Semua Bab บ่าวหญิงของศิษย์รัก: Bab 11 - Bab 20

แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ่านรอยแตกของห้องเก็บของของห้องพักเล็ก ๆ ที่เสี่ยวซุ่ยใช้เป็นห้องพัก กลิ่นข้าวต้มร้อน ๆ และเสียงเคาะหม้อดังแว่วจากครัวด้านล่าง ปลุกให้เสี่ยวซุ่ยตื่นก่อนแสงอาทิตย์จะพ้นแนวไม้ นางลุกจากเสื่อผืนบาง ๆ ที่ปูไว้บนพื้นไม้เก่า ก่อนจะคลานไปล้างหน้าในอ่างไม้ใส่น้ำในห้อง แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้า จากชุดนอนเป็นเสื้อผ้าทำงานของบ่าว แล้วออกจากเรือนพักของบ่าวมาช่วยงานกิจวัตรประจำวันเริ่มซ้ำเดิมทุกวัน ไม่มีหน้าที่ใหม่ในช่วงนี้ นางต้องตื่นมากวาดลานหน้าบ้าน ซักผ้าห่มของแขก ต้มน้ำร้อน นำอาหารไปให้แขก ล้างถ้วยชาม ทำความสะอาดพื้น แต่ละหน้าที่ซึ่งในอดีตคือเรื่องต่ำต้อย ที่ผู้เซียนสูงส่งอย่างลั่วชิง ไม่ต้องทำเองก็มีศิษย์คอยทำให้ ไม่ก็ใช้เวทมนตร์คาถาทำอย่างง่ายดาย ทว่าตอนนี้กลับกลายเป็นสิ่งที่นางทำได้ชำนาญขึ้นทุกวัน ๆตอนแรกมือนางเต็มไปด้วยรอยถลอกจากการซักผ้า หลังนางระบมเพราะนั่งคุกเข่าเช็ดพื้นนานเกินไป ข้อนิ้วนางเปื่อยเพราะแช่น้ำร้อนล้างถ้วยทั้งวัน แต่บัดนี้มือเล็ก ๆ ของเสี่ยวซุ่ยเริ่มหยิบจับได้มั่นคงมากขึ้น กล้ามเนื้อที่เคยไร้พลัง เริ่มมีความเคยชินกับแรงกด และการก้มเงยซ้ำ ๆแม้จะยังไร้พลังปร

ค่ำคืนในโรงเตี๊ยมไป๋อวิ๋นควรจะสงบเช่นทุกวัน หากแต่คืนนี้มิใช่คืนธรรมดา...เสียงเก้าอี้ล้มดังสนั่นภายในห้องโถง เสียงถ้วยชาจากโต๊ะหนึ่งถูกเหวี่ยงจนแตกกระจาย ตามด้วยเสียงตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยวจากจอมยุทธ์ในชุดขาวกับจอมยุทธ์อีกคนที่สวมชุดดำ ต่างฝ่ายต่างยืนจังก้ากลางโรงเตี๊ยม ประหนึ่งสนามประลองย่อม ๆ“เจ้าไม่ต้องมาสามหาว! เจ้าเด็กจากสำนักคุ้มภัยอ่อนหัด!”“ข้าสามหาวก็ยังดีกว่าสำนักที่ไร้สัตย์อย่างพวกเจ้า!”เสียงเชือดเฉือนดังกระทบกันไม่แพ้แววตา ทั้งสองคนล้วนเป็นผู้มีฝีมือในยุทธภพ และแม้โรงเตี๊ยมจะมีชื่อว่าเป็นกลาง แต่ความบาดหมางที่สั่งสมกันมาของแต่ละสำนัก ก็ยากจะสยบลงด้วยแค่การนั่งกินอาหาร นอนพัก แล้วเดินทางต่อไปในวันรุ่งขึ้น เมื่อสมาชิกสองสำนักที่ไม่ถูกกันมาพบกัน ทั้งคู่จึงพร้อมจะผาดฟันกันให้ตายกันไปข้างเฉินอี้ยืนกำชายผ้ากันเปื้อนแน่น เขากวาดตามองไปรอบห้อง เห็นแขกคนอื่นต่างหลบมุม นางบ่าวคนหนึ่งถึงกับซ่อนตัวอยู่ใต้โต๊ะ ราวกับกลัวจะโดนลูกหลง“ข้าควรเข้าไปห้าม” เขาพูดกับตนเองเบา ๆ แต่ไม่ทันขยับ ก็รู้สึกถึงแรงรั้งแผ่วเบาที่ชายเสื้อ และเมื่อหันไปมองก็พบกับเสี่ยวซุ่ยยืนอยู่ข้างหลังเขา เงยหน้าขึ้น

