All Chapters of ปราบเซียนมาเฟียแม็กซ์เวล: Chapter 61 - Chapter 70

“มิเรย์ มึงอย่าลืมดูแลตัวเองนะ ไว้มึงคลอดกูจะบินไปหา”“เทียน่าด้วย”ดรีมและเทียน่าเอ่ยบอกกับเพื่อนสนิทของกลุ่ม ทำเอามิเรย์เองต้องน้ำตาไหลลงสองแก้มไม่รู้ว่าที่ไหลเพราะเสียใจไม่หายหรือเพราะต้องจากที่นี่ไป ก่อนจะเม้มริมฝีปากบางพยายามห้ามความเสียใจแล้วตอบดรีมและเทียน่าเสียงสั่น“อือ คลอดแล้วจะบอกพวกมึง ไม่ต้องห่วงอยู่นั่นมีพ่อแม่มีพี่เก็น”“เออยังไงก็เถอะอย่าลืมนะดูแลตัวเองดูแลลูกในท้องให้ดี กูไม่รู้หรอกว่ามึงกับพี่แม็กซ์มีปัญหาอะไรกันแต่ยังไงเขาก็พ่อของลูกมึงนะ”สิ้นเสียงสั่นของดรีม ทั้งสามคนก็แยกย้ายกันไป ซึ่งดรีมและเทียน่ารู้แค่ว่ามิเรย์และแม็กซ์เวลทะเลาะกันแต่ไม่ได้ทราบรายละเอียดอะไรมากเพราะมิเรย์ไม่ได้เล่าอะไรให้ฟังนอกจากนั่งร้องไห้ ด้านมิเรย์เมื่อเพื่อนเดินหันหลังให้ก็รีบเช็ดน้ำตาจากแก้มก่อนจะหมุนตัวเดินไปหน้า Gate สำหรับผู้โดยสารชั้น First Class ที่พี่ชายจัดการให้ราคาหลักแสน“คาทาฮาชิ มิเรย์ เชิญครับ”โชคดีหน่อยที่สายการบินนี้อายุครรภ์ไม่ถึงยี่สิบเจ็ดสัปดาห์สามารถขึ้นเครื่องได้โดยไม่ต้องใช้ใบรับรองแพทย์ แต่ก่อนออกมาสนามบินมิเรย์ก็ไม่ลืมที่จะไปพบหมอตาลก่อนขึ้นเครื่อง จากนั้นมิเรย์ก็เดิ

หนึ่งสัปดาห์ต่อมาแม็กซ์เวลก็ยังคงเดินหน้าต่อพยายามง้อมิเรย์โดยที่ไซมัสและเขมมิกาให้ทางสนับสนุนเต็มที่ ด้วยความที่ไม่รู้ซึ่งเหตุการณ์ที่ลูกสาวพบเจอเพราะมิเรย์ไม่ปริปากเอ่ยพูดเรื่องนั้นให้กับใครฟังเลยสักคนนอกจากศรีอัมพรแม่ของแม็กซ์เวลในวันที่ก้าวออกมาจากบ้านหลังนั้น…ด้านมิเรย์เมื่อตื่นเช้าขึ้นมาก็อาบน้ำอุ่นแต่งตัวเดินลงมาห้องอาหารเหมือนทุกวันโดยทำทีไม่ได้คนใจแม็กซ์เวลแม้แต่น้อยด้านแม็กซ์เวลเมื่อเห็นมิเรย์ไม่ใจอ่อนก็ได้แต่ทำหน้าหงอยหยั่งกับหมา แต่จะโทษใครก็ไม่ได้เพราะผิดที่ตัวเองล้วน ๆ“มิเรย์จะออกไปไหนลูก”เขมมิกาเอ่ยถามลูกสาวด้วยความแปลกใจ เพราะแต่งตัวสวยกว่าปกติแถมยังสวมใส่เสื้อโค้ทป้องกันอากาศหนาวเย็นราวกับจะออกไปด้านนอก ซึ่งตอนนี้สภาพอากาศด้านนอกอุณหภูมิเพียงแค่สิบองศา“เรย์ว่าจะไปอัลตร้าซาวด์ดูเจ้าจิ๋วหน่อยค่ะแล้วจะไปฝากครรภ์ใหม่ด้วย เสร็จแล้วก็จะหาอะไรทานนอกบ้านหน่อยไม่ได้ออกไปนานแล้ว คิดถึงบรรยากาศเย็น ๆ กับข้าวหน้าปลาไหล วันนี้แม่ไม่ต้องทำข้าวเย็นเผื่อนะคะ”มิเรย์เอ่ยพูดเสียงใสกับเขมมิกาก่อนจะหยิบกระเป๋าใบสวยพร้อมกับเอกสารเดินไปหน้าประตูบ้าน ทว่า..“ฉันขอไปด้วยได้ไหม ฉันอยากดูลู

