All Chapters of ปราบเซียนมาเฟียแม็กซ์เวล: Chapter 41 - Chapter 50

ด้านแม็กซ์เวลหลังจากมิเรย์รับคำท้าไป ก็แอบรีบโทรสั่งลูกน้องในเขตนั้นให้จัดการหาร้านเจ็ทสกีที่ไว้ใจได้ที่สุดในระแวกแล้วซื้อมาให้มิเรย์ขับลงแข่งเพราะห่วงความปลอดภัยของมิเรย์เหลือเกินอีกทั้งใจก็กลัวว่าคนหนึ่งแอบท้องแต่ยังไม่ยอมรับขืนให้ขับเครื่องที่พวกมันเอามาให้มันเล่นแง่แน่ แม้จะปากดีกับมิเรย์มากแค่ไหนก็ตาม..“เพื่อนเทียน่าเก่งทุกอย่างอยู่แล้ว สู้ ๆ มิเรย์สู้ ๆ”สิ้นเสียงตะโกนเชียร์ของเทียน่าหนุ่ม ๆ ก็มองไปที่เธอซึ่งคำพูดมั่นใจมากว่ามิเรย์ชนะแน่“มิเรย์สู้ ๆ”มิเรย์มองหน้าทุกคนในทริปที่ตะโกนเชียร์เธอ จากนั้นก็ทิ้งตัวนั่งลงเบาะเจ็ทสกีเก่า ๆ ซึ่งอีกไม่ถึงสิบนาทีข้างหน้าก็เริ่มแข่งแล้ว“เจ็ทสกีมาแล้วครับคุณแม็กซ์เวล”หนุ่มวัยกลางคนแต่งตัวราวกับเป็นพนักงานชั้นสูงตะโกนขึ้น ขณะจมูกโด่งเป็นสันก็พ่นลมหายใจอย่างหอบเหนื่อยจากการวิ่งเร็ววิ่งมาพร้อมกับรถเทรลเลอร์ลากเจ็ทสกี“เอาลงมา เร็ว ๆ เลย ชักช้าฉันจะสั่งไล่ออกให้หมด”ร่างสูงโปร่งเท้าเอวคิ้วขมวดออกคำสั่งเสียงน้ำเสียงจริงจังกับพนักงานที่มาพร้อมกับเจ็ทสกี ด้านมิเรย์เห็นแบบนั้นก็อึ้งและตกใจกับการกระทำของแม็กซ์เวลไม่น้อย“แล้วหมวกละ เซฟตี้หัวอยู่ไหนทำ

ทันทีที่ถึงบริษัททั้งคู่ก็ยังคงไม่พูดคุยกัน ก่อนจะเดินแยกย้ายกันเข้าห้องทำงานท่ามกลางสายตาพนักงานโชว์รูมรถที่กำลังจับจ้อง“ทำไมวันนี้ไม่มาแนวหวาน เขาทะเลาะกันไหมแก หรือว่าเขาไม่ได้เป็นแฟนกันหยั่งที่ยัยมิลล์พูดจริง ๆ”“เรื่องของเจ้านาย อย่าไปยุ่งมากนัก”มิเรย์นั่งลงโต๊ะทำงานสภาพหน้าตาเคร่งเครียดกับเรื่องที่เกิดขึ้น แรกที่ก้าวเข้ามาหวังจดทะเบียนเพื่อจะหาเรื่องฟ้องหย่าแม็กซ์เวลให้เขาเข็ดและให้ทุกอย่างเป็นโมฆะกลับคิดผิดเพราะแม็กซ์เวลเองก็ไม่ได้โง่ ยิ่งตอนนี้ดันมาท้อง เขาก็ดันมีสิทธิ์ในตัวลูกอีกเหมือนมีอะไรมาผูกมัดกันชัด ๆ “เฮ้อ~ จบกันชีวิตอีมิเรย์”มิเรย์ถอนหายใจออกมาแรง ๆ มือเรียวสวยก็ยกขึ้นมาเสยผมขึ้นแล้วกุมขมับตัวเอง แต่ชีวิตมันก็ต้องเดินต่อ ไม่นานเธอจึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดค้นหาโรงพยาบาลชั้นนำแถว ๆ นี้เพื่อที่จะไปตรวจให้แน่ชัดตามที่ดรีมแนะนำ“หรือจะไปที่นี่ดี ไม่ไกลบ้านมาก ไม่ไกลที่บริษัทมาก ครึ่ง ๆ”เมื่อเจอโรงบาลที่ถูกใจเธอจึงโทรหาจางหย่งขอรถคันใหม่ จางหย่งเองก็ตามใจลูกสะใภ้ไม่ขัดอะไรทว่ามิเรย์เองก็ยังไม่ได้บอกเรื่องที่เธอท้องให้ใครรู้อยู่ดี“ขอบคุณนะคะคุณพ่อ”สิ้นเสียงหวาน มือเ

