Semua Bab บุปผางามในมือโจร: Bab 1 - Bab 10

เมืองหลวงไท่เหลียง รัชศก เฉวียน ปีที่ 50 ฮ่องเต้นามว่าหยางเฉวียน จวนตระกูลมู่หรงเสียงกรีดร้องโหยหวนปะปนผสมผสานมากับกลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งไปทั่วทั้งจวน ช่างเป็นภาพที่น่าเวทนาและสยดสยองในคราเดียวกัน เหล่าทหารต่างเงื้อดาบขึ้นสูง ก่อนจะฟาดฟันลงไปบนลำคอของอดีตแม่ทัพใหญ่ มู่หรงฟัง ตามมาด้วยภรรยาของเขา และมู่หรงหลินบุตรสาววัยเพียงสิบห้าปี อีกทั้งเหล่าบ่าวไพร่ก็ถูกขายทิ้งออกไปจากจวนจนหมด "ตามหามู่หรงเจวี๋ยให้พบ!!!"สิ้นเสียงพูดของ ท่านรองแม่ทัพหนิง เหล่าทหารต่างพากันออกตามหามู่หรงเจวี๋ยจนแทบจะพลิกแผ่นดิน ยามนี้พระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าลงแล้ว ปรากฏร่างของบุรุษผู้หนึ่ง ที่ยืนอยู่บนหน้าผาสูงชัน ดวงตาคมจ้องมองลงไปที่พื้นดินเบื้องล่าง ซึ่งเป็นที่ตั้งของเมืองหลวงไท่เหลียง และจวนตระกูลมู่หรงของเขา "ท่านแม่ทัพใหญ่ขอรับ นายท่านและฮูหยินใหญ่ และคุณหนู ถูกสังหารสิ้นแล้วขอรับ"ไม่มีเสียงตอบรับจากมู่หรงเจวี๋ย เขากำมือแน่น หยดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่า หลั่งรินลงมาเป็นสาย เขามิเคยร้องไห้หรือเสียน้ำตาให้กับสิ่งใดแม้แต่น้อย แต่ในครั้งนี้มันเกินที่เขาจะรับไหว จวนตระกูลมู่หรงเป็นจวนแม่ทัพที่สร้างความดีความชอบ ต

เขาเหลียนหยาง"นายท่านขอรับ วันนี้เราปล้นมาได้หลายจวนเลยขอรับ ระยะนี้อากาศค่อนข้างร้อน เหล่าขุนนางเดินทางมาที่บ้านสวนบนเขากันเยอะเหมือนเช่นที่นายท่านบอกเอาไว้จริง ๆ" "ดี จำให้ขึ้นใจ ปล้นจวนขุนนางที่ชอบโกงกินราษฎร เอาให้มันหลาบจำ พวกเจ้าต้องระวังตัวด้วยเล่า ยามนี้เราควรหยุดพักเสียก่อน ไว้ข้าสั่งให้ออกปล้นจวนใด ค่อยไปทำ" "ขอรับนายท่าน" "ออกไปได้" สิ้นคำพูดที่ดุดันและน่าเกรงขาม ลูกน้องโจรที่เข้ามารายงานความเป็นไป ก็รีบเดินออกไปจากเรือนทันที หานอวี้ที่เห็นเช่นนั้นจึงเอ่ยขึ้นมา "นายน้อยขอรับ เวลาเพียงไม่กี่เดือน ท่านก็สามารถขึ้นเป็นหัวหน้าโจรภูเขาได้สำเร็จ ข้านับถือท่านยิ่งนัก" "เจ้าอย่าชมข้าให้มากนัก ข้าเบื่อจริง ๆ คำชมจอมปลอมพวกนี้" หานอวี้ที่ได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มตาหยี ก่อนจะเอ่ยกับมู่หรงเจวี๋ยอีกครา "องครักษ์เงาที่นายน้อยส่งให้ไปสืบความ ได้เรื่องมาแล้วนะขอรับ" "ว่าอย่างไร?" "อีกหนึ่งเดือนข้างหน้า เหล่าไท่ฮูหยิน และคุณหนูของจวนตระกูลหนิงจะเดินทางมาไหว้พระขอพรที่วัดเหลียนซาน เพื่อเป็นฤกษ์ดีก่อนที่คุณหนูใหญ่หนิงเซียนจะอภิเษกกับองค์รัชทายาทขอรับ" "ดี จงเตรียมการให้พร้อม ข้าจะจัดก

