All Chapters of My destiny ร่างนี้ของใคร: Chapter 81 - Chapter 90

ปักษิณสิงขรหรือจะดูไม่ออกว่าชาสยาตนหาเรื่องแกล้งสุมารีเทวี ทว่าก็ไท่ได้คิดจะว่าอะไร นอกจากตามน้ำมนตรามัจฉาไป เพราะเขาเองก็อยากให้สุมารีเทวีตัดใจจากตนเช่นเดียวกัน สิงโตสาวเป็นผู้ที่อยู่ในปกครองของเขาก็จริง หากตัดใจจากเขาได้หรือมีผผู้ใดที่สนใจเขาก็พร้อมให้อิสระกับสุมารีเทวี ทั้งยังให้ความคุ้มครองเช่นเดิมอย่างที่ทำได้“ข้าเตรียมที่หลับที่นอนให้พวกท่านเรียบร้อยแล้วขอรับ” เจ้านากทะเลกระโจนมานั่งบนตักของเงือกสาวหลังจากทำหน้าที่ตนเองเสร็จเรียบร้อย“ทำดีมากสามน”“คราวหน้าเจ้ามิต้องทำให้ข้าสามน ข้ามีปัญญาทำเองได้ มิต้องให้ผู้ใดมารองมือข้าหรอก” ด้วยความที่ไม่สบอารมณ์อยู่แล้ว สุมารีมิวายโยงเรื่องราวเพื่อประชดประชันมนตรามัจฉาก่อนจะลุกเดินออกไปนั่งที่อื่น“เลือดลมนางมิดีฤา” เจ้านากทะเลยกเท้าหน้าเกาหัวยิก พร้อมบ่นพึมพำไม่เข้าใจว่าเหตุใดสุมารีเทวีจึงได้หงุดหงิดเพียงนั้น“ช่างนางเถอะ คืนนี้เจ้าจักนอนกับผู้ใดฤาสามน กับข้าฤาไม่”“กับท่านรณจักร”“ข้าฝากสามนด้วยนะเจ้าคะ” ชมชีวันเงยหน้าเอ่ยฝากฝังองครักษ์ตนกับรณจักรปักษา“มิต้องห่วงดอก”“ใยท่านต้องห่วงข้าเหมือนข้าอ่อนแอ ข้าเป็นถึงองครักษ์ท่านเลยนะเจ้าหญิง”

“พ่อเจ้าเคยไล่กัดข้า”“พ่อข้าเคยเล่าว่าอสูรนิลดำเป็นจอมเกเร แลพ่อข้ามิเคยทำสิ่งใดมิมีเหตุผล เจ้าคงทำชั่วร้ายจึงถูกพ่อข้าไล่กัด แลตอนนี้ข้าก็จักกัดเจ้า” สุมารีเทวรีพยายามจะแปลงกายเป็นสิงโตเพื่อให้มีพละกำลัง ทว่าทำอย่างไรเธอก็ไม่สามารถแปลงกายได้“ทำไม!”อสูรนิลดำเห็นสิงโตสาวพยายามจะต่อสู้กับเขาแต่ทำไม่ได้ก็ได้แต่อมยิ้มขบขันกับความพยายามของเธอ “ข้าบอกเจ้าแล้วว่าที่นี่ถิ่นของข้า มิว่าเจ้าจักคิดทำร้ายข้าอย่างไร เจ้าก็ทำมิได้”“ถ้าพ่อข้ารู้ว่าเจ้าจับข้ามาขังเช่นนี้ เจ้าตายแน่”“แล้วข้าจักให้พ่อเจ้ารู้ใยเล่า” อสูรนิลดำเอ่ยน้ำเสียงยียวนกวนประสาทสิงโตสาว“เจ้านี่!” สุมารีเทวีแผดเสียงลั่น เพราะไม่ว่าจะเธอจะขู่อสูรตรงหน้าเพียงใด ท่าทางอีกฝ่ายก็ยังทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาวจวบจนรุ่งสางชมชีวันก็ยังคงต้องดูแลบุหงาราตรีอยู่กับสามน เพราะผู้อื่นได้แยกย้ายกันไปตามหาสุมารีเทวีจนป่านนี้ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับ“ใยท่านบุหงา มิฟื้นคืนมาเสียทีเล่าสามน”“ข้าก็มิรู้เหมือนกันขอรับ ไม่แน่ใจว่าป่านั่นทำเหตุอันใดกับนาง”“อย่างไรฤา”“อาจเป็นกลิ่นไอของป่าเป็นพิษ จึงทำให้นางเป็นเช่นนี้ขอรับ”“แล้วจักช่วยนางได้อย่างไร

