All Chapters of นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ: Chapter 281 - Chapter 290

“รับของไว้เถอะ วันนี้ไม่ดื่มกาแฟนะ ไว้ครั้งหน้าค่อยฉันเลี้ยง” เขาพูดพลางยิ้มเล็กน้อย“มันมีค่ามากเกินไป ฉันรู้สึกไม่สบายใจ คุณรับคืนไปเถอะค่ะ” ซูมั่วรีบพูด“ยังไม่ได้ดูก็บอกว่ามีค่ามากเกินไปแล้ว” หลีเชินกล่าว“ของที่ประธานหลีให้ ต้องไม่ใช่ของธรรมดาอยู่แล้วค่ะ” ซูมั่วตอบ “พูดเอาใจได้ไม่เลวเลยหนิ รับไปเถอะ ของเล็กน้อย” หลีเชินหยิบถุงของขวัญขึ้นมาวางใส่มือของซูมั่วคนอื่นประจบประแจงเขาอาจจะรู้สึกขัดใจ เพราะมันเต็มไปด้วยผลประโยชน์แอบแฝง แต่พอเป็นซูมั่ว เขารู้ดีว่าเธอจงใจพูดแบบนั้น และยังแฝงไปด้วยความประชดประชัดอยู่ด้วย“รับของไปแล้ว ก็ถือว่ารับสินบน ห้ามเข้าใจฉันผิดหรือเอาไปนินทาอีกนะ” หลีเชินยิ้มพลางพูด แล้วก็หันหลังเดินจากไปซูมั่ว “…”เธอรู้สึกว่าหลีโย่วต้องเอาคำพูดที่เธอนินทาอีกฝ่ายไปเล่าให้หลีเชินฟังแน่ๆ ทำเอาเธอถึงกับทำตัวไม่ถูกขึ้นมาทันทีกอดของขวัญไว้ในมือ มองตามหลังของชายหนุ่ม เธอก้าวเข้าไปสองก้าวเหมือนจะตามไปคืนของ แต่ก็ถูกอีกฝ่ายโบกมือห้ามไว้“เดี๋ยวฉันไปส่งเอง เธอกลับทำงานเถอะ” โจวจิ่งอันพูดซูมั่วทำได้เพียงพยักหน้า มองคนที่กำลังลับสายตาไปเป้นครั้งสุดท้าย แล้วเดินกล

แววตาของฟู่อี้ชวนเป็นประกายด้วยการแก้แค้น จ้องมองโจวจิ่งอันอย่างไม่ละสายตา เหมือนกับหมาป่าที่กำลังจ้องอาหารอยู่ในระยะเอื้อมถึงเมื่อรู้สึกได้ถึงความเป็นศัตรูชั่วร้ายของอีกฝ่าย โจวจิ่งอันนั่งนิ่ง แล้วพูดขึ้นว่า“เรื่องความแค้นส่วนตัวคงไม่ต้องพูด แต่เรื่องกำไรแน่นอนว่าต้องการอยู่แล้ว”“ประธานฟู่มาเจรจาความร่วมมือถึงติ่งเซิ่งถือเป็นเกียรติของติ่งเซิ่งมาก แต่ช่วงนี้บริษัทของเราไม่สามารถจัดหาคนมารับผิดชอบงานนี้ได้จริงๆ”“จากที่ผมทราบ การดำเนินงานและการรักษาความปลอดภัยของบริษัทในเครือฟู่ซื่อกรุ๊ป พวกคุณมีคู่ค้าทางธุรกิจประจำอยู่แล้ว การเปลี่ยนคู่ค้าทางธุรกิจกระทันหันคงไม่เป็นผลดีต่อระบบนัก”ฟู่อี้ชวนได้ยินดังนั้นก็ไขว่ห้างขึ้นมาทันที และพูดอย่างใจเย็นว่า“หาคนไม่ได้จริงๆ หรือว่ารังเกียจที่จะทำธุรกิจกับฟู่ซื่อกรุ๊ปกันแน่ การเปลี่ยนคู่ค้าทางธุรกิจแน่นอนว่ามันไม่ค่อยดีนัก แต่ผมเชื่อว่าติ่งเซิ่งมีศักยภาพที่จะรับมือได้อย่างมืออาชีพ”โจวจิ่งอันยังไม่ทันได้พูดปฏิเสธอะไรอีก ก็ได้ยินฟู่อี้ชวนพูดต่อทันทีว่า“ผมว่าติ่งเซิ่งเองก็ไม่ได้ยุ่งอะไรขนาดนั้นนะ โครงการใหญ่ๆ ก็มีแค่จวี้ลี่เทคโนโลยีแค่นั้

