All Chapters of ปราบเซียนมาเฟียแม็กซ์เวล: Chapter 51 - Chapter 60

เมื่อเจาะเลือดเสร็จแม็กซ์เวลเดินมามิเรย์จึงเดินเข้าห้องหมอตาลเพื่อรออัลตร้าซาวด์ดูเจ้าตัวจิ๋วในครรภ์ ทางด้านแม็กซ์เวลเมื่อเห็นข้อพับมิเรย์แปะพลาสเตอร์จึงเอ่ยถามเสียงเข้มด้วยความอยากรู้“แขนโดนอะไร ทำไมเธอต้องเจาะเลือดเพิ่ม”“ฉันขอหมอตาลตรวจดูความผิดปกติของโครโมโซม”“จะตรวจเพื่อ?”“แล้วบอกรักลูก ตรวจเพื่อดูความผิดปกติไงว่าโครโมโซมครบไหม ลูกจะมีความผิดปกติโครโมโซมคู่ไหน รู้เพศด้วยนะไม่ต้องรอสี่เดือน วัน ๆ จ้องจะว่าแต่ฉันมีโทรศัพท์ก็หัดหาข้อมูลบ้างนะ”คำพูดของมิเรย์ทำเอาแม็กซ์เวลหน้าชาชั่วขณะ จากนั้นไม่นานคนตัวสูงก็ยักไหล่ทำทีไม่สนใจก่อนจะเดินไปนั่งเก้าอี้ข้างเตียงมิเรย์รอหมอตาลเข้ามาอัลตร้าซาวด์“หวัดดีค่ะคุณมิเรย์ คุณแม็กซ์เวล”“สวัสดีค่ะหมอตาล”มิเรย์เอ่ยพูดกับหมอตาลเสียงใสใบหน้ายิ้ม ๆ ส่วนแม็กซ์เวลยังคงนิ่งนั่งขาไขว่ห้างไม่สนใจคำทักทาย“เป็นไงบ้างคะ มีอาการแพ้ท้องไหม”“เพิ่งจะมีเมื่อเช้าเองค่ะหมอตาล”“อ่อ นี่ก็สัปดาห์ที่สิบสองแล้วเนาะ”หมอตาลพูดยิ้ม ๆ พร้อมกับทำหน้าอย่างใช้ความคิด จากนั้นก็เอ่ยพูดต่อ..“โอเค ตรวจเลือดเสร็จเรียบร้อยแล้ว งั้นเดี๋ยวรอผลเลือดนะคะ แล้วเราก็มาอัลตร้าซาวด์กันร

รุ่งเช้ามิเรย์ตื่นมาในสภาพไร้เสื้อผ้าบนตัวแถมยังมีแขนแกร่งของแม็กซ์สวมกอดเธออยู่ ขณะดวงตาสวยคู่เฉี่ยวก็หันมองเวลาบนนาฬิกาตั้งโต๊ะ“หกโมงเช้าแล้วเหรอเนี่ย”เมื่อเห็นว่าหกโมงเช้าแล้วเธอจึงผลักแขนแกร่งแม็กซ์เวลให้พ้นออกไปเพราะต้องรีบลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมตัวไปบริษัท ทว่า..“เธอจะรีบลุกไปไหน”แม็กซ์เวลเอ่ยพูดน้ำเสียงกระเซ้าอย่างกับแมวขี้อ้อนให้เจ้าของมันหันมาสนใจ ซึ่งระหว่างที่เอ่ยพูดก็ไม่ได้พูดเปล่าพรึบ..มือหนายังคว้ากายสาวเข้ามากอดบนเตียงอย่างหลงไหล“บ้าอะไรของนายเนี่ยปล่อยฉัน ฉันจะไปอาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน”“ก็ฉันอยากกอดลูกฉัน”ร่างบางเอนตัวกลับมาสู่อ้อมกอดแม็กซ์เวลอีกครั้งก่อนจะโดนเจ้าของอ้อมกอดสูดดมลงหัวไหล่ขาวเนียนของมิเรย์จากด้านหลัง“ทำไมลูกฉันตัวหอมจัง นี่ขนาดยังไม่อาบน้ำนะ”เมื่อได้ยินแม็กซ์เวลพูดแบบนั้นมิเรย์ก็รู้สึกเขินไม่น้อย แต่ก็ยังพยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติไม่อยากหลงกลคนเจ้าเล่ห์“ปล่อยได้แล้ว เดี๋ยวไปทำงานสายแม็กซ์เวล นายกินยาผิดขวดไหมเนี่ย”“สายแล้วไง เราเป็นเจ้านาย”“เป็นเจ้านายก็ต้องทำให้ลูกน้องเห็นว่าไปทำงานตรงต่อเวลา เร็วเลย!”มิเรย์ทำพูดเสียงดุพร้อมกับดันแขนแกร่งแม็ก

