ปราบเซียนมาเฟียแม็กซ์เวล

“กรี๊ดด!! มิเรย์ระวัง”

สามสิบนาทีก่อนเกิดเหตุ…

“เย้!~”

เสียงเชียร์สนั่นทั่วสนามแข่งรถ เมื่อลัมโบร์กีนีสีฟ้าครามวิ่งด้วยความเร็วแสงเข้าเส้นชัยเป็นอันดับที่หนึ่งอย่างหวุดหวิด

“เชรด สุดยอดหวะ ชนะขาดรอยเลย สมกับที่เป็นพี่กู” ‘เจเดน’ หนุ่มลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น อุทานออกมาพร้อมกับออกท่าทางแสดงความดีใจ เมื่อ ‘เจโรม’ พี่ชายฝาแฝดซิ่งรถเข้าเส้นชัยด้วยความเร็วแสง ในสนามแข่งรถซุปเปอร์คาร์

“เหยียบคันเร่งไม่ตก จริง ๆ เลยว่าไหมดรีม”สิ้นเสียงนุ่มนวลของ ‘เทียน่า’ สาวสวยสุภาพพูดเพราะก็มีสาวสวยอีกคนในกลุ่มพูดตอบกลับ

“อือ แต่เสียดาย ที่มิเรย์ไม่มาด้วย ไม่ครบแก๊งเอาซะเลย” ‘ดรีม’ สาวสวยสุดแซ่บตอบกลับเทียน่าและพูดถึงเพื่อนอีกคน ที่มีนิสัยขี้รำคาญคนหน่อย ๆ ชอบนอนติดแหง็กอยู่เพ้นท์เฮ้าส์วันหยุด ไม่ค่อยอยากจะพบปะผู้คน

“เทียน่ามึงโทรตามมันที บอกว่าไอ้โรมแข่งรถชนะ จะได้ไปฉลองกัน”ดรีมออกคำสั่งกับเทียน่าสาวหมวยที่นิสัยสุภาพเรียบร้อยที่สุดในกลุ่ม เพราะรู้ดีว่าเทียน่าพูดกับมิเรย์แล้วมิเรย์ใจอ่อนยอมออกมาแน่

“จะดีเหรอดรีม เทียน่าจะไม่โดนด่าแน่นะ”

“ไอ้เชี่ย!!” สิ้นคำถามของเทียน่าไม่กี่วินาที ดรีมก็อุทานขึ้นเสียงหลงดวงตาโตตกใจ เมื่อมองไปขอบสนาม เห็นเจโรมเซตามแรงชกจากฝั่งคู่แข่ง

“นี่มันขี้แพ้ชวนตีนี่หว่า” เจเดนแผดเสียงอย่างไม่พอใจ สองขายาวรีบวิ่งแจ้นไปหาพี่ชายฝาแฝด

“มึงโทร.. โทรศัพท์ โทร”ดรีมพูดไปชี้โทรศัพท์เทียน่าไปด้วยความร้อนรน เพราะตอนนี้ขอบสนามเดือดเป็นไฟแล้ว ทั้งเจเดนและเจโรม วิ่งพุ่งเข้าซัดกับฝั่งคู่แข่งอย่างกับหมากัดกัน ด้านเทียน่าเมื่อเห็นเช่นนั้นก็รีบจับโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาปลายสายด้วยความร้อนรนไม่ต่างกัน

(ฮัลโหล)

“ระ เรย์! เรย์! เรย์มาสนามแข่งรถเดี๋ยวนี้เลย”ริมฝีปากอวบอิ่มของเทียน่าพูดลุกลิ้ลุกลนทันทีที่ปลายสายกดรับ

(ว่าไงเทียน่า มีอะไรเหรอ) ‘เรย์ มิเรย์’ หรือ คาทาฮาชิ มิเรย์ สาวลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงงัวเงีย นี่แหละคือสาวสวยหน้าเหวี่ยง นิสัยขี้รำคาญคนหน่อย ๆ ของกลุ่ม

