Semua Bab CRAZY ABOUT ปักใจรักบอดี้การ์ด NC20++: Bab 1 - Bab 10

บทนำ‘หนูต้องโตแค่ไหนถึงจะยืนข้างเทนต์ในฐานะคนรักได้คะ’‘ตอนนี้ตั้งใจเรียนก่อนนะครับ เป็นเด็กต้องตั้งใจเรียนก่อน’‘หนูพิ้งค์ไม่เคยขาดเรียนเลยนะคะ เทนต์บอกให้เรียนเก่ง ๆ หนูพิ้งค์ก็ทำตามที่บอก หนูสอบได้ที่หนึ่งของห้องตลอดเลย’ เด็กสาววัยละอ่อนยิ้มแก้มป่องอวยอย่างภูมิใจ ‘หนูจะได้ของขวัญจากเทนต์อีกไหม’‘เอาไว้คุณหนูสอบได้ที่หนึ่งอีกผมก็จะให้อีกครับ’‘สัญญาก่อน’ นิ้วก้อยน้อย ๆ ชูขึ้นมาหมายจะเกี่ยวก้อยทำสัญญากับชายหนุ่มทว่าพี่เลี้ยงสาวกลับจูงมือเธอเดินเข้าไปในโรงเรียนก่อน เด็กน้อยหันมามองตาละห้อยพลางเม้มปากแน่น แววตาฉาบด้วยม่านน้ำตาจนแพรวพราว‘หนูอยากยืนอยู่ข้างเทนต์...เหมือนที่หม่าม้ายืนอยู่เคียงข้างปะป๊า’ นั่นเป็นคำพูดของเด็กน้อยวัยสี่ขวบครึ่งที่หมายมั่นปั้นมืออยากจะยืนเคียงข้างผู้ชายคนหนึ่งที่ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกน้องของพ่อตนเอง ทว่าเธอรู้สึกดีกับเขามาตั้งแต่ตนเองยังเล็กและปักใจรักเขาคนเดียวเสมอมา“วันนี้ไม่มีเรียน ขอกลับบ้านก่อนได้ไหม” หญิงสาวเจ้าของรอยยิ้มหวานหันมาบอกเพื่อน ๆ ที่นั่งก้มหน้าเล่นเกมอย่างจริงจังให้รับรู้ก่อนที่หนึ่งคนในโต๊ะจะโพล่งขึ้นโดยไม่เงยหน้าขึ้นสบตากับคู่สนทนา“ไหนพิ้

บทที่ 217:00พิ้งค์เดินโงนเงนเข้ามาในบ้านพร้อมกับปิดปากหาวหวอด ๆ ด้วยความเหนื่อยล้า ทว่าสองเท้าต้องหยุดชะงักกับสิ่งที่อยู่เบื้องหน้า“เที่ยวไหนมาอีก แม่ได้ข่าวว่าลูกเลิกคลาสเร็วกว่าทุกวันนะ” พราวดาวกดเสียงต่ำถามลูกสาวที่ยืนนิ่งงันอยู่กับที่ ขณะเดียวกันผู้เป็นพ่อก็เดินเข้ามาโอบไหล่ลูกสาวไว้“หม่าม้าทำหน้าเครียดมากเดี๋ยวริ้วรอยขึ้นนะ” แฟรงค์เย้าหยอกภรรยาเพื่อเบี่ยงความสนใจของพราวดาวมาที่ตัวเอง“กองหนุนมาแล้วนี่ แม่ไม่ดุแล้วก็ได้” เมื่อแม่ทำท่าจะงอนเธอจึงรีบเดินไปกอดเอวแม่ไว้“โอ๋..ไม่งอนหนูนะคะ หนูแค่ไปเที่ยวเล่นกับพวกสามผู้พิทักษ์มาเอง”“โฮป วอร์ ไออุ่นน่ะเหรอ” แฟรงค์เลิกคิ้วถามลูกสาว“ใช่ค่ะ พวกเขาดูแลหนูดีมาก ๆ เลยนะคะ”“อืม ป๊าไว้ใจสามคนนั้น” แฟรงค์ลูบหัวลูกสาวด้วยความเอ็นดู นัยน์ตาดุดันฉาบด้วยความอ่อนโยนในยามที่จดจ้องใบหน้าจิ้มลิ้ม “ไปพักเถอะ เดี๋ยวป๊าเคลียร์กับหม่าม้าหนูเอง”“ค่ะ” หญิงสาวขยิบตาส่งสัญญาณให้ผู้เป็นพ่อแล้วจึงรีบเดินออกมาจากตรงนั้น จังหวะที่จะก้าวเท้าเดินขึ้นบันไดขั้นแรกหางตากลับเหลือบเห็นเทนต์ที่กำลังเดินมาทางนี้เธอจึงหันหน้าไปมองเขา “โฮปบอกว่าเทนต์มองเขาด้วยสายตาดุ