อีกมุมหนึ่งในยามค่ำคืนสงบที่โรงเตี๊ยมไป๋อวิ๋น แสงจันทร์ทอดเงายาวผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้อง ซูหรงยังคงนั่งอยู่ใต้โคมไฟในห้องส่วนตัวของนาง เบื้องหน้าคือกาน้ำชาที่เย็นลงแล้ว หนังสือเปิดค้างอยู่ แต่ไม่มีผู้ใดสนใจตัวอักษรอีกต่อไป เสียงเปิดประตูไม้เบา ๆ ดังขึ้น นางไม่จำเป็นต้องเงยหน้าก็รู้ว่าใคร “เจ้าเสร็จธุระแล้วหรือ?” ซูหรงเอ่ยขึ้น ก่อนจะจ้องมองสามีที่เพิ่งเปิดประตูเข้าม อวี้ไป่เฉินหยุดยืนเงียบครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินเข้ามา วางถุงผ้าลงบนโต๊ะใกล้ประตูอย่างระมัดระวัง แล้วหันมาเงียบ ๆ ก่อนจะยิ้มให้จาง ๆ ซูหรงหลุบตาลง ลูบนิ้วเบา ๆ ที่ขอบถ้วยชา “รู้ได้เช่นไรว่าข้ามีธุระ ไม่ใช่แค่ออกไปเดินชมจันทร์” “เจ้าซ่อนจดหมายไว้ใต้ชายเสื้อ เหมือนทุกครั้งที่เจ้า แอบติดต่อใครบางคนโดยไม่บอกข้า ที่ผ่านมาข้าแสร้างทำเป็นไม่รู้ แต่การเกิดเรื่องจอมยุทธ์บุกมาหาเจ้าเมื่อวันก่อน ข้าคงจะนิ่งไว้ไม่ได้อีก” นางเงยหน้าขึ้น ดวงตาคมปลาบสบสายตาเขา อวี้ไป่เฉินสะดุ้งเล็กน้อย มุมปากกระตุกเบา ๆ ราวกับรู้ตัวว่าถูกจับได้อีกครั้ง เขาถอนหายใจ หยิบจดหมายออกมาจากชายเสื้อ ยื่นให้ภรรยา “ถ้าเจ้าอยากดู ก็เชิญตามสบายเลย” ซูหรงรับจดหมายมา

