Semua Bab บุปผางามในมือโจร: Bab 41 - Bab 50

ยามนี้เข้าสู่ช่วงกลางเหมันต์ฤดูแล้ว ปีนี้หิมะค่อนข้างที่จะตกหนักมากกว่าทุกปี ทั่วทุกหนแห่งบนท้องถนน ต่างเต็มไปด้วยหิมะขาวโพลน เหล่าชาวนาชาวไร่ต่างเก็บตัวอยู่แต่ในจวนเนื่องจากมิอาจทำการเกษตรใดใดได้ ตามท้องถนนมีร้านค้าเปิดเพียงไม่กี่แห่งเท่านั้น ยามนี้ผู้คนต่างประสบกับภัยหนาวและความอดอยากมากกว่าปีก่อน ๆ มากนัก หยางเซียวหลิ่นมองดูเหล่าขุนนางที่กำลังถกเถียงเรื่องเสบียงอาหารและเครื่องนุ่งห่ม พลางมองดูฮ่องเต้หยางเฉวียนผู้เป็นบิดาที่ยามนี้กำลังนั่งอยู่บนบัลลังก์ พลางมองดูเหล่าขุนนางด้วยความเบื่อหน่าย "ฝ่าบาท ยามนี้มีราษฎรมาร้องเรียนว่าขาดแคลนอาหารและเครื่องนุ่งห่มพ่ะย่ะค่ะ" "ฝ่าบาท เมื่อหลายวันก่อนกระหม่อมได้ส่งคนนำเครื่องใช้จำเป็นไปแจกจ่ายแล้วพ่ะย่ะค่ะ" "ฝ่าบาท ราษฎรที่ด้านนอกเมืองหลวงกำลังประสบกับภัยหนาวอย่างหนักพ่ะย่ะค่ะ""ฝ่าบาท ยามนี้ท้องพระคลังของวังหลวงก็ลดน้อยลงไปทุกวันแล้วนะพ่ะย่ะค่ะ"หยางเซียวหลิ่นปรายตามองขุนนางเหล่านั้นที่ถกเถียงกันด้วยแววตาที่เย็นชา ก่อนจะส่งเสียงเหอะในลำคอ คิดว่าเขาไม่รู้หรือ ที่ราษฎรต้องลำบากก็เพราะถูกขุนนางคิดไม่ซื่อเช่นพวกเจ้าเอารัดเอาเปรียบ ฮ่องเต้หยาง

เมื่อหยางเซียวหลิ่นจากไปแล้ว หนิงอวี้หรงจึงหันมาเอ่ยกับแม่ทัพใหญ่หนิงในทันที "เป็นแผนการของท่านพ่อใช่หรือไม่?" แม่ทัพใหญ่หนิงไม่ตอบ เขาทิ้งกายลงนั่งบนเก้าอี้ด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว พลางจ้องมองสาวใช้น้อยผู้โชคร้ายด้วยแววตาอำมหิต "โบยนางจนตาย แล้วนำศพไปทิ้งนอกจวนข้า" "ไว้ชีวิตบ่าวด้วย!!!" หนิงอวี้หรงหลับตาลง พยายามข่มกลั้นโทสะอย่างสุดกำลัง เขาไม่อาจช่วยเหลือสาวใช้น้อยนางนั้นได้ ทั้งที่เขารู้ว่าเป็นฝีมือของผู้ใดที่บีบบังคับนาง หนิงอวี้หรงปรายตามองหนิงเซียนคราหนึ่ง เห็นเพียงนางใช้ผ้าปิดบังใบหน้าเอาไว้ ดวงตาของนางเรียบเฉยราวกับไม่รู้สึกทุกข์ร้อนในสิ่งที่ตนเองได้กระทำลงไป "หนิงเซียน เจ้าเป็นคนสั่งให้สาวใช้นางนั้นโปรยผงยาปลุกกำหนัดใส่องค์รัชทายาทใช่หรือไม่?" หนิงเซียนไม่ตอบ นางเพียงเงยหน้ามามองหนิงอวี้หรงคราหนึ่ง "เหตุใดเจ้าจึงไม่ตอบ ไม่กล้ายอมรับหรือ ตอนเจ้าคิดกระทำการชั่วช้าเหตุใดจึงไม่กลัวเล่า!!!" "พี่ใหญ่!!! อย่ามาต่อว่าข้านะ!!!" "ที่เจ้าร้อนตัวเช่นนี้แปลว่าเป็นฝีมือของเจ้าจริง ๆ สินะ!!!" หนิงเซียนจ้องมองหนิงอวี้หรงอย่างเอาเรื่อง ก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินกระแทกเท้าจากไปอย่างไม่สบ