“เจเดม กับ เจโรม โดนอีกฝั่งซัดให้น่วมเลย ที่สนามแข่งรถ XX”

(อือ แล้วเป็นยังไงบ้าง?) น้ำเสียงงัวเงียของมิเรย์พูดต่อ ก่อนจะใช้มืออีกข้างขยี้ดวงตาเฉี่ยว พลางหันมองเวลานาฬิกาตั้งโต๊ะ ท่าทางเฉื่อย ๆ ราวกับว่าคุ้นชินกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

“มาที่สนามแข่งรถเดี๋ยวนี้เลยนะเรย์ เทียน่ากับดรีม รนไปหมดแล้ว ทำอะไรไม่ถูก”เทียน่าสาวเรียบร้อยคนเดียวของกลุ่มกำชับให้มิเรย์รีบมาสนามแข่งรถอีกครั้ง

(อือ ๆ เดี๋ยวรีบไปนะ) ด้านมิเรย์เมื่อเอ่ยตอบเพื่อนจบก็ยันตัวลุกขึ้นจากเตียงนอนนุ่ม บิดขี้เกียจ แล้วก้าวขาเรียวเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวขาวสะอาดเข้าห้องน้ำ เพื่อจัดการอาบน้ำแต่งตัว แล้วขับรถมาหากลุ่มเพื่อนที่สนามแข่งรถ

“เชี่ยเอ้ย เจ็บชิบหาย”เจเดนบ่นกระปอดกระแปด นิ้วชี้พลางแตะแผลเลือดไหลซิบที่มุมปากขวา หลังจากวิ่งเข้าไปปะทะกับอริช่วยพี่ชายตัวเอง

“แพ้ แม่งไม่ยอมรับว่าแพ้อีก”เจโรมบ่นพรึมพำ นัยน์ตาคมสีสวยก็พลางมองคู่อริฝั่งตรงข้ามอย่างคาดโทษ นี่เป็นครั้งแรกที่เจโรมโดนกลุ่มนี้ท้าแข่ง เคยได้ยินแต่คนเตือนว่าแก๊งนี้ถ้าแพ้แล้วชอบโวยวาย แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นจริง

“ขี้แพ้ชวนตีสมกับคำล่ำลือจริง ๆ พวกมึง”

“เป็นไง เลือดกลบเลยซิ”ทันที่สาวหุ่นเพรียวอย่างมิเรย์เดินกอดอกเข้ามาถึงเรียวปากสีหวานก็เอ่ยถามเพื่อน ตาเฉี่ยวคู่สวยก็พลางมองเจเดนและเจโรม

“โอ๋โห กว่าจะมาได้ ไม่รอให้สนามแข่งรถปิดก่อนล่ะ”ด้านดรีมเมื่อเห็นมิเรย์จึงพูดประชดตามสไตล์สาวปากแซ่บ ก่อนจะหันไปจัดการถุงน้ำแข็งที่วางอยู่ข้าง ๆ

“อ้าวเหรอ ได้นะ”แต่เมื่อมิเรย์ได้ยินเช่นนั้นก็ทำท่าทางเดินหันหลังกลับทำทีเป็นไม่แคร์คำพูดที่เพื่อนพูดประชดประชันเพราะเธอเองก็ไม่ได้อยากออกมาแต่แรก

แต่ทว่า…

“พวกกูประชดค่ะ”ดรีมรีบสวนควันตอบมิเรย์ มือพลางหยิบน้ำแข็งใส่ผ้าเช็ดหน้าผืนบางยื่นให้เจโรมเพื่อประคบหางคิ้วที่ฟกช้ำดำเขียว

“วันหยุดไม่คิดจะออกจากห้องเลยว่างั้น ไม่คิดจะมาหาเพื่อนฝูงเลย”