หลายวันผ่านไป เสี่ยวซุ่ยเริ่มปรับตัวเข้ากับชีวิตใหม่ได้ ตอนนี้นางแทบไม่เหลือเค้าของเทพเซียนในอดีต นางตื่นแต่เช้ามืด ปัดกวาดลานไม้ ขัดถ้วยชาม หรือซักผ้าริมลำธาร แม้แต่เมื่อถูกพี่หลินดุบ้างก็เพียงก้มหน้ารับคำเงียบ ๆ ไม่โต้เถียงช่วงเวลาว่างหลังเสร็จงานครัว งานซักผ้า ล้างจาน หากไม่ได้ถูกเรียกไปฝึกเขียนอักษร เสี่ยวซุ่ยมักนั่งปะชุนผ้า หรือนั่งดูเฉินอี้ลองฝึกท่าก้าวเท้าหมุนตัวของเขาซ้ำ ๆ เสียงพูดคุยระหว่างทั้งสองดูสนิทสนมขึ้นในทุกวัน ๆ แม้เสี่ยวซุ่ยจะดูขวยเขินอยู่ในหลายครั้ง แต่ก็พอจะประคองสติสนทนาได้อยู่บ้างคืนหนึ่ง ขณะเดินกลับจากลานตากผ้า เสี่ยวซุ่ยถูกเรียกตัวขึ้นไปยังห้องของซูหรงเช่นเคย ทว่าในครั้งนี้ ดวงตาของอดีตศิษย์ที่ตอนนี้สวมบทเป็นอาจารย์ กลับดูอ่อนโยนกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา“เจ้าทำได้ดีมากเสี่ยวซุ่ย ข้าเฝ้าสังเกตพฤติกรรมของเจ้าแล้ว การทำงานดีขึ้นทุกอย่าง นี่ถือเป็นสัญญาณของการเติบโต เจ้าผ่านประเมินแล้วล่ะ” ซูหรงแสดงความชื่นชม ขณะที่เสี่ยวซุ่ยก็คุกเข่ารับคำ พลางก้มหน้า แต่ไม่เหมือนคราวก่อน ๆ นางไม่ได้ต่อต้านอะไรอีกแล้ว“และในฐานะอาจารย์...” ซูหรงเว้นคำเล็กน้อย พลางยิ้มราวกับจะเย้ยหยั

ค่ำวันนั้น แสงไฟจากโคมหน้าร้านโรงเตี๊ยมยังคงส่องสว่าง ทว่าริมถนนเริ่มเงียบเสียงลง มีเพียงแมลงกลางคืนและเสียงกรอบแกรบจากเปลวไฟในตะเกียง ทว่าจู่ ๆ ก็กลับมีเสียงฝีเท้าหนักแน่นคู่หนึ่งหยุดอยู่หน้าประตูโรงเตี๊ยม ทำลายความสงบเหล่านั้นลงเสียดื้อ ๆประตูไม้ถูกเลื่อนเปิดอย่างนุ่มนวล เฉินอี้ซึ่งกำลังจัดถ้วยชาให้แขกที่เหลืออยู่ในห้องโถงเงยหน้าขึ้น ชายผู้มาใหม่เป็นบุรุษร่างสูง ใบหน้าคมเข้มไร้รอยยิ้ม สวมเสื้อคลุมยาวสีหม่น ติดเข็มกลัดเป็นตราสำนักจอมยุทธ์คุ้มภัย ข้างหลังของเขาแบกกระบี่เล่มยาวที่หุ้มไว้ด้วยผ้าคลุมสีดำสนิท“เจ้าคือเฉินอี้หรือไม่?” ชายผู้นั้นเอ่ยเสียงทุ้ม เฉินอี้มองอีกฝ่ายครู่หนึ่ง แล้วพยักหน้า“ข้าเอง... มีอะไรหรือ?”เมื่อเฉินอี้ตอบรับ ชายผู้นั้นก็ท่าคำนับเล็กน้อย พร้อมด้วยดวงตานิ่งสงบ“ข้าคืออู๋เป่ย หัวหน้าหน่วยที่ห้าแห่งสำนักคุ้มภัยเทียนเฟิง และเป็นอาจารย์ของจอมยุทธ์เสื้อขาวที่ก่อเรื่องในร้านเมื่อวันก่อน ข้ามาเพื่อกล่าวคำขอโทษแทนศิษย์ ขอโทษที่เขาขาดความสำรวม และทำให้เจ้าต้องเสียเวลาไกล่เกลี่ย” “แค่ไม่เกิดเรื่องเสียเลือดก็ถือว่าดีแล้ว ข้าไม่ได้เก็บมาใส่ใจหรอก” เฉินอี้ตอบพลางยิ้มบาง ๆ