Semua Bab นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ: Bab 271 - Bab 280

“ไม่เป็นไรค่ะรุ่นพี่ ในห้องรับรองมีกล้องวงจรปิด เขาไม่กล้าบุ่มบ่ามเข้ามาหรอก” ซูมั่วพูดขึ้นเพื่อให้จบ“เขาไม่ใช่คนที่เห็นกฎหมายอยู่ในสายตา กล้องวงจรปิดทำได้แค่พิสูจน์ว่ากระทำผิด แต่หักห้ามไม่ได้” โจวจิ่งอันกล่าวพลางถอนหายใจอย่างรุนแรง“ฟู่อี้ชวนต้องการเจอเธอ? ใครมันไปเรียกเธอมา? ทั้งที่รู้ว่าอันตรายขนาดนี้แล้วยังจะมาอีกทำไม?”ตอนนี้หัวหน้าฝ่ายธุรกิจพร้อมด้วยซ่งผิงตระหนักได้ถึงความร้ายแรงของสถานการณ์แล้ว ขณะที่กำลังจะเอ่ยปากกล่าวรับผิด ซูมั่วกลับเป็นฝ่ายชิงพูดขึ้นมาก่อนว่า“ฉันมาของฉันเอง ฉันทำให้รุ่นพี่ต้องเดือดร้อนมามากแล้ว หนก่อนบริษัทก็เกือบถูกฟู่ซื่อซื้อไปแล้วด้วยซ้ำ“ฉันมาพร้อมกับความคิดที่ต้องการผลักดันให้การร่วมมือสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี ทว่าสุดท้ายก็ดูเบาความหน้าด้านหน้าทนของฟู่อี้ชวนไป”แต่จะไม่ลองดูสักหน่อยเหรอ? อีกอย่าง ผู้อำนวยการก็มาหาเธอด้วยแต่จะพูดให้รุ่นพี่ฟังไม่ได้“ไม่เป็นไร ตอนนี้ฉันก็ยังดีอยู่ไม่ใช่เหรอ” ซูมั่วเอ่ยปากอีกครั้งด้วยน้ำเสียงผ่อนคลายโจวจิ่งอันยังหวั่นใจไม่หาย เขาไม่เคยนึกเลยว่าแค่ไปประชุมเพียงชั่วขณะ ฟู่อี้ชวนจะบุกเข้ามาถึงที่ แถมเกือบจะทำร้าย

“คุณปู่เลิกคิดว่าจะเข้ามาห้ามเรื่องนี้ไปได้เลย วินาทีที่คุณปู่กับซูมั่วเซ็นสัญญา แล้วเธอก็ ‘ตกลง’ แต่งงานกับผม“เธอก็น่าจะเดาได้แล้วว่าตระกูลฟู่เราไม่ใช่ตระกูลที่บอกว่าจะเข้ามาก็เข้ามา บอกว่าจะจากไปก็จากไปได้แบบนั้น”ในเมื่อตอนนั้นซูมั่วเอาตัวเองมาประเคนให้ถึงที่ อย่างนั้นก็จะมาโทษเขาไม่ได้ห้าสิบล้าน? เครื่องมือเอาไว้หลอกใช้? ปูทางให้แฟนหนุ่ม?เฮอะ เขาฟู่อี้ชวนคนนี้จะทำให้เธอรู้ซึ้งว่าเงินห้าสิบล้านนี้ไม่ใช่เงินที่เอาไปได้ง่าย ๆ เตรียมตัวชดใช้ไปชั่วชีวิตได้เลยไม่รักไม่เป็นไร เขาแค่ได้ตัวเธอมาก็พอแล้วซูมั่ว นี่คือหนี้ที่เธอติดค้างฉันที่เบาะนั่งด้านหลัง ชายหนุ่มนั่งพิงพนักเบาะพลางจดจ้องด้วยสายตาแน่วแน่ รอบกายแผ่คลุมไปด้วยหมอกดำมืด พร้อมกับสีหน้าโหดเหี้ยมน่าหวาดหวั่นอีกฟากหนึ่งของโทรศัพท์นายท่านฟู่ยังอยากเอ่ยห้ามปรามอยู่ ทว่าโทรศัพท์กลับถูกตัดสายไปแล้ว เขาโมโหจนถึงกับไอโขลกออกมานึกไม่ถึงเลยว่าฟู่อี้ชวนจะหาทนายความดี ๆ มาได้แล้ว แถมเพิ่งจะมาบอกตนตอนที่ใกล้จะขึ้นศาลแล้วด้วยซ้ำ แบบนี้คือตั้งใจแน่วแน่แล้วว่าจะทำการฟ้องร้องช่างเถอะ อยากฟ้องก็ฟ้องไป ถึงอย่างไรเขาก็ไม่มีทางชนะ

