Semua Bab นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ: Bab 311 - Bab 320

ฝีมือการชงกาแฟของเธอชำนาญขนาดนี้ เป็นเพราะเคยชงให้ฟู่อี้ชวนหรือเปล่านะ?ไหนจะฝีมือการทำอาหารของเธออีก ก็ล้วนเป็นเพราะเคยทำให้ฟู่อี้ชวน เลยอร่อยขนาดนี้เหรอ?คำตอบของสองคำถามนี้ชัดเจนอยู่แล้วหลีเชินวางแก้วลง ในหัวผุดประโยคขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุฟู่อี้ชวนช่างไม่รู้จักของดีแท้ ๆขณะเดียวกัน ที่ชั้นล่างในห้องทำงานส่วนตัวหลีโย่วบอกซูมั่วเรื่องที่พี่ชายเธอช่วยหาภาพจากกล้องวงจรปิดให้ แต่คิดไม่ถึงว่าเพื่อนจะรู้เรื่องนี้อยู่ก่อนแล้ว“ทนายเจิ้งเซวียนบอกฉันแล้ว ตอนที่เขาโทรมาครั้งที่สองตอนเที่ยง” ซูมั่วพูด“อ้าว งั้นพวกเขาสองคนก็ไม่รู้จักคุยกันก่อนเหรอเนี่ย? พี่ฉันยังอุตส่าห์ให้ฉันมาบอกเธอโดยเฉพาะ” หลีโย่วพูดผ่านโทรศัพท์อีกฝั่งหนึ่งซูมั่วได้ยินก็ชะงักไปเล็กน้อย นึกถึงสองคำที่บอกว่า ‘โดยเฉพาะ’ ของหลีเชินเขาอยากให้เธอขอบคุณเขาอย่างเป็นทางการเหรอ?ก็จริงที่เธอควรขอบคุณ และเธอก็วางแผนไว้แล้วนอกจากจะเลี้ยงข้าวและมอบกระดุมข้อมือคู่หนึ่งให้ เธอยังคิดจะคำนวณและจ่ายค่าแรงกาย ค่าทรัพยากร และค่าใช้จ่ายที่อีกฝ่ายใช้ในการหาหลักฐานด้วยอีกฝ่ายช่วยเธอเรียกค่าชดเชยจากเย่ซินหย่าได้สิบห้าล้าน ไม

“ดูภาพหน้าจอแชตสิ ฉันบอกแล้วใช่ไหม พี่ฉันไม่รู้ว่าเจิ้งเซวียนบอกเธอแล้ว ก็เลยให้ฉันมาบอก” หลีโย่วพูดยืนยันความบริสุทธิ์ให้พี่ชายซูมั่วกดเปิดภาพ แบบนี้ ดูท่าเธอจะเข้าใจอีกฝ่ายผิดจริง ๆ“เอาละ อย่าพยายามหาอย่างอื่นเพิ่มเลย กระดุมข้อมือคู่เดียวก็พอแล้ว” หลีโย่วพูดอีกครั้ง“ความจริงฉันว่าเธอไม่ต้องให้ของขวัญอะไรหรือเงินด้วยซ้ำ แค่เลี้ยงข้าวเขาก็ถือว่าให้เกียรติเขามากแล้ว”“พี่ฉันหาเรื่องใส่ตัวเองทั้งนั้น ใครใช้ให้เขาไม่มีอะไรทำแล้วมาแกล้งเธอ เห็นว่าเธอซื่อ ๆ เท่านั้นแหละ” หลีโย่วบ่น“คนแบบนี้ เรื่องที่เขาทำเพื่อเธอก็ถือเป็นการชดใช้ความผิด ช่างเถอะ ข้าวก็อย่าเลี้ยงเลย เขาไม่คู่ควรจะได้กินหรอก”ได้ยินคำพูดของเพื่อนสนิท ซูมั่วก็ยิ้มออกมาหลีโย่วเป็นเพื่อนแท้ ยืนอยู่ฝั่งเธอเต็มตัว พูดมาถึงตอนสุดท้าย หลีเชินที่ลงแรงช่วยก็ยังถูกต่อว่าทั้งคู่คุยกันอีกสองสามประโยคก็วางสายไป หลีโย่วย้ำหลายครั้งว่าอย่าซื้อของเพิ่มหรือเตรียมเงินเพิ่ม แต่ซูมั่วก็ยังเลือกทำอยู่ดีขณะนั้น ที่ชั้นแปดของหลีซื่อกรุ๊ป ในห้องทำงานส่วนตัวหลังจากคุยกับซูมั่วจบหลีโย่วก็ส่งข้อความหาพี่ชาย พร้อมกับบ่นและชี้แนะไปชุดหน

