บทที่ 13 : นางจะทำอะไรก็ช่าง แต่ข้าว่าข้ายังสอนหมอนี่ได้นะ

ค่ำคืนในโรงเตี๊ยมไป๋อวิ๋นควรจะสงบเช่นทุกวัน หากแต่คืนนี้มิใช่คืนธรรมดา...

เสียงเก้าอี้ล้มดังสนั่นภายในห้องโถง เสียงถ้วยชาจากโต๊ะหนึ่งถูกเหวี่ยงจนแตกกระจาย ตามด้วยเสียงตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยวจากจอมยุทธ์ในชุดขาวกับจอมยุทธ์อีกคนที่สวมชุดดำ ต่างฝ่ายต่างยืนจังก้ากลางโรงเตี๊ยม ประหนึ่งสนามประลองย่อม ๆ

“เจ้าไม่ต้องมาสามหาว! เจ้าเด็กจากสำนักคุ้มภัยอ่อนหัด!”

“ข้าสามหาวก็ยังดีกว่าสำนักที่ไร้สัตย์อย่างพวกเจ้า!”

เสียงเชือดเฉือนดังกระทบกันไม่แพ้แววตา ทั้งสองคนล้วนเป็นผู้มีฝีมือในยุทธภพ และแม้โรงเตี๊ยมจะมีชื่อว่าเป็นกลาง แต่ความบาดหมางที่สั่งสมกันมาของแต่ละสำนัก ก็ยากจะสยบลงด้วยแค่การนั่งกินอาหาร นอนพัก แล้วเดินทางต่อไปในวันรุ่งขึ้น เมื่อสมาชิกสองสำนักที่ไม่ถูกกันมาพบกัน ทั้งคู่จึงพร้อมจะผาดฟันกันให้ตายกันไปข้าง

เฉินอี้ยืนกำชายผ้ากันเปื้อนแน่น เขากวาดตามองไปรอบห้อง เห็นแขกคนอื่นต่างหลบมุม นางบ่าวคนหนึ่งถึงกับซ่อนตัวอยู่ใต้โต๊ะ ราวกับกลัวจะโดนลูกหลง

“ข้าควรเข้าไปห้าม” เขาพูดกับตนเองเบา ๆ แต่ไม่ทันขยับ ก็รู้สึกถึงแรงรั้งแผ่วเบาที่ชายเสื้อ และเมื่อหันไปมองก็พบกับเสี่ยวซุ่ยยืนอยู่ข้างหลังเขา เงยหน้าขึ้น