Semua Bab ปราบเซียนมาเฟียแม็กซ์เวล: Bab 21 - Bab 30

รุ่งเช้าของวันต่อมาหลังจากตื่นนอน มิเรย์ก็อาบน้ำแต่งตัวลงไปกินข้าวเช้ากับพ่อและแม่ของแม็กซ์เวล พูดคุยถามไถ่สาระทุกข์สุกดิบกันนานสองนาน จนกระทั่งเสียงท่อรถลัมโบร์กีนีราคาหลายล้านแล่นเข้ามา เมื่อเสียงรถจอดไม่นานร่างสูงโปร่งก็เดินเข้ามาในบ้านหน้าตาบึ้งตึง“ไปอำเภอกันได้รึยังแม่ รีบไปจดจะได้รีบไปทำงาน ผมไม่อยากเสียเวลาชีวิตให้กับอะไรที่มันไร้สาระมากนัก”แม็กซ์เวลพูดกลางโต๊ะเสียงห้วน ฝ่ายมิเรย์เมื่อได้ยินก็รับรู้ถึงความไม่พอใจของแม็กซ์เวล เธอจึงทำเป็นหูทวนลมไม่พูดไม่จาอะไร“เธอตั้งใจทำเป็นไม่ได้ยินกวนประสาทฉันเหรอ”“เปล่าหนิ ฉันก็ทำหน้าตาปกติของฉัน”มิเรย์ยกน้ำส้มขึ้นมาดื่มก่อนจะดันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินขึ้นไปบนห้องเอากระเป๋า เมื่อหยิกระเป๋าได้แล้วจากนั้นก็รีบเดินกลับลงมาเตรียมตัวไปอำเภอ โดยมีศรีอัมพรและจางหย่งไปด้วย“หนูมิเรย์ไม่รอพ่อกับแม่ของหนูมิเรย์ก่อนเหรอจ้ะ เอ่อ..แม่แค่กลัวว่าคุณไซมัสจะถือไหม ถ้าเราไปจดทะเบียนกันก่อน”“คงไม่ต้องรอหรอกนะแม่ เพราะดูทรงลูกสาวคุณอาไซมัสอยากจดทะเบียนสมรสกับผมจนใจจะขาดอยู่แล้ว”แม็กซ์เวลพูดออกมาด้วยความมั่น ที่ไทเลอร์พูดมาก็ไม่แปลกถ้ามิเรย์จะชอบตนเพรา

หลังจากที่แม็กซ์เวลเดินเข้าไปในห้องน้ำ สักพักใหญ่แม็กซ์เวลก็อาบน้ำเสร็จและเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าเช็ดตัวผูกที่เอวหมิ่น ๆ ผืนเดียว โชว์เรือนร่างที่เต็มไปด้วยซิกซ์แพกและแขนกำยำที่ขาวเนียนจนมองเห็นเส้นเลือด มิเรย์หันมองชั่วครู่จากนั้นก็เบนหน้าหนีไม่สนใจ ก่อนจะห่มผ้าห่มผืนหนานอนหันหลังให้กับอีกฝ่าย“ใครใช้ให้เธอนอนก่อนฉัน”“ไม่มี ฉันง่วง”เรียวปากสีหวานตอบสวนควันออกมา ขณะดวงตาก็ยังหลับเมื่อแม็กซ์เวลเห็นแบบนั้นก็ไม่รอช้าเดินเข้าไปดึงผ้าห่มผืนหนาออกจากตัวมิเรย์โดยไม่สนใจอีกคนที่กำลังจะหลับ“แม็กซ์เวลนายเป็นบ้าอะไรของนายเนี่ย ฉันง่วงนอน”“มันกี่โมงเธอจะมานอนอะไรตอนนี้”จริงอยู่ที่ตอนนี้เพิ่งจะสองทุ่มนิด ๆ แต่มิเรย์ก็ง่วงนอนไม่ใช่น้อย เพราะวันนี้นั่งอ่านเอกสารทั้งวันจนปวดตาไปหมด แถมต้องตื่นเช้าไปอำเภออีก สิ้นเสียงแม็กซ์เวลมิเรย์ก็เลือกที่จะไม่สนใจ ก่อนจะดึงผ้าห่มแย่งจากมือแม็กซ์เวลแล้วห่มกายนอนต่อ“เธอนี่มันพูดไม่รู้เรื่องจริง ๆ นะ”พูดจบร่างสูงโปร่งก็เดินมาขึ้นคร่อมบนตัวมิเรย์ มิเรย์เห็นเช่นนั้นก็ถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่ายกับความบ้าไม่เลิกแล้วพูดกับแม็กซ์เวลเสียงต่ำด้วยความง่วง“งั้นฉ

