All Chapters of My Elder Brother พี่ชายไม่แท้: Chapter 31 - Chapter 40

เสียงรองเท้ากวางเบาเสมอเวลาเดินในบ้านนี้เหมือนเธอพยายามไม่ให้เกิดเสียงรบกวนใครแต่เสียงนั้น…กลับชัดในหัวใจของสิงโตทุกครั้ง ไม่ว่าจะเป็นเสียงประตูห้องเปิดตอนเช้า เสียงช้อนกระทบจานตอนที่เธอกินข้าวเงียบๆ หรือแม้แต่เสียงลมหายใจเบาๆหลังประตูตอนกลางคืนที่เธอกลับมาเหนื่อยจากข้างนอกเขารับรู้ทุกอย่าง แม้จะไม่เคยพูดบางวันสิงโตกลับบ้านมาก่อน ในครัวจะมีถ้วยใบหนึ่งวางไว้แล้วข้าวอุ่นพอดีกับข้าวมีผักที่เขาชอบไม่มีโน้ต ไม่มีชื่อกำกับ แต่เขารู้ว่า…เธอคือคนทำไม่ต้องถาม ไม่ต้องขอบคุณบางวันเขาออกไปซื้อของตอนกลางคืนกลับมาเจอเธอนั่งอยู่บนโซฟาเปิดซีรีส์เบาๆ เขาแกล้งเดินเฉียดผ่านหลังเธอไม่พูดแต่เธอก็เขยิบตัวออกเล็กน้อยพอให้เขานั่งได้ข้างๆโดยไม่ต้องพูดขอแล้วทั้งสองก็นั่งดูไปด้วยกัน…โดยที่ไม่ได้พูดอะไรเลยทุกครั้งที่กวางยืนล้างจานสิงโตจะยืนอยู่ข้างหลังเธอสักพักมองเสี้ยวหน้าที่เงียบสงบเธอไม่เคยหันมาแต่เธอรู้ว่าเขายืนอยู่บางวันเขาจะยื่นผ้าขนหนูให้เธอซับมือ เธอรับไปเงียบๆและเอ่ยเบาๆ“ขอบคุณค่ะ…พี่สิงโต”แค่คำขอบคุณจากปากเธอในเสียงที่อ่อนโยนมันก็ทำให้เขาต้องหันหน้าหนี เพราะไม่อยากให้เธอเห็นรอยยิ้มบางๆที่หลุดออ

บ้านเล็กๆที่เคยเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะกลับเริ่มเงียบลงเรื่อยๆในช่วงไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมากวางนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ตอนเที่ยงคืน เอกสารเกี่ยวกับกฎหมายสิทธิมนุษยชนระหว่างประเทศวางกองซ้อนอยู่บนโต๊ะ เสียงพิมพ์จากแป้นคีย์บอร์ดดังถี่ราวกับไม่มีวันหยุด หัวของเธอก้มต่ำ ใต้ตาดำคล้ำจากการอดนอนหลายคืนติดกันอีกฝั่งหนึ่งของห้อง สิงโตนั่งอยู่กับกองเอกสารรายงานภาคการเงินและข้อมูลทรัพย์สินบริษัทที่เขาต้องเตรียมพรีเซนต์ให้ผู้บริหารจากกรุงเทพมหานครฟังในสัปดาห์หน้าไม่มีใครพูด ไม่มีใครหันมาสบตา แม้แต่ถ้วยกาแฟบนโต๊ะ…ก็เริ่มเย็นชืดโดยไม่มีใครแตะเสียงถอนหายใจของกวางดังขึ้นเป็นครั้งที่เท่าไรแล้วไม่รู้ และคราวนี้…สิงโตก็อดไม่ได้“กวาง…” เขาเรีวกเธอ“คะ?” เธอไม่หันมาสายตายังจดจ่ออยู่กับจอ“พักก่อนก็ได้ เดี๋ยวพี่อุ่นข้าวให้นะ” สิงโตบอกกวางด้วยความเป็นห่วง“ยังไม่เสร็จค่ะ รายงานนี้ต้องส่งพรุ่งนี้…” เสียงเธอแผ่วลงราวกับขอโทษไปในตัวสิงโตนิ่งเงียบก่อนจะหันไปมองหน้าต่างที่มีม่านโปร่งลู่ไหวตามลมนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาไม่มีเวลาหากันแต่ครั้งนี้…มันต่างวันรุ่งขึ้น เวลาเช้ากวางเดินออกจากห้องน้ำ ผ้าเช็ดผมพา

