Semua Bab CRAZY ABOUT ปักใจรักบอดี้การ์ด NC20++: Bab 41 - Bab 50

บทที่ 41ฝ่ามือหนาแตะลงที่หน้าผากพิ้งค์เบา ๆ แล้วโอบอุ้มเธอลงจากหน้าตักแล้วลุกขึ้น “แค่จะไปเอายามาให้ นั่งรอตรงนี้แหละ” เพราะถูกรั้งมือไว้แน่นจึงเอ่ยบอกให้อีกฝ่ายสบายใจื พิ้งค์พยักหน้าเข้าใจแล้วปล่อยมือให้เทนต์เดินไปหยิบยามาให้“หนูป่วยเพราะแดดดี้นะ”“อืม...งั้นกินข้าวไหมแล้วเดี๋ยวลงไปสั่งข้าวมาให้”“งั้นกินข้าวก่อนได้ค่ะ กินข้าวเสร็จแล้วค่อยกินยา”“ได้” เทนต์โน้มตัวลงมาหอมหน้าผากเธอเบา ๆ ก่อนจะลงไปสั่งข้าวให้ รอไม่นานเขาก็กลับเข้ามาในห้องทำงานพร้อมกับจานข้าวผัดที่ไม่ใส่ผักสักชิ้น นำมาวางลงบนโต๊ะหน้าโซฟา“ไม่มีผักเลยเหรอ”“ก็เราไม่ชอบกินผักคะน้า เลยไม่ให้แม่ครัวใส่” บางทีเธอก็แอบเข้าข้างตัวเองนะ ว่าการกระทำทุกอย่างที่เทนต์แสดงออกมาอย่างเป็นธรรมดาคือเขากำลังเอาใจใส่ใจเธอโดยไม่ใช่หน้าที่ที่ต้องทำ “กินเองได้ไหม?” ชายหนุ่มถามเสียงเรียบเมื่อจัดการรินน้ำใส่แก้วใจไว้ให้พิ้งค์เสร็จแล้ว“แขนไม่มีแรงเลยค่ะ” เพียงพูดออกไปแบบนั้นเขาก็หยิบช้อนขึ้นมาตักข้าวผัดมาป้อนใส่ปากเธอทันที “ทำไมวันนี้ใจดีกับหนูจัง”“เพราะไม่ดื้อ”“เหรอ…งั้นวันนี้ใจดีแบบนี้ตลอดเลยได้ไหม”“ไม่ได้ ต้องทำงาน” รอยยิ้มออดอ้อนพลันเ

บทที่ 43ตอนนี้แฟรงค์รู้ว่าตัวเองกำลังคุ้มคลั่งกับสิ่งที่รับรู้ แม้ในใจมันแย้งอยู่ตลอดเวลาว่านี่คือความฝันไม่ใช่เรื่องจริง เขาพยายามอย่างมากเพื่อเรียกสติตัวเองกลับคืนมาแต่น้ำตาที่ไหลอาบแก้มก็เป็นเครื่องย้ำเตือนว่านี่คือความจริงที่เขาต้องเผชิญ“มึง…” แฟรงค์มองภาพตรงหน้าอย่างผิดหวัง อีกคนคือลูกน้องที่เขาไว้ใจที่สุดและอีกคนก็คือดวงใจ “ทำไม..ทำไมทำแบบนี้วะ” พร่ำถามคำถามเดิมซ้ำไปมาก่อนที่เขาจะเล็งปืนไปหาเทนต์“ป๊าอย่าทำเทนต์”“ออกมา” แฟรงค์ออกคำสั่งเสียงกร้าว“หนูขอร้อง อย่าทำแดดดี้ของหนู” เธอไม่ได้นึกอยากจะรักเขาตอนไหนก็ได้แต่เธอปักใจรักเขาตั้งนานแล้ว คำพูดไร้เดียงสาในวันนั้นมันออกมาจากหัวใจดวงน้อย ๆ ที่ปรารถนาถึงความรักในตัวชายหนุ่ม “หนูรักเทนต์มาตั้งนานแล้ว ป๊าช่วยฟังหนูก่อนได้ไหม” เทนต์เคลื่อนใบหน้ามากระซิบถามเสียงพร่า“ไข้ลดบ้างไหม ทำไมตัวยังรุม ๆ อยู่” ทุกอย่างตกอยู่ในสถานการณ์ที่แย่มาก ๆ แต่เขายังถามเธอผ่านน้ำเสียงแหบพร่าทว่าแววตาที่มองมากลับมีแต่ความเป็นห่วง“แดดดี้~” พิ้งค์โผล่เข้าสวมกอดชายหนุ่มไว้แน่น น้ำตาไหลรินไม่หยุด แต่ยิ่งเห็นภาพสะเทือนใจแฟรงค์เองก็ยิ่งหงุดหงิด“พิ้งค์…ป๊าขอ