นี่ทำให้ซูมั่วไม่รู้จะตอบกลับอย่างไร เธอเดินลังเลใจวนไปวนมา พิมพ์แล้วลบ ๆ อยู่อย่างนั้น สุดท้ายจึงถอนหายใจออกมาเรื่องที่รุ่นพี่ชอบเธอนั้นมันชัดเจนมาตลอด เขาเองก็สารภาพรักบอกความในใจอยู่หลายครั้งหลายคราแต่เนื่องจากเมื่อก่อนเธอมีฟู่อี้ชวนเต็มหัวใจจนมีใครเข้าไปอยู่ในนั้นเป็นคนที่สองได้อีก มาตอนนี้ก็เพราะฟู่อี้ชวนอีกที่ทำให้เธอไม่อาจไปรักใครได้อีกเป็นคนที่สองเธอถูกคำว่าความรักทำให้เจ็บปวดไม่เหลือชิ้นดี จนไม่กล้าย่างกรายเข้าไปข้องเกี่ยวอีก แล้วก็ไม่อยากทำร้ายคนอื่นด้วยซูมั่วใจลอยทันที ในใจมีแต่ความกลัดกลุ้ม บางทีอาจเป็นเพราะไม่ได้รับข้อความตอบกลับจากเธอ ทางโจวจิ่งอันถึงได้ส่งข้อความเข้ามาหาอีกครั้ง เป็นฝ่ายมอบทางลงให้แก่เธอเอง[ล้อเธอเล่นหรอกน่า ต้องอยู่กับความเป็นจริงสิ ฉันไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นหรอก]ซูมั่วเห็นแบบนั้นก็กล่าวขอบคุณ ทั้งยังกล่าวขอโทษเป็นครั้งที่สอง จากนั้นถึงได้ส่งข้อความไปหาผู้อำนวยการขอให้เขาอย่าเผยแพร่ ‘ข่าวลือ’ อีก……เกี่ยวกับเรื่องที่อาทิตย์นี้ต้องขึ้นศาลเผชิญหน้ากับฟู่อี้ชวนนั้น ซูมั่วเตรียมตัวเตรียมใจไว้นานแล้ว ทว่านึกไม่ถึงเลยว่าจดหมายจากทนายจะมาถึงไวขนาดน