บทที่ 4รอยยิ้มบนใบหน้าจิ้มลิ้มไม่อาจทำให้เขาหวั่นไหวหรือคิดอะไรเกินเลยไปมากกว่านั้น เพราะในสายตาเขาพิ้งค์คือเด็กคนหนึ่งที่เจ้านายมอบหมายหน้าที่ให้ดูและ และเขาคือคนที่แฟรงค์ไว้ใจที่สุด“อยากกินเฟรนช์ฟรายด์ ป้อนด้วยพิ้งค์ไม่มีมือหยิบแล้ว” บอดี้การ์ดหนุ่มหันมองทางซ้ายและขวาก่อนที่จะหยิบเฟรนซ์ฟรายด์มาป้อนใส่ปากหญิงสาว “อร่อย..”“รีบกินเถอะครับ”“รีบกินเดี๋ยวก็ติดคอ”“ทำแบบนี้ไม่เหมาะ อย่าขอให้ผมทำแบบนี้อีก” เธอยังยิ้มหน้าบานเพราะการกระทำของเทนต์มันสวนทางกับคำพูด แม้จะดุเธอแต่มือเขาไม่ว่างเว้นในการหยิบเฟรนช์ฟรายด์ป้อนใส่ปากเลยจนกระทั่งโฮปกับวอร์เดินกลับมานั่งลงบนม้านั่งข้างพิ้งค์“เลอะหมดแล้ว มาเดี๋ยวเช็ดให้” ด้วยความที่ไม่ได้มองวิ่งที่อยู่ในมือเทนต์วอร์จึงหยิบทิชชูไปหมายจะเช็ดปากให้พิ้งค์ จังหวะที่เอี้ยวตัวมาแต่กลับต้องชะงักทุกการกระทำเพราะเขาเหลือบเห็นทิชชูในมือเทนต์และรู้สึกเสียวสันหลังวาบเหมือนกำลังถูกจ้องด้วยรังสีอำมหิต “เออเช็ดเองดีกว่า”“เอ้า!” คนตัวเล็กตั้งท่าจะเอียงหน้าให้ก็หลุดเสียงอถทานเมื่อเห็นโฮปกลับไปนั่งตัวตรงแถมยังเอาทิชชูซับเหงื่อให้ตัวเองหน้าตาเฉย แต่พอช้อนตามองคนตรงก็พอ