วังหลวงในยามดึกที่เงียบสงบนั้น ที่ตำหนักบูรพามีเพียงแสงเทียนที่ให้ความสว่างเพียงเล็กน้อย หยางเซียวหลิ่นสั่งให้เหล่านางกำนัลและขันทีออกไปจากตำหนักให้หมด และบอกว่าเขาต้องการพักผ่อน เมื่อเหล่าข้ารับใช้ออกไปหมดแล้ว หยางเซียวหลิ่นจึงผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ใหม่ เขาสวมชุดสีดำทั้งชุด บนใบหน้าใช้ผ้าปิดบังเอาไว้ ก่อนจะดับแสงเทียนภายในตำหนัก และกระโดดพุ่งทะยานออกทางหน้าต่างของตำหนักไปในความมืดอย่างรวดเร็ว "องค์รัชทายาท""ไป๋หยวน สถานการณ์เป็นเช่นไรบ้าง" หยางเซียวหลิ่นที่ออกมาจากวังหลวงและนัดพบกับไป๋หยวนที่ด้านนอกวังหลวง เอ่ยถามไป๋หยวนด้วยน้ำเสียงที่ไม่สู้ดีเท่าใดนัก "คนของเราส่งข่าวมาว่า มีคนลอบวางเพลิงเรือนของคุณหนูมู่หรง โชคดีที่เราพานางหนีรอดไปได้ องครักษ์เงาทำตามแผนการที่องค์รัชทายาททรงวางไว้ทุกประการพ่ะย่ะค่ะ" "ดี เรารีบไปกันเถอะ" "แต่องค์รัชทายาท พระองค์เพิ่งทรงรักษาอาการ..." หยางเซียวหลิ่นที่ได้ยินไป๋หยวนเอ่ยถามด้วยความเป็นกังวลก็พลันนึกถึงเรื่องราวในวันนั้นได้ หลังจากที่กลับมาถึงวัง ไป๋หยวนได้ตามหมอหลวงมารักษาเขา เดิมทีเขาคิดว่ามันเป็นยาปลุกกำหนัดธรรมดาทั่วไป แต่คาดไม่ถึงว่าในยานั้นจะมี

หลายวันมานี้หนิงซือซือมักจะวุ่นวายอยู่กับการทำขนมมากมายให้เด็ก ๆ ในรังโจรได้ลองกิน นางคล้ายรู้สึกว่า นานวันเข้า นางจะเห็นที่นี่เป็นบ้านไปเสียแล้ว แม้มู่หรงเจวี๋ยจะยังปากร้ายกับนางเหมือนเดิม แต่เขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีอยากฆ่านางวันละหลายหนเฉกเช่นแต่ก่อนอีก "พี่ซือซือ ข้าจะกินให้หมดเลย" "ได้สิ ค่อย ๆ กินนะ"หนิงซือซือยิ้มให้เด็ก ๆ คราหนึ่ง ก่อนจะลุกเดินไปหาจินเย่ว์ที่กำลังเตรียมตัวออกไปเก็บสมุนไพรและของป่าเฉกเช่นทุกวัน "วันนี้ข้าจะไปกับเจ้าด้วยจินเย่ว์" "ได้สิ เรารีบไปกันเถิด อากาศหนาวเย็นเช่นนี้ไม่รู้ว่าจะเก็บสมุนไพรได้มากน้อยเพียงใด" "นั่นสิ ไปกันเถอะ" หนิงซือซือยิ้มให้จินเย่ว์ ก่อนจะพากันเดินมุ่งหน้าออกจากรังโจรไปอย่างไม่รีบไม่ร้อน "นี่จินเย่ว์ เด็ก ๆ เหล่านั้นรู้หนังสือหรือไม่?" จินเย่ว์ที่ได้ยินเช่นนั้นจึงหันมาตอบหนิงซือซือ "พอรู้อยู่บ้าง พี่เหล่ยน่ะเป็นคนสอนให้เด็ก ๆ เองเลยละ" "อ้อ" หนิงซือซือพยักหน้าคราหนึ่ง ก่อนจะครุ่นคิดถึงมู่หรงเจวี๋ย นับว่าเขาก็มีความเมตตาและสงสารเด็ก ๆ ที่นี่อยู่ไม่น้อย นางเองก็ไม่เข้าใจเช่นกัน ตั้งแต่วันเกิดเขาที่นางเมาไม่ได้สติ ตื่นมาอีกคราก็พบว่าต

หนิงซือซือมองออกไปที่ด้านนอกหน้าต่าง คืนนี้ท้องฟ้าค่อนข้างอึมครึม ดวงจันทร์จึงไม่ค่อยส่องสว่างมากเท่าใดนัก อีกทั้งคืนนี้ยังมีหิมะตกโปรยปราย ทำให้ทัศนียภาพโดยรอบดูหม่นหมองอย่างแปลกประหลาด จินเย่ว์บอกนางว่า เดิมทีเมื่อเข้าสู่ฤดูหนาว สัตว์ป่าไม่ค่อยจะออกมาหากินเท่าใดนัก เนื่องจากไม่มีต้นไม้ใบหญ้า สัตว์บางชนิดก็หลบหลีกออกไปจำศีล แต่ทุก ๆ ปีมู่หรงเจวี๋ยมักจะพาพวกนางออกมาล่าสัตว์ เนื่องจากในรังโจรจะขาดแคลนอาหาร แม้จะไม่ได้สัตว์ใหญ่ไป แต่ก็ดีกว่าอยู่เฉย ๆ รอความอดอยาก เหล่าบุรุษโจรที่มาด้วยกันต่างแยกย้ายกันไปพัก บ้างก็สลับกันไปเดินตรวจตราโดยรอบ หนิงซือซือมองเห็นมู่หรงเจวี๋ยที่นั่งอยู่ข้าง ๆ กองไฟ ดวงตาของเขายังคงเฉยชาเช่นเดิม แสงไฟสาดส่องกระทบใบหน้าของเขาจนสว่างไสว หนิงซือซือรู้สึกประหลาดในใจ ตั้งแต่เมื่อใดกัน ที่นางอยากจะมองใบหน้าของคนผู้นั้นให้นานขึ้นเสียหน่อย มู่หรงเจวี๋ยคล้ายจะรับรู้ว่ามีคนมอง เขาจึงเงยหน้าขึ้นมา ก่อนที่ทั้งสองจะสบประสานสายตากันโดยมิได้นัดหมาย ใบหน้าของหนิงซือซือในยามนี้ดูงดงามมีชีวิตชีวาไม่น้อย แม้นางจะดูอ้วนขึ้นมากกว่าครั้งแรกที่มาที่นี่ แต่กลับงดงามอย่างน่าประหลาด