รุ่งเช้าวันต่อมามิเรย์ตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะเตรียมตัวไปทำงานที่บริษัทกับสภาพงัวเงียราวกับคนไม่ได้นอนมาทั้งคืน มองไปรอบ ๆ ห้องก็ไม่เจออีกคนแล้ว แต่มิเรย์ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เธอจึงรีบแต่งตัวต่อเพราะกลัวไปสายเดี๋ยวแม็กซ์เวลหาเรื่องทะเลาะอีกจะพลางเสียงานไปหมด ไม่นานร่างบางก็เดินลงมาข้างล่างใจจดจ่อไปที่โรงจอดรถจนกระทั่ง..“มิเรย์ วันนี้ไม่ทานข้าวเหรอลูก พี่เขาก็ทานข้าวเช้าด้วยนะ”เสียงนุ่มของศรีอัมพรเอ่ยถามว่าที่ลูกสะใภ้ ปากก็ยิ้มไปด้วยเพราะวันนี้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนนอนบ้านแถมมาร่วมโต๊ะอาหารเช้าอีก“เรย์ไม่หิวค่ะ ว่าจะขอไปบริษัทก่อน วันนี้มีอะไรหลายอย่างที่ต้องเรียนรู้ค่ะ”“ไปพร้อมพี่แม็กซ์ก็ได้หนิ”“ไม่ดีกว่าค่ะ เรย์ขอขับรถไปเอง คุณพ่อเอารถมาส่งเรย์แล้วใช่ไหมคะ”“ปล่อยไปเถอะแม่ คนไม่มีมารยาทก็แบบนี้แหละไม่ไว้หน้าผู้ใหญ่”“แม็กซ์เวลพูดกับน้องดี ๆ หน่อย นั่นเมียนะ”“ไม่ใช่เรย์ไม่อยากกินข้าวกับคุณแม่นะคะ แต่เรย์ไม่อยากกินข้าวกับคนประสาทมากกว่าค่ะ มันเสียรสชาติ”คำพูดมิเรย์ทำเอาแม็กซ์เวลเสียหน้าไม่น้อย ก่อนที่ร่างสูงโปร่งจะวางช้อนข้าวต้มลงเสียงดัง เมื่อมิเรย์ได้ยินเช่นนั้นก็รับรู้ถึงอ

