Lahat ng Kabanata ng บ่าวหญิงของศิษย์รัก: Kabanata 51 - Kabanata 60

รุ่งเช้าของวันใหม่ ฟ้าสีครามค่อย ๆ ถูกปิดบังด้วยเมฆหนา โรงเตี๊ยมไป๋อวิ๋นก็ถูกปกคลุมด้วยความเงียบงันเช่นกันณ ลานกว้างด้านหน้าโรงเตี๊ยม ที่ถูกจัดการพื้นที่จนโล่ง เสื่อผืนใหญ่ถูกวางกลางลานเช่นเช่นวันก่อน ขณะที่คนจากสำนักคุ้มภัยเทียนเฟิง และบ่าวจากโรงเตี๊ยมอีกหลายคนรวมตัวอยู่ห่าง ๆ เฝ้าดูเหตุการณ์สำคัญที่จะเกิดขึ้นในเช้านี้ด้วยหัวใจที่เต้นรัวซูหรงในชุดสีแดงเข้มขลิบทองยืนอยู่กลางลาน สง่างามและเยือกเย็น ด้านหลังของนางคือเฉินอี้ ที่มายืนคุ้มกันห่าง ๆ เผื่อการเจรจาไม่ประสบผลสำเร็จแสงแดดยามเช้าส่องผ่านม่านเมฆลงมา ซูหรงยืนรอไม่นานนัก ร่างของหญิงสาวในชุดสีม่วงเข้มก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้า นั่นคือ ร่างหุ่นเชิดของอวี้เซี่ยหง ประมุขพรรคมาร ส่วนตัวของผู้ควบคุมหุ่นเชิดมนุษย์นั้น ชักใยด้วยเส้นใยพลังปราณจากที่ห่างไกล ไม่มีผู้ใดมองเห็นตัวจริง นอกจากนางก็มีผู้ติดตามชุดดำสองคน สวมหน้ากากปิดบังใบหน้า เห็นเพียงลูกตาเท่านั้นถึงอย่างนั้นแม้พลังที่แผ่ออกมา จะเป็นเพียงแค่เศษเสี้ยวหนึ่งจากตัวจริง แต่กลิ่นอายความน่าสะพรึงกลับยังชัดเจน แต่ซูหรงไม่หวาดเกรงสักนิดเดียว นางไม่เอ่ยคำทักทายใด ๆ นางเพียงจ้องอีกฝ่ายเขม็ง

สายลมยามเช้าวันต่อมา พัดผ่านสนามหญ้าหน้าโรงเตี๊ยมไป๋อวิ๋นอย่างอ้อยอิ่ง ดอกหญ้าเอนไหวราวรู้ว่าจะต้องโบกมืออำลาคณะเดินทาง ซูหรง เฉินอี้ และเสี่ยวซุ่ยยืนรวมกลุ่มกันอยู่เบื้องหน้าม้านั่งหินใต้เงาไม้ใหญ่ ห่อผ้าสัมภาระถูกจัดวางไว้บนโต๊ะหิน หีบเครื่องรางและยันต์หลากชนิด ถูกซูหรงตรวจสอบอีกครั้ง ก่อนนำใส่ห่อผ้าสะพายข้างตัว บางแผ่นเก็บไว้ในอกเสื้อ ชายเสื้อ เผื่อมีเหตุฉุกเฉินซูรงในชุดสีแดงเข้มยืนสงบ ดวงตาทอดมองไปยังเส้นทางเบื้องหน้าอย่างนิ่งงัน ก่อนเอ่ยขึ้นกับทั้งสองบ่าวที่กำลังตรวจสอบสัมภาระเป็นครั้งสุดท้าย“ข้าใช้คาถาฟื้นสภาพให้ท่านจ้าวหยาง เพิ่มอัตราการฟื้นฟูร่างกายให้ อีกไม่นานก็คงเดินได้ ต่อสู้ได้เหมือนเดิม ส่วนท่านอู๋เป่ยข้าก็ช่วยฟื้นสติของเขาแล้ว ส่วนพวกสำนักคุ้มภัยที่บาดเจ็บ ถูกพิษ ข้าก็ช่วยรักษาให้ด้วยวิชาเซียน พวกเขารู้ว่าพรรคมารจะไม่กลับมาที่โรงเตี๊ยมหลังได้ตราแล้ว ก็ถอนกำลังกลับไปส่วนหนึ่ง แต่ส่วนหนึ่งก็คงสามารถคุ้มครองโรงเตี๊ยมเราได้ระหว่างที่ข้าออกเดินทาง ดังนั้นพวกเจ้าไม่ต้องกังวลว่าจะเกิดเหตุร้ายกับเพื่อน ๆ หรือสามีข้า หรือโรงเตี๊ยมตอนพวกเราไม่อยู่หรอก”“เราจะมุ่งหน้าสู่ ยอดเขาห