“บอกความจริงมาซะดี ๆ” หลีเชินพูดจริงจัง“นายติดต่อเธอไปทำไม? เพื่อถามเรื่องตอนเที่ยงใช่ไหม?” เขานึกขึ้นได้ถ้าเป็นแบบนั้น ซูมั่วบอกเจิ้งเซวียนหรือเปล่า?คงไม่ได้บอกหรอกมั้ง ถึงยังไงก็ต้องเคารพความเป็นส่วนตัวของคนอื่น อีกอย่างเจิ้งเซวียนก็เป็นบุคคลที่สามซึ่งไม่ได้เกี่ยวข้องด้วย ต่างจากหลีโย่วเมื่อเผชิญหน้ากับการคาดคั้นของเพื่อนสนิท เจิ้งเซวียนก็ทำได้เพียงตอบความจริงบอกจุดประสงค์ที่เขาติดต่อซูมั่วไปตอนแรก ว่าความจริงเพราะอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกเขา“ไม่ใช่ว่าฉันตอบนายไปหมดแล้วเหรอ” หลีเชินพูด“จิ๊ ๆ ๆ นายตอบแต่ผลลัพธ์ปลายทาง ไม่ได้เล่าเหตุการณ์ระหว่างนั้นให้ฟังนี่” เจิ้งเซวียนกล่าว“ใครจะคิดว่าเจ้าคนเงียบขรึมแต่ชอบกวนแบบนาย จะไปเย้าแหย่ผู้หญิงแบบนั้น”หลีเชิน “...”ซูมั่ว บอกไปแล้วจริง ๆ เหรอ??เธอไว้ใจไอ้เจิ้งเซวียนขนาดนี้เชียว? ทั้งที่ทั้งสองคนมีความสัมพันธ์แค่เพราะร่วมงานกัน? แถมยังเพิ่งรู้จักกันไม่กี่วันเองเป็นไปตามคาด เจิ้งเซวียนที่อยู่ปลายสายหัวเราะเยาะและกวนโมโหอย่างบ้าคลั่ง จนหลีเชินที่ได้ยินอยากจะวางสายในเมื่อเรื่องถูกเปิดเผยแล้ว เขาก็พูดตามตรง และโยนควา

“งั้นก็เป็นอดีตคุณนายฟู่น่ะสิ!” เธอพูดพร้อมหัวเราะ“ฉันไม่ชอบให้เรียกแบบนั้น ต่อไปเรียกชื่อฉันตรง ๆ ก็พอ” ซูมั่วพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย แฝงด้วยความจริงจังหลายส่วนพวกเพื่อนร่วมงานข้าง ๆ เห็นสีหน้าของเธอ ก็เข้าใจทันที ส่วนเพื่อนร่วมงานที่เรียกเธอว่า ‘คุณนายฟู่’ ก็รีบเอ่ยขอโทษด้วยสีหน้าเก้อเขิน“ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะล่วงเกินคุณ”ในข่าวซุบซิบแน่นอนว่ามีเรื่องที่ซูมั่วไม่รักประธานฟู่เลย เธอแต่งงานกับเขาก็เพราะประธานโจวของพวกเขา ดังนั้นถึงได้เกลียดคำว่า ‘คุณนายฟู่’ ขนาดนั้นแม้ว่าคำนี้จะเป็นความฝันของสาว ๆ นับไม่ถ้วน แต่ซูมั่วกลับโยนมันทิ้งราวกับของไร้ค่า ๆ“ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าทุกคนไม่มีธุระอะไรแล้วก็กลับไปที่ที่นั่งของตัวเองเถอะค่ะ” ซูมั่วพูดด้วยรอยยิ้มบางเมื่อพวกเขาเห็นแบบนั้นก็กลับไปที่นั่งของตัวเอง ซูมั่วดื่มน้ำเต้าหู้ ก่อนจะจดจ่ออยู่กับงานตลอดทั้งวันต่อจากนั้นไม่มีใครมาถามเธออีก แต่ก็ไม่อาจขัดขวางสายตาซึ่งมองมาที่เธอเป็นระยะ ๆ และซูมั่วยังสังเกตเห็นอีกอย่างหนึ่งด้วย...นั่นก็คือคนในทีมย่อยให้ความเคารพเธอมากขึ้น สิ่งที่เห็นได้อย่างเป็นรูปธรรมคือท่าทางในการพูดคุยที่เป็นมิตรมากแ

บทสนทนาตามมารยาทจบลง โจวจิ่งอันก็หันไปมองซูมั่วที่นั่งฝั่งตรงข้ามอีกครั้งหญิงสาวมีสีหน้าเย็นชาอย่างชัดเจน อารมณ์ของเธอถูกการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของฟู่อี้ชวนทำให้แย่มาก“ดูเหมือนอาหารที่นี่รสชาติไม่ค่อยดี พวกเราเปลี่ยนร้านกันเถอะ” โจวจิ่งอันหาเหตุผลมาอ้างได้ยินว่าพวกเขาจะไป ฟู่อี้ชวนก็เกร็งแผ่นหลังครั้งแรกยังบอกว่าบังเอิญเจอกันได้ แต่ครั้งที่สองนั่นคือจงใจตามไป ถึงเขาจะไม่กลัวความจริงถูกเปิดเผย แต่ก็กลัวว่าซูมั่วจะรำคาญเขา“ไม่ต้องหรอกค่ะ” ซูมั่วมองอาหารที่กินไปครึ่งหนึ่งแล้วพูดเธอเข้าใจความคิดของรุ่นพี่ แต่เห็นได้ชัดว่าฟู่อี้ชวนมาเพราะพวกเขา เขามาคนเดียว ไม่มีเพื่อนร่วมโต๊ะเลยดังนั้นไม่ว่าจะย้ายไปที่ไหน เขาก็จะตามติดอย่างไม่ลดละอยู่ดีโจวจิ่งอันได้ยินแบบนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ทำได้เพียงล้มเลิกทางด้านข้างได้ยินว่าเธอจะไม่ไป แววตาฟู่อี้ชวนก็สว่างขึ้นมาหลายส่วนทันทีนี่ไม่ได้หมายความว่าตอนนี้ซูมั่วไม่ได้รังเกียจเขาอีกต่อไปแล้วเหรอ? ถึงได้ยอมกินข้าวอยู่ในพื้นที่เดียวกันกับเขาฟู่อี้ชวนแทบจะเอ่ยขอร่วมโต๊ะโดยไม่รู้ตัว อยากจะใกล้ชิดซูมั่วมากกว่านี้ แต่พอเขาเห็นโจวจิ่งอันซึ