Lahat ng Kabanata ng บ่าวหญิงของศิษย์รัก: Kabanata 61 - Kabanata 70

 ซูหรงเดินบนผิวน้ำ ข้ามบึงน้ำที่กว้างยาวสิบวาจนกระทั่งไปถึงอีกฝั่ง นางมองไปที่เสี่ยวซุ่ยกับหญิงในชุดคลุมเขียว ราวกับจะบอกว่าให้ส่งคนของนางกลับมา ทว่าไม่ทันจะได้เอ่ยอะไร ฝีเท้าของหญิงชุดคลุมเขียวก็กระทบพื้นเบา ๆ เพียงก้าวเดียว ร่างของนางก็ลอยขึ้นสูงผืนปฐพี เสี่ยวซุ่ยที่ถูกมัดข้อมือไว้กับเชือกสีทองไม่ทันตั้งตัว ถูกฉุดให้ลอยลิ่วตามไปด้วยเช่นกัน"เดี๋ยวก่อน!" ซูหรงร้องไล่ตาม แต่ก็ไม่ทันการณ์ หญิงสาวชุดคลุมเขียวใช้วิชาเหยียดลมเหินนภา เดินบนอากาศแล้วพาร่างของทั้งสองพุ่งทะยานหายลับ เข้าสู่ม่านหมอกของแนวป่าด้านตะวันออก"นางพาเสี่ยวซุ่ยไปแล้ว!" เฉินอี้ขบกรามแน่น แววตาเต็มไปด้วยความกังวล "ท่านต้องตามไปให้ทันนะขอรับ ท่านใช้วิชาเดียวมุ่งหน้าไปก่อนเลย ข้าจะตามท่านไปทีหลังเอง!"“ไม่ต้อง ถ้าเจ้าตามมาภายหลังจะคลาดกันเปล่า ๆ เจ้ารอที่นี่ เสร็จการทดสอบข้าจะมารับ” ซูหรงส่งเสียงตะโกนข้ามฟากของบึง ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าอย่างสงบ แล้วใช้วิชาเหยียบลมเหินนภาที่ลั่วชิงเคยสอน กระโดดสูงขึ้นเหนือยอดไม้ ข้ามผืนป่าที่สูงชันและรกทึบ ตามไอพลังปราณของศิษย์เซียนไปเรื่อย ๆไม่ช้า

แสงสว่างจากม่านหมอกที่จางลงค่อย ๆ เผยให้ซูหรงเห็นเส้นทางที่ทอดขึ้นสู่ยอดเขาเบื้องบน ต้นไม้สูงใหญ่ที่โอนเอนตามลมเย็นฉ่ำดูสงบผิดแผกจากบททดสอบก่อนหน้า ราวกับว่าที่แห่งนี้เป็นโลกอีกภพหนึ่ง ยอดภูผาสูงชันที่ทอดตัวขึ้นไปเหนือเมฆา นั่นคือยอดเขาหลิงอวิ๋นสถานที่ตั้งของ สำนักเซียนอันเก่าแก่หญิงในชุดคลุมเขียวผู้เป็นผู้ทดสอบ มิได้พูดสิ่งใดอีก เพียงกวาดมือหนึ่งที ร่างของซูหรง กับเสี่ยวซุ่ย ก็ลอยขึ้นไปตามกระแสพลังอ่อนโยน จนลอยไปถึงหน้าประตูหินของสำนัก ไม่นานนักศิษย์หญิงในชุดสีฟ้ากลุ่มหนึ่งก็มารับตัวเสี่ยวซุ่ยแยกไปอีกทาง พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงสุภาพ“ท่านผ่านการทดสอบของเซียนแล้ว ถือเป็นแขกผู้มีเกียรติ ขอเชิญพักฟื้นพลังทั้งหมดในเรือนพักฝั่งตะวันออก แต่ ส่วนผู้ติดตามของท่าน เราจะให้พักอีกที่หนึ่ง รวมไปถึงเจ้าคนที่รออยู่กลางทาง พวกเราจะไปรับมาเอง”ซูหรงเดินตามผู้ทดสอบเข้าไปในศาลาไม้สูงกลางสำนัก ที่ซึ่งมีชายในชุดสีครามยืนรออยู่ เขาคือ “ศิษย์พี่ใหญ่เมิ่งหาน” รักษาการณ์เจ้าสำนักในยามอาจารย์แม่ลั่วชิงหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย เขามีใบหน้าเคร่งขรึม สุขุม ดวงตาเหมือนเห็นผ่านความเป็นความตายมาแล้วหลายครั้ง“ซูหรง..

