Semua Bab My Elder Brother พี่ชายไม่แท้: Bab 1 - Bab 10

" กวางลูกตื่นหรือยัง " เสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมกับเสียงของแม่ฉัน ปลุกฉันให้ตื่นในตอนเช้า" ค่ะแม่ " ฉันงัวเงียลุกขึ้นจากที่นอนและเปิดประตูออกไปหาแม่ที่ยืนรออยู่หน้าประตูห้องนอนของฉันทันที" ไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้วนะลูก วันนี้แม่จะไปส่งลูกให้อยู่กับพี่ชาย " แม่บอกฉันพร้อมกับลูบหัวฉันเบาๆ" พี่ชาย พี่ชายที่ไหนเหรอคะ " ฉันถามแม่ไปอย่าง งงๆ ฉันจำได้ว่าฉันเป็นลูกสาวคนเดียวของแม่นี่น๊า" ลูกของคุณภาคภูมิแฟนใหม่แม่น่ะ " แม่ตอบพร้อมกับรอยยิ้มคุณภาคภูมิเป็นแฟนใหม่ของแม่ฉัน เห็นว่าคบกันมาได้ 2 ปีแล้ว หลังจากที่พ่อฉันเสียไปตั้งแต่ฉันยังเด็กแม่ก็ไม่เคยมีคนใหม่เลย จนกระทั่งแม่มาเจอกับคุณภาคภูมิ ฉันเคยเห็นคุณภาคภูมิแวะมาที่บ้านบ่อยๆ อายุของท่านราวๆสี่สิบปลายๆ แต่ก็ยังดูหล่อเหลาและแข็งแรงดีอยู่เลย และท่านก็เป็นคนที่จิตใจดี เวลาแวะมาที่บ้านทีไรจะเอาของติดไม้ติดมือมาฝากฉันกับแม่อยู่เสมอ" พอดีมหาวิทยาลัยที่ลูกเรียนใกล้กับบ้านของพี่เขาพอดี คุณภาคภูมิเลยบอกว่าให้ไปอยู่บ้านหลังเดียวกันซะเลย เพราะยังไงพี่เขาก็อยู่คนเดียวอยู่แล้ว " แม่บอกฉันพร้อมกับรอยยิ้มแต่แฝงไปด้วยความกังวลเล็กน้อย" ได้ค่ะแม่ " ฉันต

ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว กวางที่รู้สึกหิวเพราะเธอลืมไปเลยว่าเธอไม่ได้กินข้าวเย็น เธอก็เลยเดินลงบันไดมาชั้นล่างเพื่อเดินตรงเข้าไปในห้องครัว " มีอะไรกินบ้างนะ " เธอพูดพลางเปิดตู้เย็นเพื่อดูทันทีว่ามีอะไรให้เธอพอจะกินได้บ้าง" มีไข่ " เธอพูดพลางหยิบไข่ขึ้นมา พร้อมกับมองไปรอบๆห้องครัว เธอก็พบว่ามีอุปกรณ์การทำอาหารครบเลย " มีหม้อหุงข้าวด้วย แล้วมีข้าวสารไหมนะ " เธอพูดพลางหันซ้ายหันขวาเพื่อมองหาข้าวสาร" นั่นไง :) " เธอยิ้มออกมาอย่างดีใจเมื่อเห็นถุงข้าวสารวางอยู่ที่ตู้บนชั้นสองไม่นานนักกวางก็ทำไข่เจียวเสร็จ พร้อมกับข้าวที่หุงเอาไว้สุขพอดี เธอเลยจัดข้าวใส่จานให้เรียบร้อยและเดินออกไปนั่งกินที่โต๊ะทานอาหารห้องข้างๆที่ติดกับห้องครัว" พี่ชายไปไหนนะ ดึกดื่นป่านนี้ยังไม่กลับ " เธอพึมพำเบาๆอยู่คนเดียวพลางหยิบมือถือขึ้นมาเลื่อนดูโชเชียลและกินข้าวไข่เจียวของเธอไปด้วย30 นาทีผ่านไปไม่นานนักเสียงรถเบ็นซ์คันหรูก็ดังอยู่หน้าบ้าน เธอรู้ได้ทันทีว่าพี่ชายก็คงจะกลับบ้านมาแล้วแน่ๆ เธอก็เลยรีบวิ่งออกไปที่ประตูหน้าบ้านเพื่อจะต้อนรับเขา " สิงโตคะ เด็กที่ไหนมาอยู่บ้านสิงโตคะ ? " เสียงผู้หญิงที่เดินควงแขน