หลังจากมิเรย์ลงมาห้องอาหารเธอก็ทานข้าวและพูดคุยกับศรีอัมพรจนกระทั่งเธอตักต้มผักกาดดองลงจานข้าว“ใครให้เธอกิน”แม็กซ์เวลพูดเสียงดุหลังจากเห็นมิเรย์ตักชิ้นผักกาดดองกำลังส่งข้าวปาก ด้านมิเรย์เมื่อได้ยินอีกคนทักท้วงราวกับจะหาเรื่องก็ถอนหายใจมองบนไม่สมอารมณ์ก่อนจะพูดตอกกลับน้ำเสียงห้วน ๆ และวางช้อนอาหารลง“อะไรของนายอีก”“ใครเขาให้คนท้องทานของดอง”“มันคือต้มผักกาดดอง ไม่เห็นเป็นไรเลย”“เป็น เพราะยังไงมันก็คือของดอง”ทั้งคู่ถกเถียงกันบนโต๊ะอาหารไม่มีใครยอมใคร ด้านศรีอัมพรเมื่อเห็นลูกชายกับลูกสะใภ้เถียงกันก็นิ่งไปชั่วขณะก่อนจะเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย“เดี๋ยวนะ แม่ฟังผิดไปรึเปล่า เมื่อกี้แม็กซ์บอกว่าท้องใครท้องนะ”สิ้นคำถามศรีอัมพร มิเรย์และแม็กซ์เวลจึงหยุดชะงักไปชั่วครู่ก่อนแม็กซ์เวลจะหันไปตอบศรีอัมพรแม่ของเขาน้ำเสียงปกติ“มิเรย์ท้องแม่”“จริงเหรอแม็กซ์เวล!! แม่ไม่ได้หูฝาดใช่ไหม”ศรีอัมพรทวนถามลูกชายด้วยสีหน้าปลื้มปริ่ม แต่ก็แอบคิดว่ามิเรย์น่าจะท้องตั้งแต่ครั้งที่ถามอรและป้าอ้อยเรื่องมิเรย์กินมะม่วงเปรี้ยวแล้ว“กี่เดือนแล้วมิเรย์ ไปฝากครรภ์ไหมพรุ่งนี้เดี๋ยวแม่กับพี่แม็กซ์พาไป”“เรย์ไปแล้วค่ะ ไ

