Semua Bab บุปผางามในมือโจร: Bab 61 - Bab 70

หนิงซือซือติดตามหนิงอวี้หรงกลับเมืองหลวง แม้ในใจของนางจะรู้สึกไม่เป็นสุขเลยก็ตาม แต่จำต้องยอมรับว่านับแต่นี้หนทางระหว่างนางและมู่หรงเจวี๋ยย่อมไม่มีวันมาบรรจบกันอีกแล้วหยางเซียวหลิ่นเปิดจดหมายของมู่หรงเจวี๋ยอ่านระหว่างทาง ก็พบว่าเนื้อหาในจดหมายไม่มีอันใดมาก เพียงบอกว่าแม่ทัพใหญ่หนิงคิดจะส่งเกลือเถื่อนไปยังเมืองม่อหยวนในอีกสองวันข้างหน้า ให้พวกเขาเตรียมตัวให้พร้อม หยางเซียวหลิ่นหันไปสบตากับหนิงอวี้หรงคราหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าให้กัน เมื่อไม่มีสิ่งใดให้ต้องกังวลแล้วจึงแยกย้ายกันที่ทางเข้าเมืองหลวงทันที หยางเซียวหลิ่นมุ่งหน้ากลับวังหลวง ส่วนหนิงอวี้หรงและหนิงซือซือมุ่งหน้ากลับจวนตระกูลหนิง "ซือเอ๋อร์ เจ้าต้องจำคำพูดที่ข้าบอกเอาไว้ให้ดี อย่าให้ท่านพ่อเห็นพิรุธเป็นอันขาด""เจ้าค่ะ"หนิงซือซือพยักหน้าเล็กน้อย ไม่นานนักนางและหนิงอวี้หรงก็มาถึงจวนตระกูลหนิง หนิงซือซือกระโดดลงมาจากหลังม้า ก่อนจะหยุดนิ่งพลางจ้องมองด้านหน้าจวนด้วยแววตาที่เรียบเฉย ไม่น่าเชื่อว่านางจะได้กลับมาที่นี่อีกครา สถานที่ที่นางไม่อยากกลับมาเลยแม้แต่น้อย "ซือเอ๋อร์ เข้าจวนกันเถิด ด้านนอกอากาศหนาวยิ่งนัก""เจ้าค่ะ"หนิงอวี้

ข่าวการกลับมาของหนิงซือซือไม่นานก็ล่วงรู้ไปถึงหนิงฮองเฮา นางรู้สึกแปลกใจไม่น้อยอีกทั้งยังรู้สึกว่าเรื่องนี้ค่อนข้างจะซับซ้อนอยู่บ้าง ฝ่าบาทเองก็ทรงทราบเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน จึงมีรับสั่งให้พี่ใหญ่เข้าวังในเช้าวันนี้ นางเองยังไม่ได้เอ่ยสอบถามเรื่องนี้กับพี่ชายตนโดยตรง อย่างไรเสียหนิงซือซือก็เป็นหลานสาวของนาง แม้นางจะเสื่อมเสียชื่อเสียงไปไม่น้อย อย่างไรก็ขึ้นชื่อว่าเป็นคนตระกูลหนิง แต่ทว่าเมื่อนึกถึงหนิงซือซือหลานสาวผู้ที่นางไม่เคยพบหน้าเลยแม้แต่น้อย ใจของนางก็พลันสั่นไหวอย่างแปลกประหลาด มันรู้สึกไม่สงบเป็นอย่างยิ่ง หรือบางทีนางอาจจะคิดมากเกินไป ช่างมันเถิด หลังจากประชุมยามเช้าเสร็จสิ้นแล้ว ฮ่องเต้หยางเฉวียนก็มีรับสั่งให้แม่ทัพใหญ่หนิงเข้าเฝ้าที่ห้องทรงพระอักษร เมื่อเขามาถึงก็พบว่ายามนี้หยางเซียวหลิ่นก็อยู่ที่นี่ด้วย อีกทั้งกำลังเดินหมากกับฮ่องเต้หยางเฉวียน เมื่อเห็นว่าเขามาถึง หยางเซียวหลิ่นก็เงยหน้าขึ้นมามองเขา แววตาที่เย็นเยียบทำให้เขาประหม่าไม่น้อย เดิมทีคิดว่าเด็กเหลือขอผู้นี้คงจะไม่มีพิษภัยอันใดมากนัก แต่คาดไม่ถึงว่าจะควบคุมยากถึงเพียงนี้ อีกทั้งยังผิดแผนที่เขาวางเอาไว้ไปจนหมดต้อ

