Semua Bab My Elder Brother พี่ชายไม่แท้: Bab 11 - Bab 20

วันต่อมา มหาวิทยาลัยริมรั้วมหาวิทยาลัยหลังซ้อมดาวเดือนเสร็จ“นี่ ถ้าเราไม่ได้ประกวดด้วยกันนะ…เราอาจจะไม่ได้เจอกันบ่อยแบบนี้ก็ได้เนอะ” กระทิงพูด“เพื่อนในแก๊งยังไงก็ต้องเจออยู่แล้วมั้ยล่ะ~” กวางหันมายิ้มบางๆ“แต่สำหรับเรา…ไม่เหมือนกัน” กระทิงสูดลมหายใจลึกๆ เหมือนกำลังตัดสินใจครั้งสำคัญ“เราแอบชอบใครสักคน”“อยู่ใกล้เขาเกือบทุกวัน…แต่ไม่เคยกล้าบอก จนคิดว่าถ้าไม่บอกตอนนี้ เราอาจเสียเขาไปตลอดชีวิต”เธอชะงักมือที่ถือแฟ้มดาวเดือนแน่นขึ้นนิดหน่อย“เราชอบกวางนะ”“ไม่ใช่เพราะอยู่ทีมเดียวกัน ไม่ใช่เพราะบทซ้อมบนเวที…”“แต่เพราะกวางเป็นกวางของทุกวัน เป็นผู้หญิงที่น่ารักเวลาเถียง เป็นคนที่ตั้งใจทำอะไรทุกอย่าง…”“เป็นคนที่อยู่ตรงนี้ โดยที่เราไม่อยากให้หายไปไหนอีกเลย”บ้านเกียรติภูมิกลางคืนในครัวบ้านหลังกลับจากซ้อม“มึงไปซ้อมหรือไปให้มันจีบ?”เสียงสิงโตเย็นเฉียบแต่ดวงตาแดงนิดๆ เหมือนเพิ่งกลับมาจากดื่ม“เขาแค่บอกว่าเป็นห่วง” “ห่วง? ห่วงเหี้ยไรนักหนา กูยังไม่เห็นใครมาห่วงกูขนาดนี้เลย!”กวางตะโกนกลับ“ก็เขาไม่เหมือนพี่ไง!! เขารู้ว่าอะไรคือคำว่ารู้สึก!”สิงโตเงียบแค่สามก้าว เขาก็เดินมาชิดเธอแล้ว มือ

หลังคืนนั้น…ติดต่อพี่สิงโตไม่ได้เลยไลน์ไม่อ่าน โทรไม่รับ แม้แต่ผู้จัดการผับก็ไม่รู้ว่าเขาไปไหนกวางนั่งเงียบในห้องเรียนจ้องสมุดเลกเชอร์โดยไม่จดอะไรเลยเสียงอาจารย์กลายเป็นเสียงเบลอๆ มือจับโทรศัพท์แน่น…เลื่อนขึ้นเลื่อนลงในแชทที่ไม่มีการตอบกลับข้อความสุดท้ายยังค้างไว้แบบนั้น:“พี่อยู่ไหน…”“กลับมาสักทีได้ไหม”เย็นวันนั้น…หลังซ้อมดาวเดือนเสร็จ กระทิงเดินมาหากวางหน้าคณะนิติศาสตร์แล้วส่งกระเป๋าที่กวางฝากกระทิงไว้แล้วยื่นให้กับเธอ เพราะรอบที่แล้วเป็นการฝึกซ้อมเดือน รอบถัดไปเป็นการฝึกซ้อมดาว พอกวางฝึกเสร็จการซ้อมวันนี้ก็จบลง “เขายังไม่กลับมาเหรอ” กระทิงถามเสียงเบากวางส่ายหน้าน้ำตาไหลช้าๆ โดยไม่รู้ตัวและไม่พูดอะไรสักคำกระทิงไม่ถามเพิ่มแค่ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้แล้วพาเธอเดินช้าๆ ผ่านลานคณะในยามเย็น…โดยไม่มีคำพูดใด...3 วันถัดไปหน้าผับหรือร้านเหล้าราชสีห์รถ BMW ดำด้านคันใหญ่ขับเข้าจอดเงียบ ไฟหน้ารถดับ และประตูเปิดออก…รองเท้าหนังราคาแพงเหยียบลงบนพื้นเปียกฝนเจ้าของผับกลับมาแล้วสิงโตในเสื้อเชิ้ตดำยับๆ เคราเริ่มขึ้นตอๆ ใต้คางแววตาคล้ายไม่ได้หลับมาสามวัน“มึง…ไปไหนมาเนี่ย!” เสือ ตะโกนถามจากห

