Semua Bab บุปผางามในมือโจร: Bab 31 - Bab 40

มู่หรงหลินเสียเลือดมากจนใบหน้าซีดเผือด นางเอนกายพิงกับหัวเตียงอย่างไร้เรี่ยวแรง หยางเซียวหลิ่นที่เห็นเช่นนั้นก็ไม่อยากจะกวนใจนาง เขาจึงทำได้เพียงนั่งเฝ้านาง ก่อนจะยื่นมือไปจับมือของนาง และวางต่างหูคู่นั้นไว้ในฝ่ามือนาง มู่หรงหลินไม่เอ่ยตอบสิ่งใด นางเพียงโยนต่างหูคู่นั้นไปที่โต๊ะข้างเตียงนอน ก่อนจะหลับตาลง ฉับพลันท้องของนางก็ร้องขึ้นมา มู่หรงหลินสบถด่าทอตนเองในใจเป็นพันครั้ง บัดซบ มาหิวอันใดตอนนี้!!!หยางเซียวหลิ่นที่ได้เห็นเช่นนั้นก็ยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะล้วงหยิบเข้าไปที่แขนเสื้อของตน แล้วยื่นห่อใส่เกาลัดส่งให้นาง เขาจำได้ว่านางชอบกินเกาลัดเป็นที่สุด ทุกคราที่ได้พบหน้ากัน เขามักจะซื้อไปฝากนางเสมอมู่หรงหลินจ้องมองห่อเกาลัดตรงหน้า ก่อนจะเม้มริมฝีปากแน่น นางจ้องมองเขาอย่างไม่ละสายตาราวกับจะจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเขา แต่นางกลับพบดวงตาที่ใสซื่อบริสุทธิ์และอ่อนโยน เฉกเช่นวันวานที่นางเคยพบเห็นอยู่เสมอ หยางเซียวหลิ่นเองก็จ้องมองนางเช่นกัน ก่อนจะยื่นมือไปจับใบหน้าของนางอย่างแผ่วเบา มู่หรงหลินแม้ในใจจะอยากผลักไสเขาเพียงใด แต่ร่างกายกลับไม่เห็นด้วยกับนาง ราวกับถูกหยุดเวลาเอาไว้ นางนั่งนิ่งปล่อย

สายลมพัดผ่านใบไผ่จนเกิดเสียงหวีดหวิวกระทบกันดังไปมา ท่ามกลางอากาศที่ค่อนข้างหนาวเย็นเนื่องจากกำลังเข้าสู่เหมันต์ฤดู หิมะสีขาวเริ่มโปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย มู่หรงเจวี๋ยที่แอบซ่อนตัวอยู่หลังต้นไผ่หนาทึบ กำลังจ้องมองไปยังรังโจรเบื้องหน้าที่ยามนี้ยังคงมีแสงไฟส่องสว่าง ภายในรังโจรแห่งนั้นมีเสียงร้องเพลงขับขาน เสียงหัวเราะของเหล่าบุรุษดังมาเป็นระยะ คล้ายกับว่าพวกมันกำลังจัดงานเลี้ยงสังสรรค์ก็ไม่ปาน มู่หรงเจวี๋ยยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะหันมาสบตากับหานอวี้คราหนึ่ง หานอวี้ที่ได้เห็นเช่นนั้นจึงรีบเอ่ยถามผู้เป็นนายในทันที "นายน้อย จะบุกเข้าไปเลยดีหรือไม่ขอรับ" "ยัง รอให้พวกมันกินดื่มกันให้สาแก่ใจ แล้วเราค่อยสังหารพวกมัน ทำเช่นนี้จะได้ไม่เปลืองแรงต่อสู้ พวกเจ้าระมัดระวังตัวกันด้วย แม่ทัพใหญ่หนิงเจ้าเล่ห์มากกล ข้าเกรงว่าเราจะถูกซ้อนแผนตลบหลังเฉกเช่นคราก่อนอีก" เหล่าองครักษ์ลับพยักหน้ารับ ก่อนจะมองดูสถานการณ์ตรงหน้าต่อไป เวลาผ่านไปราวหนึ่งชั่วยาม ในที่สุดโจรเหล่านั้นก็เมามายไม่ได้สติ มู่หรงเจวี๋ยหันไปพยักหน้าให้หานอวี้และทหารลับที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดทันที "จัดการได้!!!"กว่าเหล่าโจรกลุ่มนั้นจะรู้ตัวก

ระยะนี้ดูเหมือนทุกอย่างจะสงบเรียบร้อยไร้คลื่นลม ไป๋หยวนได้ส่งทหารฝีมือดีหลายคนมาคอยคุ้มกันมู่หรงหลินอย่างลับ ๆ ส่วนตัวเขานั้นเร่งเดินทางกลับวังหลวงเพื่อรายงานความเป็นไปให้แก่หยางเซียวหลิ่น "เจ้าบอกว่าระยะก่อนมีโจรป่าออกมาปล้นขุนนางเช่นนั้นหรือ แล้วเหตุใดเรื่องนี้จึงคล้ายจะเงียบไป ไม่มีฎีกาส่งถึงราชสำนักเลยสักฉบับ" "ทูลองค์รัชทายาท กระหม่อมได้ยินชาวบ้านเหล่านั้นบอกว่า โจรกลุ่มนี้ไม่ได้ทำร้ายชาวบ้าน แต่มักจะซุ่มโจมตีเหล่าขุนนางที่เดินทางผ่านเขาเหลียนหยาง น่าแปลกนักพ่ะย่ะค่ะ อีกเรื่องหนึ่งก็คือ ขุนนางที่มักใช้เส้นทางผ่านหมู่บ้านนี้ มักจะแวะเวียนเข้ามาขูดรีดประชาชนอยู่บ่อยครั้ง มีชาวนาหลายคนที่ยากจนข้นแค้น ต้องนำที่นาไปจำนอง แต่ขุนนางเหล่านั้นกลับคิดดอกเบี้ยขูดเลือดขูดเนื้อ องค์รัชทายาท คล้ายว่าเรื่องหลาย ๆ อย่าง จะถูกใครบางคนปิดหูปิดตาเอาไว้ไม่ให้ฝ่าบาททรงทราบนะพ่ะย่ะค่ะ"หยางเซียวหลิ่นที่ได้ยินเช่นนั้น สีหน้าก็แปรเปลี่ยนเป็นเย็นเยียบ หากให้เขาเดา คงจะเป็นฝีมือของแม่ทัพใหญ่หนิงเป็นแน่ เขามีอำนาจมากที่สุดในบรรดาเหล่าขุนนาง แม้แต่ขุนนางระดับสูงยังเกรงใจคนผู้นี้อยู่หลายส่วน อีกทั้งน้องสาว