หลังจากถึงบ้านหลังโตที่ญี่ปุ่น มิเรย์จึงเรียกแม่บ้านให้มาช่วยถือของที่ซื้อมาวันนี้และนำไปเก็บไว้บนห้องส่วนเสื้อผ้าก็จัดแจงให้แม่บ้านนำไปซัก ในขณะที่แม็กซ์เวลเองก็ยังคงพยายามง้อเมียเพื่อให้ใจอ่อนยอมให้เขาย้ายไปนอนที่ห้องด้วย“นะ ฉันขอนอนกับลูกกับเธอ”“นอนห้องเดิมก็ได้ ไม่เห็นเป็นไรนายอย่าเรื่องมาก”“แต่ฉันอยากอยู่กับเธอและก็ลูกไง ฉันอยากดูแล นะ ๆ มิเรย์”ริมฝีปากหนาเอ่ยพูดขณะใบหน้าก็ทำเป็นให้คนเห็นอกเห็นใจ ด้านไซมัสเมื่อเห็นลูกเขยอ้อนลูกสาวนานสองนานจึงสั่งให้แม่บ้านไปย้ายของแม็กซ์เวลไปห้องมิเรย์เงียบ ๆ จากนั้นก็เดินเข้ามาบอกกับลูกสาว“พ่อไม่ถามเรย์บ้างเลย”“เอาน่า ไหน ๆ ก็ให้โอกาสกันแล้ว ก็ให้แม็กซ์เวลได้ดูแลให้เต็มที่”หลังจากไซมัสพูดจบมิเรย์จึงถอนหายใจออกมาแรง ๆ ก่อนจะยกมือขึ้นมากอดอกแล้วพูดออกมา“ก็ได้ค่ะ ครั้งนี้พ่อเข้านางแม็กซ์เวลมากกว่าลูกสาวนะคะ”พูดจบร่างบางก็เดินขึ้นห้อง แม็กซ์เวลเมื่อเห็นแบบนั้นจึงไหว้ขอบคุณพ่อตา จากนั้นก็วิ่งตามมิเรย์ขึ้นไปชั้นสองของบ้านหลังจากมิเรย์เดินขึ้นมาบนห้อง ร่างบางก็เดินเข้าห้องน้ำอาบน้ำแต่งตัวเตรียมตัวเข้านอน แต่ก็ไม่ลืมที่จะทาออยโลชันที่หน้าท้องป้อง