“เรียบร้อยแล้วค่ะคุณแม่”พยาบาลเปิดประตูห้องเจาะเลือดแล้วเดินออกมาบอกกับมิเรย์ยิ้ม ๆ มิเรย์เห็นแบบนั้นก็อดถามไม่ได้ว่าทำไมถึงเจาะเลือดนาน“พอดีคุณพ่อกลัวเข็มนิดหน่อยค่ะ แต่เจาะได้ไม่มีปัญหาอะไรแล้วค่ะ”“อ่อ..ขอบคุณนะคะ”มิเรย์กล่าวขอบคุณพยาบาลเสียงหวาน ไม่นานแม็กซ์เวลก็เดินออกมาจากห้องเจาะเลือดแต่สภาพก็ยังเหงื่อแตกหน้าซีดอย่างเห็นได้ชัดอยู่“ไม่กลัวเข็ม แต่เหงื่อนายเกาะหนังหน้าเป็นเม็ดเลยนะ”มิเรย์พูดแซวคนกลัวเข็มใบหน้ายิ้ม ๆ ทว่าแม็กซ์เวลก็ยังปฏิเสธเสียงแข็งไม่ยอมรับ“ใครกลัว ฉันร้อนต่างหาก โรงบาลเอกชนชั้นนำอย่างดีแอร์ก็ไม่เปิด”“ไม่เปิดตรงไหน ฉันเย็นจนตัวจะแข็งอยู่แล้ว”“เธอไม่ต้องพูดมากเลยจะกลับได้รึยัง หรือต้องรอผลเลือดอีก”“กลับได้เลย เดี๋ยวทางโรงพยาบาลโทรแจ้งได้ถ้านายรีบ”เนื่องจากเป็นโรงพยาบาลเอกชนทุกอย่างจึงง่ายไปหมด จากนั้นพยาบาลจึงตามเวรเปลให้มาเข็นมิเรย์ไปจ่ายเงินและรับยากลับบ้าน…ในระหว่างที่ขับรถกลับบ้านนั้นมิเรย์จึงเอ่ยถามแม็กซ์เวลขึ้นมาด้วยความสงสัยในความสัมพันธ์ของแม็กซ์เวลและมิลล์เลขาคนสวยเพราะเธอสังเกตสายตาของมิลล์เวลามองแม็กซ์เวลไม่ใช่สายตาคนปกติทั่วไปที่มองกัน“นายกับ

หลังจากมิเรย์ทำข้าวไข่เจียวให้แม็กซ์เวลเสร็จ ก็ถือขวดน้ำเดินขึ้นห้องไปนอน ฝั่งทางแม็กซ์เวลเมื่อมิเรย์ทำข้าวไข่เจียวให้ก็นั่งทานเงียบ ๆ คนเดียวในห้องครัวจากนั้นก็วางจานทิ้งไว้แล้วเดินขึ้นห้องวันเวลาผ่านไปเกือบเดือนมิเรย์ยังคงใช้ชีวิตกับการอยู่ที่บ้านเฉย ๆ เพราะแม็กซ์เวลไม่ยอมให้ออกไปทำงานที่บริษัท ซึ่งอายุครรภ์ตอนนี้ก็เข้าสู่สัปดาห์ที่สิบสองแล้วร่างบางตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวเหมือนในทุกเช้า ก่อนจะเดินลงทานข้าวเช้าที่ห้องอาหารชั้นล่างของบ้าน โดยมีจางหย่งและศรีอัมพรนั่งอยู่ที่โต๊ะร่วมด้วย นั่งทานข้าวได้สักพักจางหย่งจึงเอ่ยขึ้นกับมิเรย์น้ำเสียงจริงจัง“พ่อว่ามิเรย์ท้องแล้ว จัดงานแต่งดีกว่าไหม”“นั่นสิ แม่ว่าจัดงานแต่งงานจะดีกว่าไหมฮึมิเรย์”ศรีอัมพรพูดเสริมขึ้นอย่างตรงไปตรงมาพร้อมกับบอกเหตุผลที่อยากจัดงานแต่ง ท้องโตขึ้นทุกวันก็เกรงลูกสะใภ้อายคนเนื่องจากมิเรย์และแม็กซ์เวลจดแค่ทะเบียนสมรสยังไม่ได้ตกแต่งเป็นเรื่องเป็นราว“อืม.. เรย์คิดว่าไม่ต้องจัดก็ได้นะคะ เรย์ไม่ซีเรียสค่ะ สมัยนี้เงินหายากจัดงานทีก็ใช้เงินเยอะ”มิเรย์ปฏิเสธผู้ใหญ่ทั้งสองเพราะเธอกับแม็กซ์เวลไม่ได้รักกันกลัวว่าแต่งไปสุดท้ายต้องหย