Semua Bab นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ: Bab 331 - Bab 340

ในขณะนั้น ไกลออกไปอีกฝากของมหาสมุทรชายคนหนึ่งกำลังดูภาพถ่ายในมือของเขา มุมปากยกโค้ง ยิ้มอย่างมีเลศนัยผู้หญิงบนภาพหน้าตางดงาม มีเอกลักษณ์ไม่เหมือนใคร ไม่ใช่พวกเน็ตไอดอลที่มีหน้าตาพิมพ์เดียวกันหมด ไม่แปลกใจที่ ‘พี่ชาย’ ของเขาจะมีภัยจากหญิงงาม“ของอร่อยที่สุดก็คือเกี๊ยว ของเล่นที่สนุกที่สุดก็คือพี่สะใภ้ สมดังโบราณว่าไว้จริงๆ” เขาพูดลอยๆ“พี่ อดีตพี่สะใภ้คนนี้ผมช่วยรับช่วงต่อจากพี่แล้วนะ~ ต่อจากนี้คงต้องเรียกน้องสะใภ้แล้วล่ะ” ใบหน้าของเขาปรากฏรอยยิ้มร้ายกาจราวกับรอดูละครสนุกๆ ที่กำลังจะเริ่มขึ้นอยากจะเห็นฉากนั้นจริงๆ ที่ทั้งบริษัทและผู้หญิง ทุกอย่างล้วนอยู่ในกำมือของเขา เหยียบฟู่อี้ชวนไว้ใต้เท้าให้จมดินยังมีตาแก่นั่น อายุก็น่าจะได้เวลาแล้วสินะ ควรไปได้สักทีตระกูลฟู่ ถึงคราวเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่แล้ว……ภายในประเทศฟู่อี้ชวนประคองร่างที่ยังเจ็บปวดของตัวเองมาเข้างาน ส่วนอีกฝั่ง ซูมั่วก็มาถึงที่บริษัทแล้วการทำงานดำเนินไปตามปกติ มีเพียงเมื่อวานที่แตกต่างออกไปก็คือบนโทรศัพท์ของเธอได้รับข้อความว่ากระดุมแขนเสื้อมาถึงแล้วเธอกะว่าวันนี้เลิกงานแล้วจะไปเอา หลังจากนั้น...ให้หลีโย่วไ

“ปกติแล้วลูกค้าที่ร่วมงานด้วยจะเจอเขาได้ต้องแจ้งหรือนัดล่วงหน้าก่อนจริงๆ แต่เธอไม่ใช่สองอย่างนั้นสักหน่อย”“อีกอย่างวันหยุดก็เป็นเวลาส่วนตัวของเขา เขาทำงานล่วงเวลาแค่วันเสาร์”พูดจบเธอก็มองเพื่อนสนิทอีกครั้ง พูดพลางตบไหล่เธอว่า“เฮ้อ ไม่จำเป็นต้องคิดมากขนาดนั้น พี่ชายฉันไม่ใช่คนใหญ่คนโตอะไร ไม่ต้องคอยระวังเวลาเจอหน้าหรอก”ซูมั่วคิดในใจ ‘สำหรับคนทั่วไปแล้ว ซีอีโอของหลีกรุ๊ปก็ถือว่าเป็นคนใหญ่คนโตแล้ว’“ถ้าเกิดเขามีนัดกับเพื่อนแล้วล่ะ” ซูมั่วพูด“งั้นก็ให้เขาเลื่อนออกไปก่อน” หลีโย่วพูดซุม่อ “เอ่อ...นี่ไม่ค่อยดีมั้ง”“มีอะไรสำคัญกว่านัดของเธออีกเหรอ? พี่ฉันไม่กล้าไม่มาหรอก” หลีโย่วฮึดฮัดพูดซูมั่วรู้สึกอายและทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย เพื่อนสนิทยกยอเธอเกินไปแล้ว เธอไม่ได้หน้าใหญ่ขนาดนั้นสักหน่อยระหว่างที่กำลังพูดคุย ก็มาถึงคอนโดหยางกวงแล้ว ซูมั่วลงจากรถ หลีโย่วโบกมือลารถได้เคลื่อนตัวอีกครั้ง หลีโย่วส่งข้อความให้พี่ชายของเธอ ถามเขาว่าเลิกงานหรือยังหลีเชิน: [ยัง มีอะไร? ]หลีโย่ว: [ความลับ~ เป็นเซอร์ไพรส์ไง~]ภายในห้องทำงานหลีเชินเห็นน้องสาวพูดอย่างมีลับลมคมใน พอถามแล้วก็ไม่บอก

