All Chapters of นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ: Chapter 291 - Chapter 300

แม้เขาจะรู้ว่าซูมั่วแต่งงานกับเขาเมื่อสองปีก่อนเพราะโจวจิ่งอัน แต่เขาก็ยังไม่ยอมรับความจริง เขาไม่เชื่อว่าอยู่ด้วยกันไปนาน ๆ แล้วจะไม่เกิดความรักถ้าความสัมพันธ์ระหว่างซูมั่วกับโจวจิ่งอันมั่นคงขนาดนั้น แล้วทำไมพวกเขายังทะเลาะกันอยู่? อีกทั้งซูมั่วยังไม่เคยตอบตกลงกลับไปอยู่กับโจวจิ่งอันอีกเลยยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าตนยังมีความหวัง ยิ่งคิดก็ยิ่งมั่นใจในความมุ่งมั่นต่อซูมั่ว ฟู่อี้ชวนกำโทรศัพท์ไว้แน่น แววตายิ่งลึกซึ้งขึ้นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในโถงทางเดินลิฟต์หลังเลิกงานวันนี้ แม้เจ้านายจะสั่งห้ามพูดถึง แต่ก็ห้ามข่าวลือไม่ให้แพร่กระจายไปได้โดยเฉพาะฝั่งฝ่ายออกแบบ ที่เกิดกระแสซุบซิบนินทาอย่างหนัก ต่างก็ประหลาดใจต่อข่าวฉาวนี้พวกเขาแทบไม่รู้จะเริ่มตกใจกับตรงไหนก่อน ระหว่างตกใจที่ซูมั่วคือคุณนายของตระกูลฟู่ผู้ร่ำรวย หรือจะตกใจที่เธอนอกใจในระหว่างแต่งงานมาคบกับเจ้านายของพวกเขายิ่งไปกว่านั้น ยังมีข่าวลือจากฝั่งผู้บริหารว่า ซูมั่วแต่งกับทายาทตระกูลฟู่เพื่อจะได้สนับสนุนให้เจ้านายของพวกเขาเปิดบริษัท!ตอนนี้เธอมาทำงานที่บริษัทติ่งเซิ่งแบบปิดบังตัวตน ยิ่งตอกย้ำความน่าเชื่อถือของข่าวทั้งหมดแ

กล้องวงจรปิดทั้งในและนอกย่านที่พัก? แล้วยังมีกล้องวงจรปิดของโรงแรมที่เย่ซินหย่าพักในตอนนั้นอีก?บ้าเอ๊ย เจิ้งเซวียนไปได้มันมาได้ยังไงกัน?!“ฝ่ายเราขอชี้แจงว่า ต่อให้กล้องวงจรปิดที่ทนายฝ่ายจำเลยได้มาจะเป็นหลักฐานจริงก็ไม่สามารถใช้เป็นหลักฐานได้ เพราะการกระทำนี้เป็นการกระทำที่ผิดกฎหมาย” ทนายฝ่ายโจทก์กล่าวเขามองเจิ้งเซวียนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยสีหน้าดูแคลน ในฐานะทนาย เขาไม่เชื่อว่าอีกฝ่ายจะไม่รู้แม้กระทั่งเรื่องพื้นฐานข้อนี้กล้องวงจรปิดเป็นสิ่งผิดกฎหมาย ผู้พิพากษาไม่มีทางยอมรับได้ ในขณะเดียวกันพวกเขาก็มีเหตุผลที่จะเอาผิดอีกฝ่ายได้“ผมก็แค่ต้องการให้ผู้พิพากษาได้รับรู้ความจริงที่ว่าฝ่ายโจทก์นอกใจก็เท่านั้น” เจิ้งเซวียนกล่าวพลางยิ้มเขาได้แสดงหลักฐานที่ถูกกฎหมายออกมาอีกครั้ง นั่นคือภาพที่ปาปารัสซี่ถ่ายได้“ต้องขอบคุณชู้รักของฝ่ายโจทก์ด้วย เธอคงคาดไม่ถึงสินะว่า วันหนึ่งภาพต้นฉบับที่ปาปารัสซี่ที่เธอจ้างไว้จะกลายเป็นหลักฐานมัดตัวความสัมพันธ์ของพวกคุณ”เจิ้งเซวียนกล่าวต่อพลางมองฟู่อี้ชวนและยิ้มต่อไปคราวนี้ฟู่อี้ชวนงงจริง ๆ ปาปารัสซี่ที่เย่ซินหย่าจ้าง? นี่มันหมายความว่ายังไง??!แม้ว

ซูมั่วพยักหน้าเมื่อได้ยินเช่นนั้น ดูเหมือนว่าเจิ้งเซวียนอยากจะเจอหลีโย่วมากจริง ๆดื้อดึงขนาดนี้ ไม่แปลกใจเลยที่หลีโย่วต้องขบคิดถึงแรงจูงใจของเขาอย่างหนักเมื่อวันเสาร์ที่แล้ว“แต่ว่าคุณไม่รับนัดแบบส่วนตัวจริง ๆ เหรอคะ?” ก่อนที่รถจะขับออกไป ซูมั่วรีบก้าวไปข้างหน้าสองก้าวแล้วก้มตัวลงถามเธอคงขายเพื่อนให้มาช่วย ‘เอ็นเตอร์เทนแขก’ ไม่ได้แน่ ๆ ทางที่ดีควรเชิญทนายเจิ้งเอง แล้วความช่วยเหลือที่อีกฝ่ายเสนอมาก็ไม่ต้องรับก็ได้เจิ้งเซวียนวางมือทั้งสองข้างบนพวงมาลัย หันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างหลังจากออกจากศาล ท่าทีเจ้าชู้เสเพลของเขาก็ค่อย ๆ ปรากฏออกมาอีกครั้ง แม้แต่ชุดสูทที่เป็นทางการก็ไม่อาจปิดบังกลิ่นอายของคุณชายเสเพลได้“คนสวยชวน ผมไม่เคยปฏิเสธอยู่แล้ว โดยเฉพาะสาวสวยระดับคุณที่หาใครเทียบไม่ได้ แถมยังชวนผมถึงสามครั้ง” เจิ้งเซวียนหัวเราะเบา ๆซูมั่ว ‘เอ่อ...’คำพูดนี้เธอจะตอบยังไงดี? เห็นได้ชัดว่าที่ชวนก็เพื่อขอบคุณ แต่ตอนนี้ฟังดูเหมือนเธอจงใจเข้าไปจีบเขา...“ถ้าคุณไม่ได้ชวนเพื่อขอบคุณผมละก็ ชาตินี้ผมคงนอนตายตาหลับแล้วล่ะ~” เจิ้งเซวียนกล่าวอย่างซาบซึ้งซูมั่ว “...”ขณะที่ซูมั่วกำลังยืดต

