All Chapters of บุปผางามในมือโจร: Chapter 21 - Chapter 30

ผ่านไปร่วมหลายวัน ในที่สุดหนิงซือซือก็ฟื้นขึ้นมา นางรู้สึกเจ็บร้าวบริเวณบาดแผลที่ขาไม่น้อย "ซือซือเจ้าฟื้นแล้ว" "ข้าหิวน้ำ" หนิงซือซือเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง นางรู้สึกว่าลำคอของตนเองแห้งผากเป็นอย่างมาก อีกทั้งยังรู้สึกขมปร่าที่บริเวณริมฝีปากอีกด้วย คงเพราะหมดสติและหลับไปหลายวันจินเย่ว์ที่ได้ยินเช่นนั้นจึงรีบนำน้ำมาให้นางดื่ม จินเย่ว์ประคองนางอย่างอ่อนโยน หนิงซือซือยกน้ำขึ้นดื่มจนหมดถ้วย รู้สึกว่าลำคอกลับมาชุ่มชื้นอีกครา "ข้าคิดว่าเจ้าจะตายเสียแล้ว โง่ยิ่งนัก มาบาดเจ็บแทนข้าทำไมกัน" "หากเจ้าตาย ข้าก็ไม่มีอาจารย์สอนปรุงยาน่ะสิ" "หากเจ้าตายข้าก็ไร้ศิษย์เช่นกัน" จินเย่ว์จ้องมองหนิงซือซือด้วยดวงตาที่แดงก่ำ แม้ก่อนหน้านางจะไม่ชอบหนิงซือซือ แต่เมื่อได้อยู่ด้วยกัน นางก็รับรู้ได้ว่าหนิงซือซือเป็นคนดีไม่น้อย นางเป็นคนฉลาดย่อมแยกแยะได้ว่าใครดีใครชั่ว "เจ้าช่วยข้าหรือจินเย่ว์" "ใช่น่ะสิ เจ้าติดหนี้บุญคุณข้า รู้เอาไว้ด้วย!!!" "ข้ายินดีชดใช้ให้เจ้า" "หึ!!! รักษาตัวให้หายก่อนเถิด ซือซือ เจ้ารู้ไหม พี่เหล่ยเป็นคนป้อนยาให้เจ้าด้วยละ" หนิงซือซือที่ได้ยินเช่นนั้นจึงหันขวับมามองจินเย่ว์ใน

มู่หรงเจวี๋ยที่ได้ยินเสียงเอ่ยเตือนของหานอวี้ จึงรีบยกดาบขึ้นปะทะกับนักฆ่าที่ใช้ดาบยาวหมายจะฟาดฟันมาที่เขาอย่างรวดเร็ว หนิงซือซือสะดุ้งตกใจไม่น้อย นางรีบก้มหน้าลงก่อนจะถอยหลังหลบไปอยู่ด้านหลังของมู่หรงเจวี๋ยด้วยความหวาดกลัว เหตุใดจึงน่ากลัวได้ถึงเพียงนี้"นายน้อย รีบหนีไปก่อนขอรับ โอ๊ะ!!! นั่น"หานอวี้ที่ได้เห็นว่ามีสตรีแปลกหน้าใช้ผ้าปิดหน้าเกาะติดนายของตนด้วยความหวาดกลัวก็ตกใจไม่น้อย แต่ทว่ายามนี้ไม่มีเวลาให้เขาต้องครุ่นคิดมากนัก สถานการณ์เริ่มคับขันขึ้นไปทุกที ฝ่ายตรงข้ามคล้ายจะรับรู้และเตรียมการระวังภัยมาล่วงหน้า ทำให้แผนการที่เขาและนายน้อยเตรียมเอาไว้ค่อนข้างไม่เป็นไปอย่างราบรื่นเท่าใดนัก"นายน้อย พวกมันตามมาแล้ว ท่านรีบหนีก่อนเถิด ข้าจะรับมือพวกมันแทนท่านเอง""หานอวี้ ทางนี้คงต้องฝากเจ้าแล้ว""นายน้อยโปรดวางใจ"มู่หรงเจวี๋ยพยายามลุกขึ้นเพื่อหาทางหลบหนีกลับรังโจรก่อน แต่ทว่าอาการบาดเจ็บที่หลังของเขาค่อนข้างเป็นอุปสรรคไม่น้อย เขาใช้ปลายดาบปักลงที่พื้นดิน เพื่อหยัดตนเองให้ลุกขึ้นได้ หนิงซือซือที่เห็นเช่นนั้นจึงยื่นมือไปจับที่แขนของเขา เพื่อประคองเขาให้ลุกขึ้นยืน มู่หรงเจวี๋ยที่ได้เ