บทที่ 45เทนต์หยุดยืนมองหน้าหญิงสาวผ่านสายตาเรียบนิ่ง หากแต่ข้างในนั้นเจ็บปวดเกินจะทนไหว เขาอยากเดินเข้าไปกอดเธอ อยากหอมเธอและอยากทำอะไรหลายอย่างที่เคยทำ“แดดดี้~” พิ้งค์เดินเข้ามาและยกมือขึ้นจับใบหน้าเขาไว้ เมื่อรู้ว่าคนตรงหน้าไม่ใช่ภาพลวงตาเธอก็โผล่เข้าสวมกอดชายหนุ่มไว้แน่น น้ำตาที่เคยเหือดหายไปกลับมาหลั่งรินอีกครั้ง แรงกอดรัดที่เธอส่งมาทำให้เขาขยับเขยื้อนไปไหนไม่ได้คล้ายว่ากลัวหายไปไหนอีก “แดดดี้เจ็บไหม เป็นยังไงบ้างคะ”“โอเค” เธอไม่เชื่อที่เขาบอกสักนิด ทั้งใบหน้าที่ปูดนูนและคราบเลือดแห้งเกรอะกรังที่มุมปากอีก มันสวนทางกับคำพูดนั้นทุกอย่างเลย “ร้องไห้ทำไม”“หนูไม่เชื่อ ไม่เชื่อว่าแดดดี้จะโอเค อึก…อย่าโกหกหนูเพราะไม่อยากให้หนูเป็นห่วง หนูรู้ว่าแดดดี้อดทนมากแค่ไหน” แม้สิ่งที่เธอพรั่งพรูออกมาจะถูกทั้งหมดแต่เขาไม่ได้แสดงออกถึงความอ่อนแอให้เธอได้เป็นห่วงไปมากกว่านี้ ใบหน้าที่บอบช้ำค่อย ๆ โน้มลงไปใกล้ใบหน้าแดงซ่านของคนตรงหน้า“หยุดร้องไห้นะคนดี”“ฮือ…แดดดี้~” เสียงทุ้มนุ่มนวลของเทนต์กระตุ้นบ่อน้ำตาอีกครั้ง มันไหลรินออกมาไม่หยุด ภายในอกคับแน่นจนรู้สึกอึดอัด แม้ตอนนี้จะมีเขาอยู่ในอ้อมกอดแต่