“ผมเอาคันนี้แล้วกันครับตัวใหม่ที่เข้ามาวันนี้”เสียงนุ่มของหนุ่มหล่อหุ่นนายแบบอย่าง ‘อาร์เดล’ ก็หันมาพูดกับมิเรย์ใบหน้ายิ้มแย้ม ทางด้านมิเรย์เมื่อได้ยินแบบนั้นก็ค้อมศีรษะลงเล็กน้อยก่อนจะขออนุญาตไปจัดเตรียมเอกสาร“รอสักครู่นะคะเดี๋ยวเรย์ไปเตรียมเอกสารมาให้ค่ะ”“ครับคุณมิเรย์”สิ้นเสียงนุ่มลึกร่างบางสวมส้นสูงก็เดินดิ่งไปเคาน์เตอร์เตรียมเอกสารการขายและอุปกรณ์ต่าง ๆ มาให้อาร์เดลเซ็น แต่ในระหว่างที่มิเรย์เดินไปเคาน์เตอร์สายตาอาร์เดลก็มองมิเรย์แทบไม่ละสายตาด้านฝ่ายแม็กซ์เวลเมื่อเห็นแบบนั้นก็เค้นหัวเราะในลำคอด้วยความหมั่นไส้“หึ เธอร้ายกว่าที่ฉันคิดนะมิเรย์ผู้ชายมองตาแทบไม่กระพริบ”พูดจบร่างสูงโปร่งก็เดินเข้าไปนั่งโซฟาคอยแอบมองท่าทีของอีกฝ่ายผ่านหางตา และแล้วมิเรย์ก็ปิดการขายรถได้ตามที่แม็กซ์เวลพูดท้าเธอไว้ได้สำเร็จ“ไว้แวะมาชมรถที่โชว์รูมใหม่นะคะคุณอาร์เดล”“ครับคุณมิเรย์”“เอ่อ คุณมิเรย์ครับผมขอไอดีไลน์คุณมิเรย์ได้ไหมครับ เผื่อไม่เข้าใจคู่มือการใช้ตรงไหนจะได้ทักมาปรึกษาคุณมิเรย์”“เอ่อ ไลน์เหรอคะ”“ครับ พอจะได้ไหม”สิ้นเสียงอาร์เดล ร่างบางก็เดินหนุมตัวกลับมาแล้วกดไอดีไลน์ให้โดยไม่ได้คิดอะไรเพ

มิเรย์เมื่อได้ยินแม็กซ์เวลพูดจาสอดเสียดคิ้วเรียงสวยของมิเรย์ก็ขมวดเข้าหากันแสดงความงุนงงกับสิ่งที่แม็กซ์เวลพูดถึงแต่มิเรย์ก็ไม่อยากต่อปากต่อคำต่อหน้าผู้ใหญ่่ เธอจึงเลือกที่จะไม่สนใจแล้วเดินขึ้นห้องไป “ผมอิ่มแล้ว ขอตัวขึ้นห้องก่อนนะ”พูดจบแม็กซ์เวลก็วางช้อนลงบนจานอาหารที่ยังไม่ได้ตักเข้าปากสักคำ จากนั้นก็ดันเก้าอี้ออกแล้วยันร่างสูงโปร่งลุกขึ้นเดินตามมิเรย์ขึ้นห้องไปสร้างความงุนงงให้ศรีอัมพรเป็นว่าเล่น“แม็กซ์เวล ยังไม่ได้กินสักคำเลยจะอิ่มได้ยังไง”“แม็กซ์ ยังไงกันละลูกคนนี้”“คุณปล่อยลูกไปเถอะ คงงอนหนูมิเรย์มั้ง แค่นี้ดูไม่ออกเหรอว่าทำไมลูกถึงกลับมานอนบ้าน”จางหย่งห้ามปรามภรรยาไม่ให้เรียกตามก้นลูกชายคนเดียวของตนก่อนจะพูดเค้นขำออกมาเสียงดังกับพฤติกรรมของลูกชาย“โดนของจริงปราบเข้าแล้วไอ้แม็กซ์เวล”พูดจบจางหย่งก็ก้มหน้าก้มตาลงกินข้าวต่อ โดยมีศรีอัมพรนั่งร่วมโต๊ะด้วยเงียบ ๆหลังจากที่มิเรย์เดินเข้ามาในห้องปิดประตูห้องแต่งตัวล็อกกลอนแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวอาบน้ำ แม็กซ์เวลก็เคาะประตูเรียกเสียงดัง“มิเรย์เปิดประตู”มิเรย์ได้ยินเช่นนั้นก็ถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อ คิดว่าเสียงเคาะนี้ไม่ใช่เส