่ากับว่าข้ากับเจ้าจักอยู่ด้วยกันตลอดไป” ครุฑหนุ่มเอ่ยด้วยความสุขใจจนล้นออกมาที่ใบหน้า“ท่านพี่อยากให้ข้าอยู่ที่นี่ตอลดไปฤาเจ้าคะ”“ใช่”“มิคิดว่ามนตรามัจฉาอยากกลับบ้านตน ฤาข้าอยากพบเจอพี่น้องข้าบ้างฤาเจ้าคะ”“ไม่ ข้าขอเห็นแก่ตัว”“ท่านพี่นี่ก็คลั่งรักมิเบานะเจ้าคะ”“คลั่งรัก ข้ามิเคยได้ยินคำนี้”“ก็มิเคยมีผู้ใดในที่นี้พูดนี่เจ้าคะ”“ให้ข้าเดาความหมาย สีของความรักใช่ฤาไม่”ชมชีวันนึกอยู่ครู่หนึ่งกับคำพูดของปักษิณสิงขร และแล้วก็ยิ้มออก ไม่วายครุฑหนุ่มคงจะนึก

อสูรนิลดำฟื้นตัวตื่นมาในเวลาโพล้เพล้ฟ้าใกล้มืด เมื่อรู้ว่าตนจะพลาดพิธีลอยโคมจึงรีบลากสังขารมาหาสุมารียังหลังตำหนักของสิงโตสาว เมื่อมาถึงก็เห็นพานบายศรีตั้งอยู่สองพาน จึงแปลกใจไม่น้อยว่าสุมารีเทวีใช้บายศรีทำอะไร“บายศรีนี้เจ้าทำเอาไว้เพื่อสิ่งใดฤา”“ข้าทำเพื่อขอพรพระแม่คงคา มนตรามัจฉาก็ทำ นั่นของนาง” สิงโตสาวชี้ไปยังพานบายศรีของเงือกสาวขณะที่กำลังเตรียมหิ้วกรงหิ่งห้อย“ของเจ้างามกว่าของนางนัก”“ชมข้าเช่นนี้คิดว่าข้าจักอยากเป็นมิตรกับเจ้าฤา”“มิต้องเป็นมิตรก็ได้ แต่เป็นมากกว่ามิตรย่อมได้”“ปากเจ้าดีเช่นนี้มิใช่หายป่วยหายไข้ดีแล้วฤา”“เจ้าห่วงข้าด้วยฤา”“ข้ามิคุยกับเจ้าแล้ว ข้าจักไปลอยโคม”“ข้าไปด้วย”“เจ้ามีหิ่งห้อยฤา”อสูรหนุ่มควักหิ่งห้อยออกมาจากกระเป๋าเสื้อของตน “นี่อย่างไร ท่านเวราฬให้ข้าเอาไว้ ต้องทำอย่างไรเล่า เจ้าสอนข้าได้ฤาไม่”“ยุ่งจริงๆ เลยเจ้าเนี่ย”“ก็ข้าทำมิเป็น”“ท่านเวราฬมิสอนฤา”“ข้าเห็นว่าท่านเวราฬรีบไปไหนก็มิรู้ได้ จึงมิได้ถาม”“ตามข้ามา” แล้วสิงโตสาวก็ต้องเดินหน้าหงึกหน้างอไปยังลานพิธี ด้วยจะปฏิเสธการช่วยเหลือก็ดูจะใจร้ายใจดำเกินไปเมื่อสิงโตสาวเดินนำหน้าอสูรหนุ่มมายั