Semua Bab นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ: Bab 301 - Bab 310

“ไปทำให้เธอเคืองได้ยังไง? เล่าให้ฉันฟังสิ เดี๋ยวฉันช่วยวิเคราะห์แก้ปัญหาให้นายนะ”หลีเชินก็ยังคงไม่พูดอะไร สั่งอาหารเสร็จแล้ว ก็เรียกพนักงานเสิร์ฟมา“นี่ ทำไมต้องแกล้งเป็นใบ้ด้วย มีอะไรที่พูดกับฉันไม่ได้เหรอ” เจิ้งเซวียนยังคงไม่เลิกรา“อ๋อ เว้นแต่นายจะรู้สึกผิด จนไม่กล้าพูด”หลีเชิน “...”ไม่งั้นมื้อนี้ก็อย่างกินมันเลยเถอะ ไม่อย่างนั้นความลับคงถูกแฉจนหมดเปลือก“นายไม่หิวเหรอ?” หลีเชินเงยหน้ามาถาม“หิวสิ ทั้งเช้าฉันเอาแต่เถียงกับคนอื่น” เจิ้งเซวียนตอบเขา“งั้นก็ใช้ปากกินข้าวซะ เลิกพูดได้แล้ว” หลีเชินกล่าวเจิ้งเซวียน “...”มีพิรุธ มีพิรุธมากเรื่องที่ทำให้คนขุ่นเคืองมีอะไรที่บอกไม่ได้กัน ทำไมต้องปิดบังด้วย?“โอเค งั้นฉันไปถามเสี่ยวโย่วจื่อก็ได้” เจิ้งเซวียนพูดหลีเชินไม่กลัว เพราะเจิ้งเซวียนยังนัดน้องสาวเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ“ช่างเถอะ เสี่ยวโย่วจื่อไม่มาเจอฉัน ฉันก็ยังถามคุณซูตรง ๆ ได้” เจิ้งเซวียนพูดด้วยยิ้ม หยิบโทรศัพท์ออกมาวางบนโต๊ะเขายังไม่ทันปลดล็อกหน้าจอ วินาทีต่อมา มือใหญ่ข้างหนึ่งจากฝั่งตรงข้ามก็ยื่นมาชิงโทรศัพท์ของเขาไปตรง ๆ“นายยังจะกินข้าวไหม? ไม่กินก็ไสหัวไป” หลี

เจิ้งเซวียนพูด “ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง ตอนนั้นนายทำเหมือนเป็นเรื่องที่ให้ใครรู้ไม่ได้เลย”“ก็แค่รู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องพูด ขอโทษให้ของขวัญไปแล้วด้วย” หลีเชินตอบอย่างเฉยชา“ก็ได้” เจิ้งเซวียนพูดหลีเชินขับรถไปแล้ว เจิ้งเซวียนเลี้ยวไปอีกทางออก จากนั้นก็กดโทรออกผ่านระบบโทรในรถทันทีชื่อผู้ติดต่อบนหน้าจอคือ...ซูมั่วเหอะ ความสัมพันธ์ที่มีปากเสียงกันนิดหน่อยเหรอ? คิดว่าเขาหลอกง่ายหรือไง?ก่อนหน้านี้โดนถามจนเสียอาการ แถมยังแย่งโทรศัพท์เขาที่ร้านอาหาร แล้วยังอุตส่าห์จอดรถอธิบายก่อนไปอีกนี่มันโคตรมีพิรุธเลย ยิ่งร้อนตัวยิ่งดูน่าสงสัยจริง ๆเพราะงั้นเรื่องนี้เขาต้องเผือกให้รู้ทุกอณูให้ได้ ฮ่า ๆ ๆ~เสียงสัญญาณรอสายดังมาสิบวินาที ซูมั่วที่อยู่ปลายสายก็รับสาย เจิ้งเซวียนตรงเข้าประเด็นทันที“คุณซู เมื่อกี้ผมกินข้าวกับหลีเชิน เขาบอกว่าระหว่างพวกคุณมีเรื่องขัดแย้งกัน เลยวานให้ผมที่เป็นคนกลางช่วยไกล่เกลี่ยสักหน่อย”บนโต๊ะอาหาร ซูมั่วที่กำลังกินโจ๊กมองโทรศัพท์ หลังจากได้ยินก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยหลีเชินตั้งใจให้เจิ้งเซวียนมาไกล่เกลี่ยเหรอ?แต่ปัญหาความขัดแย้งระหว่างพวกเขาไม่ใช่ว่าเคลียร์กันไปแล้ว

“เขาให้ของขวัญฉันแล้ว ทั้งยังมีความเกี่ยวข้องกับหลีโย่วอยู่ด้วย ฉันไม่คิดจะไปเอาคืนเขาหรอกค่ะ”ยิ่งไปกว่านั้นเธอฟังจากน้ำเสียงของเจิ้งเซวียน ก็รู้ว่าหวังจะดูเรื่องสนุก ช่วยเธอเป็นแค่เรื่องรอง เรื่องหลักคืออยากแกล้งหลีเชินเพราะงั้นก็ช่างเถอะ เธอไม่อยากเป็นแพะรับบาป และถูกอีกฝ่ายแกล้งในภายหลัง“แหม คุณนี่ใจกว้างเกินไปแล้วนะ เอาใจง่ายอย่างนี้เลย แค่น้ำหอมขวดเดียวก็ยอมจบเรื่องแล้ว” เจิ้งเซวียนพูดอย่างเสียดายเล็กน้อยไม่ได้เห็นเพื่อนสนิทหน้าแตก ช่างเป็นเรื่องน่าเสียดายของชีวิต“น้ำหอมแพงมาก ไม่ใช่ว่าเห็นแก่หน้าแต่เห็นแก่เงินน่ะค่ะ” ซูมั่วพูดตามตรง“พรืด” เจิ้งเซวียนถูกคำพูดของเธอทำให้หัวเราะ รู้สึกว่าซูมั่วเป็นหญิงสาวที่น่าสนใจจริง ๆเขาโลดแล่นในวงการนักรักมาหลายปี ไม่เคยเจอผู้หญิงแบบไหนบ้าง? ยังจะมองดูพวกตอแหลไม่ออกเหรอ?แต่เขากลับไม่เคยเจอแบบเธอมาก่อน ทั้งมีเหตุผลเยือกเย็น ซื่อสัตย์และจริงใจ เป็นตัวเลือกอันดับแรกของคนที่ชอบคนมีสติแน่นอน ผู้หญิงแบบนี้ไม่มีทางไปโผล่ตามสถานบันเทิง โดยทั่วไปจะเป็นพนักงานระดับหัวกะทิ หรือเป็นบุคคลชั้นแนวหน้าของวงการต่าง ๆ“งั้นก็ได้ ปล่อยให้เจ้าหลี