สีหน้าของเขาเคร่งขรึม คำพูดแฝงไปด้วยความน่าเกรงขาม กลับมีมาดของผู้มีอำนาจในฐานะทนายความอยู่จริง ๆเจิ้งเซวียนออกแรงดึงคน ซูมั่วก็ดิ้นหลุดออกมาพร้อมกัน ในที่สุด ครั้งนี้ก็หลุดพ้นจากกรงเล็บเหล็กของใครบางคนได้เจิ้งเซวียนแค่นเสียงเย็นชาใส่และมองอีกฝ่ายแวบหนึ่ง จากนั้นก็พาซูมั่วออกไปฟู่อี้ชวนยืนอยู่ที่เดิม สองมือกำหมัดแน่น แววตาเต็มไปด้วยความไม่ยอมแพ้หลังจากส่งคนขึ้นนั่งที่เบาะข้างคนขับและปิดประตูรถแล้ว เจิ้งเซวียนก็ไปที่ฝั่งคนขับก่อนจะขับรถเบนซ์ออกไปอย่างรวดเร็วภายในรถซูมั่วคาดเข็มขัดนิรภัย ลมหายใจค่อนข้างแรง ทรงผมและเสื้อผ้ายุ่งเหยิงเล็กน้อย รีบจัดแจงสองสามที“ขอบคุณค่ะทนายเจิ้ง เจ้าหน้าที่บังคับคดีจะมาเร็วไหมคะ? ถ้าฟู่อี้ชวนหนีไปจะทำยังไง” ซูมั่วกล่าว“หนีก็หนีไปสิ เมื่อกี้ผมไม่ได้โทรหาเจ้าหน้าที่บังคับคดีหรอก” เจิ้งเซวียนพูดขณะขับรถซูมั่วตกตะลึงในทันทีหลอกเหรอ? เมื่อกี้เป็นแค่การขู่ฟู่อี้ชวนงั้นเหรอ?“จริง ๆ แล้วก็ขอความช่วยเหลือได้นะ แต่ไม่จำเป็นขนาดนั้น คดีเราชนะแล้ว อีกฝ่ายยังไงก็เป็นคนของตระกูลฟู่ ถ้าถูกควบคุมตัวจริง ๆ ฝั่งคุณท่านฟู่ก็จะลำบากใจ” เจิ้งเซวียนเอ่ยขึ้น

เจิ้งเซวียนเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง ไม่ใช่ว่าที่เลี้ยงข้าวก็เพราะเรื่อง “จับคู่” หรอกเหรอ?นี่ยังมีกลับกันอีกเหรอ? ที่ไหนมีเลี้ยงข้าวฟรีเพื่อปิดปากคนแบบนี้กันแต่เขาก็ไม่ได้พูดออกไป มื้อเที่ยงมีที่ลงแล้ว~ในขณะเดียวกัน อีกด้านหนึ่งซูมั่วกลับถึงบ้านแล้ว เนื่องจากขึ้นศาลมาตลอดทั้งเช้า เธอจึงตั้งใจจะพักแล้วสั่งอาหารเดลิเวอรีวิดีโอคอลกับหลีโย่วยังคงดำเนินต่อไป แต่ในขณะที่กำลังดูแอปพลิเคชันสั่งอาหาร ก็มีสายโทรศัพท์เข้ามาซูมั่วกดรับสาย วิดีโอคอลจึงถูกตัดไปโดยอัตโนมัติ เธอกล่าวว่า“ทนายเจิ้ง”“คุณซู มากินข้าวกันครับ เดี๋ยวผมส่งโลเคชันร้านอาหารไปให้” เจิ้งเซวียนพูดในโทรศัพท์เมื่อได้ยินดังนั้น ซูมั่วก็คิดในใจเมื่อกี้ชวนเจิ้งเซวียนตั้งหลายครั้งก็ถูกปฏิเสธ แต่ผลคือเปลี่ยนใจเร็วขนาดนี้เลยเหรอ?ขณะที่มองดูโลเคชันร้านอาหารที่อีกฝ่ายส่งมาให้ คำว่า ‘ได้’ ของซูมั่วยังไม่ทันได้พูดออกไป ก็ได้ยินคนในโทรศัพท์พูดต่อว่า“มาแต่ตัวก็พอ ไม่ต้องเลี้ยงครับ~”ซูมั่วชะงัก ไม่ใช่เธอเลี้ยงเหรอ?แล้วเธอที่เป็นลูกความจะกล้าให้ทนายความเลี้ยงได้อย่างไร“ไม่ค่ะ ฉันเลี้ยงคุณเอง นี่เป็นสิ่งที่ฉันควรทำ ขอบคุ