All Chapters of บ่าวหญิงของศิษย์รัก: Chapter 71 - Chapter 80

 เช้าตรู่ของวันใหม่ ลมหนาวกรรโชกแรงเหนือแนวหุบเขาอู่ฮุ่ย สายหมอกคลี่คลุมผืนหญ้าเย็นชื้น ขับเน้นแสงเช้าสีส้มอ่อนที่ลอดผ่านแนวเขาให้ยิ่งดูคล้ายภาพฝัน แต่อาจไม่ใช่ฝันดีเท่าไรนัก เมื่อเสียงฝีเท้าของเหล่าผู้ถืออาวุธกำลังย่างกรายเข้ามาเบื้องหน้าแนวหน้าผาสูงชัน ณ ที่ซึ่งถูกเรียกว่าปากทางสู่ประตูเงามาร พวกมารห้าคนยืนเรียงรายกันอย่างมาดมั่น เซี่ยหงประมุขพรรคมาร เสวียนชางผู้ใช้กระบี่และฝีเท้าที่ว่องไว จวินเลี่ยจอมพลังผู้ใช้กระบองคู่ เหอหลงชายชราผู้ใช้โซ่ติดลูกตุ้มเหล็ก และ ฉีเฟิงผู้ใช้เพลงเตะกับใบมีดที่รองเท้า พลังที่แผ่ออกมาจากร่างแต่ละคนเข้มข้นราวพายุคลั่ง สะท้อนถึงไอพลังปราณจากชีวิตสมุนที่พวกเขากลืนกินมาเมื่อคืนทว่ายังไม่ถึงประตูดี เบื้องหน้าพวกเขา กลับปรากฏร่างของชายสามคนที่ยืนขวางไว้ก่อนแล้วจ้าวหยางควงพลองเหล็กคู่ของเขาเบา ๆ แววตาทอประกายเด็ดเดี่ยว อู๋เป่ยถือกระบี่ยืนนิ่ง ดวงตาเยือกเย็นราวผิวน้ำแข็งที่กำลังรอแตกกระจาย และเฉินอี้ที่ยืนตรงกลาง ภายใต้ชุดบ่าวเรียบง่ายนั้น กลับมีร่างเปล่งประกายด้วยไอพลังปราณสีขาวหมุนวนรอบตัว ดวงตาแสดงความมุ่งมั่นของคนที่เล

เสียงกระบองฟาดกระทบพลองเหล็กดังก้องทั่วแนวเขาอู่ฮุ่ย จ้าวหยางกับจวินเลี่ยยังต่อสู้กันอย่างดุเดือด ปะทะกันไม่หยุด นับร้อยเพลงอาวุธ จนจากมีกระบวนท่าเริ่มกลายเป็นการฟาดฟันแบบดิบเถื่อน เมื่อทั้งสองต่างผลักพลังใส่กันสุดกำลังจนในที่สุดเสียงพลองเหล็กของจ้าวหยางกับกระบองของจวินเลี่ยกระเด็นหลุดจากมือทั้งคู่ ลอยไปตกอยู่ไกลเกินเอื้อม ถึงคราวใช้เพียงมือเปล่าล้วน ๆ!“มาต่อกันเถอะ!” จวินเลี่ยคำรามเสียงต่ำ ก่อนจะพุ่งเข้าใส่จ้าวหยางด้วยหมัดใหญ่พอกับชามข้าว จ้าวหยางยกแขนขึ้นรับเต็มแรง เสียงกระแทกกระทั้นดังเป็นจังหวะราวกลองรบ หมัดซ้าย หมัดขวา ศอก เข่า ประเคนเข้าใส่จ้าวหยางที่ได้แต่ป้องกัน หากวัดกันที่กำลังหรือความเร็วแล้ว เขาด้อยกว่าจวินเลี่ยที่ดูดกลืนพลังของพวกตนเองอย่างเห็นได้ชัดจวินเลี่ยซัดเข้าอย่างไม่หยุดยั้ง การป้องกันเริ่มปัดป้องได้ไม่หมด จนเลือดเริ่มซึมจากมุมปากของชายหน้าเหลี่ยม ร่างกายจ้าวหยางบางส่วนเริ่มเต็มไปด้วยรอยช้ำ และบาดแผล เลือดเริ่มไหลออกจากร่าง ถึงเช่นนั้นจวินเลี่ยก็ประหลาดใจ เพราะแรงของจวินเลี่ยมหาศาล เขาตอนนี้สามารถบดขยี้วัวใหญ่ด้วยหมัดเปล่า แต่ถ

