All Chapters of บำเรอรักคุณหมอ: Chapter 61 - Chapter 70

โต๊ะอาหารมีสเต๊กเนื้อในจาน ที่โยกิเตรียมเอาไว้ให้กับเขา ชายหนุ่มมองดความรู้สึกผิด ก่อนจะนั่งลงทานด้วยความอร่อยในรสชาติที่นุ่มลิ้น ยิ่งเขานึกถึงคนที่ทำให้แล้วฉีกยิ้มออกมากว้างจนมุมปากจะฉีกอยู่แล้วเมื่อรับประทานอาหารเสร็จชายหนุ่มเข้ามาในห้องนอน พบว่าโยกินั้นได้หลับไปแล้ว ทั้งที่ยังไม่ถึงเวลานอน ชายหนุ่มไม่พูดอะไรเขาได้เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าห้องน้ำ เพื่ออาบน้ำชำระล้างร่างกายหลังจากที่เหน็ดเหนื่อยมาจากนั้นทั้งวัน โยกิแอบชำเลืองมองตามแผ่นหลังของสามีหนุ่มด้วยความน้อยอกน้อยใจ ที่เขานั้นกลับบ้านไม่ตรงเวลาแถมยังไม่ง้อเธอเสียด้วย อย่างน้อยก็น่าจะเดินเข้ามานั่งลงข้างๆ ห่มผ้าให้ก็ยังดี สักพักสามีหนุ่มของเธอก็อาบน้ำเสร็จ เขาเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าเช็ดตัว ที่พันไว้รอบเอวเพียงแค่ผืนเดียว ทำให้มองเห็นท่อนบนของร่างกาย กล้ามกำยำเป็นมัดๆ นั่นมันกำลังทำให้หัวใจของเธอเริ่มเต้นเเรง นี่เขากำลังอ่อยเธออยู่หรือเปล่า โยกิอยากจะถามเขาออกไป..มันช่างเป็นภาพที่เธอนั้นชอบมองกล้ามแขนนั่นช่างดึงดูดใจ อยากจะเข้าไปใกล้กัดงับฝากรอยเ

“เดี๋ยวก่อนนั่นมันไม่ใช่นามสกุลของลินนะคะ” “ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!” หมอหนุ่มหัวเราะออกมาหน้าตาเฉย “คุณยังจำวันแรกได้ไหมมุขลิน ที่ผมบอกให้คุณอ่านรายละเอียดก่อนเซ็น นั่นมันไม่ใช่สัญญาแต่มันคือทะเบียนสมรสต่างหาก” “ฮ๋า...อะไรนะ” มุขลินร้องออกมาเสียงหลง “ทะเบียนสมรสต้องไปจดที่เขตไม่ใช่เหรอ แล้วมันจะเป็นไปได้ยังไง” มุขลินยังคงทำหน้าสงสัยพร้อมกับอาการพะอืดพะอม ในขณะนี้ที่เธอนั้นอยากจะอ้วกออกมาเต็มที และมุขลินรู้สึกเบื่อกับอาการแบบนี้เต็มทีเมื่อไหร่จะหายสักที หมอภาคินกลับไม่ให้คำตอบเธอ “ระดับหมอภาคินมันไม่ใช่เรื่องยาก แค่รู้ไว้ว่าคุณคือภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของผมก็พอ” หมอหนุ่มพูดพร้อมกับก้มลงไปจุมพิตที่หน้าผากของมุขลิน ด้วยความรักทั้งหมดที่มีในหัวใจ ซึ่งเขาได้มอบมันให้กับเธอแต่เพียงคนเดียว “นอนพักแป๊บหนึ่งนะคนดี..เดี๋ยวผมจะไปทำข้าวต้มมาให้และเตรียมยาให้ทานด้วย” หมอหนุ่มพูดจบก็เดินออกไปทันทีทั้งที ทั้งที่ภายในใจนั้นอยา