1 ปีผ่านไปเมืองต่างประเทศ | เวลาใกล้พลบค่ำ | ฤดูใบไม้ร่วงเสียงล้อกระเป๋าเดินลากไปตามทางเท้าเลียบสวน อากาศเย็นยะเยือกจนปลายนิ้วชาหน่อยๆแต่คนที่เดินอยู่ไม่ได้รู้สึกถึงมันเลยสิงโตใส่เสื้อโค้ตตัวเดียวกับที่เขาเคยยืมกวางสมัยอยู่เชียงใหม่ในมือมีเพียงกระดาษใบหนึ่งที่จดชื่อมหาวิทยาลัยและที่อยู่หอพัก…ที่เขาเคยแอบจำไว้“ไม่รู้จะทำไปทำไม แต่…กูแค่อยากเห็นเธออีกครั้ง” เขาบ่นกับตัวเองแบบนั้นตลอดไฟลต์แต่แล้ว…เขาก็เห็นเธอกวางยืนอยู่ริมสนามหญ้าใต้ต้นเมเปิ้ลแดงกำลังหัวเราะเบาๆกับเพื่อนชายคนหนึ่งที่เขาเคยเห็นแล้ว…ชายคนนั้นคือคนเดียวกับที่เคยมากับกวางตอนเรียนป.โทที่เชียงใหม่คนที่สิงโต “เคยรู้สึก” ว่าเธอสบายใจด้วยเหลือเกินตอนนี้ผู้ชายคนนั้นกำลังยื่นผ้าพันคอให้เธอกวางไม่ได้ปฏิเสธสิงโตยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นเหมือนโดนใครผลักจนหงายหลังในใจเขาไม่รู้ว่าเดินไปถึงตรงนั้นได้ยังไงแต่เมื่อรู้สึกตัวอีกทีเขาก็เดินเข้าไปหาทั้งคู่โดยที่ดวงตาสบกับกวางอย่างตรงไปตรงมา“…พี่สิงโต?” กวางสะดุ้งเล็กน้อย“กูมาหา…” เขาหายใจเข้าแรง“…แต่กูไม่น่ามาเลยว่ะ” เสียงของเขาแข็งทั้งที่จริงๆแล้วในใจแทบจะพังลงไปทั้งแผ่น“…พี่สิงโต ฟังหนู

กวางยังไม่หันมามองสิงโตใบหน้าเธอสงบนิ่ง…แต่ในแววตาซ่อนบางอย่างไว้ลึกมากเกินกว่าจะมองข้ามได้สิงโตเหมือนจะพูดอะไรอีก ทว่า…“อ้าว สิงโตนึกว่าออกมาจากห้องประชุมแล้วกลับไปแล้วซะอีก” เสียงหวานๆที่แฝงความมั่นใจบางอย่างดังขึ้นจากด้านหลังสิงโตชะงัก…กวางกะพริบตาแล้วหันไปช้าๆก่อนจะเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกระเป๋าสะพายหนังแท้ เสื้อเชิ้ตสีครีมกับกระโปรงเข้ารูปทุกก้าวของเธอเต็มไปด้วยความมั่นใจเบอร์รี่เธอเดินเข้ามาหาสิงโต ก่อนจะยิ้มให้กวางเพียงบางๆ…แล้วพูดต่อโดยไม่ให้โอกาสใครแทรก“พอดีฉันรออยู่ที่รถ แต่เห็นว่าสิงโตยังไม่ลงไป เลยขึ้นมาตาม”เธอหันไปมองสิงโต“หรือว่าคุยธุระอะไรสำคัญอยู่เหรอ?”สิงโตหลบสายตาทั้งสองคน เขาไม่พูดอะไร เหมือนถูกจับวางในสถานการณ์ที่เขาไม่ต้องการให้เกิดเลยแม้แต่น้อยเบอร์รี่ยิ้มก่อนจะขยับมายืนใกล้เขา…และทันทีที่เธอพูดประโยคถัดไปน้ำเสียงก็เปลี่ยนเล็กน้อยแค่พอให้คนฟังรู้ว่าใครเป็นใคร“สิงโตจะไปไหนก็ได้ แต่ช่วยโทรบอกหน่อยนะคะ อย่างน้อยเราก็อยู่บ้านเดียวกัน เดี๋ยวจะเป็นห่วงเกินไป”กวางเงียบ…นิ่งจนเกินคำว่าใจเย็น เธอไม่พูดอะไร ไม่ถาม ไม่อธิบาย ไม่โต้แย้ง เธอแค่ค่อยๆหันไ

ต่างประเทศกลางฤดูใบไม้ร่วง…เสียงลมหวิวพัดผ่านหน้าต่างบานเก่าในหอพักนักวิจัย กวางยืนพิงขอบหน้าต่างกอดแขนตัวเองแน่นพลางมองต้นไม้ใบเปลี่ยนสีตรงหน้า ในเมืองเล็กๆที่เธอเลือกเรียนปริญญาเอกด้านกฎหมายระหว่างประเทศไม่มีใครรู้จักเธอในที่นี่….เธอเคยคิดในวันแรกที่เดินเข้ามหาวิทยาลัย ไม่มีพี่สิงโต ไม่มีกระทิง ไม่มีเบอร์รี่ ไม่มีอดีตให้หนี มีเพียงเธอกับความจริงในใจที่ยังไม่ได้พูดออกไปปริญญาเอกไม่ใช่แค่เรื่องของการเรียนแต่มันคือการรับมือกับ “ความเงียบ” ที่ยาวนานเกินกว่าการเรียนรู้ กวางนั่งเงียบในห้องสมุดจนถึงเกือบเที่ยงคืนทุกวัน ไม่ใช่เพราะต้องอ่านหนังสือ แต่เพราะห้องสมุดเป็นที่เดียวที่ไม่มีใครถามเธอว่า“เธอโอเคหรือยัง?”📱 ข่าวจากเมืองไทยกลุ่มเพื่อนในแชทไลน์ยังมีคนส่งรูปสิงโตในงานเปิดตัวคณะกับแคปชันที่พูดถึง “ความเปลี่ยนแปลงของเขา”เธออ่าน…แต่ไม่ตอบ และเมื่อเธอเงียบพอเสียงในใจก็เริ่มดังขึ้นมากพอที่จะถามตัวเองซ้ำๆว่า…“เราโตพอที่จะรักใครอีกครั้ง…หรือยังกลัวพอที่จะไม่อยากเริ่มใหม่เลย?”...ฝนตกในเมืองเล็กๆกวางนั่งมองสายฝนผ่านกระจกแล้วหยิบสมุดบันทึกเล่มเดิมขึ้นมาเขียนด้วยลายมือที่เริ่มสั่น“หนู