คณะเดินทางทั้งสามได้พากันเดินตามทางต่อไป จนกระทั่งแสงอาทิตย์เริ่มลับยอดไม้ ขับเงาเขียวของป่าให้กลายเป็นสีหม่น สายลมยามเย็นเริ่มพัดแรงขึ้นจนยอดไม้ไหวลั่น ซูหรงเดินนำด้วยแววตาระวัง ส่วนเสี่ยวซุ่ยก็เดินตาม นางเริ่มเริ่มรู้สึกเมื่อยล้าจากการเดินทางตลอดวัน ถึงอย่างนั้นเฉินอี้ก็ยังคงเดินตามส่งน้ำให้ดื่มเป็นระยะในที่สุดเบื้องหน้าของทั้งสาม ก็ปรากฏกระท่อมไม้หลังเล็กที่ดูเก่าแก่และเงียบงัน ตั้งอยู่ริมทางขึ้นเขา ท่ามกลางแนวไม้ที่ซ้อนทับกันเป็นฉากหลัง ข้างกระท่อมมีเพิงและแคร่ไม้ไผ่สำหรับนั่งเล่น หน้ากระท่อมมีป้ายเขียนว่า “ที่พักสำหรับผู้ต้องการพบเซียน” แม้ว่าเสาไม้เริ่มผุพัง บานประตูเอียงเล็กน้อยจนต้องผลักอย่างระวัง แต่เมื่อซูหรงนำทุกคนเข้าไปภายใน ก็พบว่ามันยังสะอาดกว่าที่คิด พอจะกันลม กันฝนได้“เราจะพักที่นี่กันคืนนี้” ซูหรงเอ่ยขึ้น ขณะก้าวเข้ามาภายในกระท่อมแล้ววางสัมภาระลง “กระท่อมหลังนี้สร้างไว้เพื่อรอการทดสอบของยอดเขาหลิงอวิ๋น คนที่หวังจะขึ้นเขาเพื่อขอพบเซียนหญิงลั่วชิง หรือติดต่อกับศิษย์ของนาง ต้องมาพักแรมที่นี่ก่อนหนึ่งคืน แล้วรอให้ศิษย์ของนางปรากฏในยามเช้า เพื่ออธิบายวิธีข้ามแต่ละด่าน”“