เพราะงั้น เฮ้อ หลีเชินคงหมดหวังแล้ว“อย่าโกรธเลย ๆ ผมไม่ได้มีเจตนาร้าย” เจิ้งเซวียนรีบพูด“ฉันรู้ค่ะ แค่สงสัยว่าทำไมคุณถึงต้องพูดแบบนั้นด้วย” ซูมั่วพูดเธอไม่ได้พูดออกมาตรง ๆ ว่าเจิ้งเซวียนกำลังจะจับคู่ให้ ถ้าพูดออกไปตามตรง คิดว่าต่อไปเวลาเจอหน้าหลีเชินคงจะอึดอัดมากแม้ว่ามีความเป็นไปได้ว่าหลังจากนี้พวกเขาอาจได้เจอกันอีกเพียงครั้งเดียวคือตอนที่เธอมอบกระดุมแขนเสื้อพร้อมกล่าวขอบคุณ“ผม เอ่อ ฮ่า ๆ คิดซะว่าผมสมองเบลอก็แล้วกัน” เจิ้งเซวียนตอบ คำพูดมีความตะกุกตะกัก“หรือคุณจะคิดซะว่าผมหาเรื่องมาคุยกับคุณก็ได้ เรื่องคดีก็จบไปแล้ว ไม่งั้นผมก็ไม่มีข้ออ้างมาคุยกับคุณต่อแล้วนะ~”เขา ‘ใส่ร้าย’ ตัวเองตรง ๆ เพราะการจับคู่ล้มเหลว แทนที่จะปล่อยให้กระอักกระอ่วน ไม่สู้ล้อตัวเองจะดีกว่าอีกด้านหนึ่งได้ยินคำตอบแบบนี้ ซูมั่วย่อมไม่ค่อยเชื่ออยู่แล้ว แต่นี่ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญเธอยิ่งรู้สึกว่าโชคดีที่เธอไม่ได้พูดความคิดออกมาตามตรง เพราะเจิ้งเซวียนก็ไม่ได้คิดจะพูดเรื่องนี้เหมือนกัน“จะมาคุยกับฉันเมื่อไรก็ได้ แต่ฉันเป็นคนน่าเบื่อมาก คงไม่สามารถคุยเล่นกับคุณได้ดีนัก” ซูมั่วพูดเสริมคำพูดของอีกฝ่าย

ซูมั่วส่งเสียง “อืม” ครั้งหนึ่ง และพูด“ไม่ใช่ว่าเธอบอกว่าเขาพูดมั่วซั่วเหรอ? หรือจะสื่อเป็นนัย ๆ ว่าให้เธอเลี้ยง?”“ใช่ ตอนแรกฉันก็เข้าใจแบบนั้น” หลีโย่วพูด“แต่ว่านะ เมื่อกี้ฉันเพิ่งนึกขึ้นมาได้อย่างหนึ่ง”ซูมั่ว “?”“ไม่ใช่ว่าเจิ้งเซวียนบอกว่ามื้อเที่ยงพี่ชายฉันไปด้วยเหรอ? เพราะงั้น!” หลีโย่วจงใจพูดช้า ๆ แล้วหยุดตรงนี้ซูมั่ว “...”เธอรู้แล้วว่าเพื่อนสนิทอยากจะพูอะไร“หยุดเลย!” ซูมั่วขัดทันที“นั่นก็แค่การนัดกินข้าวระหว่างพวกเขา อย่าดึงฉันเข้าไปเกี่ยวด้วยสิ” ซูมั่วพูดหลีโย่วยกยิ้ม เสียงท้ายประโยคสูงขึ้น “อยากพนันกันไหม? มั่วมั่ว?”ซูมั่ว “ไม่มีอะไรให้พนันหรอก”“พอแล้ว เธออย่ามาเดามั่วซั่วเลย ไม่ใช่ว่าต้องไปทำงานเหรอ? วันนี้คุยแค่นี้ก่อนเถอะ” ซูมั่วพูดอีกครั้ง และตั้งใจจะวางสาย“บริษัทเป็นของบ้านฉัน ฉันอยากไปทำงานตอนไหนก็ไปเข้างานตอนนั้น~” คุณหนูตระกูลใหญ่พูดจาวางอำนาจซูมั่ว “...”“เธอปฏิเสธเร็วขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าไม่มั่นใจเหรอ ฮ่า ๆ ๆ~” ที่ปลายสาย หลีโย่วพูดอีกครั้ง“ไม่มีเรื่องแบบนั้นหรอก แค่รู้สึกว่าไม่ควรเอาเรื่องนี้มาล้อเล่น ฉันกับพี่ชายเธอพวกเราไม่ได้สนิทกันสักหน