All Chapters of Chain Me, Author (SPG): Chapter 31 - Chapter 40

Napayuko ako. "P-Pasensya na po, Sir." Tumalima ako at walang imik na tumungo ng kusina. Sa sinabi niya, mas pipiliin ko na lang manahimik dahil mukhang wala na naman siya sa mood. Ilang oras na rin mula nang umalis si Shaun, pero ganun pa rin, mabigat pa rin ang hangin sa loob ng mansyon. Nakakabingi ang katahimikan. Habang nag-aayos ako ng mga baso sa kusina, narinig ko ang mabigat na yabag na papasok at sa awra pa lang alam ko na agad kung sino. “Mari,” malamig niyang tawag. Mabilis akong lumingon. “Po, Sir?” “Can I see the receipt? Sa grocery, may titingnan lang ako. Hindi mo naman siguro tinapon?" may bahid na pagsusungit niyang tanong. “Ah, nasa drawer po sa may hallway table.” “Then get it.” Hindi ko na tinanong kung bakit. Halatang mainit ang ulo niya at baka ako naman ang pagbuntunan niya ng galit kapag nag-usisa pa ako. Agad akong lumakad papunta roon at kinuha ang envelope. Pagbalik ko, nakatayo siya sa tapat ng counter, may hawak na tasa ng kape. “Ingat-ingat sa

Maaga pa lang, ramdam na ang preparasyon sa loob ng mansyon. May exclusive interview ngayon si Sir K kaya naging abala na naman kami. Hindi naman ganun karami ang tao pero kailangan pa rin na maging handa lalo na sa pagkain. Mabuti na lang at si Aling Lolita ang nakatuka doon habang ako naman sa pag-assist dito sa sala. Si Khalil abalang nag-aayos ng mga dokumento sa sala habang ako naman, naglalagay ng mga baso ng tubig sa ibabaw ng coffee table. Ilang sandali pa, dumating na ang media team, tatlong tao, may dala-dalang camera, mic, at pa-ilaw. Nasa gilid lang ako, tahimik na nagmamasid. Lumabas mula sa second floor si Sir Keaton, suot ang wash-colored wask suit na mas bumagay pa lalo sa kanya dahil sa mask na itim, sakto sa pormahan niya. Hindi ko alam kung kailangan talaga ng mask para sa interview, pero knowing Sir K, hindi talaga siya nagpapakita ng mukha. Doon lang sa malalapit sa kanya. Akala ko nga noon hindi niya ipapakita ang mukha niya sa akin, kaso... naalala ko na na

Kinabukasan, akala ko magiging tahimik na ang lahat. Maaga pa lang, gising na ako. Abala sa pag-aayos ng mga kurtina sa sala, pinunasan ko na rin ang mga mesa. Naroon si Aling Lolita, busy rin sa kusina. Hanggang sa biglang bumukas ang pinto. Lumingon ako agad, at doon ko nakita si Yumi. Naka-shades siya, naka-heels, suot ang usual niyang branded na damit. Pero mas ikinagulat ko nang lumapit siya diretso sa akin. Akala ko sasampalin o aawayin na naman niya ako kaya pinikit ko ang mga mata, handa sa gagawin niya. Ngunit pagkaraan ng ilang minuto, wala siyang ginawa. Dahan-dahan kong dinilat ang mga mata. “Mari,” mahinang tawag niya. “Can we talk?” Napatingin ako kay Aling Lolita, tapos bumalik ang tingin ko sa kanya. “Po?” “Please. Two minutes lang.” Nagkibit-balikat si Aling Lolita. “Sige, Mari, ako muna rito.” Dinala ako ni Yumi sa gilid ng hallway, medyo malayo sa sala. Doon siya huminto, nagtanggal ng shades, at humugot ng malalim na hininga. “I… I’m sorry,” mah

Ilang araw na rin akong nanatili sa condo ni Shaun. Hindi ko na namalayan kung gaano kabilis lumipas ang oras, pero totoo pala 'yong sinasabi nila na kapag tahimik ang paligid, mas mabilis kang nakakalimot ng konti sa sakit. Si Shaun, madalas wala sa bahay. Maaga siyang umaalis, gabi na nakakauwi. Alam kong abala siya sa kumpanya, kaya naman kahit papaano, hindi ko na siya masyadong iniistorbo. Kapag wala siya, ako na lang ang naglilinis ng condo, nagluluto, nag-aayos ng mga gamit. “Para naman may silbi ako,” bulong ko sa sarili minsang naglalaba ako sa maliit na laundry area ng condo. Hindi man ako kasambahay dito, pero ganun talaga kapag sanay na. Hindi ako mapakali na walang ginagawa. Pero aaminin ko, may parte pa rin sa akin na nagtataka kung bakit ganun na lang ang inasal ni Keaton no’ng araw na ‘yon. Hanggang ngayon, paulit-ulit ko pa rin naaalala ‘yong malamig niyang tingin. Masakit pa rin. Pero pinipilit kong huwag nang isipin. At least, safe na ako ngayon. Gabi na nang

Halos marinig ko ang sariling hininga sa sobrang bigat ng tensyon habang nakatitig kay Yumi. Oo bumalik siya. Ramdam ko pa rin ang kirot sa pisngi ko mula sa sampal niya, pero mas matindi ang kirot sa pride ko. “Mari…” tawag ni Shaun, hawak pa rin ang braso ko. Pero hindi ko siya pinansin. "Alam niyo bang magnanakaw 'yan! Oo 'yang babaeng 'yan! Kasambahay na nga, nagawa pang magnakaw! Ganun talaga kapag mahihirap, magnanakaw na lang dahil sa inggit! Ang kapal din ng mukha para pumunta dito! You're not welcome here!" Tumayo akong diretso, pinunasan ang gilid ng labi ko kung saan may kaunting dugo, saka dahan-dahang humakbang palapit kay Yumi. “Wala akong ninakaw, Yumi, alam 'yan ng Diyos na hindi ko ninakaw ang alahas mo. Senet-up mo 'ko, 'yon ang totoo,” mahina pero matigas kong sabi. Hindi ko na kayang pigilan. Hindi ko na kayang kimkimin. Tumaas ang kilay ni Yumi, “And you think paniniwalaan ka nila? I have evidence, Mari. Ang tapang mo ngayon ha! Porket maganda ang su