Semua Bab นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ: Bab 321 - Bab 330

“โจวจิ่งอัน แม่นหมายความว่ายังไง??!” ในที่สุดฟู่อี้ชวนก็ทนไม่ไหว ระเบิดคำพูดออกไปด้วยความเกรี้ยวกราดซื้อเค้กฉลองสองครั้ง แถมยังจงใจซื้อแบบสามชั้นอีกกิน ๆ ๆ ยัดใส่ปากไปให้หมดนั่นแหละ เอาให้สำลักตายไปเลย!!!“ประธานฟู่เป็นอะไรไป ทำไมต้องโมโหขนาดนี้ด้วย?” โจวจิ่งอันแสร้งทำท่าทางตกใจ มองคนข้าง ๆ อย่างใสซื่อ“จะตอแหลทำเพื่อ? นี่แกฉลองที่ฉันหย่าต่อหน้าฉัน? เป็นบ้าหรืออยากตายกันแน่??” ฟู่อี้ชวนถลึงตาโหดเหี้ยมใส่เขาซูมั่วได้ยินเขาที่แค่อ้าปากก็พ่นคำหยาบคายออกมา แถมยังด่าทอรุ่นพี่อีก เธอถึงกับขมวดคิ้วทันที แล้วหันหน้าไปมองอีกฝ่ายด้วยความโมโหเธอยังไม่ทันได้พูดอะไรออกไป โจวจิ่งอันก็เอ่ยปากก่อน และยังคงใช้น้ำเสียงใสซื่อเช่นเคย“ผมฉลองที่คุณหย่าที่ไหน มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณเลย ผมฉลองให้ซูมั่วต่างหาก”“ทั้งที่แกรู้ดีว่าซูมั่วหย่ากับฉันเนี่ยนะ!” ฟู่อี้ชวนตะโกนลั่น“ผมก็รู้น่ะสิ” โจวจิ่งอันพูดด้วยสีหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว“แต่ผมก็บอกไปแล้วนี่ว่าไม่ได้ฉลองให้คุณ ผมฉลองให้ซูมั่วต่างหาก ไม่ได้เกี่ยวกับคุณเลย” เขาพูดย้ำอีกครั้งฟู่อี้ชวนกำหมัดแน่นทันที ถลึงตาอาฆาตใส่เขา พลางกัดฟันพูด“ทำไม

ท่ามกลางสายตาผู้คนซูมั่วเผชิญกับสายตานินทาหลายสิบคู่ จึงอดกำหมัดแน่นไม่ได้เธอคร้านจะเถียงกับฟู่อี้ชวน เพราะเรื่องราวทั้งหมดนี้เดิมทีก็เป็นเธอเองที่ต้องการให้เขาคิดแบบนั้น เพียงเพื่อจะได้ตัดขาดความสัมพันธ์กับเขาให้หมดสิ้น“ตั้งแต่ปลายเส้นผมจรดปลายเท้า นายไม่มีอะไรสู้รุ่นพี่ได้เลย”ซูมั่วเงยหน้าขึ้น มองดวงตาแดงเรื่อของชายหนุ่ม พลางกล่าวออกมาทีละคำฟู่อี้ชวนได้ยินแบบนั้น ดวงตาก็แปรเปลี่ยนจากแดงเรื่อเป็นแดงก่ำคำพูดของซูมั่วทิ่มแทงไปยังก้นบึ้งของใจเข้าอย่างจัง ในสายตาของเธอ แม้แต่เส้นผมสักเส้นของโจวจิ่งอันเขาก็ยังเทียบไม่ติด!นี่เป็นการทำร้ายศักดิ์ศรีของผู้ชายขนาดไหน!ซูมั่วไม่อยากอยู่ที่นี่อีก ดึงแขนเสื้อของรุ่นพี่พลางลากเจ้าตัวให้เดิน โจวจิ่งอันจึงเดินตามแรงดึง ทั้งสองคนออกไป“ซูมั่ว! แล้วเธอจะต้องเสียใจ!” ฟู่อี้ชวนตะโกนไล่หลังหญิงสาวผู้ไร้เยื่อใย“ฉันจะทำให้เธอรู้ซึ้งว่าเธอตาต่ำแค่ไหน!!!”ครั้นได้ยินคำพูดทั้งสองประโยคของชายหนุ่ม ซูมั่วที่เดินไปถึงมุมทางเดินก็หยุดฝีเท้า เธอเบี่ยงตัวเล็กน้อย พลางมองด้วยสายตาเย็นชาแล้วว่า“ได้ไปจากนาย ฉันไม่มีวันเสียใจหรอก”เสียใจงั้นเหรอ?