วันเวลาผ่านไปหนึ่งสัปดาห์มิเรย์ยังคงใช้ชีวิตตามปกติไปทำงานที่บริษัทแล้วก็กลับบ้านวนลูปในทุก ๆ วัน โดยมีแม็กซ์เวลเป็นคนขับรถให้“วันนี้ก่อนถึงบริษัทนายแวะโรงพยาบาลให้ฉันก่อนได้ไหม”มิเรย์เอ่ยบอกคนตัวสูงในระหว่างเดินไปโรงจอดรถของบ้านเพื่อจะขับรถเดินทางไปทำงานที่บริษัท“แวะทำไม เธอปวดท้องเหรอ เจ็บตรงไหน”เมื่อได้ยินมิเรย์บอกเช่นนั้น แม็กซ์เวลจึงรีบถามกลับคิ้วขมวด ด้านมิเรย์เมื่อได้ยินแม็กซ์เวลถามจึงรีบตอบกลับ“โรงพยาบาลโทรมาให้ไปรับผลตรวจโครโมโซม ฉันไม่สะดวกให้ส่งมาที่บ้านกลัวเอกสารหาย”พูดจบร่างบางก็เปิดประตูขึ้นรถลัมโบร์กีนีสีสวย จากนั้นแม็กซ์เวลจึงยักคิ้วขึ้นรถแล้วขับออกไปขับรถไม่ถึงสิบห้านาทีทั้งคู่ก็ถึงโรงพยาบาล จากนั้นร่างบางจึงลงไปเอาผลตรวจโครโมโซมกับพยาบาลที่แผนกสูตินารีเวชแล้วเดินกลับมาขึ้นรถ(ฟู่.. ตื่นเต้นเหมือนกันนะเนี่ย) มิเรย์คิดคนเดียวในใจทันทีที่หย่อนก้นลงนั่งเบาะนิ่ม ๆ ของรถลัมโบร์กีนี ทางด้านแม็กซ์เวลเมื่อเห็นมิเรย์กลับมาก็แอบลุ้นไม่ต่างกัน ทว่าก็ยังแอบเก็บอาการอยู่ก่อนจะทำทีเอ่ยถามมิเรย์หน้านิ่ง“ผลเป็นไงบ้าง”“ไม่รู้สิ ฉันยังไม่ได้เปิดดูเลย”มือเรียวยื่นไปจับเข็มขัดนิรภั

