Lahat ng Kabanata ng บ่าวหญิงของศิษย์รัก: Kabanata 31 - Kabanata 40

แสงแดดอ่อนของยามบ่ายคล้อยยังลอดผ่านหน้าต่างบานเดิม เสี่ยวซุ่ยนั่งอยู่ข้างเตียง มือยังประคองผ้าชุบน้ำที่ใช้ซับเหงื่อให้นายหญิงของโรงเตี๊ยม เพียงแต่นับแต่โอสถเซียนเข้าสู่ร่างกาย สีหน้าและลมหายใจของซูหรงก็กลับมาดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ร่างบางของหญิงสาวที่เคยอ่อนแรง ขยับตัวช้า ๆ พิงหมอนขึ้นได้ด้วยตนเอง ดวงตาคมกะพริบช้า ๆ มองไปยังเสี่ยวซุ่ยที่ยังนั่งเฝ้าอยู่ไม่ห่าง “ท่านคงอยากรู้ ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่...” เสียงของนางยังเบาอยู่ แต่ก็มั่นคงมากกว่าก่อนหน้าเล็กน้อย เสี่ยวซุ่ยพยักหน้าช้า ๆ แต่ไม่ได้เอ่ยเร่งรัดคำใด ซูหรงทอดสายตาไปยังหน้าต่าง เหม่อมองออกไปยังโลกภายนอก คล้ายกำลังรื้อฟื้นเรื่องราวในใจ ก่อนจะเล่าอย่างช้า ๆ “เมื่อหลายวันก่อน ข้าและอวี้ไป๋เฉินได้เผชิญหน้ากับพวกคนจากพรรคมาร พวกนั้นหมายตาของบางอย่างที่อวี้ไป๋เฉินมี เขาจึงจึงตัดสินใจว่าจะพาข้าทำไปลายของสิ่งนั้น ที่เขาซ่อนไว้ในที่อันห่างไกล” “ของนั้นคืออะไรหรือเจ้าคะ?” เสี่ยวซุ่ยถามอย่างนอบน้อม ยันต์ผนึกยังคงทำให้นางแสดงอาการอย่างสาวใช้อยู่ไม่หาย “ข้าก็เพิ่งทราบเมื่อเห็นมัน มันคือตราประทับของหัวหน้าพรรคมาร หนึ่งในของที่จำเป็นในการเปิดป

อาทิตย์ยามรุ่งอรุณของวันใหม่ ฉาบแสงทองอ่อนลงบนโรงเตี๊ยมไป๋อวิ๋น เฉินอี้แต่งตัวด้วยชุดคลุมสีขาวสะอาดประจำโรงเตี๊ยม ผูกสายรัดเอวแน่นหนา ส่วนที่ข้างกาย มีเสี่ยวซุ่ยยืนอยู่ในชุดบ่าวหญิงที่คุ้นตา หากแต่วันนี้ นางสวมเสื้อคลุมบาง ๆ สีเขียวเพิ่มอีกชั้น และมัดผมขึ้นอย่างเป็นระเบียบ“พร้อมหรือยังเจ้าคะ?” เสียงนุ่มของนางเอ่ยถามขณะเดินออกมาหน้าประตูโรงเตี๊ยม“พร้อมแล้ว ข้างในมีโอสถพื้นฐานบางอย่างจากนายหญิง พกติดตัวไว้ เผื่อจำเป็น” เขาตอบ ก่อนจะยื่นถุงผ้าใบหนึ่งให้นาง เสี่ยวซุ่ยรับถุงนั้นเงียบ ๆ แต่แววตาอบอุ่นขึ้นเล็กน้อยรถม้าคันหนึ่งจอดอยู่หน้าโรงเตี๊ยม ซูหรงเรียกใช้บริการจากคุณลุงในหมู่บ้าน ทั้งสองขึ้นไปม้าร่วมกัน มุ่งหน้าไปยัง สำนักคุ้มภัยเทียนเฟิง องค์กรที่มีชื่อเสียงกระฉ่อนทั่วแคว้นในด้านการปกป้องผู้คนและขบวนสำคัญ ด้วยระบบหน่วยรบที่มีประสิทธิภาพไม่แพ้เหล่าทหารหลวงล้อรถม้าบดผ่านเส้นทางอย่างเนิบช้า ลมยามเช้าโชยเบาเข้ามาทางผ้าม่านบางของรถม้า อากาศยังเย็นจับผิวจนเสี่ยวซุ่ยต้องกระชับเสื้อคลุมบางให้แน่นขึ้นอีกหน่อย ขณะที่เฉินอี้นั่งตรงข้าม หลุบตาลงต่ำเหมือนกำลังครุ่นคิดผ่านไปครู่ใหญ่ เสี่ยวซุ่ยจึ

