Semua Bab นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ: Bab 261 - Bab 270

เจิ้งเซวียน [ขอบใจนะเพื่อน! ครั้งนี้ชนะชัวร์! รอเรื่องจบแล้วจะเลี้ยงข้าวนายนะ!]หลีโย่ว [พี่ชายเก่งมาก ฉันรู้ว่ามาหาพี่น่ะถูกต้องแล้ว~]หลีเชินไม่ตอบเพื่อนสนิท ตอบกลับแค่น้องสาวเขา ให้เธอกลับบ้านอาทิตย์หน้า อย่าเอาแต่อาศัยกินฟรีอยู่ฟรีอยู่บ้านซูมั่วไปตลอดอีกด้านหนึ่งหลีโย่วเห็นข้อความกล่าวโทษของพี่ชายเธอ จึงโต้กลับไปอย่างไม่พอใจแต่พอเห็นว่าเป็นคำสั่งจากแม่เธอ แถมยังบอกว่าตอนนี้การแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กับตระกูลฟู่ถูกยกเลิกแล้ว เธอก็ไม่มีเหตุผลให้อยู่นอกบ้านอีกจริง ๆไปบอกกับซูมั่ว และซูมั่วก็พูดว่า“กลับไปเถอะ คุณลุงคุณป้าต้องเป็นห่วงเธอมากแน่ ไว้คราวหน้ามาใหม่ยินดีต้อนรับเสมอ”หลีโย่วซึ้งใจ กอดเธอแล้วพูด “หรือเธอย้ายไปอยู่บ้านฉันเลยก็ได้ พ่อแม่ฉันก็ถือว่าเปิดกว้าง ไม่น่าจะว่าอะไรหรอก”ซูมั่วยิ้มพลางส่ายหัว “ไว้วันหลังมีเวลาค่อยไปเยี่ยมท่านทั้งสองคนดีกว่า”หลีโย่วได้แต่ยอมแพ้ เพราะรู้ว่าเพื่อนรักเคร่งเรื่อง ‘มารยาท’ และในบ้านก็ยังมีพี่ชายของเธออยู่ มั่วมั่วคงยิ่งไม่ยอมไปแน่เพราะต้องกลับไปอยู่บ้าน หลีโย่วจึงกำชับว่าถ้าฟู่อี้ชวนมาหาเธออีก ให้รีบบอกเธอทันทีซูมั่วเห็นความ

ฟู่อี้ชวนสีหน้าจากหม่นหมองกลับสดใสขึ้นทันที ถึงขั้นตื่นเต้นจนลุกขึ้นจากเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปยังหญิงสาวในชุดสูททำงานซูมั่วรักษาระดับสายตาให้อยู่ในระดับเดียว ไม่สบตากับอีกฝ่าย ใบหน้าไร้ซึ่งความรู้สึกใด พูดเพียงว่า“สวัสดีค่ะประธานฟู่”ได้ยินคำทักทายที่เย็นชาและห่างเหินนี้ ฟู่อี้ชวนรู้สึกเจ็บแปลบในใจครั้งหนึ่ง ยกขาขึ้นจะก้าวไปหาเธอในสายตาซูมั่ว เห็นว่าเขาขยับตัว จึงถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยอัตโนมัติด้านหลังซูมั่วคือประตู คนสามารถหนีออกไปได้ง่าย ๆ เพราะเหตุนี้ฟู่อี้ชวนจึงหยุดฝีเท้า ไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามอีกเขายืนอยู่ตรงนั้นจ้องมองคนที่เฝ้าคิดถึงทั้งกลางวันกลางคืนไม่มีความเกลียดชัง ไม่มีสีหน้าใด ๆ นิ่งสงบราวผิวน้ำในทะเลสาบ แต่กลับทำให้เขากำหมัดแน่น รู้สึกเจ็บปวดในใจยิ่งกว่าเดิมซูมั่วไม่แม้แต่จะมองเขา แม้แต่ความเกลียดชังหรือรำคาญก็ไม่มี...เขากลายเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่เกี่ยวข้องกันอีกต่อไปแล้วจริง ๆ เหรอ?นี่มันเจ็บปวดยิ่งกว่าฆ่าเขาเสียอีกด้านข้างหัวหน้าฝ่ายธุรกิจและซ่งผิงเห็นสีหน้าประธานฟู่เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือในพริบตา และสายตาก็แทบจะเกาะติดอยู่กับตัวซูมั่วอยู่แล้ว“ปร

“การบำรุงรักษาความปลอดภัยเครือข่ายของบริษัทย่อยแม้ก่อนหน้านี้ฟู่ซื่อจะมีบริษัทที่ร่วมงานอยู่ด้วย แต่ก็ไม่ใช่สัญญาระยะยาว ผมรู้จักเทคโนโลยีของติ่งเซิ่งอยู่บ้าง จึงอยากพูดคุยกันให้มากขึ้นเพื่อทำให้เกิดความร่วมมือกัน”คำพูดนี้หาข้อจับผิดไม่ได้ แต่ซ่งผิงก็ไม่ได้โง่ที่จะเชื่อทันที กลับใช้หัวข้อนี้พูดต่อการคุยเรื่องงานใช้เวลากว่าครึ่งชั่วโมง เป็นการคุยกันแค่พวกเขาสามคน ส่วนซูมั่วเพียงนั่งเงียบอยู่ด้านข้างโดยไม่ส่งเสียงระหว่างนั้น ฟู่อี้ชวนก็เบนสายตาไปเป็นครั้งคราว แต่ไม่เคยได้รับการตอบรับ ซูมั่วไม่แม้แต่จะมอบสายตาให้เขาสักครั้งเดียวเขาเริ่มร้อนรน และหงุดหงิด จึงเร่งความเร็วในการเจรจา“วันนี้เอาแค่นี้ก่อนเถอะ ผมรับรู้สถานการณ์ของติ่งเซิ่งแล้ว” ฟู่อี้ชวนกล่าว“หลังจากนี้รบกวนบริษัทคุณส่งกรณีตัวอย่างการดูแลเครือข่ายมาที่อีเมลผม เพื่อให้สะดวกต่อการทำความเข้าใจรายละเอียด”ไม่ว่าผลจะออกมาสำเร็จหรือไม่ อย่างน้อยกระบวนการก็ครบถ้วน หัวหน้าฝ่ายธุรกิจพยักหน้าตอบรับ ซ่งผิงก็ยิ้มเช่นกันเรื่องงานจบแล้ว ก็ถึงเรื่องส่วนตัว ฟู่อี้ชวนจึงหันไปมองซูมั่วหัวหน้าฝ่ายธุรกิจมีไหวพริบจึงลุกขึ้นจะออกไป แ