ลัมโบร์กีนีสีสวยแล่นด้วยความเร็วแสงแทบลืมไปเลยว่าไม่ได้ตัวคนเดียว ไม่รู้ความความโมโหนี้แล่นเข้ามาในหัวตั้งแต่ตอนไหน และไม่นานลัมโบร์กีนีสีสวยก็จอดหน้าคอนโดสูงใจกลางกรุงที่เธอเคยอยู่จากนั้นก็เดินขึ้นลิฟต์เดินดิ่งไปห้องแม็กซ์เวลติ่งต่อง!! ติ่งต่อง!! ติ่งต่อง!!เสียงออดห้องแม็กซ์เวลดังขึ้นสองถึงสามครั้ง มิลล์ที่กำลังเชยชมร่างกำยำที่เต็มไปด้วยซิกแพกและแขนขาว ๆ จนมองเห็นเส้นเลือดถึงกับชะงักหยุด ก่อนจะดันตัวลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องนอนแม็กซ์เวล จากนั้นก็เดินไปเปิดประตู..ด้วยสภาพที่เธอเองมีผ้าขนหนูผืนเดียวบนตัวผูกอกหมิ่น ๆ “ค คุณมิเรย์”“งง เหรอ”ร่างบางยืนกอดออกหน้าประตูเอ่ยถามกับมิลล์น้ำเสียงเย้ยหยันขณะดวงตาเฉี่ยวก็จ้องมองใบหน้าของมิลล์เอาเรื่องแทบไม่กระพริบ“คุณเรย์รู้จักคอนโดคุณแม็กซ์ได้ยังไงคะ”“หายคันยังล่ะ”มิเรย์เอ่ยถามมิลล์ต่อโดยไม่ได้สนใจคำถามของมิลล์แม้แต่น้อย ด้านมิลล์เมื่อได้ยินมิเรย์เอ่ยถามเช่นนั้นก็เบ๊ปากขึ้นก่อนจะพูดน้ำเสียงเย้ยหยันกลับมิเรย์โดยไม่เกรงกลัวคนเป็นเจ้านาย“ยังค่ะ คุณเรย์มาทำไมคะคุณเรย์เป็นแค่ญาติมิลล์ว่าอย่างมายุ่งดีกว่า เดี๋ยวคุณแม็กซ์ก็อาบน้ำเสร็จแล้ว คุณเรย์กลั

มือเรียวฟาดลงใบหน้าหล่อเหลาของแม็กซ์เวลด้วยความโกรธ คำพูดที่พูดออกมาแต่ละคำของแม็กซ์เวลแทบไม่ได้ให้เกียรติเธอแม้แต่น้อย จากนั้นมิเรย์จึงเดินไปที่โรงจอดรถโดยไม่สนใจที่จะต้องรับยาหรือจ่ายเงินแล้ว แม็กซ์เวลเมื่อโดนมือเรียวฟาดเข้าใบหน้าหล่อก็ใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มแล้วยิ้มอย่างเย้ยหยัน“มิเรย์หยุด”“มิเรย์!”“ฉันไม่หยุด จนกว่านายจะเลิกบ้า”ไม่เพียงแค่พูดร่างบางยังรีบสาวเท้าเดินเพื่อให้ถึงรถไว ๆ เพราะสุดจะทนกับคนบ้าอย่างแม็กซ์เวล“ไม่หยุดหนีฉันใช่ไหม”พูดจบร่างสูงโปร่งก็อุ้มมิเรย์ขึ้นรถตัวเองก่อนจะขับออกจากโรงพยาบาลด้วยความเร็วแสงไปคอนโดหรูใจกลางกรุง ระหว่างที่ขับรถทั้งคู่แทบจะไม่คุยกันใด ๆ ทั้งรถปกคลุมไปด้วยบรรยากาศที่หน้าอึดอัดจนกระทั่งถึงคอนโด“นายพาฉันมาที่นี่ทำไม”มิเรย์กัดกรามแน่นด้วยความโกรธพร้อมกับเอ่ยถามแม็กซ์เวลเสียงแข็ง ฝั่งทางแม็กซ์เวลเมื่อได้ยินมิเรย์ถามก็ไม่ตอบอะไรก่อนจะอุ้มร่างบางขึ้นไปบนตึกสูงห้องตัวเอง“เธอบอกฉันมาว่าเด็กในท้องมันคือลูกใคร ลูกมันหรือลูกฉัน”มิเรย์ถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่ายกับสันดานของแม็กซ์เวลที่ไม่เคยฟังใคร จากนั้น“พูดมา!!”ไม่เพียงแค่พูดแม็กซ์เวลยังใช้ม