เช้าวันต่อมา หน้าบ้านกวางยืนอยู่หน้าบ้านในชุดเรียบง่าย เสื้อยืดกางเกงยีนส์ มีกระเป๋าเดินทางหนึ่งใบ กระเป๋าสะพาย และกล่องพัสดุขนาดกลางวางกองอยู่หน้าประตูเธอก้มหน้าลากของทีละชิ้นไปไว้ริมถนนเหมือนตั้งใจจะไม่ให้ใครเห็น แต่ไม่ทัน…เสียงฝีเท้าหนักๆเดินลงบันไดมา“…มึงทำอะไร”กวางชะงักมือทันทีที่ได้ยินเสียงนั้นเธอไม่กล้าหันไปมองแต่ตอบออกมาเสียงเรียบ“กวางจะย้ายออก”เงียบ…ก่อนเสียงหัวเราะเยาะเย็นจะดังขึ้นจากข้างหลังสิงโตยืนเท้ากำแพงแขนไขว้หน้าอกสายตาหยันเจ็บ“จะไปอยู่กับมันเหรอ? ไอ้กระทิงนั่นน่ะ?”“ไม่ค่ะ กวางหาหอใหม่ไกลหน่อย เพราะแถวนี้มีแต่หอของพี่ กวางไม่อยากอยู่ในที่ที่พี่เป็นเจ้าของ”ประโยคสุดท้ายนั้นแทงใจดำสิงโตเต็มๆจนเขาเงียบไป“ดี… ไปให้พ้นเลย” แต่ไม่ทันไรเขาก็โต้กลับด้วยคำพูดสุดปากแข็ง“ยิ่งไกลยิ่งดี จะได้ไม่ต้องเห็นหน้ากันอีก”กวางเม้มปากแน่นพยายามกลั้นน้ำตา เธอก้มเก็บกล่องใบสุดท้ายขึ้นลากไปริมฟุตบาท สิงโตยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ไม่ขยับ ไม่ช่วย ไม่ห้าม แค่จ้องเธอจากด้านหลังเหมือนจะฝังภาพนี้ไว้ในหัว“มึงเกลียดกูขนาดนั้นเลยเหรอวะ…” เขาพึมพำเบาๆกับตัวเอง หลังประตูบ้านปิดลงเธอไม่ได้ยินและ

