“Alam ba ng papa mo na kumalas ka?” maingat kong tanong habang nakatitig ako sa mga mata ni Atticus. Naroon pa rin ang bakas ng pagod at bigat ng pinagdadaanan niya, ngunit sinisikap niyang magmukhang matatag para sa akin. Magkatabi kami sa higaan, ang init ng kanyang bisig ay nakabalot sa akin, at gaya ng dati, magkayakap kaming dalawa. Ang aming anak na si Lillyna ay mahimbing na natutulog sa crib katabi ng kama, walang kamalay-malay sa lahat ng kaguluhang unti-unting bumabalot sa aming mundo. Hanggang ngayon, hindi pa rin ako makapaniwala na seryoso siyang kumakalas sa grupong ilang henerasyon nang pinamumunuan at inaalagaan ng kanilang angkan. Sa isip ko, parang imposibleng gawin iyon, dahil hindi lang basta organisasyon ang tinalikuran niya kundi isang malaking mundo na gumugol ng dugo, oras, at pangalan ng kanilang pamilya. “Alam ni Papa,” mahina niyang sagot, halos bulong lang, ngunit sapat para kum
Terakhir Diperbarui : 2025-10-01 Baca selengkapnya