บทที่ 47เวลาผ่านไปนานหลายนาทีกว่าเธอจะหยุดร้องไห้ หญิงสาวลุกขึ้นแล้วเดินไปเปิดตู้ออก หยิบกล่องของขวัญในนั้นออกมาจนหมด ของขวัญที่ได้จากเทนต์ เธอไม่เคยคิดที่จะเปิดออกดูของข้างในเลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาให้อะไรในทุก ๆ ปี“คนในร้าย” เสียงยังแหบพร่าเพราะเพิ่มหยุดร้องไห้ พิ้งค์ทำการแกะกล่องของขวัญเหล่านั้นจนครบทุกกล่อง สิ่งที่ทำให้หัวใจเธอเต้นแรงอย่างหนักก็คือของที่อยู่ข้างใน เธอจำได้ดีว่าของพวกนี้มาจากไหนและมีที่มาที่ไปยังไง เช่นตุ๊กตาไม้ไผ่ซึ่งครั้งหนึ่งเคยไปเที่ยวญี่ปุ่นกับครอบครัวโดยมีเทนต์ไปด้วย เธอจะได้ว่าวันนั้นหิมะตกหนักมากและเทนต์กับเธอได้หลบหิมะด้วยการเข้าไปในร้านขายของฝาก ซึ่งมีของหลากหลายอย่างมาก สิ่งแรกที่จับคือตุ๊กตาตัวนี้แต่ทว่าไม่ได้ซื้อกลับมาเพราะลูกน้องคนอื่นมาตามเธอกับเทนต์กลับที่พักก่อน มันเป็นวันแรกที่เขาจับมือเธอเดินเล่น…“กิ๊บติดผม..” น้ำตายิ่งไหลนองหน้าเมื่อรู้ว่ากิ๊บติดผมรูปการ์ตูนมาจากไหน เธอเคยให้เขาเมื่อตอนที่เรียนจบมัธยมปลายเนื่องจากวันนั้นเป็นวันคล้ายวันเกิดของเทนต์ ถัดไปเป็นจดหมายบอกรักของเด็กน้อยที่เพิ่งอยู่ป.หก ลายมือเหมือนไก่เขี่ยแต่สภาพจดหมายยังอยู่ดีเหมือน

บทที่ 49เหตุการณ์ก่อนหน้านี้สองมือถูกมัดแน่นจนไร้เรี่ยวแรงขัดขืน เทนต์เงยหน้าขึ้นมองสบตาลูกน้องคนสนิทของเขาผ่านแววตาอ่อนล้าเต็มทน“ลูกพี่ครับ”“คุณหนูเปิดยังไงบ้าง” เขาถามเสียงพร่า“คุณหนู…” จะบอกไปยังไงดีว่าคุณหนูน่ะอาการไท่ต่างจากเทนต์เลยเพียงแต่เธอไม่ได้อยู่ในสภาพเดียวกับชายหนุ่มเท่านั้น “ลูกพี่ยอมไปอิตาลีเถอะนะ อาจจะเป็นหนทางเดียวที่ลูกพี่อาจจะได้เจอหน้าคุณหนูอีก” คำแนะนำของลูกน้องช่วยให้เขาได้สติขึ้นมานิดหน่อย ที่อิตาลีมันไม่มีแม้กระทั่งจุดยืนให้้ขาปึง!ประตูห้องถูกเปิดออกกว้าง คนที่ไม่ได้เจอแสงสว่างมานานหลับตาแน่น มองร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาใกล้จนประชิดตัวเขา“ว่าไง” แฟรงค์เลื่อนเก้าอี้มานั่งไขว่ห้างมองลูกน้องด้วยรอยยิ้มที่มุมปาก“ผม…ขออะไรนายสักครั้งได้ไหมครับ” เทนต์ต่อรองเสียงพร่า รู้อยู่แล้วว่าคำขอที่เอ่ยออกไปอาจถูกปฏิเสธแต่เขาก็อยากจะขอเป็นครั้งสุดท้าย“ว่ามา ถือว่าเป็นคำขอครั้งสุดท้ายแล้วกัน”“ผมขอดูแลคุณหนูจนเธอหายป่วย แล้วจะ…ไปเองครับ”“กล้าขอกูก็กล้าให้” แฟรงค์กระตุกยิ้มมุมปาก “ดูแลพิ้งค์จนหายป่วย” มาเฟียหนุ่มจ้องมองใบหน้าอิโรยนั้นด้วยสายตาว่างเปล่า “ถ้าพิ้งค์ยังเรียนไม่