หนิงอวี้หรงวางขนมถังหูลู่เอาไว้ที่หน้าโต๊ะเซ่นไหว้วิญญาณบรรพบุรุษในสุสานบรรพชน เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าน้องสาวที่เขารักและทะนุถนอมมาโดยตลอด จะตายจากเขาไปโดยไม่มีโอกาสได้ร่ำลากันเช่นนี้ ซือเอ๋อร์ พี่ขอโทษ พี่มาช้าไปใช่หรือไม่! หนิงอวี้หรงยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา ก่อนจะเดินออกมาจากสุสานบรรพชน มุ่งหน้ากลับเรือนของตนเอง ระหว่างทางเขาได้พบกับหนิงเซียนที่กำลังเดินเล่นอยู่พอดี เขาสังเกตเห็นว่ายามนี้ใบหน้าด้านขวาของนางมีผ้าสีขาวปิดเอาไว้ หนิงเซียนที่เห็นว่าเป็นหนิงอวี้หรง จึงทำความเคารพเขาอย่างไม่เต็มใจเท่าใดนัก "คารวะพี่ชายใหญ่ แหม กลับมาถึงจวนก็มาหาน้องเล็กทันที นางคงดีใจแทบแย่ แต่น่าเสียดายที่นางอายุสั้นไปหน่อย" หนิงอวี้หรงปรายตามองหนิงเซียนคราหนึ่งก่อนจะเอ่ยตอบ "นั่นสิ ซือเอ๋อร์เป็นคนดี คิดดี จิตใจดี น่าเสียดายที่สวรรค์ไร้เมตตา พรากนางจากไปตั้งแต่อายุยังน้อย เหลือไว้เพียงคนที่จิตใจสกปรกเอาไว้" "นี่พี่ใหญ่ว่าข้าหรือ!!!"หนิงเซียนที่ได้ยินเช่นนั้นก็จ้องหนิงอวี้หรงตาเขม็ง "ข้าไม่ได้เอ่ยชื่อผู้ใด" "หึ!!! คิดว่าข้าโง่ฟังไม่ออกหรือ แต่ไหนแต่ไรพี่ใหญ่ก็เข้าข้างนางมาโดยตลอด" "เพราะซือเอ๋อร์น่าส

หนิงซือซือเดินมาที่ด้านนอกเรือน ก่อนจะมองซ้ายมองขวา นางเองก็ไม่คุ้นชินกับป่าเขาที่รกครึ้มเช่นนี้เท่าใดนัก เมื่อเห็นว่าไม่มีสิ่งใดที่ต้องเป็นกังวล อีกทั้งมู่หรงเจวี๋ยก็กำลังนอนหลับอยู่ในห้อง นางจึงเดินตรงไปยังป่าเขารกทึบด้านหน้าทันที ป่าละแวกนี้ค่อนข้างเย็นชื้น มีนกส่งเสียงร้องเป็นระยะ หนิงซือซือรู้สึกสบายใจขึ้นไม่น้อยที่ยังมีเสียงวิหคขับขานเป็นเพื่อนคลายความกังวล นางกวาดสายตามองไปโดยรอบเพื่อจะหาสมุนไพร แต่จนแล้วจนรอดนางก็ยังหาสมุนไพรที่ต้องการไม่พบเสียที นางตามจินเย่ว์ไปเก็บสมุนไพรอยู่บ่อยครั้งจึงพอจะมีความรู้อยู่บ้าง หนิงซือซือไม่ย่อท้อ พยายามสอดส่ายสายตามองไปโดยรอบ ก่อนจะพบกับสมุนไพรที่นางตามหา หนิงซือซือไม่รอช้านางรีบนั่งลงเก็บสมุนไพรเหล่านั้นทันที ก่อนจะมองหาสมุนไพรอย่างอื่นที่พอจะใช้งานได้อีกหลายชนิด แล้วจึงรีบเร่งกลับมาที่เรือนร้างเมื่อมาถึงนางก็พบกับมู่หรงเจวี๋ยที่กำลังจ้องมองนางด้วยแววตาที่ว่างเปล่า เบื้องหน้ามีกองไฟกองหนึ่งที่ดูเหมือนเพิ่งจะถูกจุดขึ้นมาใหม่ ๆ คงจะเป็นมู่หรงเจวี๋ยที่ก่อไฟขึ้นมาเพื่อไล่ความหนาวเย็น โชคดีที่หนิงซือซือย้อนกลับไปตักน้ำสะอาดติดมือมาด้วยเพื่อต้มย

เพราะความอ่อนเพลียหนิงซือซือจึงหลับไปตั้งแต่เมื่อใดไม่อาจรู้ได้ ช่วงเวลาที่นางหลับไปนั้น นางคล้ายฝันเห็นตนเองอยู่ในสถานที่แห่งหนึ่ง สถานที่นั้นช่างน่ากลัวเหลือเกิน นางได้ยินเสียงของสตรีนางหนึ่งที่กำลังเอ่ยวาจาที่นางฟังไม่ชัดเจนเท่าใดนัก ฆ่า! หนิงซือซือสะดุ้งตกใจตื่นขึ้นมา ทำให้มู่หรงเจวี๋ยที่ตื่นมาก่อนหน้านี้ตกใจไปด้วย เขาจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าที่มีเม็ดเหงื่อผุดซึมเต็มหน้าผาก ในขณะที่นางเองก็หันมาจ้องมองเขาเช่นเดียวกัน "เช้าแล้วหรือ" "อืม" มู่หรงเจวี๋ยตอบรับคำสั้น ๆ หนิงซือซือที่ได้ยินเช่นนั้นก็ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดต่อ เป็นมู่หรงเจวี๋ยที่เอ่ยขึ้นมาทำลายบรรยากาศที่แปลกประหลาดนี้ "อีกเดี๋ยวข้าจะหาทางกลับรังโจร" "อืม" มู่หรงเจวี๋ยรู้สึกไม่คุ้นชินกับท่าทีสงบเช่นนี้ของนางเลยแม้แต่น้อย ทุกครานางจะต้องพยศหรือไม่ก็ต่อต้านเขา แต่ครานี้นางกลับนิ่งเงียบไม่เอ่ยวาจาใด หนิงซือซือเองเมื่อได้รับรู้เรื่องราวที่ตระกูลของมู่หรงเจวี๋ยถูกกระทำ นางเองก็ไม่รู้จะเอ่ยสิ่งใดเช่นกัน แม้ไม่รู้ว่าเรื่องที่เขาเล่ามาจะเป็นความจริงหรือไม่ แต่นางก็รู้สึกสะเทือนใจไม่น้อย เพราะนางรู้ดีว่าการไม่มีบิดามารดาเป็นเช่นไร