ช่วงค่ำของวันของวันหลังจากทั้งคู่เดินลงไปทานข้าวเสร็จ ก็พากันกลับมาห้องนอนมิเรย์เองก็ไม่ลืมที่จะกินยาบำรุงแล้วเดินไปแปรงฟันในห้องน้ำ จากนั้นก็เดินมานั่งลงเตียงนอนนุ่มเตรียมตัวเข้านอน ทว่าก่อนนอนก็ยังคงต้องเปิดเพลงในตัวจิ๋วฟังพร้อมทั้งเปิดไฟฉายส่องกระตุ้นพัฒนาการ“ฉันขอทำนะ เธอทาออยโลชันไปยัง”“ทาแล้ว”พูดจบแม็กซ์เวลก็หยิบไฟฉายมาส่องที่หน้าท้องกลม ๆ ของมิเรย์เพื่อกระตุ้นการมองเห็นของเจ้าจิ๋วในครรภ์ ขณะที่เจ้าจิ๋วที่อยู่ในครรภ์เมื่อโดนไฟฉายส่องก็ดิ้นถีบท้องมิเรย์ใหญ่“แรงดีจริง ๆ เธอจะตั้งชื่อลูกว่าอะไร”“ฉันอยากตั้งชื่อว่ามิลิน นายคิดว่าไง”“มิลิน ที่แปลว่าฉลาด ใช่ไหม”แม็กซ์เวลพูดพร้อมกับแสดงท่าทางใช้ความคิด ขณะมือหนาก็ยังส่องไฟฉายกระตุ้นพัฒนาการต่อ ทางด้านมิเรย์เมื่อได้ยินแม็กซ์เวลพูดเช่นนั้นจึงพูดต่อ“อือหึ นายรู้ความหมายได้ยังไง”“ก็ฉันฉลาดไง”สิ้นเสียงทะเล้นของแม็กซ์เวล มิเรย์จึงเบ๊ปากมองบนขึ้นด้วยความหมั่นไส้กับความมั่นในครั้งนี้ ก็จริงอย่างที่แม็กซ์เวลพูดนั่นแหละ จากนั้นทั้งคู่ก็เล่านิทานให้ลูกน้อยฟัง“สรุปนายโอเคไหม? ที่ฉันจะตั้งชื่อลูกชื่อมิลิน”“โอเคสิ เธอว่าไงฉันก็ว่างั้น”ริมฝี

หลายวันผ่านไปเกือบเหลืออีกเพียงสามสัปดาห์สุดท้ายของการตั้งครรภ์ ศรีอัมพรเองก็เห่อหลานใช่เล่นกดสั่งของเตรียมคลอดมาไว้เต็มบ้าน ไม่เว้นแม้กระทั่งไซมัสเขมมิกาและเก็นชิ ยอมทิ้งงานเพื่อบินกลับมารอรับขวัญหลานสาวที่ใกล้จะลืมตาดูโลกในอีกเร็ววันด้วยความตื่นเต้นกันถ้วนหน้า“รีบ ๆ เข้ามาจัดเลย ไว ๆ”เสียงของศรีอัมพรออกคำสั่งกับพนักงานราวห้าหกคนเสียงดังให้รีบขนของลงจากรถคันใหญ่เข้าในบ้านหลังโต จนทำให้ร่างบางที่นอนหลับกลางวันสะดุ้งตื่นกับเสียงที่รบกวนมิเรย์เมื่อได้ยินจึงใช้มือขยี้ดวงตาพลางยันตัวค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งงัวเงีย จากนั้นก็ลุกเดินไปแหวกม่านดูว่าเสียงคนกำลังทำอะไร“เฮ่อ ปวดหลังจัง”ร่างบางเอ่ยพูดพร้อมกับใช้มือพยุงท้องโต ๆ ขณะมือที่ว่างอีกข้างก็จับกระดูสันหลังเอนตัวคลายความปวด สักพักก็เดินหมุนตัวกลับมาที่เตียงนอนนุ่มด้านแม็กซ์เวลเมื่อรู้ว่าใกล้กำหนดคลอดของมิเรย์เข้ามาเรื่อย ๆ ก็ไปทำงานแค่เพียงครึ่งวันแล้วกลับบ้าน เนื่องจากกลัวว่ามิเรย์จะคลอดก่อนกำหนด มิเรย์เดินกลับมานั่งที่เตียงไม่นานแม็กซ์เวลก็เปิดประตูห้องเข้ามา“วันนี้แม่อยากให้เธอย้ายลงไปอยู่ชั้นล่าง ท้องโตมากกลัวเดินขึ้นลงลำบาก ไหนจะเท้าบว