Lahat ng Kabanata ng ชายาข้าน่ารักเกินใคร: Kabanata 91 - Kabanata 100

เฉินซือหยางตวัดสายตามองจ้าวลี่หมิง ไม่พอใจคนตัวเล็กยิ่งนัก ไม่รู้ตัวว่าถูกเกี้ยวพาก็แล้วไปเถอะ แต่เหตุใดยังยั่วยวนอีกฝ่ายต่อหน้าเขาอีก หากไม่สั่งสอนซะบ้างคงไม่สำนึกสินะ “คงต้องเป็นโอกาสหน้า ข้าเพิ่งมาถึงเมืองหลวงยังมีเรื่องต้องจัดการอีกมาก ต้องขอลาแล้ว” หวงเหลียงเห็นสายตาอำมหิตของเฉินซือหยางก

“อ่ะ! หยางหยาง ท่านจะทำอะไรอีก” จ้าวลี่หมิงละล่ำละลักถาม มือเรียวยันอกกว้างไว้ แต่ก็ไม่อาจขวางกั้นกายแกร่งที่ทาบทับลงมา “ลงโทษเจ้า ต่อไปจะได้ไม่ไปยั่วยวนใครส่งเดชอีก” เฉินซือหยางซุกไซ้แก้มอิ่ม ร่างหนาแทรกตัวระหว่างขาเรียวยาว ก่อนจะดันตัวขึ้นพานให้คนตัวเล็กนอนอยู่ในท่าชันขา แลดูน่าอับอายยิ่ง

หลังจากทั้งสองคนตกลงว่าจะย้ายไปอยู่ด้วยกันเรียบร้อยแล้ว เฉินซือหยางก็ชวนเด็กน้อยของเขาดื่มฉลองกันอย่างชื่นมื่น ทั้งสุราอาหารถูกยกขึ้นโต๊ะจนเต็มไปหมด แน่นอนว่าส่วนใหญ่ล้วนเป็นของชอบของจ้าวลี่หมิงทั้งสิ้น “หยางหยางดื่มสุราอะไรอยู่หรือ ให้ชีชีชิมบ้างสิ” จ้าวลี่หมิงง่วนอยู่กับการใช้ตะเกียบคีบนั่น

เฉินซือหยางพาจ้าวลี่หมิง และหลานซือเยว่กลับตำหนักบูรพา ตำหนักบูรพานั้นกว้างใหญ่กว่าตำหนักอี้ชิ่งมากนัก แต่ก็ห่างไกลจากตำหนักหยางซินของเสด็จพ่อมากเช่นกัน ถึงแม้เขาไม่อยากย้ายมา แต่พอผ่านพิธีสวมกวานแล้วก็จำต้องย้ายมาอยู่ที่นี่ตามธรรมเนียมปฏิบัติ บัดนี้ผ่านมานานปีอะไรๆ ก็ล้วนคุ้นชิน ชายหนุ่มเดิน

“เป็นเช่นนี้นี่เอง ทะเลสาบเหลียนไห่เดิมทีเป็นทะเลสาบน้ำจืดขนาดใหญ่ที่มีแม่น้ำห้าสายไหลมารวมกัน เช่นนั้นก็ไม่แปลกที่จะพบเจอท่านที่นั่น เพียงแต่ถูกน้ำพัดมาไกลถึงขนาดนี้แล้วยังรอดชีวิต นี่มันปาฏิหาริย์ชัดๆ” “อืม สวรรค์คุ้มครองโดยแท้ ทุกวันนี้ข้ายังนึกกราบไหว้แทบไม่ทัน” หลานซือเยว่พูดติดตลก ทำเอา