จ้าวหยางพุ่งใส่เฉินอี้อีกครั้งด้วยความไวกว่าเดิม เฉินอี้ยังคงก้าวครึ่งก้าวและหลบได้ฉิวเฉียดเช่นเดิมด้วยปทุมยาตรา ทว่ารอบนี้จ้าวหยางไม่ปล่อยให้ชายหนุ่มหลบแล้วซัดฝ่ามือสวนกลับได้อีก เขาใช้มืออีกข้างคว้าคอเสื้อของเฉินอี้ทันที เฉินอี้ตกตะลึง ท่าก้าวย่าวที่เขาลองฝึกซ้อมมาตลอด ตอนนี้ไม่สามารถทำได้ เพราะคอเสื้อของถูกกระชากติดมืออีกฝ่ายไว้ได้ จ้าวหยางจับคอเสื้อเขาแน่น ดึงร่างของเฉินอี้ให้โน้มเข้ามาหา!“ก้าวหลบเก่งนักงั้นรึ ไม่เป็นไร ครั้งนี้เจ้าไม่มีที่ให้หลบอีกแล้ว!”เขาตะโกนด้วยเสียงเย็น ฝ่ามืออีกข้างกางออก ก่อพลังปราณหมุนวนไว้กลางฝ่ามือ แรงสั่นสะเทือนรอบฝ่ามือเริ่มบิดเบี้ยวอากาศรอบด้าน!เสี่ยวซุ่ยที่เฝ้าดูจากข้างสนามเบิกตากว้าง ไม่ใช่เพราะตระหนก แม้หากเป็นเช่นนี้ย่อมอันตรายต่อเฉินอี้เองแน่ ปทุมยาตราไม่สามารถก้าวหลบไปได้เมื่อเจ้าของกระบวนท่าถูกจับพันธนาการ ถึงแบบนั้นนางก็พอคาดเดาผลได้อยู่แล้วว่าจะเกิดอะไรต่อไปเพราะอย่างนั้นนางจึงชวนเขาคุยบางเรื่องก่อนที่รถม้าจะมาถึงที่นี่ และบทสนทนานั้นกำลังเล่นซ้ำในความจำเขา!‘จะว่าไป ถ้าต้องสู้กับคนในสำนักคุ้มภัย ท่านจะชนะแบบที