เมื่อได้ยินผลลัพธ์ที่ไม่อยากได้ยินที่สุด แม้จะเตรียมใจไว้ก่อนแล้ว แต่ฟู่อี้ชวนก็ทรุดไหล่ลง ราวกับไม่มีเรี่ยวแรงเหลืออยู่เลยทั้งหมดล้วนเป็นเรื่องโกหก...ไม่ว่าจะเป็นความอ่อนโยนหรือการดูแล ทั้งหมดล้วนเกิดจากการที่ซูมั่วจำใจทำ ไม่เคยเต็มใจทำเลยสักครั้งเขามองหญิงสาวที่มีแววตาเย็นชา หัวใจก็บีบรัดตลอดสองปีที่ผ่านมา ซูมั่วแสดงได้สมจริงราวกับเป็นความจริง จนเขาไม่เคยสงสัยแม้แต่น้อย...เขาถูกหลอกมานานถึงสองปีเต็ม“คุณปู่กดดันเธอเรื่องอะไร? ถึงทำให้เธออดทนก้มหัวได้ขนาดนี้” ฟู่อี้ชวนเอ่ยออกมาด้วยจิตใจหม่นหมอง รู้สึกขมขื่นเป็นอย่างมากซูมั่วมองเขาอย่างสงบ ดูเหมือนคุณปู่ฟู่จะรักษาสัญญา ไม่ได้บอกฟู่อี้ชวนเรื่องข้อตกลงนั้นตอนนี้เป็นเวลาที่ควรพูดออกมาแล้ว เธอไม่กังวลว่าบางส่วนจะถูกจับได้ เพราะฟู่อี้ชวนไม่มีทางพิสูจน์ได้“ฉันมีข้อตกลงหนึ่งอย่างกับคุณปู่ฟู่ เพราะท่านไม่อยากให้นายแต่งกับเย่ซินหย่า เลยให้ฉันห้าสิบล้าน เพื่อแต่งงานกับนายสองปี”ซูมั่วเล่าออกมา น้ำเสียงราบเรียบ ราวกับไม่เกี่ยวข้องกับเธอ“เหตุผลที่ฉันทนนายถึงสองปี คอยดูแลอย่างเต็มที่ ก็เพราะข้อตกลงนี้วันที่หย่ากัน ก็ตรงกับวันท

“ฉันกับรุ่นพี่รู้จักกันตั้งแต่สมัยมหาวิทยาลัย ฉันยอมเสียสละวัยสาวสองปีเพื่อเขา เขาเองก็ไม่มีใครอยู่ข้างกายเพราะฉัน”“ทะเลาะกันก็ย่อมคืนดีกันได้ รอแค่ให้ใบหย่ามาอยู่ในมือ ฉันก็จะไปจดทะเบียนสมรสกับเขา”สิ่งที่พูดออกมาเป็นคำโกหก ซูมั่วรู้สึกผิดเล็กน้อย จึงหันหน้าไปอีกทางไม่ให้ฟู่อี้ชวนเห็นสีหน้าของตัวเองนัยน์ตาของฟู่อี้ชวนสั่นไหว ยังไม่ทันได้เอ่ยถามกลับไปในตอนนั้นเอง ประตูห้องรับรองก็ถูกผลักเปิดออกอย่างกะทันหัน“ซูมั่ว! เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”เสียงของโจวจิ่งอันดังขึ้น หลังจากเห็นสถานการณ์ด้านใน เขาก็ยืนบังอยู่เบื้องหน้าซูมั่วทันที ในท่าทางปกป้องซูมั่วตกใจเมื่อเผชิญหน้ากับรุ่นพี่ที่บุกเข้ามาอย่างกะทันหัน แล้วก็มองไปทางประตูอีกครั้งหัวหน้าฝ่ายธุรกิจและซ่งผิงยืนอยู่ตรงนั้น สีหน้ามีทั้งความกระอักกระอ่วนที่ถูกจับได้ และยังมีหลี่หยวนที่โผล่หัวออกมาครึ่งหนึ่งหลี่หยวนยิ้มแหยให้ซูมั่ว อยากจะทักทาย แต่ก็ถูกคำพูดของโจวจิ่งอันขัดจังหวะ“ฟู่อี้ชวน นายจะตามตื๊อไปถึงเมื่อไหร่กัน? ถึงขั้นใช้เรื่องงานมาหาผลประโยชน์ส่วนตัว แถมยังฉวยโอกาสตอนฉันประชุมบุกเข้ามาอีก”ฟู่อี้ชวนมองเขาที่ยืนอยู่ตรง