[แค่คนไร้ความสามารถคลุ้มคลั่งขึ้นมาเท่านั้นแหละ คุกคามอะไรไม่ได้หรอก][วางใจได้~ ยกให้เป็นหน้าที่ผมรับรองว่าชนะแน่ แถมยังทำให้สามีเก่าคุณโมโหได้ด้วย]ซูมั่วเห็นดังนั้นก็สบายใจ แต่ยังคงถามต่อไปว่า[แล้วถ้าเขาหันมาเล่นงานตระกูลคุณเพื่อแก้แค้นล่ะจะทำยังไง?]เจิ้งเซวียน [ไม่สน ผมจะกลับไปข้าวต้มงานศพ แล้วก็ถือโอกาสสืบทอดมรดกไปด้วยเลย (ยิ้มยิงฟัน)]ซูมั่ว ‘เอ่อ...’พูดแบบนี้จะได้เหรอ? นี่มัน ‘กตัญญูตลกเวที’ ท้องแข็งเลยนะซูมั่วไม่ได้ถามเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเจิ้งเซวียนกับตระกูลของเขา เรื่องที่จะคุยจึงจบลงตรงนี้ทว่าคนอย่างฟู่อี้ชวนต้องตามแก้แค้นทีหลังแน่ ถึงตอนนั้นก็ค่อยจ่ายค่าทนายให้เจิ้งเซวียนมากเท่าที่จะมากได้แล้วกัน ถือเป็นค่าชดเชยทั้งสองคนพูดคุยกันจนจวนจะสิ้นสุด ทางหลีโย่วก็ตอบข้อความกลับมาแล้ว ซูมั่วอ่านแล้วอดกระตุกยิ้มมุมปากไม่ได้หลีโย่ว [ถ้าไม่ได้เรื่องก็ไล่เขาไปเลย ยังจะมาทำตัวน่าสงสารโปรยเสน่ห์ใส่เธออีก อีตาชายชั่ว][เธอเป็นลูกความของเขาเชียวนะ เขายังจะมาพูดกะล่อนแบบนี้กับเธออีก ฉันจะด่าว่าเขาหน้าหม้อ จีบดะไปเรื่อยก็ไม่ถือว่าเกินไปใช่ไหม?]นอกจากจะจิกกัดด้วยคำพูดแล้

หลีโย่วอ่านข้อความแล้วนึกขึ้นได้ว่าแม่ของเธอเคยพูดว่าจะให้พี่ชายเธอไปเจอลูกสาวของเพื่อนเก่าเพื่อนแก่อยู่สองสามคนจริง เลยพิมพ์ข้อความไปถามพี่ชายเธอว่าเป็นคุณหนูจากบ้านไหนเธอแค่ไปนอนบ้านซูมั่วแค่ไม่กี่วัน นึกไม่ถึงว่าพี่ชายเธอถึงกับว่องไวถึงขนาดนัดเดตคนตรง ๆ แล้วในฐานะที่เป็นน้องสาวก็ต้องดูลาดเลาล่วงหน้าว่าว่าที่พี่สะใภ้จะเข้ากันได้ดีไหม แถมยังถือโอกาสสืบว่าอีกฝ่ายมีพฤติกรรมเป็นอย่างไรไปด้วยในตัว ทว่าเธอไม่ได้รับข้อความตอบกลับจากผู้เป็นพี่ชาย เพราะอีกฝ่ายเมินเธอไปเลยหลังจากซูมั่วเลิกทำโอทีแล้วก็ไปยื่นเรื่องลางานวันพุธกับผู้อำนวยการ ด้วยตอนนั้นต้องไปขึ้นศาลเจิ้งเซวียนเตรียมหลักฐานทุกอย่างไว้อย่างพรักพร้อม เธอไม่จำเป็นต้องกังวลใจอะไร แค่เอาตัวเองไปขึ้นศาลก็พอวันต่อมาช่วงเช้า หลีเชินเดินทางมาติ่งเซิ่งเพื่อเซ็นสัญญาความร่วมมือ เมื่อร่วมมือกันสำเร็จเป็นที่เรียบร้อย ทั้งสองฝ่ายจึงจับมือพลางพูดคุยยิ้มแย้ม“ขอบคุณประธานหลีที่ไว้ใจ ติ่งเซิ่งจะไม่ทำให้คุณผิดหวังแน่นอน ทางเราจะพัฒนาซอฟต์แวร์ให้สมบูรณ์แล้วเสร็จภายในระยะเวลาที่กำหนดไว้ครับ” โจวจิ่งอันยิ้มเล็กน้อยพลางกล่าวหลีเชินพยักห