บทที่ 6นานหลายนาทีที่ทั้งสามคนนั่งจิบชาในยามเช้าจนกระทั่งลูกสาวตัวน้อยขอตัวออกมาจากสวนหลังบ้านเพื่ออาบน้ำชำระร่างกาย ผ่านไปหลายนาทีจนพิ้งค์เดินลงมาข้างล่างอีกครั้ง เธอหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเทนต์ทีี่ยืนกุมมืออยู่“วันนี้ต้องพาหนูไปที่ไหนอีกเหรอ” รอยยิ้มซุกซนปรากฎขึ้นบนใบหน้าจิ้มลิ้มแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบาง ๆ ทว่าเทนต์กลับยกมือขึ้นมาแล้วค่อย ๆ แตะลงที่หน้าผากมนราวกับว่าจะบุบสลายแล้วดันตัวพิ้งค์ออกห่าง “เข้าใกล้แค่นี้เองนะ ป๊าสั่งให้หนูเลิกแยกเขี้ยวใส่เทนต์ หนูก็ทำถูกแล้วนี่”“ไม่ได้หมายความแบบนั้น”“แล้วแบบไหน หนูเป็นเด็กไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร” ประโยคนั้นเขาอยากจะหัวเราะออกไปเสียจริงแต่ทำได้แค่จ้องแววตาซุกซน เธอเป็นเด็กที่โตเกินวัยต่างหาก “มองหน้าอยากหาเรื่องหรืออยากหาแฟนคะ อื้อ! เทนต์หนูเจ็บนะ” เธอถูกเขาตีปลายจมูก มันไม่ได้แรงอะไรเลยแต่ความเล่นใหญ่ของพิ้งค์ก็ทำเอาเจ้าของการกระทำต้องหยุดชะงักแล้วรีบหันไปมองด้วยความเป็นห่วง แต่พอเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เขาก็รีบเดินหนีเธอเดินตามหลังเทนต์มาจนกระทั่งเท้าหยุดชะงักด้วยเพราะคนที่เดินตามดันหยุดกะทันหัน แรงกระแทกเบา ๆ ทำเอาเธอเซถอยหลังเกือบล้มแต่ถูก

บทที่ 8ทั้งสองนั่งดื่มไวน์ด้วยกันจนถึงเวลาที่พีร์เจต้องไปเป่าเค้ก พิ้งค์พยักหน้าให้ผู้เป็นน้องแล้วเดินตามหลังเขาไป“มาแล้ว เป่าเค้กเลยลูก” แม้จะอายุมากแล้วแต่หมอพีทหรือลุงพีทของเธอก็ยังมีใบหน้าที่อ่อนเยาว์และยังหล่อเหลาจนสาว ๆ หลายคนหลงทอดสะพานแต่พอรู้ว่าเขามีครอบครัวที่อบอุ่นและเป็นคนที่รักภรรยามากก็ต่างอกหักทิพย์กันเป็นแถว“พี่พีร์” เสียงหวานใสของเด็กสาววัยมัธยมต้นดังขึ้นทำให้ทั้งสองต้องหันไปมอง พายอาร์เดินเข้ามาหาผู้เป็นพี่และไม่ลืมที่จะยกมือไหว้พิ้งค์ “น้องพายเอาของขวัญมาให้ค่ะ”“น่ารักจัง” พิ้งค์ยืนมองความน่ารักของสองพี่น้องก่อนจะละสายตาไปมองคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง เธอถอยออกมาหนึ่งก้าวแล้วเอียงตัวไปหาเทนต์พร้อมกระซิบบอกเขา “พรุ่งนี้เรียนบ่าย ไม่ต้องไปส่งหนูที่มหา’ลัยนะ เดี๋ยวให้โฮปมารับที่บ้านค่ะ”“เรื่องนั้นต้องไปบอกนายเองนะครับ ผมมีหน้าที่ไปรับไปส่งคุณหนูเท่านั้น และไม่อยากขัดคำสั่ง” คนตัวเล็กเงยหน้ามองเจ้าของคำพูดแสนเย็นชาเมื่อครู่อย่างไม่เข้าใจ ทั้งที่เขาไม่ได้อยากอยู่ใกล้เธอแต่พอบอกจะไปกับเพื่อนกลับยกคำสั่งพ่อมาอ้างซะงั้น“งั้นพิ้งค์ขอขับรถไปเอง เย็นพรุ่งนี้มีนัดกับเพื่อน”“…”