Semua Bab บุปผางามในมือโจร: Bab 51 - Bab 60

1 วันก่อนหน้าหลังจากที่ปัดกวาดรอบ ๆ ลานวัดเรียบร้อยแล้ว มู่หรงหลินก็กลับมาที่ห้องของตนเองเพื่อเตรียมอาภรณ์เอาไว้สำหรับใช้เปลี่ยนอาบน้ำ นางอยู่ที่วัดเหลียนซานได้รับการดูแลเป็นอย่างดีจากท่านผู้เฒ่าเจียง ผู้เป็นท่านตาของหยางเซียวหลิ่น ผู้เฒ่าเจียงใจดีและมีเรื่องเล่ามากมายมาเล่าให้นางฟัง นางเองก็ชอบฟังเรื่องเล่ามากมายของผู้เฒ่าเจียงเป็นอย่างมาก จนกระทั่งนางไม่คาดคิดเลยว่าคืนนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่นางจะได้พบกับท่านผู้เฒ่าเจียงสายลมในฤดูเหมันต์ช่างหนาวเหน็บจนจับขั้วหัวใจ องครักษ์เงาส่งจดหมายให้นางฉบับหนึ่ง เป็นจดหมายจากหยางเซียวหลิ่น เขาบอกนางว่าคืนนี้จะออกมาพบกับนาง และจะมานั่งดูหิมะตกเป็นเพื่อนนางจนถึงรุ่งสาง นางยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะกระชับชุดคลุมขนจิ้งจอกที่เขามอบเอาไว้ให้นางแน่น พลางเหม่อมองหิมะโดยรอบ จวบจนกลางดึก นางก็ยังไม่เห็นว่าหยางเซียวหลิ่นจะมาตามนัด นางรู้สึกง่วงเป็นอย่างมาก จึงกลับเข้าไปนอนพักในห้อง จวบจนล่วงสู่กลางดึก ก็มีเสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นทั่วทั้งวัดเหลียนซาน อีกทั้งยังมีเสียงต่อสู้และเกิดเพลิงไหม้ขึ้น มู่หรงหลินตระหนักได้ถึงอันตรายที่กำลังคืบคลานเข้ามา นางคว้าจับดาบย

ยามดึกของคืนนั้น มู่หรงเจวี๋ยก้าวเดินออกมาจากเรือนของตน ก่อนจะมุ่งหน้ามายังห้องพักของหนิงซือซือ เขาไม่ได้เข้าไปหานาง แต่ทำได้เพียงมองนางจากทางริมหน้าต่าง พบว่านางกำลังนอนหลับอยู่บนเตียง ใบหน้าสวยดูมีสีเลือดขึ้นมาบ้างแล้ว เขากำมือแน่น ภายในใจรู้สึกสับสนปั่นป่วนอย่างยากจะอธิบาย"พี่เหล่ย ท่านมาดูนางหรือ"เสียงของจินเย่ว์ทำให้มู่หรงเจวี๋ยชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติและหันมามองจินเย่ว์"เจ้ายังไม่ไปนอนหรือ"จินเย่ว์ชำเลืองมองมู่หรงเจวี๋ยคราหนึ่ง นางพอจะดูออกมาสักระยะหนึ่งแล้วว่าทั้งสองคนไม่ปกติ นางหรือจะไม่รู้ว่ามู่หรงเจวี๋ยหลีกเลี่ยงที่จะตอบคำถามนาง "ข้านอนที่นี่เจ้าค่ะ คอยดูแลนาง""อืม""พี่เหล่ย""มีสิ่งใดอีก""นางเป็นคนดี ท่านอย่าทำร้ายนางอีกเลยนะเจ้าคะ"จินเย่ว์เอ่ยเพียงเท่านั้นก่อนจะเดินหายลับเข้าไปในห้องนอน มู่หรงเจวี๋ยไม่ได้เอ่ยสิ่งใด เขาเพียงแค่นหัวเราะออกมาคราหนึ่งเท่านั้น เจ้ามีดีที่ใดกัน เหตุใดจึงมีแต่คนร้องขอความเมตตาให้เจ้าหลายวันต่อมาอาการของหนิงซือซือดีขึ้นมากแล้ว แม้จะยังเจ็บแผลอยู่บ้าง แต่นางก็พอจะลุกขึ้นมานั่งได้บ้างแล้ว หนิงซือซือหันไปมองจินเย่ว์ที่เด

เวลาล่วงเลยมาจนถึงคืนที่หยางเซียวหลิ่นและหนิงอวี้หรงจะแอบเดินทางออกนอกวังหลวง ยามนี้ท้องฟ้ามืดสนิท สายลมหนาวพัดพามาเป็นระยะ หยางเซียวหลิ่นและหนิงอวี้หรงควบม้ามาหยุดอยู่ภายในวัดเหลียนซาน หยางเซียวหลิ่นหันไปมองยังที่พักที่ท่านตาของเขาเคยอยู่ ในใจบีบรัดแน่นจนแทบทนไม่ไหว เขาพยายามสะกดกลั้นอารมณ์มิให้เศร้าโศกไปมากกว่านี้ หนิงอวี้หรงที่เห็นเช่นนั้นก็ยื่นมือมาจับไหล่ของหยางเซียวหลิ่นคราหนึ่งก่อนจะเอ่ย "รีบไปกันเถอะ ข้าเกรงว่าท่านพ่ออาจจะส่งคนลอบตามมา เจ้ากับข้าใช้เส้นทางลัดกันเถอะ คนของข้าวาดแผนที่มาให้แล้ว""อืม"หยางเซียวหลิ่นพยักหน้าคราหนึ่ง ก่อนจะเดินไปพร้อมกับหนิงอวี้หรง พวกเขาใช้เส้นทางหลังที่ตัดผ่านไปยังด้านหลังเขาของวัดเหลียนซาน เดินกันอยู่เนิ่นนานก็ยังไม่พบรังโจรตามแผนที่ที่วาดเอาไว้ "อวี้หรง เจ้าแน่ใจหรือว่าเรามาถูกทาง""แน่ใจสิ เซียวหลิ่น เราลองเดินตรงไปอีกหน่อยเถิด""อืม"ค่ำคืนนี้ค่อนข้างหนาวเหน็บ มู่หรงเจวี๋ยนอนไม่หลับ ในใจของเขารู้สึกสับสนและกระวนกระวายเป็นอย่างมาก ในใจรู้สึกไม่สงบราวกับกังวลว่าคืนนี้จะเกิดเรื่องราวบางอย่างขึ้น มู่หรงหลินเองก็เช่นกัน นางนอนไม่หลับ ทำได้เพีย