 รุ่งอรุณแห่งวันใหม่ แสงแดดบางเบาทอผ่านม่านหมอกเหนือยอดไม้ไผ่ สายลมเย็นพัดเข้ามาในเรือนพักตะวันออกของสำนักหลิงอวิ๋น ซูหรงลืมตาตื่นขึ้นอย่างสงบ มองออกไปยังปลายฟ้าไกลที่เริ่มเรืองแสงสีทองอ่อน นางสูดลมหายใจลึก รู้สึกได้ถึงพลังใหม่ในจิตใจ ความแน่วแน่ที่ไม่เคยมีมาก่อนเสียงเคาะเบา ๆ ดังขึ้นที่บานประตู และเมื่อนางเดินไปเลื่อนบานประตูเลื่อนเปิดออก ก็เผยให้เห็นร่างของหญิงสาวผู้เปล่งรัศมีขาวเงินจาง ๆ เซียนลั่วชิงในร่างแท้จริง ยืนอยู่ในชุดคลุมสีเงินปักลายเมฆเคลื่อนไหวไปตามลม ผมยาวถึงหลังถูกรวบเป็นมวยส่วนหนึ่งด้วยปิ่นหยก ปล่อยชายผมที่เหลือพลิ้วไหวกับสายลม ดวงตานิ่งสงบ ทว่าเรืองรองไปด้วยปัญญาและพลังอันลึกล้ำ“ถึงเวลาแล้ว” ลั่วชิงกล่าวเสียงนุ่ม ซูหรงลุกขึ้น ย่อกายเคารพครั้งหนึ่ง ก่อนก้าวตามอาจารย์ของตนออกไปณ ศาลาระฆังทิพย์ กลางยอดเขาหลิงอวิ๋น ซึ่งมีเสาศิลาทั้งแปดประดับอักขระโบราณ ตั้งล้อมเป็นวงกลมใต้หลังคา ผนังทุกด้านเปิดโล่งให้สายลมพัดเข้ามาได้ ขณะนี้เหล่าเซียนผู้เรืองพลังจากสำนักต่าง ๆ มารวมตัวกัน ประจำที่นั่งของตนในแต่ละทิศ พร้อมด้วยศิษย์คนสำคัญท

 แสงแดดยามบ่ายคล้อยทอดเงาแนบผืนหินบนยอดเขาหลิงอวิ๋น กลีบดอกเหมยร่วงลงเงียบงันตามแรงลม ขณะที่ภายในลานด้านหน้าตำหนักเซียน ส่วนเฉินอี้นั้นยืนอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ ใบหน้าเงยมองหมู่เมฆที่อยู่เหนือยอดเขาอย่างครุ่นคิดซูหรงก้าวเข้ามาหาเขาด้วยสีหน้าแน่วแน่ นางถือม้วนสารผนึกในมือ พร้อมกล่องอีกใบ ก่อนจะยื่นให้ชายหนุ่มตรงหน้า“เฉินอี้ ข้ากับเหล่าเซียนจะเดินทางไปจัดการประตูเงามาร ส่วนเจ้าก็ช่วยลงจากเขา นำสารนี้ส่งให้สามีของข้า” นางเอ่ยเสียงเรียบ ขณะที่บ่าวหนุ่มรับสารนั้นมาไว้ในมือ “แล้วก็เอาโอสถเซียนพวกนี้มอบให้กับสำนักคุ้มภัยเทียนเฟิงที่บาดเจ็บ พวกเขาจะได้ฟื้นกลับคืนมาเป็นปกติ”“แล้วเสี่ยวซุ่ยล่ะขอรับ” เขากล่าวหลังครุ่นคิดไปครู่หนึ่ง ก่อนเงยหน้ามองซูหรง นายหญิงนิ่งไปชั่วครู่ ราวกับไม่พร้อมอธิบาย ทว่าก็ไม่รู้จะซ่อนมันต่อไปได้อย่างไร แต่สุดท้ายนางก็ส่ายหน้าช้า ๆ“นางยังต้องอยู่ที่นี่” ซูหรงกล่าวด้วยเสียงเบา  “นาง... ยังมีธุระต้องอยู่บนเขานี้กับข้า นางมีอะไรที่ยังต้องเรียนรู้อีกมาก ส่วนเจ้าควรกลับไปทำห

 ห่างออกไป บนยอดเขาหลิงอวิ๋นในยามราตรี แสงดาวทอประกายระยิบระยับเหนือท้องฟ้าลั่วชิงกำลังนั่งสมาธิ สงบจิตใจในตำหนัก รวบรวมพลังปราณที่มีให้สงบนิ่ง ตอนนี้นางรู้สึกได้ถึงพลังปราณที่กลับมาเต็มเปี่ยม หลังต้องสะกดพลังอยู่ในร่างเสี่ยวซุ่ยมานาน นางรู้สึกได้ว่าตอนนี้พลังของนางเต็มเปี่ยม พร้อมที่จะออกศึกในวันรุ่งขึ้นแล้ว...ถึงเช่นนั้นนางก็อดสงสัยไม่ได้ว่าสถานการณ์ที่ฝั่งพรรคมารและเฉินอี้เป็นอย่างไร นางจึงกลับไปที่กระจกวารีอีกครั้งนางแตะมือบนกระจกวารี พลันผิวน้ำแปรเปลี่ยนไป เป็นภาพเหตุการณ์ ณ ถ้ำศิลาดำ เสียงหยดน้ำจากผนังหินกระทบพื้นเย็นชื้นดังก้องเป็นจังหวะ เหล่าขุนพลพรรคมารที่รอดชีวิตจากศึกโรงเตี๊ยมไป๋อวิ๋น ยืนคุกเข่าเรียงรายตรงหน้าหญิงในชุดดำผู้หนึ่งที่นั่งบนบัลลังก์ ดวงตาของนางตอนนี้เป็นสีม่วงเรืองวาว ข้างกายมีตราประทับเงามารวางอยู่เหนือแท่นศิลาที่สลักด้วยอักขระอันซับซ้อน“ท่านประมุข... เรียกพบพวกเราส่วนตัวด้วยเหตุอันใด” เสียงหนึ่งในขุนพลพรรคมารเอ่ยอย่างยำเกรง ประมุขพรรคมารอวี้เซี่ยหง เหลือบมองพวกเขาอย่างเย็นชา ก่อนกล่าวเสียงแผ่วหากเยือก