หนิงซือซือถูกปลุกขึ้นมาแต่เช้าโดยจินเย่ว์ นางยกมือขึ้นขยี้ตาก่อนจะจ้องมองสหายสนิทที่ยามนี้กำลังส่งยิ้มหวานให้นางคราหนึ่ง หนิงซือซืองัวเงียลุกขึ้นมานั่ง ก่อนจะเอ่ยถาม"นี่จินเย่ว์ เจ้ามาปลุกข้าแต่เช้าเพื่อสิ่งใด" "เจ้าดูนี่สิ พี่โจวเซิงได้มา" จินเย่ว์ชูเนื้อกวางที่อยู่ในมือให้หนิงซือซือดู หนิงซือซือที่ได้เห็นเช่นนั้นจากที่ง่วงงุนก็พลันตาสว่างขึ้นมาทันที "จินเย่ว์ ข้าชอบเจ้าที่สุดเลย!!!" นางโผเข้ามากอดจินเย่ว์ ก่อนจะจ้องมองเนื้อกวางในมือของสหายรัก พร้อมกับยิ้มจนตาหยี น้ำแกงเนื้อกวาง เนื้อกวางตุ๋น เนื้อกวางย่าง!!! กลิ่นหอมของเนื้อกวางย่างลอยมาเตะจมูกของมู่หรงเจวี๋ยในขณะที่เขากำลังเดินออกมาจากห้องนอน เมื่อหันไปมองก็พบกับหนิงซือซือที่กำลังวุ่นวายอยู่กับการเติมฟืนหน้าเตาไฟ ใบหน้าของนางมีสีดำเปื้อนไปครึ่งใบหน้าเพราะเขม่าของควันไฟ แต่ทว่าก็ไม่อาจปิดบังรอยยิ้มที่งดงามของนางได้เลย "นี่ซือซือ เจ้าเป็นถึงคุณหนูในเมืองหลวง เหตุใดจึงทำเรื่องพวกนี้เป็นด้วยเล่า" "ไม่อยากจะเล่า ตอนอยู่ในจวนน่ะข้าชอบอยู่ที่โรงครัวที่สุด เลยเรียนรู้มาจากแม่ครัว" "โอ้วว เจ้านี่มีเรื่องให้ข้าประหลาดใจตลอดเลย" "น

เช้าวันนี้บรรยากาศในรังโจรดูจะครึกครื้นไม่น้อย หนิงซือซือที่กลับมาจากไปเก็บสมุนไพรกับจินเย่ว์และได้ผักป่ามามากมาย มองดูเหล่าเด็ก ๆ ที่วิ่งกันไปมาอย่างสนุกสนานก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ วันนี้เป็นวันเกิดของมู่หรงเจวี๋ย ทุกคนต่างช่วยกันจัดงานให้เขาอย่างเต็มใจ หนิงซือซือเองก็ทำอาหารและขนมหลายอย่าง จินเย่ว์มองดูเกี๊ยวนึ่งที่หนิงซือซือทำอย่างตั้งใจก่อนจะเอ่ยขึ้นมา "พี่เหล่ยน่ะชอบกินเกี๊ยวมากเลยนะ" หนิงซือซือที่ได้ยินเช่นนั้นก็ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้ามายิ้มให้จินเย่ว์ "จริงหรือ ข้าก็ทำเผื่อทุกคน ไม่ได้เจาะจงทำให้คนจิตป่วยผู้นั้น" "ข้าก็ยังไม่ได้เอ่ยสิ่งใดเลย เจ้าดูร้อนรนจริง ๆ" "จินเย่ว์! หากเจ้าพูดอีกคำเดียว ข้าจะไม่แบ่งขนมถวนจื่อให้เจ้า" "ไม่พูดก็ได้ ชิ!"หนิงซือซือยิ้มตาหยี ก่อนจะลุกขึ้นไปล้างมือให้สะอาด แล้วจึงเดินออกมาที่ด้านนอกโรงครัว นางมองไปโดยรอบก็ไม่พบมู่หรงเจวี๋ย จึงเดินไปถามโจวเซิงที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก "โจวเซิง ท่านเห็นมู่ เอ่อ เจ้านายท่านไหม" โจวเซิงหันมามองหนิงซือซือคราหนึ่งก่อนจะเอ่ยตอบ "ลูกพี่น่ะหรือ?" "อืม เห็นไหม" "ถามทำไมกัน โอ๊ะ!!! มิใช่ว่าเจ้าจะคิดหนี โอ๊ย!!!"