สายลมเย็นช่วงหัวค่ำพัดผ่านกระเบื้องหลังคาโรงเตี๊ยมไป๋อวิ๋น ท่ามกลางเสียงฝีเท้าของม้าหลายตัวที่จอดเรียงอยู่หน้าทางเข้าใหญ่ รถม้าไม้สักของสำนักคุ้มภัยสองคันหยุดนิ่งพร้อมธงประจำหน่วยประดับอยู่ด้านข้าง หน่วยของอู๋เป่ยและจ้าวหยางลงจากพาหนะพร้อมลูกน้องที่ไว้ใจที่สุด เดินเข้าสู่โรงเตี๊ยมที่เงียบสงบ ทว่าภายในกลับซ่อนบางสิ่งอันหนักแน่นอยู่เบื้องลึกซูหรงยืนรออยู่ที่กลางโถงด้านใน ร่างในชุดคลุมยาวสีแดงขลิบเงินของนางสงบนิ่ง ดวงตาคมเฉียบกวาดมองสองหัวหน้าหน่วยอย่างเคารพและมาดมั่น“ยินดีต้อนรับท่านทั้งสอง” นางกล่าวเรียบ ๆ ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ ให้เฉินอี้ซึ่งตามเข้ามาพร้อมเสี่ยวซุ่ย“นายหญิงของโรงเตี๊ยมแห่งนี้แม้จะดูสงบนิ่ง แต่กลับมีบรรยากาศคล้ายเจ้าสำนักใหญ่ สมดังข่าวลือที่ว่าท่านเป็นศิษย์เก่าของเซียน ข้าเข้าใจแล้วว่าทำไมผู้คนถึงพูดถึงท่านด้วยความเคารพ” อู๋เป่ยมองรอบตัวสักพักก่อนเอ่ย จ้าวหยางพยักหน้าอย่างเงียบงัน มือหนึ่งยังคงสัมผัสรอยช้ำจาง ๆ บนแขนที่เฉินอี้ฝากไว้จากศึกประลองซูหรงเดินนำเข้าไปยังห้องรับรองแขกด้านในที่ถูกจัดเตรียมไว้แล้ว พรมหนานุ่มปูไว้กลางห้อง ด้านหน้ามีโต๊ะเตี้ยตั้งอยู่ บนโต๊ะนั้นมี

เสียงฝีเท้ากระทบพื้นดังกึกก้องทั่วลานหน้าโรงเตี๊ยมไป๋อวิ๋น กลางลานนั้นร่างของ อู๋เป่ย กับ เสวียนชาง พุ่งเข้าหากัน กระบี่ของอู๋เป่ยเปล่งประกายสีเงินสว่างกลางราตรี กระบี่ของเสวียนชางมีสีแดงราวกับเปลวไฟ กระบี่ทั้งสองปะทะกันได้สิบกว่าครั้งก็กินกันไม่ลงในเชิงกระบี่อู่เป๋ยเห็นดังนั้นก็ก้าวถอยมาสองก้าว แล้วยกฝ่ามือขวาขึ้นอย่างสงบ โคจรลมปราณจนไอสีฟ้าครามพุ่งออกมาจากฝ่ามือ ลมปราณพลุ่งพล่านออกจากฝ่ามือ มุ่งสู่ร่างของคู่ต่อสู้คลื่นพลังจากท่าฝ่ามือคลื่นสวรรค์นี้เกือบอัดใส่เสวียนชางโดยตรง ทว่าเขากลับกระทืบเท้า จากนั้นก็หายไปจากตรงที่เคยยืนราวกับภูตผี ทิ้งไว้เพียงฝุ่งตลบ ก่อนจะปรากฏตัวขึ้นด้านหลังอู่เป่ย แล้วพุ่งเข้าฟันทันที!“วิชาดี แต่เจ้าช้าไปครึ่งลมหายใจแล้ว!” เสวียนชางเอ่ยขึ้นพลางยิ้มเยาะ ก่อนฟันเฉือนลงไปใส่อู๋เป่ย ทว่าอู๋เป่ยไม่ได้หลบ เขายกกระบี่ที่มือซ้ายมารับ ก่อนจะเขาหันฝ่ามือขวาใส่ แล้วยิงพลังออกจากกลางฝ่ามือเป็นชุด!“ลองรับไปสิ ฝ่ามือคลื่นสวรรค์ ระลอกคลื่น!”เสวียนชางที่พุ่งเข้ามาฟันอย่างรวดเร็ว ไม่อาจหยุดทิศทางของการเคลื่อนที่ได้ทัน เขาโดนพลังปราณยิงกระหน่ำไปหลายสิบครั้งจนกระอักเลือด