All Chapters of My Elder Brother พี่ชายไม่แท้: Chapter 21 - Chapter 30

มหาวิทยาลัยกวางเดินถือแฟ้มเอกสารอยู่ที่โถงคณะนิติศาสตร์ แสงไฟสีขาวนวลส่องลงบนพื้นเงาสะท้อน เสียงรองเท้าส้นสูงดังกังวานเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เบอร์รี่หยุดตรงหน้าเธอยิ้มบางๆ ในมือของเธอมีดอกกุหลาบสีดำช่อเดียวกับที่เคยถือวันแรกที่กลับมา“เธอคือ…กวาง ใช่ไหม? ฉันชื่อเบอร์รี่นะ… ยินดีที่ได้เจอกันสักที”“ฉันรู้จักคุณค่ะ… คุณเป็นเพื่อนเก่าสิงโต” กวางยิ้มตอบด้วยมารยาทแต่แววตาสงสัย“แค่เพื่อนเก่าเหรอ… ถ้าเธอหมายถึงช่วงที่เรานอนห้องเดียวกัน แชร์ทุกเรื่องในชีวิต กอดกันทุกคืนเวลาฝันร้าย…เธออาจต้องใช้คำอื่นแล้วล่ะ” เบอร์รี่หัวเราะเบาๆ“พี่สิงโตไม่เคยเล่าเรื่องคุณให้ฉันฟังเลยค่ะ” กวางนิ่ง เธอเริ่มรู้สึกเหมือนหายใจไม่ทันแต่ยังพยายามเก็บอารมณ์“นั่นสินะ คนที่พยายามลืม บางทีมันอาจไม่ใช่เพราะลืมได้…แต่อาจเป็นเพราะลืมไม่ได้ต่างหากล่ะ” เบอร์รี่ตอบเรียบๆเบอร์รี่เดินจากไปทิ้งกลิ่นน้ำหอมจางๆไว้ในอากาศกวางยืนแน่นิ่งอยู่ที่เดิมมือกำเอกสารแน่น ริมฝีปากเม้มสนิทแต่สายตาเธอ…เริ่มสั่นไหวอย่างปิดไม่มิดลานเปลี่ยวหลังคณะนิติศาสตร์ เวลาหัวค่ำฝนเพิ่งหยุดตกหยดน้ำยังเกาะตามใบไม้ไฟริมทางสลัวสะท้อนแสงสีทองบนใบหน้าของกวางที

เสียงฝนยังคงเทลงมาอย่างหนักยิ่งทำให้ภาพระหว่างทั้งสามคนชัดเจนจนไม่มีใครหายใจได้เต็มปอด กวางยืนอยู่กลางสายฝนน้ำตากับฝนไหลรวมกันมือที่ถือกระเป๋าแน่นเริ่มสั่นกระทิงเงียบแต่สายตาเขายังคงมองที่กวางเหมือนพร้อมจะยอมแพ้… ถ้าเธอเลือกจะไม่อยู่“กวาง… กูพูดตรงๆไม่เก่ง กูปากหมา กูปากเสีย กูเคยพูดให้มึงร้องไห้เป็นสิบครั้ง แต่กูไม่เคยรู้เลย… ว่าถ้ามึงไม่อยู่บ้านนี้ กูจะหายใจยังไง” สิงโตพูดด้วยน้ำเสียงแตกพร่าฝนเปียกทั้งตัวจนเสื้อแนบลำตัว แต่เขาไม่สน“กูเคยคิดว่าแค่แกล้งมึง กวนตีนมึง มึงจะอยู่ต่อไปทุกวัน แต่วันที่มึงเดินออกไป… กูถึงรู้ว่า กูไม่มีใครแล้วจริงๆ”กระทิงขยับเข้ามาอีกก้าวสายตาของเขาเริ่มเปลี่ยนไปจากสงบกลายเป็นตึงเครียด“กวาง… ถ้าเขาเป็นคนที่ทำให้เธอร้องไห้…ฉันไม่รู้ว่าการอยู่ต่อมันจะดีต่อเธอรึเปล่า แต่ถ้าเธอเลือกฉัน… ฉันจะไม่มีวันทำให้เธอร้องอีกเลย”กวางหันมามองหน้าเขาแววตาเธอเต็มไปด้วยความสับสน ทั้งรัก ทั้งเจ็บ ทั้งกลัวเธอมองสิงโตอีกครั้งเห็นเขายืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ตาแดงจัดฝนสาดเต็มใบหน้าแต่ไม่ถอย“พี่เคยผลักไสฉันทุกวัน… ทำให้ฉันรู้สึกเหมือน ‘ไม่มีค่า’ แล้ววันนี้พี่แค่พูดคำเดียว… แล้วหวั