เสียงแมลงกลางคืนดังระงมไปทั่วแนวป่าโดยรอบกระท่อมเก่า ขับกล่อมไปกับเสียงลมที่เสียดผ่านใบไม้สูงต่ำ กลิ่นไอเย็นชื้นของดินและหญ้าหลังตะวันลับขอบฟ้าไหลแผ่วเข้ามาตามช่องหน้าต่างที่เปิดไว้เพียงน้อยเฉินอี้นอนเอกเขนกอยู่บนแคร่ไม้ไผ่ข้างกระท่อม มือหนึ่งหนุนศีรษะ อีกมือถือท่อนไม้ยาวใช้เขี่ยใบไม้เล่นพลางเฝ้ามองแสงตะเกียงจากภายในกระท่อมผ่านช่องหน้าต่าง แสงนั้นสว่างวาบขึ้นบ้างริบหรี่ลงบ้างตามแรงลมราตรี ทว่าในใจของเขากลับแจ่มกระจ่างมั่นคงยิ่งกว่าทุกคืนที่ผ่านมาเขาไม่ได้หลับ แม้เปลือกตาจะหนักอึ้งจากความเหนื่อยล้า เขาก็ยังคงตั้งใจเฝ้ายาม ระวังภัยให้หญิงทั้งสองคนที่อยู่ข้างในภายในกระท่อม เสี่ยวซุ่ยที่เปลี่ยนเป็นชุดนอนเอนกายนอนบนเบาะฟางอีกฟากหนึ่งของห้อง ส่วนซูหรงในชุดนอนสีขาวนอนหนุนหมอนผ้าเก่าอยู่ฟากตรงข้าม ผ้าห่มบาง ๆ คลุมร่างทั้งคู่ไว้เพียงบางส่วน แสงจากตะเกียงข้างเตียงฉายลงบนใบหน้าซูหรงที่แม้จะดูนิ่งสงบ แต่ดวงตากลับยังเปิดอยู่ นางหันหน้ามาทางเสี่ยวซุ่ยที่เพิ่งจะหลับตาลงช้า ๆ“เสี่ยวซุ่ย...” เสียงเรียกเบา ๆ ทำให้นางลืมตาขึ้นอีกครั้ง“เจ้าคะ?”“เจ้าจำตอนที่เจ้ามาสมัครงานที่โรงเตี๊ยมครั้งแรกได้ไหม?”

ร่างของซูหรงจมหายลงไปในบึงใส ดวงตาของซูหรงเบิกกว้าง ร่างของนางลอยคว้างอยู่ท่ามกลางความเวิ้งว้าของใต้ผิวน้ำ ทว่านางไม่สามารถแหวกว่าย ร่างกายของนางไม่ขยับ เพราะเสียงในหัวแทรกเข้ามาเต็มไปหมด“เจ้ามิใช่ลูกของข้า...”เสียงพ่อในความทรงจำอันห่างไกลดังขึ้นมา นางจำได้กลับคล้ายคลับคลาว่าบิดาและมารดามีปากเสียงบางอย่าง ก่อนจะนำนางมาทิ้งไว้ที่กระท่อมเชิงเขา แต่จากความทรงจำนี้ เหมือนกับนางผิดที่ได้กำเนิดมาบนโลกก็ไม่ปาน“กิเลสในใจเจ้าจะเป็นดังเปลวไฟที่แผดเผาตนเอง และอาจจะทำให้พลังปราณ และจิตใจของเจ้าไม่อาจพัฒนาได้เสียงอาจารย์ตำหนิตอนนางตัดสินใจลงจากเขาเริ่มดังเข้ามาในห้วงความคิด เหมือนจะตอกย้ำว่าที่นางตัดสินใจนั้นมันผิดพลาด ตามมาด้วยภาพกับเสียงของผู้คนที่บาดเจ็บเพราะการแย่งชิงตราประมุขพรรคมารเริ่มปรากฏขึ้น ตามด้วยภาพเหตุกาณณ์ที่นางมีปากเสียงกับสามี ภาพในจิตใจไหลวนไปมาอย่างไม่รู้จบ ราวกับจะตอกย้ำว่านางผิดมาตลอด ผิดตั้งแต่มีชีวิตอยู่...ซูหรงพยายามตะเกียกตะกาย ราวกับจะหนีจากเสียงเหล่านั้น แต่ร่างกายกลับไม่ขยับ นางลอยวนอยู่ที่เดิม ราวกับไม่มีแรงในกาย ไม่มีแม้แรงใจจะผลักตัวเองขึ้นสู่ผิวน้ำ ทว่าท่ามกลาง