“แล้วนี่รออะไร ทำไมไม่กลับกัน รอให้พวกมันมารุมกระทืบอีกรึไง”มิเรย์จิ๊ปากหมุนตัวกลับไปถามกลุ่มเพื่อนขณะหน้ายังคงเหวี่ยง ๆ เช่นปกติ มือเรียวสวยพลางก็ยกขึ้นเสยผมยาวสลวย

“ยังกลับไม่ได้อ่ะดิ ขอดูรุ่นพี่แข่งก่อน ถ้ามึงดูฝีมือพี่เขานะ กูว่ามึงต้องชอบแน่ กูเคยฝึกกับพี่เขาครั้งที่ไปญี่ปุ่น อย่างชอบ”ทางด้านเจเดนเมื่อได้ยินมิเรย์ถามจึงรีบเปลี่ยนเรื่องเบนความสนใจให้มิเรย์หายอารมณ์เสียเพราะแอบรู้มาว่าเพื่อนชอบดูรถแข่งเหมือนกัน แต่ติดแค่ว่าวันนี้เป็นวันหยุด

“ใคร แล้วอีกนานไหม”

“ไม่นาน อีกไม่เกินยี่สิบนาที อยากให้มึงดูพี่เขาขับจริง ๆ”

“อือ ๆ งั้นเดี๋ยวเดินลงไปซื้อของกินก่อนแล้วกัน กูหิว”เรียวปากสีหวานบอกกับกลุ่มเพื่อน พร้อมกับชี้นิ้วโป้งกลับไปด้านหลัง เพราะนี่ก็เวลาเกือบจะบ่ายสามโมงแล้ว ส่วนเทียน่าเมื่อได้ยินมิเรย์บอกกับเจเดนเช่นนั้น เธอจึงอาสาไปซื้อของกินเป็นเพื่อนมิเรย์

สองสาวสวยมิเรย์และเทียน่าเดินไปลานจอดรถของสนามแข่งเพื่อจะออกไปซื้อเบอร์เกอร์ร้านใกล้ ๆ ในระแวกนั้นเพื่อกินรองท้อง แต่ในระหว่างที่กำลังเดินไปรถเทียน่าก็ชวนคุยเพราะกลัวว่ามิเรย์จะโกรธที่เธอโทรกวน

“เรย์ ไม่โกรธเทียน่าใช่ไหม ที่เทียน่าโทรไปกวนตอนนอน”เทียน่าเอ่ยถามมิเรย์เสียงใสแววตาฉายความวิตกกังวล ที่เทียน่าถามแบบนั้นเพราะเทียน่ารู้ดีว่ามิเรย์ไม่ชอบให้ใครโทรกวนเวลานอนหรือวันหยุด

“ไม่โกรธหรอก นี่ก็บ่ายสามแล้ว”ด้านมิเรย์เองก็รับรู้และเข้าใจว่าที่เพื่อนโทรหาคงเพราะอยากให้เธอออกมารวมกลุ่มกันสนุก ๆ ในวันหยุด เลยไม่ถือสาอะไร บวกกับสายที่โทรไปเป็นเทียน่าแล้ว เธอก็ด่าไม่ลงจริง ๆ

“จริงนะมิเรย์”

“จริงสิ จะโกรธทำไมเล่า ใครจะโกรธเทียน่าลง”มิเรย์ฉายรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้าพริ้มเพราให้กับเทียน่าก่อนจะเอ่ยพูดต่อเสียงใส

“ก็ไม่รู้สิกลัวเรย์โกรธไง”

“วันนี้จอดรถไกลหน่อยนะ คนเยอะหาที่จอดรถไม่ค่อยได้ เดินข้ามถนนไปก็ถึงแล้ว”มิเรย์พูดเปลี่ยนประเด็นพร้อมกับจับมือเทียน่าเพื่อจะข้ามถนนด้วยความประมาทไม่ทันจะมองว่ามีรถกำลังวิ่งแล่นมา

บรึ้น~ บรึ้น~

“กรี๊ด!!! มิเรย์ระวัง”