“เป็นอะไรครับไหนบอกผมมาซิร้องไห้ทำไม หื้ม” หมอหนุ่มพูดพร้อมทั้งเอามือปาดน้ำตาออกจากแก้มนวลของภรรยาอย่างเบามือ “หมอ..ลินอยากกลับลินไม่เข้าไปแล้ว ฮึกฮื้อ...” “ไม่ร้องนะครับ...ไม่ร้องน๊า ทำไมถึงไม่อยากเข้าไปไหนบอกผมมาซิ” หมอหนุ่มเข้าใจถึงอารมณ์ที่แปรปรวนของหญิงตั้งครรภ์ดี จึงโอบกอดเธอเอาไว้ เพื่อปลอบโยนให้อารมณ์ดีขึ้น และที่สำคัญผู้หญิงคนนี้คือภรรยาจึงทำให้เขาเอาใจใส่เธอเป็นพิเศษ ความเห็นอกเห็นใจจึงมีมากกว่าที่เคยดูแลคนไข้เคสทั่วไป เมื่อหญิงที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาเวลานี้คือแม่ของลูก คือคนของใจ หมอภาคินจึงไม่ใช้อารมณ์กับเธอพยายามพูดจาอ่อนโยนที่สุด แม้จะรู้ว่าหญิงตรงหน้าไร้เหตุผลก็ตาม “คุณโยกิอยู่ในบ้านด้วยหรือเปล่า หมอเอาเธอไปไว้ที่ไหน แล้วลินอยู่ในฐานะอะไรช่วยบอกที” หมอหนุ่มถึงกับส่ายหัวออกมา เธอเพิ่งจะมาสงสัยเอาอะไรตอนนี้ ทำไมไม่ถามปล่อยให้เวลาล่วงเลยมาตั้งนาน จะมาถามขณะที่กำลังจะเข้าบ้านเขานี่นะ “มุขลินคุณฟังผมให้ดีนะ ผมไม่ได้แต่งงานกับโยกิ

หมอหนุ่มไม่พูดเปล่าเขาได้โน้มตัวเข้าใกล้ภรรยาสาว เมื่อหัวใจและร่างกายมันต้องการชิดใกล้สัมผัสเธอ ไม่ว่าเขานั้นจะได้ชิมหญิงสาวตรงหน้าสักกี่ครั้งหมอหนุ่มกลับไม่รู้สึกเบื่อหน่ายกับเรือนกายของมุขลินอื่นเลยแม้แต่น้อย “อย่าถอยเดี๋ยวตกเตียง” หมอภาคินพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปจับตัวมุขลินเอาไว้ เมื่อเธอกำลังเขยิบถอยห่างขณะที่หมอหนุ่มนั้นโน้มตัวเข้าใกล้ “แค่จูบเองมุขลิน.เดี๋ยวผมจะถอดเสื้อให้คุณได้สูดดมทั้งตัวเลยดีไหม” “แค่จูบของหมอ..มันเลยเถิดทุกที” หมอหนุ่มไม่ได้สนใจในสิ่งที่เป็นมุขลินพูด เพราะขณะนี้เขากำลังตั้งใจถอดชุดที่สวมใส่ออกจนสิ้น ทำให้เห็นกล้ามแขนเป็นมัดๆ ซิกซ์แพ็กเป็นชั้นๆ จนทำให้มุขลินนั้นไม่อาจละสายตาไปจากร่างบึกบึนนั้นได้ “ปากก็บอกว่าไม่..แต่สายตาคุณมองผมไม่กะพริบเลยนะครับคุณมุขลิน" “จร๊วบ! จ๊วบบ!...” หมอภ

“หมอภาคิน! ชมพู่คิดถึงคุณจังเลยค่ะ!” ชมพู่ไม่พูดเปล่าแต่เธอได้วิ่งโผเข้าไปซบเข้ากับอกกว้างของหมอภาคิน ชมพู่กอดเขาเอาไว้อยู่อย่างนั้นราวกับว่าเขาคือคนรักของเธอ ทั้งเรื่องราวระหว่างเขาและเธอมันกลายเป็นอดีตไปแล้ว หมอหนุ่มยืนตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ เมื่อชมพู่สัมผัสกายความรู้สึกลึกๆ ที่มีกับเธอก็ผุดขึ้นมา เมื่อครั้งหนึ่งผู้หญิงตรงหน้า เธอคือคนรักที่เขานั้นมอบใจดวงนี้ให้ไป ก่อนที่เธอนั้นจะทำลาย แล้วลาจากอย่างไม่ไยดี การกลับมาของเธอมันทำให้หมอภาคินนั้นลำบากใจ เมื่อเธอเคยเป็นคนสำคัญและมีอิทธิพลต่อชีวิตของเขามาก่อน แต่เมื่อนึกถึงใบหน้าของภรรยา พร้อมกับลูกน้อยที่กำลังจะเกิดมา ทำให้หมอภาคินต้องสลัดความรู้สึกเหล่านั้นออกไปจากหัวใจ เขาไม่ควรให้ใครเข้ามาแทรกกลาง เพราะมุขลินกับลูกนั้นมีความสำคัญมากกว่าผู้หญิงคนนี้ที่เคยทิ้งเขาไป “ปล่อยผมเถอะชมพู่ ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมแล้ว” เสียงทุ้มของหมอภาคินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย พร้