 สายลมในช่องภูเขาพัดแรงกว่าปกติ ท้องฟ้าบนยอดเขาอู่ฮุ่ยมืดครึ้มประหนึ่งพายุใกล้มาเยือน จ้าวหยาง ซูหรง และเฉินอี้ที่เพิ่มเดินทางทางอากาศด้วยวิชาของตัวเอง ร่อนลงเหยียบพื้นหินแข็งเบื้องหน้าประตูอันสูงใหญ่ที่ปิดสนิท มันเป็นประตูหินสีดำ สูงห้าวา กว้างสองวา ทว่าสิ่งที่พวกเขาพบหน้าประตู กลับมีเพียงพื้นหินที่ว่างเปล่าเท่านั้น“ไม่มีใครอยู่เลย...” จ้าวหยางกล่าวพร้อมขมวดคิ้ว “นี่มันกับดักชัด ๆ”ซูหรงเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยเบา ๆ ขณะจ้องมองประตูหินโบราณเบื้องหน้า“ใช่… พวกเราโดนหลอกแล้ว... แต่มันก็ไม่ได้ไร้ประโยชน์เสียทีเดียว”“เจ้าหมายความว่าไง?” จ้าวหยางหันขวับ หลังได้ยินคำพูดของซูหรง            “ข้าอยากลองอะไรบางอย่างกับประตูนี่...” ดวงตาของซูหรงฉายแววแน่วแน่ “อาจใช้เวลานาน แต่ถ้าได้ผล มันอาจกลายเป็นอาวุธสำคัญของพวกเรา”         “งั้นเฉินอี้ พวกเรา

 เซี่ยหงกระอักเลือดออกมาจากปาก แต่แววตาของนางยังไม่ถอดใจ ดวงตาข้างหนึ่งหลับสนิทเพราะเลือดจากศีรษะที่มีแผล จ้องมองลั่วชิงด้วยแววแข็งกร้าว แม้จะถูกลั่วชิงโจมตีจุดลมปราณทั่วร่างจนสาหัส ทว่าพลังความแค้นของนางยังไม่มอดดับ ร่างของนางค่อย ๆ ปล่อยพลังปราณสีม่วงออกมาอย่างเชื่องช้า“เจ้า...คิดว่าข้าจะยอมพ่ายเพียงแค่นี้หรือ...” นางคำรามเบา ๆ“เจ้าโดนโจมตีจุดลมปราณไปถึงเพียงนั้น ยังฝืนใช้พลังอีกงั้นรึ? มันเจ็บปวดทรมานมากเลย อย่าฝืนดีกว่า” ลั่วชิงพยายามเตือน แต่ไม่เป็นผล ไอพลังลมปราณสีม่วงเข้มเริ่มพวยพุ่งขึ้นรอบตัวประมุขพรรคมารอีกครั้ง แม้สีหน้าจะเต็มไปด้วยคสามเจ็บปวดก็ตามในพริบตา เทวรูปมารหกกรองค์ใหม่ก็ปรากฏขึ้นคลุมร่างของนางอีกหน ขนาดใหญ่โตเท่าอาคารสี่ห้าชั้นเหมือนเดิม ท้องฟ้าและขุนเขาสะท้านด้วยไอพลังปราณที่ปั่นป่วนหนักหน่วงกว่าเดิมมาก แม้จะมีบาดแผลทั่วร่าง เซี่ยหงก็ยืนประสานมืออยู่ด้านในศีรษะของเทวรูปนั้น กัดพันด้วยความโกรธเกรี้ยว“เจ้าควรหยุดแล้ว... ก่อนที่สิ่งที่เหลืออยู่ของเจ้า จะหายไปหมด” ลั่วชิงกล่าวเบา ๆ ขณะที

 หลังการเจรจากับเฉินอี้เหมือนจะจบลง ลั่วชิงก็มิได้กล่าวคำใดต่ออีก นางเพียงมองเขาด้วยแววตาที่บ่งบอกถึงความเข้าใจ แล้วหมุนกายหันไปหาซูหรงที่ยืนอยู่ห่างออกไป“ซูหรง” เสียงของนางเรียบนิ่งแต่เปี่ยมด้วยพลัง “พาเขากลับไปที่โรงเตี๊ยม… ดูแลเขาให้ดี”ปลายนิ้วเรียวของลั่วชิงแตะที่อากาศเบื้องหน้า วงแหวนอักขระยันต์เรืองแสงสีเงินค่อย ๆ ปรากฏขึ้นบนพื้น ขนาดใหญ่พอจะให้คนยืนได้สองคน ก่อนที่นางจะเอ่ยถ้อยคำอำลา“เคลื่อนย้ายแสนลี้สำหรับกลับโรงเตี๊ยมไป๋อวิ๋น พาเขากลับไป แล้วใช้ชีวิตต่อไปให้ดีล่ะ พวกเจ้าเติบโตขึ้นมามากแล้ว คงใช้ชีวิตกันต่อไปได้แม้จะไม่มีข้า แต่ก็อย่าได้หลงลืมตัวข้าหรือสิ่งที่ข้าได้สอนพวกเจ้าล่ะ”“เจ้าค่ะ... ถึงข้าจะอยากให้ข้ากับท่านอาจารย์อยู่ด้วยกันต่อไป ทว่าข้าเองก็ได้เลือกว่าจะกลับไปอยู่ในโลกมนุษย์ จัดการความเข้าใจผิดที่มีกับสามี กับถ่ายทอดความรู้หลายอย่างแก่ผู้คนเบื้องล่าง ป้องกันไม่ให้คนหลงใหลในวิถึมารอีก... อย่างนั้นน่าจะดีกว่าเจ้าค่ะ... ลาก่อนนะเจ้าคะ” ซูหรงค้อมศีรษะ ก่อนจะเดินนำบ่าวหนุ