ดูท่ายังเป็นคุณท่านฟู่ก็ต้องออกหน้า ไม่อย่างนั้นจากวิธีการของฟู่อี้ชวนแล้ว การที่จะซื้อตัวศาลก็เป็นเรื่องที่เขาทำออกมาได้ในเมื่อตระกูลฟู่ยังมีคนที่มีเหตุผล ยอมลำเอียงเข้าข้างซูมั่วอยู่ เขาเองก็ไม่ต้องกังวลมากไปนัก“รุ่นพี่ ฉันกลัวว่าต่อไปฟู่อี้ชวนจะหันมาเล่นงานติ่งเซิ่ง” ซูมั่วขมวดคิ้ว พูดด้วยความกังวลเมื่อนึกถึงคำพูดร้ายกาจที่ฟู่อี้ชวนทิ้งไว้“ไม่เป็นไร จัดการเหมือนคราวก่อนก็ใช้ได้ มีคุณท่านฟู่อยู่ทั้งคน ฟู่อี้ชวนไม่กล้าทำอะไรผลีผลามหรอก” โจวจิ่งอันว่า“ดังนั้นตอนนี้เขาเลยคิดจะ ‘แก้ปัญหาทางอ้อม’ โดยการซื้อจวี้ลี่เทคโนโลยีซึ่งมีความร่วมมือกับติ่งเซิ่ง เพื่อจะได้กลายเป็นฝ่ายที่ติดต่อกับพวกเราแทน แล้วยังถึงขั้นที่ใช้วิธีข่มขู่เพื่อสร้างความร่วมมือโดยไม่ลังเล”ซูมั่วได้ยินแบบนั้นก็นึกถึงระหว่างเลิกงานตอนเย็นของเมื่อวานซืนที่เห็นฟู่อี้ชวนออกมาจากห้องประชุม ดูท่าน่าจะเป็นเรื่องนี้นี่แหละ“เขาก็แค่พุ่งเป้ามาที่เธอ แต่เธอสบายใจได้ ในเมื่อเธอยังอยู่ในบริษัท เขาก็ไม่กล้าทำอะไรเธอหรอก” โจวจิ่งอันว่า“ฉันน่ะยังดี การแจ้งความกับไปขอให้คุณท่านฟู่ช่วยเหลือล้วนเป็นวิธีการที่ได้ผลมากทีเดียว กล

เงินห้าสิบล้าน... ให้โจวจิ่งอันไปเปิดบริษัททั้งอย่างนี้เนี่ยนะ? ซูมั่วถึงกับเชื่อมั่นในความสามารถของอีกฝ่ายขนาดนี้เดิมทีเขาคิดว่านี่เป็นเพียงมิตรภาพเท่านั้น แม้ว่าฝ่ายชายจะรักฝ่ายหญิงข้างเดียวก็ตาม แต่ทันใดนั้นน้องสาวของเขาก็ส่งข้อความมาอีกหนึ่งประโยค[ยังมีอีกนะ เงื่อนไขของเงินห้าสิบล้านนั่นคือซูมั่วจะต้องแต่งงานกับฟู่อี้ชวนสองปี]หลีเชินที่เห็นข้อความนี้ถึงกับนิ่งไปเมื่อวานเขาเพิ่งรู้เรื่องสัญญาการแต่งงานระหว่างซูมั่วกับฟู่อี้ชวน นึกไม่ถึงว่า ‘สัญญา’ นี้จะ...เกี่ยวพันไปถึงการแลกเปลี่ยนเงินทองด้วยเห็นชัด ๆ ว่าในเรื่องนี้ยังมีความนัยแอบแฝงอยู่อีกชั้น...ซูมั่วทำเพื่อเงิน บางทีอาจพูดได้ว่าทำเพื่อโจวจิ่งอันถึงได้ยอมแต่งงานกับฟู่อี้ชวน ทั้งสองคนไม่ได้อยู่กินกันเพราะความรัก[งั้นเธอก็ชอบโจวจิ่งอันน่ะสิ? ถึงได้ทำแบบนั้น] หลีเชินพิมพ์ถามหลีโย่วตอบเขา : [เปล่านะ มั่วมั่วไม่ได้ชอบเขาสักหน่อย]หลีเชิน “...”เขาไม่เข้าใจเลยสักนิด แล้วอย่างนั้นซูมั่วทำไปเพื่ออะไรล่ะ หรือว่ายอมทำเรื่องเสียสละตัวเองเพื่ออีกฝ่ายโดยที่ไม่ได้เกี่ยวข้องผูกพันอะไรกันอย่างนั้นเหรอเขาถามสิ่งที่สงสัยออกไป

“ท่านนั้นที่อยู่ข้างนอก คุณท่านอนุญาตให้เข้ามาที่บริษัทแล้ว ทั้งยังเป็นสำนักงานใหญ่ด้วยครับ”“นี่เป็นการให้บทเรียนและเตือนสติคุณชายนะครับ ในเมื่อตลอดทางมานี้คุณชายต้องลำบากมามาก ก็อย่าทำให้การใหญ่ต้องเสียเพราะเรื่องเล็ก ๆ เลยครับ”“ท่านนั้น” เป็นใครนั้นแน่นอนว่าไม่ต้องบอก ก็ลูกเมียน้อยของพ่อเขา คนที่ได้ชื่อว่า “น้องชาย” ของเขานั่นไงเมื่อก่อนคุณปู่ไม่เคยยอมรับฐานะของเขาเลย ไม่ยอมกระทั่งให้เขาเข้ามาอยู่ในผังตระกูลด้วยซ้ำ สุดท้ายตอนนี้กลับยอมให้เขาเข้ามาทำงานในบริษัทเนี่ยนะ?“คุณปู่อนุญาตจริง ๆ เหรอ?!! เรื่องมันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไร??” ฟู่อี้ชวนเอ่ยถามด้วยความตกใจ ขณะเดียวกันก็กำหมัดแน่น เขาทั้งโกรธทั้งไม่เข้าใจลูกชายของเมียน้อยมีสิทธิ์อะไรมาอยู่ที่ฟู่ซื่อกรุ๊ป! หมอนั่นไม่ได้เป็นคนตระกูลฟู่ด้วยซ้ำ!!“เมื่อคืนนี้ครับ” พ่อบ้านตอบ“นี่ไม่ใช่ความคิดที่คุณท่านคิดได้กะทันหัน แต่เพราะเรื่องที่คุณชายทำในช่วงนี้ทำให้คุณท่านเจ็บปวดใจ”“ผมไปทำอะไรไม่ทราบ?! ก็แค่ไม่อยากหย่าเท่านั้น! ผมไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจเรื่องการแต่งงานของตัวเองเลยหรือไง??!” ฟู่อี้ชวนกัดฟันว่าเพราะอารมณ์รุนแรงเกินไป ทำให