ในฐานะคนในวงการพวกเขาย่อมรู้จักกันอยู่แล้ว และตอนนี้ ถึงแม้ประธานฟู่จะไม่เอ่ยพูดอะไร แต่สายตากลับจับจ้องอยู่ที่หญิงสาวอย่างไม่วางตาดังนั้น…ภรรยาประธานฟู่ก็คือผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคนนี้? แล้วยังเป็นพนักงานของบริษัทพวกเขาด้วย??พอทุกคนตั้งสติได้ เหล่าพนักงานของติ่งเซิ่งที่อยู่ในที่นั้นต่างก็พากันตกตะลึงซูมั่วเข้ามาทำงานช้า แถมยังอยู่คนละแผนก ทำให้หลายคนไม่รู้จักเธอ แต่ก็ไม่อาจห้ามสายตาอยากรู้อยากเห็นและความตกตะลึงให้จับจ้องไปที่ตัวหลักทั้งสองคนนี่มันข่าวใหญ่สะเทือนวงการชัดๆ คุณนายไฮโซในข่าวลือมาลองใช้ชีวิตธรรมดางั้นเหรอ? แถมยังมาอยู่ในบริษัทเล็กๆ ‘ต้นทุนต่ำ’ ของพวกเขาแบบนี้อีก“สวัสดีครับคุณนาย”“สวัสดีครับคุณนาย!”“ยินดีที่ได้พบครับ คุณนาย!”พร้อมกับที่ผู้จัดการแน่ใจสถานะของหญิงสาว พนักงานคนอื่นๆ ของฟู่ซื่อกรุ๊ปก็พากันเอ่ยทักทายอย่างนอบน้อมคำเรียกเหล่านั้นพูดได้ว่าจุดกระแสความคึกคักขึ้นทันที ซูมั่วที่กำลังตกเป็นเป้าสายตาจากทุกทิศทุกทาง ทำได้เพียงฝืนสงบใจให้นิ่งไว้ กัดฟันพูดว่า“ไม่ใช่ค่ะ พวกคุณจำคนผิดแล้ว”เมื่อได้ยินหญิงสาวปฏิเสธ ทุกคนตรงหน้าถึงกับตะลึงไปพร้อมกันไม่ใ

“แม่งเอ้ยฉันยังไม่ได้ทำอะไรโจวจิ่งอันเลย เธอก็ปกป้องมันขนาดนี้แล้ว ทำไมไม่เคยเธอปกป้องฉันบ้าง?”“ซูมั่ว เธอลำเอียงมากจริงๆ แต่ก็เข้าใจได้ เธอไม่เคยรักใครนอกจากโจวจิ่งอัน”ฟู่อี้ชวนพูดจบพร้อมกับแววตาที่ดูเจ็บปวด ความทรมานที่เขากำลังอดกั้นทำให้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นรู้สึกสงสารอย่างจับใจ ประธานฟู่รักภรรยาอย่างสุดหัวใจจริงๆ!ซูมั่วไม่แสดงอารมณ์ใดๆ สำหรับการแสดงของคนคนนี้ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกอะไรเลยสักนิดเดียวพอฟู่อี้ชวนปล่อยมือ ซูมั่วก็เดินเข้าไปพยุงรุ่นพี่ไว้ท่าทีนั้นยิ่งทำให้ฟู่อี้ชวนโมโหมากขึ้น กำหมัดแน่น และด้วยท่าทีที่แสดงออกอย่างชัดเจน ทำให้พนักงานทั้งสองฝั่งตีความไปในทางเดียวกันว่าทุกคนที่เกี่ยวข้องอยู่ตรงนี้แล้ว ซูมั่วยังไม่ปฏิเสธ แสดงว่าเรื่องนี้น่าจะเป็นความจริง“ประธานฟู่ คุณบอกว่าจะไม่ทำอะไร แค่มาคุยเรื่องความร่วมมือไม่ใช่เหรอ ตอนนี้กลับกลืนน้ำลายตัวเองหรือไง?” โจวจิ่งอันยืนนิ่ง จ้องมองชายคนนั้นแล้วพูด“ผมทำอะไรอย่างอื่นแล้วหรือไง? ตาข้างไหนของคุณเห็นงั้นเหรอ?” ฟู่อี้ชวนย้อนถามด้วยความโกรธ“ก็ที่คุณจับซูมั่วไม่ยอมปล่อยไง” โจวจิ่งอันตอบ“แล้วผมบังคับพาตัวเธอไปหรือว่าลงม

ประตูลิฟต์ปิดลงสนิท มองไม่เห็นใบหน้าของคนข้างใน ในที่สุด “มหากาพย์รักสามเส้า” ในวันนี้ก็จบลงแล้วโจวจิ่งอันมองไปยังพนักงานบริษัทของตัวเองที่อยู่รอบๆ ทุกคนต่างก็หันหน้าไปทางอื่น ทำเป็นไม่ได้ยินไม่ได้เห็นอะไร“เรื่องในวันนี้ห้ามเอาไปพูดต่อ และห้ามเอาไปพูดลับหลังเด็ดขาด” โจวจิ่งอันสั่ง ทุกคนพยักหน้า แน่นอนว่าไม่มีใครกล้าทำตัวไม่ดีหน้าเจ้านายอยู่แล้ว“ทุกคนอย่าเข้าใจผิดนะ ฟู่อี้ชวนสมองมีปัญหา คำพูดทั้งหมดเมื่อครู่นั่นเป็นเรื่องโกหก” ซูมั่วก็พูด เพื่อชี้แจงให้ชัดเจนยั่วอะไรกัน นี่มันเรื่องไร้สาระชัดๆ ปากของฟู่อี้ชวนเหม็นยิ่งกว่าก้อนหินในบ่อขี้ซะอีก ถ้าไม่ใช่เพราะประตูลิฟต์ปิดเร็ว เธอคงจะปากระเป๋าเข้าไปแล้วทุกคนมองเธอ แล้วพยักหน้าอีกครั้ง ถึงแม้ในสายตาจะยังแฝงความไม่ค่อยเชื่อก็ตามโจวจิ่งอันดึงแขนซูมั่วไปที่ลิฟต์พิเศษด้านข้าง แล้วพูดเสียงเบาอย่างเป็นห่วงว่า“ฟู่อี้ชวนไม่ได้ทำอะไรเธอใช่ไหม? ต้องโทษฉันนะ ประชุมมาเกือบครึ่งบ่ายแต่ลืมบอกเธอว่าเขามา”“ฉันไม่เป็นไรค่ะ” ซูมั่วกล่าว“ขอโทษนะคะรุ่นพี่ ที่ดึงรุ่นพี่เข้ามาเกี่ยวด้วยอีกแล้ว” เธอพูดด้วยความรู้สึกผิด “ไม่เป็นไร ถ้าทำให้เขาต