“มนตรามัจฉา มนตรามัจฉา! เจ้าจักมาตายตรงนี้มิได้นะ” สุมารีเทวีพยายามปลุกเงือกสาวที่นอนไม่ได้สติอยู่บนตัก แม้นจะเห็นมนตรามัจฉาเป็นศัตรูหัวใจ ทว่าก็ไม่อยากให้ผู้ใดมาตายเพราะตน“ข้าว่านางมิตายดอกหนา” อสูรนิลดำเอ่ยหน้าตาเรียบเฉยขณะเชยชมเกล็ดเงือกที่มีประกายงดงามอยู่ในมือ“เป็นกระไรจึงอยากได้เกล็ดนางนักหนา ทำอย่างกับเจ้าจักไปใช้ชีวิตในมหาสมุทรได้อย่างนั้น อสูรเกเรเช่นเจ้า สมแล้วที่มิมีใครอยากคบหาเป็นมิตร”คำว่าไม่อยากมีใครคบหาทำร้ายหัวใจของอสูรตัวโตไม่ใช่น้อย ดวงตาคมจ้องทมองไปยังสิงโตสาวอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ“หากเจ้าว่าข้ามิมีใครอยากคบหา ข้าจักจับเจ้าทำชายา หากเจ้าเป็นชายาข้าแล้วก็ปฏิเสธที่จักคบหาข้ามิได้”“หยุดนะ” พันพิภพรีบเข้ามาขวางขระที่อสูรนิลดำกำลังจะเข้าถึงตัวบุตรีของตน“ท่านพ่อ” สุมารีใจชื้นเป็นที่สุดเมื่อเห็นหน้าผู้เป็นพ่อ“ใยชายาข้าเป็นเช่นนี้” ปักษิณสิงขรรีบรวบอุ้มชายาของตนขึ้น“นางมอบสองเกล็ดให้อสูรนิลดำแลกกับการปล่อยตัวข้ากับนางเจ้าค่ะ” สุมารีเทวีรีบไขความกระจ่างให้ครุฑหนุ่มด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก“ไอ้อสูรชั่วช้า อยากได้เกล็ดชายาข้าไปใย รู้ฤาไม่ว่าข้าฆ่าเจ้าได้ง่ายดายนัก”

สองอาทิตย์แล้วที่อัคคีและมนตรามัจฉาใช้ชีวิตด้วยกันอยู่ที่ญี่ปุ่น ตั้งแต่ล่วงรู้ความในใจว่าหญิงสาวรู้สึกเช่นไรกับตน ความสุขก็เต็มเปี่ยมแทบจะล้นออกมาจากหัวใจของชายหนุ่ม แม้นจะรู้ว่าวันหนึ่งอาจจะต้องจากกันกับคนที่รัก ทว่าเขาก็อยากทำทุกวันและทุกวินาทีให้มีความสุขเท่าที่จะทำได้อัคคีพามนตรามัจฉาออกไปเที่ยวเปิดหูเปิดตาแทบทุกวัน ทว่าก็ยังคงกลับมานอนที่บ้านหลังเดิมเมื่อมาถึง เพราะอยากให้หญิงสาวรู้สึกอบอุ่นและมีความสุขในบ้านหลังนี้เหมือนที่เขารู้สึก หากมีโอกาสมาที่นี่ด้วยกันอีกครั้งจะได้มีความทรงจำของความสุขที่มาด้วยกันครั้งก่อนมนตรามัจฉาเองก็เช่นกัน ตั้งแต่ปรับความเข้าใจกับอัคคีได้ ใบหน้าของเธอก็มีรอยยิ้มแทบไม่เว้นว่างทุกเวลา การทำทุกอย่างตามใจที่อยากทำได้มันมีความสุขเช่นนี้นี่เอง ทุกๆ วันเธอจะตื่นมาทำหน้าที่ภรรยา ไม่ว่าจะเป็นการทำอาหารหรือแม้กระทั่งเตรียมเสื้อผ้า และบีบยาสีฟันเอาไว้ให้อัคคีเช้าวันใหม่อันแสนสดใสของคู่รักข้าวใหม่ปลามัน อัคคีตื่นมาพร้อมรอยยิ้มแม้จะไม่เห็นหน้ามนตรามัจฉา ทว่าเขาก็พอจะรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน เขาผุดลุกพร้อมเก็บที่หลับที่นอนเรียบร้อย จากนั้นก็ไปล้างหน้าแปรงฟันกับแปรงท

ออกมาจากห้องแต่งตัวหลังจากอาบน้ำเสร็จอัคคีก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นภรรยาตนในชุดนอนกำลังยืนเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างที่ไม่เคยเป็น “ทำอะไรอยู่ครับ”เมื่อเห็นสีหน้ามนตรามัจฉา อัคคีก็หน้าเสียแล้วรีบเดินเข้าไปหาเธอในทันที “มีอะไรครับ”มนตรามัจฉาสวมกอดอัคคีเอาไว้แน่น “เมื่อกี้เหมือนหัวใจสมุทรเรืองแสงเลยค่ะ แต่ไม่มากแล้วก็ค่อยๆ หายไป” เสียงของเธอเต็มไปด้วยความสั่นเครือ ถึงจะเตรียมใจในการจากไป ทว่าก็ไม่คิดว่าจะได้จากคนรักไปเร็วๆ นี้“คุณยังอยู่ที่นี่นี่ครับ ยังไม่ได้ไปไหน อย่ากังวลเลยนะครับ” สีหน้าของอัคคีเริ่มไม่สู้ดีนัก ทว่าเขาก็ยังทำใจดีสู้เสือ ไม่อยากให้ตัวเองดูจิตตกไปอีกคน“ฉันกลัวยังไงก็ไม่รู้ค่ะ” สาวเจ้าเงยหน้ามองหน้าคนรักผ่านม่านน้ำตา“ภูเขากับแม่น้ำ หรือภูเขากับทะเลมันจะอยู่ใกล้กันตลอดคุณว่าไหมครับ” เขาปาดน้ำตาบนพวงแก้มนวลเบามือ“เท่าที่ฉันเห็นมาก็ใช่นะคะ”“งั้นผมจะเป็นภูเขา แล้วคุณก็คือสายน้ำที่อยู่ใกล้ผมตลอดเวลา”“แต่ความจริงสักวันฉันก็จะต้องจากคุณไป” ยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งตอกย้ำความเจ็บปวดในใจ“ไม่ครับ คุณจะไม่จากผมไปไหน คุณจะยังเป็นสายน้ำชโลมหัวใจของผมอยู่เสมอ” เขายกมือของเธอมากุม