หุบเขาเหลียนหยาง มู่หรงเจวี๋ยในยามนี้กำลังอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและออกมาสูดอากาศยามเช้า บนหุบเขานี้โชคดีที่มีแม่น้ำไหลผ่าน ใช้ได้ตลอดทั้งปี อีกทั้งแม่น้ำก็ยังใสสะอาด บางคราที่เก็บของป่ามาได้มากหน่อย เขาก็จะให้คนนำไปขายเพื่อหาต่อทุนเพิ่ม หลายคืนก่อนเขาออกปล้นเสนาบดีกรมพระคลังที่ออกมาพักผ่อนที่เรือนพักร้อน ได้ยินว่าคนผู้นี้รีดไถราษฎรมากมาย เขาจึงไปขอแบ่งมาใช้เสียหน่อย แล้วยังกระทืบมันจนสลบคาเท้าเพื่อระบายอารมณ์อีกด้วย จะว่าไปชีวิตในรังโจรของเขานี่มันก็ไม่เลวเสียจริง ๆ มีเรื่องให้สนุกสนานไม่เว้นแต่ละวัน ตั้งแต่เขาล้มหัวหน้าโจรคนเก่าได้ เขาก็กลายเป็นที่ยอมรับของคนในกองโจร แม้แต่อดีตหัวหน้าโจรก็ยังกลายมาเป็นลูกน้องของเขา "โจวเซิง ข้าถามเจ้าสักเรื่องสิ" มู่หรงเจวี๋ยก้าวเดินมาหยุดตรงหน้าของชายหนุ่มวัยกลางคนที่ถูกเขาล้มลงจากตำแหน่งหัวหน้าโจร โจวเซิงเงยหน้ามามองมู่หรงเจวี๋ยก่อนจะยิ้มตาหยี "เรื่องเดียวนะขอรับ ห้ามเกินสองเรื่อง" มู่หรงเจวี๋ยปรายตามองโจวเซิงคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยตอบ "อย่ามากวนประสาทข้า" "ก็ลูกพี่บอกว่าขอถามข้าสักเรื่อง ก็คือเรื่องเดียวสิขอรับ หากจะถามสองเรื่อง ลูกพี่ก็ต้องพ

การเดินทางไปไหว้พระและไหว้บรรพบุรุษที่วัดเหลียนซานในครานี้ แม่ทัพใหญ่หนิงส่งทหารคุ้มกันไปร่วมหลายสิบนาย เดิมทีเขาอยากส่งทหารไปคุ้มกันมากกว่านี้ แต่เพราะไท่ฮูหยินยืนกรานว่าไม่ต้องการสร้างความตื่นตกใจให้เหล่าภิกษุที่ถือศีลบำเพ็ญเพียรอยู่ในวัด และไม่ต้องการสร้างความวุ่นวายใดใด แม่ทัพใหญ่หนิงจึงยอมทำตามคำสั่งของมารดาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ตลอดเวลาเกือบสองปีมานี้เขาเฝ้าติดตามหาร่องรอยของมู่หรงเจวี๋ย แต่หาเช่นใดก็ไม่พบ แม้จะติดป้ายประกาศจับไปทั่วทั้งเมืองหลวง แต่ก็ไม่เป็นผล เมื่อหนึ่งปีก่อน เขาพบเบาะแสว่ามีคนพบศพลอยมาตามน้ำ ลักษณะคล้ายมู่หรงเจวี๋ยเขาจึงไปตรวจดูด้วยตนเอง แต่เพราะศพมีสภาพขึ้นอืดแล้ว เขาจึงไม่แน่ใจเท่าใดนัก และที่น่าเจ็บใจที่สุดก็คือ เขาหาป้ายหยกสั่งการทางทหารของจวนตระกูลมู่หรงไม่พบ เคยได้ยินมาว่าบิดาของมู่หรงเจวี๋ยมีทหารในปกครองร่วมหลายหมื่นนายที่ฝึกฝนเอาไว้ ฝีมือก็ร้ายกาจไม่แพ้ทหารของวังหลวงเลยแม้แต่น้อย เรื่องนี้ฝ่าบาทไม่ทรงรู้ แต่เขาเองรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี เพราะเขากับบิดาของมู่หรงเจวี๋ยเคยเป็นสหายสนิทกัน สหายสนิทที่ยอมบอกทุกเรื่องแก่เขา และตายด้วยน้ำมือของเขาในคราวเดี

ยามนี้ในจวนตระกูลหนิงกำลังวุ่นวายเป็นอย่างมาก ด้วยเพราะไท่ฮูหยินที่ฟื้นขึ้นมาเอาแต่ร้องเรียกหาหนิงซือซือ จนแม่ทัพใหญ่หนิงต้องปลอบนางเป็นการใหญ่ "ท่านแม่ ซือเอ๋อร์นางหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ยามนี้ทางการกำลังออกตามหาอยู่" "ฮือออ เจ้าใหญ่ เจ้าต้องพานางกลับมาให้ได้นะ!!!" แม่ทัพใหญ่หนิงถอนหายใจออกมาคราหนึ่ง ก่อนจะให้หนิงฮูหยินและหนิงเซียนออกไปด้านนอกห้องเสียก่อน เมื่ออยู่กันตามลำพังเพียงสองคน แม่ทัพใหญ่หนิง จึงเอ่ยกับมารดาของตนทันที "ท่านแม่ ในเมื่อเรื่องราวมันเป็นเช่นนี้ก็ดีแล้วมิใช่หรือ ท่านทำใจเสียเถิด เดิมทีนางก็ควรหายไปตั้งแต่ยามเด็กแล้ว ถือว่านี่เป็นคราวเคราะห์ของนาง ให้นางรับเคราะห์แทนพวกเรา เพื่อให้จวนตระกูลหนิงอยู่รอด" "แต่ว่า..." "ท่านแม่ ท่านฟังข้า หากท่านอยากอยู่อย่างสุขกายสบายใจ อยากเห็นตระกูลหนิงรุ่งโรจน์ ท่านจงทำใจเสีย ท่านเข้าใจใช่หรือไม่? ท่านก็รู้เรื่องราวนี้มาตั้งแต่ต้น" ไท่ฮูหยินหลับตาลง ก่อนจะร้องไห้ออกมา นางสงสารหนิงซือซือเหลือเกิน หลานสาวของนางไม่น่าจะต้องมาพบเจอเรื่องราวเลวร้ายเช่นนี้เลย แม่ทัพใหญ่หนิงใช้เวลาปลอบมารดาอยู่พักใหญ่ ก่อนจะเดินออกมาจากห้อง เดิมที