ยิ่งไปกว่านั้นคือครั้งนั้นที่บ้าน ซูมั่วจะเอามีดทำร้ายเย่ซินหย่าจริงๆ เหรอ? ถึงเขาจะเห็นไม่ชัด แต่ผลลัพธ์ก็คงไม่โกหกหรอกใช่ไหม?ผลลัพธ์คือ บาดแผลที่ปลายเล็บของเย่ซินหย่ามีขนาดแค่รอยเล็บเท่านั้น แม้แต่พลาสเตอร์ยังไม่ต้องแปะ……เรื่องราวอื่นๆ ก็เช่นกัน ตอนนี้ฟู่อี้ชวนกำลังทบทวนเหตุการณ์ทั้งหมดอีกครั้ง พบว่าปัญหาที่เกิดขึ้นมันใหญ่มาก!มันชัดเจนราวกับลอยอยู่บนชั้นผิว!แต่ในตอนนั้นเขาจิตใจมืดบอด เอาแต่คิดว่าซูมั่วทำร้ายเย่ซินหย่า จึงพูดถากถางและทำร้ายเธอด้วยคำพูดมากมายแต่แล้วยังไง? แรงจูงใจที่จะทำให้ซูมั่ว ‘ทำร้าย’ เย่ซินหย่าคืออะไร?ตอนนั้นเขานึกว่าเพราะความอิจฉา!แต่สถานการณ์ในตอนนี้บอกเขาว่า ซูมั่วไม่เคยรักเขาเลยแม้แต่นิดเดียว แล้วจะอิจฉาได้ยังไง?!ดังนั้นเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะไปทำร้ายเย่ซินหย่าก่อนทั้งหมด ทุกอย่าง...ล้วนเป็นการจัดฉากแสดงเองของผู้หญิงอย่างเย่ซินหย่า!เป็นเธอที่วางแผนเรื่องราวทั้งหมด ทำให้เขาเข้าใจผิด จนทำร้ายซูมั่วทั้งกายและใจ!หลังจากคิดได้ทุกอย่างแล้ว ความทรมานและความเสียอย่างมหาศาลถาโถมเข้ามาที่ร่างกายของฟู่อี้ชวน หัวใจเจ็บราวกับถูกบีบ ท้องไส้ก็เริ่มปั่น

ตลอดทั้งวันเสาร์ ฟู่อี้ชวนเอาแต่ติดตามดูกล้องวงจรปิด เขาไม่กลับบ้านใหญ่เลย เนื่องจากทะเลาะกันเมื่อวันก่อน ไม่กลับไปคุณปู่ก็คงไม่สงสัยอะไรเขาไม่ได้ออกไปไหนทั้งวัน บอดี้การ์ดที่เฝ้าอยู่ข้างนอกก็ไม่สามารถจับผิดอะไรเขาได้ ดังนั้นจึงผ่อนคลายการเฝ้าระวังลงภาพกล้องวงจนปิดทางฝั่งร้านอาหารต้องรอวันหยุดสุดสัปดาห์ถึงจะส่งมาได้ ส่วนบันทึกภาพกล้องวงจรปิดในคอมพิวเตอร์ของเขานั้นได้ให้คนไปตรวจสอบมาแล้ว พบว่าถูกลบออกจนหมดเกลี้ยง ไม่เหลือแม้แต่ร่องรอยมันผิดปกติเกินไป ถ้าซูมั่วเป็นคนลบเธอจะทำได้อย่างไร้ร่องรอยขนาดนี้เลยเหรอ? หรือว่าเธอมีความสามารถด้านการแฮกข้อมูลด้วย?ฟู่อี้ชวนขมวดคิ้ว รู้สึกคิดไม่ตกเขาเคยเห็นซูมั่วเอาคอมพิวเตอร์ไปวาดรูป เข้าทำงานที่ติ่งเชิ่งก็ทำฝ่ายออกแบบ แต่ปกติแล้วการออกแบบและการแฮกข้อมูลนั้นแตกต่างกันมาก มากสุดเธอก็คงทำได้แค่เขียนโปรแกรมพื้นฐานเท่านั้นถ้าหากเธอเก่งด้านคอมพิวเตอร์มากๆ ก็คงทำงานฝ่ายเขียนโปรแกรมอย่างแน่นอน ไม่มีทางลดความสามารถลงไปเป็นนักออกแบบ“คนที่ลบภาพกล้องวงจรปิดต้องเป็นผู้เชี่ยวชาญอย่างแน่นอน ถึงได้จัดการลบได้อย่างสะอาดหมดจดขนาดนี้ เพราะนอกจากวันที่แล้ว

ในขณะเดียวกัน อีกฝั่งซูมั่วส่งตำแหน่งที่ตั้งของร้านอาหารที่จองไว้ให้หลีโย่ว แล้วให้เธอส่งให้พี่ชายของเธอแทน[ถ้าประธานหลีมีเวลาก็มา ถ้าไม่มีครั้งหน้าฉันค่อยนัดอีกรอบ] ซูมั่วพิมพ์ส่งไปหลีโย่วตอบเธอ: [ต้องมีแน่นอน]ซูมั่วเห็นข้อความ เม้มปากเล็กน้อยเพื่อใช้ความคิด แล้วถามว่า[เธอคงไม่ได้บังคับเขามาใช่ไหม ถ้าเขามีนัดอยู่แล้ว งั้นวันนี้พวกเราไปกินกันสองคนก็ได้]หลีโย่วตอบข้อความเสียงกลับมาในทันที ราวกับการพิมพ์นั้นช้าเกินไป ไม่ทันใจความอยากแขวะของเธอ“ฉันไม่ได้บังคับสักหน่อย ตอนได้ยินเขาก็ถามกลับทันทีว่าข้าวเที่ยงหรือข้าวเย็นเลยด้วยซ้ำ แปลว่าไม่มีนัดอื่นแน่นอน”“ฉันจะบอกเธอให้ พี่ชายของฉันคนนั้นน่าเกลียดมาก เขาถามฉันว่าไปด้วยไหม ฉันบอกใช่ เธอทายสิว่าเขาพูดอะไรกับฉัน?”“เขาถึงกับพูดว่าฉันกินข้าวเธอฟรีหลายครั้งแล้ว! ยังบอกว่าเมื่อก่อนฉันไปอยู่บ้านเธอก็กินฟรีอยู่ฟรี!”“...ถึงมันจะเป็นความจริงก็เถอะ เอาอย่างนี้แล้วกัน หลังอยากนี้ทุกวันสุดสัปดาห์ฉันจะเลี้ยงข้าวเธอเอง”ซูมั่วไล่ฟังข้อความเสียงแต่ละอันจบ อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา ดูท่าหลีเชินคนนี้คงเป็นพวก ‘ปากร้าย’ จริงๆ สินะ แม้แต่น้อง