บ้านเกียรติภูมิสิงโตยืนเงียบในห้องมืด… โทรหาพ่อสิงโตเสียงแตกๆ“พ่อ… กูแม่ง… ไม่ไหวแล้วว่ะ กูไม่เคยขอให้ใครกลับมาอยู่บ้าน… แต่ช่วยพูดกับแม่ของกวางให้หน่อยได้มั้ย ให้เขากลับมาอยู่ที่นี่… ถึงเขาจะไม่มองหน้ากูก็ยังดี”เสียงในสายเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะมีเสียงถอนหายใจหนักๆภาคภูมิเสียงทุ้มเหนื่อยแต่จริงใจ“เออ… เอาให้สุดไปเลยสิงโต… กูรอมึงพูดคำนี้มานานแล้ว”ปิดเทอมปี 2หลังจากเรื่องราวมากมายที่โหมกระหน่ำจนใจแทบไม่เหลือที่ยืนกวางตัดสินใจกลับไปที่บ้านเกิด ในช่วงปิดเทอมปี 2 เพื่อ “พักหัวใจ” และ ถามตัวเองว่าเธอจะเอายังไงกับความสัมพันธ์ทั้งหมดนี้ต่อไปเสียงลมผ่านทุ่งนา เสียงไก่ขันตอนเช้า และเสียงช้อนกระทบจานจากแม่ในครัว ทุกอย่างคือ ความอบอุ่นเดิมๆที่กวางเคยหนีมาในวันที่อยากโตแม่ (เสียงเรียกจากครัว):“ลูกตื่นยังลูก? แม่ทำไข่เจียวใส่หมูสับไว้ให้…”กวางเดินลงมาด้วยเสื้อยืดสีซีดผมรวบลวกๆ เธอเหมือนคนที่ใจยังลอยไม่แน่ใจว่าการกลับมานี่คือการพักหรือการหนีแม่ยิ้มให้เธอจากครัวก่อนจะพูดโดยไม่มอง“ถ้ากลับมาแค่มานอนเฉยๆไม่คุยกับใคร แม่จะคิดว่าเรามีแฟนแล้วอกหักเอานะ”“ไม่ได้อกหักหรอกค่ะแม่… แค่เหนื่อย” กวา

“ขอโทษที่มารบกวน แต่กูอยากคุยกับกวาง”เสียงของกระทิงราบเรียบทว่าแน่นหนักสิงโตไม่พูดอะไรทันทีเขายืนนิ่งสีหน้าราบเรียบเหมือนกำลังพยายามควบคุมไฟที่ลุกอยู่ในอก“กระทิง…” เสียงของกวางเบาหวิวแต่แววตาที่สบกับกระทิงมีทั้งความตกใจและลังเลปนอยู่สิงโตหันไปมองเธอทันทีคิ้วขมวดเข้าหากันมากขึ้น“พี่สิงโต…ให้กวางคุยกับเขาสักครู่ได้ไหมคะ?”สิงโตเม้มปากแน่นไม่มีคำตอบใดหลุดจากปากในทันทีเขาไม่ได้อนุญาต…แต่ก็ไม่ได้ขัดขวาง เขาเพียงเบี่ยงตัวออกเล็กน้อยอย่างไม่เต็มใจเหมือนคนที่จำใจต้องให้ใครบางคนเข้าใกล้สิ่งสำคัญในชีวิตทั้งที่ไม่เคยมีความกล้าพอจะยืนยันว่ามันสำคัญขนาดนั้นกระทิงพยักหน้าเบาๆเป็นเชิงขอบคุณแล้วเดินเข้ามาในรั้วบ้านสิงโตเดินกลับเข้าไปในบ้านช้าๆโดยไม่หันกลับมาอีกแม้แต่นิดเดียว แต่แผ่นหลังของเขาแข็งเกร็ง…และเสียงฝีเท้าที่หนักขึ้นเรื่อยๆบอกว่าเขากำลัง “เก็บอารมณ์” ไว้จนแทบไม่ไหวสวนหลังบ้านกระทิงกับกวางมายืนอยู่ข้างม้านั่งไม้ใต้ต้นมะม่วงเงาแดดรำไรทาบลงมาบนใบหน้าของทั้งคู่“กวาง…เราขอโทษนะ ที่โผล่มาแบบนี้ แต่เราคิดถึงเธอจริงๆ เราไม่อยากให้เธอหายไปจากชีวิตเราแบบนี้อีกโดยที่เรายังไม่ได้พูดอะไรเลย”กว

ค่ำวันหนึ่งในห้องนอนที่เธอเคยนอนร้องไห้ เคยหัวเราะ และเคยหลบสายตาใครบางคนกวาง…นั่งอยู่เงียบๆ มือค่อยๆพับเสื้อผ้าอย่างเป็นระเบียบ กล่องกระดาษและกระเป๋าเดินทางใบใหญ่เปิดรออยู่ที่พื้นไม่มีเสียงเพลง ไม่มีคำพูด ไม่มีใครอีกคนในห้องแต่ความเงียบกำลังกลายเป็นเสียงดังที่สุดในใจเธอ“แค่ปีเดียว…แค่หนึ่งปี…ก็จะผ่านไป…” เธอพึมพำกับตัวเองเบาๆแต่ทุกพับของผ้าที่ใส่ลงกระเป๋าเหมือนกำลังซ่อนไว้ทั้ง “หัวใจที่ยังรู้สึก” และ “ความเจ็บที่ยังไม่หาย”อีกมุมสิงโตที่ไม่รู้…แต่ใจเริ่มสั่นดึกวันเดียวกันสิงโตนั่งอยู่คนเดียวตรงระเบียงสูบบุหรี่มวนสุดท้ายเหมือนพยายามหายใจในคืนที่อึดอัดที่สุดในชีวิต“มึงจะไปจริงๆใช่ไหม…” เขาพึมพำมือหยิบโทรศัพท์มาดูหน้าจอที่ยังค้างอยู่บนข้อความเก่า“อย่าเข้าใจผิดนะคะ กวางไม่ได้คิดอะไรเลย” เขาอ่านมันซ้ำๆทั้งที่อยากจะ “พูดทุกอย่าง” แต่ก็กลัวว่าเธอจะไม่เชื่ออีกแล้ว✈️ วันออกเดินทาง – สนามบินสุวรรณภูมิบ่ายวันนั้นผู้คนเดินขวักไขว่แต่ใจของกวางกลับว่างเปล่าเธอมากับแม่ไม่มีใครจากบ้านนั้นมาไม่แม้แต่ชื่อของเขาในสายโทรศัพท์แม่ลูบผมเธอเบาๆ แล้วกอดแน่น“ไปให้ถึงที่สุดนะลูก แม่เชื่อว่าหัวใจลูกจ