เมื่อกลับมาถึงจวน แม่ทัพใหญ่หนิงก็ส่งคนให้มาตามหนิงซือซือไปพบที่เรือนใหญ่ หนิงซือซือที่ได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น แต่นางก็ไม่ได้รั้งรอสิ่งใด รีบเดินตรงไปที่เรือนใหญ่ทันที เมื่อมาถึงก็พบกับแม่ทัพใหญ่หนิงผู้เป็นบิดาที่ยืนรออยู่ภายในเรือน เมื่อเหล่าสาวใช้ออกไปจนหมดแล้ว เขาจึงฟาดฝ่ามือลงไปบนใบหน้าของหนิงซือซืออย่างเต็มแรง จนใบหน้าขาวเนียนขึ้นรอยแดงห้านิ้วมือ หนิงซือซือยกมือขึ้นมากุมใบหน้าของตนเองคราหนึ่ง ก่อนจะมองดูผู้เป็นบิดาด้วยแววตาที่น้อยเนื้อต่ำใจ "ท่านพ่อตบข้าด้วยเรื่องอันใดกันเจ้าคะ""เพราะเจ้า เจ้ามันตัวหายนะ นำพาแต่ความลำบากมาให้ข้า นำพาความวิบัติมาให้ตระกูลหนิง""ข้ายังไม่ได้ทำสิ่งใดเลยนะเจ้าคะ ท่านพ่อ ท่านมีความเมตตาให้ข้าบ้างเถิด""คนเช่นเจ้า ข้าไม่อยากแม้แต่จะเมตตา หากไม่เพราะเจ้า...เจ้า…"แม่ทัพใหญ่หนิงรั้งวาจาตนเอาไว้ได้ทัน หนิงซือซือที่ได้เห็นเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น ท่านพ่อต้องการจะเอ่ยสิ่งใดกับนางกันแน่ เหตุใดจึงดูอึ้งงันเช่นนั้นแม่ทัพใหญ่หนิงสูดลมหายใจเข้าคราหนึ่ง เพื่อระงับสติอารมณ์ตน ก่อนจะเอ่ยกับหนิงซือซือด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "เดือนหน้าเตรียมตัวแต่งงาน ข้าได้หาส

นักฆ่าที่เห็นว่ามู่หรงเจวี๋ยพลาดท่าแล้วจึงใช้ดาบจ้วงแทงเข้าไปที่ไหล่ซ้ายของเขาในทันที อีกทั้งยังแทงซ้ำไปที่หน้าท้องของเขาอย่างไร้ความปรานี มู่หรงเจวี๋ยเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด แต่ทว่ามือของตนยังจับมือของหนิงซือซือเอาไว้แน่น หนิงซือซือที่เห็นเช่นนั้นก็หน้าซีดเผือด นางจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของเขา ก่อนน้ำตาหยดใสจะไหลลงมา"ปล่อยมือข้าเถอะ"หนิงซือซือเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ มู่หรงเจวี๋ยจ้องมองนางอย่างลึกซึ้ง ก่อนจะใช้ดาบจ้วงแทงไปที่นักฆ่าผู้นั้นจนตกตายไป แล้วจึงหันมาเอ่ยกับหนิงซือซืออีกครา "ไม่ เจ้าเป็นของข้า เรื่องคืนนั้นไม่ว่าเจ้าจะจำได้หรือแกล้งลืมมันไป แต่ข้าจำไม่เคยลืม"หนิงซือซือเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะยิ้มขมขื่นออกมา "จำได้หรือไม่ ไม่สำคัญแล้ว ท่านกับข้าไร้วาสนาต่อกัน ปล่อยข้าเถิด""ไม่!!!"แม่ทัพใหญ่หนิงจ้องมองมู่หรงเจวี๋ยและหนิงซือซือด้วยแววตาที่เย็นเยียบ ก่อนจะหรี่ตาลงเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา คล้ายว่าระหว่างสองคนนี้จะมีเรื่องราวพิเศษบางอย่างต่อกัน ก็ดี!!! ในเมื่อมู่หรงเจวี๋ยไม่ยอมปล่อยมือหนิงซือซือ เช่นนั้นก็ให้มันตายไปเถิด ง่ายดายยิ่งนัก แม่ทัพใหญ่หนิงยกคันธนูขึ้นมา ก่อนจะเ

หยางเซียวหลิ่นที่ได้ยินเช่นนั้นก็อึ้งงันไปในทันที ก่อนจะจ้องมองหนิงอวี้หรงอย่างต้องการคำตอบ หนิงอวี้หรงถอนหายใจออกมาคราหนึ่ง ก่อนจะเล่าเรื่องราวที่ท่านย่าเล่าให้ฟังให้หยางเซียวหลิ่นได้รับรู้ หยางเซียวหลิ่นเปิดกล่องใบนั้นออกดู ก่อนจะพบกับกำไลหยกและจดหมายฉบับหนึ่ง เมื่อเขาเปิดมันออกอ่าน มือก็สั่นเทาอย่างห้ามไม่ได้ ก่อนจะเอ่ยถามหนิงอวี้หรงด้วยน้ำเสียงที่ไม่สู้ดีนัก "เป็นเรื่องจริงอย่างนั้นหรือ""อืม เดิมทีข้าก็ไม่อยากเชื่อ แต่เมื่อได้เห็นจดหมายฉบับนี้กับตา ข้าจึงเชื่อ ข้าจำลายมือท่านอาหว่านหนิงได้ เป็นลายมือของนาง โชคดีที่ท่านย่าไม่ได้ทำลายจดหมายฉบับนี้ มิเช่นนั้นน้องเล็กคงไร้หนทางกลับคืนสู่ฐานันดรศักดิ์เสียแล้ว หยางเซียวหลิ่นสูดหายใจเข้าคราหนึ่ง เขาพอจะปะติดปะต่อเรื่องราวได้คร่าว ๆ แล้ว คืนนั้นหนิงฮองเฮาไม่ได้มีประสูติการพระโอรส และพระโอรสองค์นั้นไม่ได้สิ้นพระชนม์ แท้จริงแล้วไม่เคยมีตัวตนบนโลกใบนี้ ทุกสิ่งเป็นเพียงเรื่องที่หนิงฮองเฮาโกหกขึ้นมาทั้งสิ้น แท้จริงแล้วในคืนนั้นนางให้กำเนิดพระธิดา น้องสาวต่างมารดาของเขา เมื่อได้อ่านจนถึงบรรทัดสุดท้ายเขาก็กัดฟันตนเองคราหนึ่งอย่างโกรธแค้นเสด็