เปิดเรียนวันแรกไม่ได้มีอะไรมากนัก มีแต่กิจกรรมเล็กๆน้อยๆพบปะเพื่อนกับรุ่นพี่เพื่อให้ทำความรู้จักกัน หรือที่เรียกกันว่าวันปฐมนิเทศนักศึกษาใหม่นั่นแหล่ะ “ สวัสดีค่ะ ชื่อกวางเรนเดียร์ เรียกกวางเฉยๆก็ได้นะคะ ” ถึงคิวกวางแนะนำตัวเองให้กับเพื่อนๆพี่ๆได้รู้จักกัน แปะ แปะ แปะ เสียงปรบมือดังขึ้นเมื่อกวางแนะนำชื่อของตัวเองเสร็จพร้อมกับรอยยิ้มของกวาง ที่เวลาเธอยิ้มทีไรตาโตๆของเธอจะปิดจนตาหยีเป็นรูปรอยยิ้มทันที นี่แหล่ะคือเสน่ห์ของรอยยิ้มกวางเรนเดียร์ที่ใครๆเห็นก็พลอยยิ้มและมองอย่างไม่ละสายตาไปตามๆกัน “ กวางเป็นเด็กต่างจังหวัดมาจากศรีสะเกษค่ะ พึ่งมาอยู่กรุงเทพมหานครครั้งแรกกวางขอฝากเนื้อฝากตัวกับเพื่อนๆพี่ๆด้วยนะคะ ” พอกวางพูดจบประโยคกวางก็ก้มหัวโค้งคำนับลงเล็กน้อยอย่างอ่อนโยน จนเพื่อนๆพี่ๆต่างยิ้มไปตามๆกันด้วยความเอ็นดู กวางเป็นคนตัวเล็กผิวขาว สูงเพียง 158 cm. น้ำหนัก 39-40 กิโลกรัมไม่เกินนี้ ตัวเล็กผอมๆบางๆ มีเสน่ห์ที่รอยยิ้ม สดใส ร่าเริง เป็นคนชิวๆไม่เรื่องมาก อะไรก็ได้ เป็นคนที่ยอมคนเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา“ น้องกวางน่ารักมากค่ะ ฝากเพื่อนๆดูแลน้องด้วยน๊า พี่เอ็นดูน้องมาก ” พี่มะนาวประธานคณะ

“เสือก! ใครอีกล่ะคราวนี้?” สิงโตสบถคำหยาบออกมาอย่างไม่พอใจ“พี่สิงโต พูดแบบนี้ได้ไงคะ เขาชื่อกระทิง เป็นเพื่อนหนูเอง” กวางรีบอธิบาย“เพื่อน? เพื่อนผู้ชายที่แม่งขับรถส่งมึงหน้าบ้านสองรอบสองสัปดาห์อะนะ? กูควรเชื่อมึงแค่ไหนวะ?” สิงโตที่ตอนนี้แทบจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ด่ากวางเสียงดังลั่นบ้าน“ก็แค่เพื่อนจริงๆ พี่อย่ามากล่าวหาเขาแบบนั้น!” กวางพูดปกป้องเพื่อนชายของตัวเอง เพราะกระทิงไม่ได้เกี่ยวอะไรเลย“กูไม่ได้กล่าวหา กูแค่สงสัยว่ามึงมันไว้ใจได้แค่ไหน หรือว่าจริงๆ มึงอยากให้มันมาส่งทุกวัน?” เขาเดินเข้ามาใกล้จนใบหน้าห่างกันแค่ไม่กี่คืบ “พี่พูดแบบนี้ทำไมอ่ะคะ หนูผิดเหรอที่มีเพื่อน?” กวางเริ่มไม่พอใจกลับบ้าง“ผิด ถ้าเพื่อนมึงแม่งทำหน้าเหมือนจะพามึงไปนอนหอ!” เสียงเขาดังขึ้นอย่างหงุดหงิด ใบหน้าเหยียดใส่เต็มพิกัด มือหนากำแน่นอยู่ข้างตัว“มึงคิดอะไรของมึงวะกวาง กลับบ้านมืดค่ำมากับไอ้ผู้ชายแปลกหน้า แล้วกูต้องมายืนรอหน้าบ้านเหมือนควาย ไม่รู้ลูกบ้านกูไปไหน!”“พี่รอหนูเหรอ?” เขาชะงักนิดหนึ่ง ก่อนเบือนหน้าหนี“รอให้มึงกลับมาเจอคำด่าไง!”“หนูก็แค่ซื้อของมาทำกับข้าวให้พี่…” กวางอธิบายและอารมณ์เริ่มอ่อนลง

หอประชุมคณะนิติศาสตร์ เวลา 18.00 น. เสียงเพลงจังหวะเบาๆ จากลำโพงเก่าก้องไปทั่วห้อง หลอดไฟฟลูออเรสเซนต์กระพริบนิดๆ เป็นจังหวะกับเสียงหัวเราะของปลาและพระพายที่กำลังฝึกเดินโพสท่าบนเวที“โอ๊ย! เดินยังไงไม่ให้ดูเหมือนมิสทิฟฟานี่อะพระพาย~” ปลาแซว“นี่มันบุคลิกนางงามนะยะ! ไม่ใช่เดินลากขาเหมือนซอมบี้อย่างแก!” พระพายเถียงอีกมุมหนึ่ง กระทิงกำลังยืนสอนจังหวะการหมุนตัวให้กวางอย่างใจเย็น“เอางี้ กวางหมุนซ้าย แล้วหยุดตรงหน้าเรา…ใช่ แบบนั้นแหละ แล้วพอหยุดก็สบตาเรานิดนึงนะ ให้กรรมการรู้สึกว่าพวกเรามี connection”“สบตานิดนึง…แบบนี้?” กวางเงยหน้าขึ้นมอง“ใช่ แบบนั้นเลย…เราว่ากวางทำได้ดีมากเลยนะ” กระทิงยิ้ม สรรพสนามเรียกกวางเริ่มเปลี่ยนจากเรียกกวาง ‘มึง’ ในบางทีตอนนี้กระทิงเรียกแทนกวางด้วยชื่อกวาง“อื้อ…ขอบคุณนะ” กวางหน้าแดงเล็กน้อย รีบหันหน้าหนี...เสียงส้นรองเท้าหนังกระทบพื้นดัง “กึก…กึก…” ช้าและมั่นคง ก่อนชายในชุดสูทสีเข้มจะเดินเข้ามาในแสงไฟพระพายเป็นคนแรกที่หันไปเห็น แล้วเบิกตากว้าง“พี่สิงโต?!”ทุกคนหันไปมองพร้อมกัน รวมถึงกวางที่เหมือนจะลืมหายใจไปชั่วขณะสิงโตยืนพิงกรอบประตูมือล้วงกระเป๋ากาง