บนดาดฟ้าบ้านสิงโตกลับมาถึงบ้านที่ว่างเปล่าอีกครั้ง เขาขึ้นไปบนดาดฟ้า จุดบุหรี่ สูดลมกลางคืนแรงๆ มือหนึ่งสั่น มือหนึ่งถือมือถือที่ไม่กดโทรหาใครแต่เปิดรูปถ่ายกวางตอนที่แอบถ่ายไว้ในมือถือตัวเองรูปเธอนั่งกินข้าว ยิ้มเงียบๆข้างเตาในครัว“มึงมีคนดูแลแล้วใช่มั้ย…ดีแล้ว… ดีแล้วเว้ย…”แต่เสียงที่พูดออกมามันสั่นจนไม่เหลือความแน่ใจน้ำตาหนึ่งหยดไหลลงบนมุมปากก่อนที่เขาจะเงยหน้าขึ้นหัวเราะฝืนๆ“มึงแม่งเก่งว่ะกวาง…ไปจากกูได้จริงๆ…”…“แต่กูแม่ง… ไปจากมึงไม่ได้เลย…”วันถัดไปข่าวลือกระฉ่อนในกลุ่มไลน์คณะมีคนแอบถ่ายรูปกระทิงซื้อดอกไม้ให้กวาง โพสต์พร้อมแคปชัน “หวานจนแสบตา”คอมเมนต์ถล่มว่า “รักวัยมหาวิทยาลัยคู่ใหม่กำลังมา”สิงโตนั่งในรถมองโพสต์นั้นผ่านมือถือเงียบๆ มือเขาสั่นเล็กน้อยก่อนจะโยนมือถือกระแทกเบาะข้างแล้วทุบพวงมาลัยรถเต็มแรง!“กูแม่ง… มึงจะไปจริงๆใช่มั้ยวะ…” เสียงคำรามจากในอกเหมือนสัตว์ที่รู้ตัวว่า มันแพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มสู้...ผับราชสีห์ในค่ำคืนที่ฝนตกสิงโตนั่งอยู่ในผับของตัวเอง โต๊ะ VIP ชั้นล่างที่ไม่เคยนั่ง รอบกายไม่มีใคร มีแค่เสียงฝนข้างนอก กับเหล้าเข้มในมือเขาไม่ชวนใคร ไม่ให้

ห้องทำงานของ “ภาคภูมิ” พ่อของสิงโต เวลาประมาณ 10 โมงเช้า สิงโตในเสื้อเชิ้ตตัวเก่า กางเกงยีนส์ขาดเข่านั่งอยู่บนโซฟาตัวเดิมในห้องทำงานของพ่อมือหนึ่งจับบุหรี่ที่ยังไม่ได้จุดอีกมือถือโทรศัพท์แนบหูด้วยสีหน้าที่ไม่มีใครเคยเห็นมาก่อน“ฮัลโหล… พ่ออยู่มั้ย กูจะคุย” เสียงปลายสายเงียบไปนิดก่อนตอบรับภาคภูมิอยู่ในห้องอ่านหนังสือเก่าๆติดกับห้องทำงานทันทีที่ได้ยินเสียงลูกชายเขาก็เดินออกมาด้วยท่าทีสงบนิ่ง“มีอะไร ไอ้ราชสีห์? ปกติไม่โทรหาพ่อเลยนี่”สิงโตเงียบ… ก่อนพูดเสียงนิ่งๆ“พ่อ… ถ้ากูบอกว่า กูทำให้กวางย้ายออกไปเอง…มึงจะเกลียดกูปะ”ภาคภูมิชะงัก สายตาเริ่มแปรเปลี่ยนอย่างจับจ้อง เขาเดินเข้ามานั่งลงตรงข้ามลูกชาย โดยไม่พูดขัดเลยแม้แต่นิดเดียว“พ่อ… กูไม่รู้ว่าทำไมกูต้องทำตัวเหี้ยๆแบบนั้นกับเขา แต่กูแค่… กลับบ้านแล้วมันเงียบจนทนไม่ไหว” เสียงของสิงโตเริ่มแผ่วลงแต่ไม่ได้สั่น ไม่ใช่เพราะเขาไม่เจ็บ แต่เพราะเขา “ไม่ยอมให้เสียงสั่น”“กูไม่อยากให้เขาอยู่กับกูเพราะความรักหรืออะไรไร้สาระทั้งนั้น…กูแค่…อยากให้เขากลับบ้าน…”ภาคภูมิมองลูกชายที่มักหยิ่งทะนงในทุกเรื่องวันนี้กลับนั่งตรงหน้าในสภาพเหมือนคนพ่ายแพ้และพู