ยามนี้หนิงซือซือกำลังนั่งอยู่ภายในห้องเงียบ ๆ สิ่งที่นางอ่านเจอในจดหมายทำให้จิตใจของนางไม่สงบ นางรู้ดีว่าหากจดหมายฉบับนี้หลุดออกไป ย่อมไม่ส่งผลดีต่อตระกูลหนิงเป็นแน่ แต่เพราะเหตุใดนางก็ไม่อาจทราบได้ นางกลับเก็บจดหมายฉบับนั้นเอาไว้ให้มู่หรงเจวี๋ยเช่นเดิม ไม่คิดที่จะทำลายมันเลยแม้แต่น้อย บางครานี่อาจจะเป็นชะตากรรมที่จวนตระกูลหนิงจะต้องพบเจอก็เป็นได้ นางเคยบอกว่าจะเลือกความถูกต้อง ดังนั้นนางก็ยังคงยืนยันคำเดิม นางคิดถูกแล้วที่ปล่อยให้จดหมายฉบับนั้นยังอยู่ในมือของมู่หรงเจวี๋ยในขณะที่นางกำลังครุ่นคิดบางอย่างไปเรื่อยเปื่อย ประตูห้องของนางก็พลันถูกเปิดออกอย่างกะทันหัน โดยที่นางไม่ทันตั้งตัว นางกำลังจะหันไปเอ่ยปากด่าทอผู้ที่ถือวิสาสะเช่นนี้ ซึ่งก็คงจะมีเพียงมู่หรงเจวี๋ยเท่านั้น แต่ทว่าเมื่อได้เห็นบุรุษตรงหน้า คำพูดที่เตรียมจะสบถด่าทอออกมากลับถูกกลืนหายลงไปในลำคอ นางจ้องมองคนตรงหน้า ดวงตาคู่สวยมีหยาดน้ำตาเอ่อคลออย่างห้ามเอาไว้ไม่อยู่ เขาคือคนที่นางอยากพบมาโดยตลอด"พี่ใหญ่""ซือเอ๋อร์ ใช่เจ้าจริง ๆ หรือ"หนิงอวี้หรงเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เขาจ้องมองน้องสาวตรงหน้าด้วยแววตาที่เป็นประกาย ด

ยามนี้ล่วงเลยมาถึงกลางดึกแล้ว มู่หรงเจวี๋ยกำลังนั่งดื่มสุราอยู่ในเรือนนอนเช่นเดียวกัน ดวงตาคมจ้องมองไปยังเปลวเทียนที่ไหววูบ ยามนี้สายลมของปลายฤดูหนาวพัดพามา แต่ทว่าเขากลับไม่รู้สึกหนาวเลยสักนิด ภายในใจมันช่างร้อนรุ่มอย่างยากจะอธิบาย ในขณะที่เขากำลังครุ่นคิดบางอย่างไปเรื่อยเปื่อย ก็พลันได้ยินถึงความเคลื่อนไหวจากภายนอก"ผู้ใดกัน หานอวี้หรือ หรือว่าหลินเอ๋อร์"มู่หรงเจวี๋ยขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะครุ่นคิดในใจ ก่อนหน้านี้เขาอยากอยู่คนเดียวจึงไล่หานอวี้ให้ออกไปเสียไม่ต้องมาคอยดูแลเขา ส่วนมู่หรงหลินเองก็ให้จินเย่ว์จัดยานอนหลับให้นางเรียบร้อยแล้ว เนื่องจากนางรู้สึกเจ็บแผลจนนอนหลับไม่สนิท จึงให้จินเย่ว์จัดเทียบยาให้นาง ป่านนี้นางคงนอนหลับสนิทไปแล้ว แล้วเสียงใดกันที่อยู่ด้านนอกยังไม่ทันที่มู่หรงเจวี๋ยจะได้ครุ่นคิดสิ่งใดอีก ก็พบว่าประตูห้องถูกเปิดออกอย่างถือวิสาสะ พร้อมกับร่างบอบบางของสตรีนางหนึ่งที่เดินโซเซเข้ามาภายในห้อง หนิงซือซือเขาจ้องมองนางที่ยามนี้มีใบหน้าแดงซ่าน ก่อนจะเอ่ยถาม"เจ้าดื่มสุรามาหรือ กลับห้องไปเสีย อย่ามารบกวนข้า"เขากำลังจะเดินไปจับแขนนางและพาออกจากห้องไป แต่ทว่าหนิงซือซือก