All Chapters of นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ: Chapter 341 - Chapter 350

ขณะนั้น บนถนนนอกวิลล่า“ทีตัวเองล่ะเร่งฉันยิก ๆ พอถึงตาเธอบ้าง กลับมาสายไปสิบนาที” กระจกรถเลื่อนลง หลีเชินวางมือทั้งสองข้างบนพวงมาลัยแล้วพูดขึ้น“คุยกับแม่มาน่ะเลยช้า ไปกันเถอะ เราไปรับมั่วมั่วกัน” หลีโย่วเปิดประตูฝั่งผู้โดยสารแล้วเข้าไปนั่งหลีเชินสตาร์ตรถ มุ่งหน้าไปยังคอนโดหยางกวงอีกด้านหนึ่งซูมั่วได้รับข้อความจากหลีโย่วและเตรียมตัวออกจากบ้านวันนี้เธอสวมเดรสแขนกุดสีฟ้าเนื้อผ้านุ่ม ที่หัวไหล่ผูกโบสีเดียวกัน ตรงกลางเอวคาดด้วยเชือกผ้าไหมเส้นเล็ก โดยรวมแล้วดูหลวมสบายเธอไม่ได้สวมส้นสูง แต่เลือกเป็นรองเท้าผ้าใบสีขาว ส่วนกระเป๋าที่สะพายนั้นเป็นกระเป๋าทรงเปลือกหอยใบเล็ก ๆ ซึ่งเข้ากับชุดเดรสของเธอเป็นอย่างดีเวลาสิบเอ็ดโมงสิบห้านาที เธอมาปรากฏตัวที่หน้าประตูคอนโดตรงเวลา ในมือถือยังไม่ได้รับข้อความจากหลีโย่วอีกครั้ง เธอจึงยืนรออยู่ข้างป้อมยามไม่นานนัก รถไมบัคสีดำคันหนึ่งก็แล่นเข้ามาจอดที่ถนนหน้าประตูคอนโด จากนั้นเธอก็เห็นหลีโย่วโบกมือให้เธอซูมั่วเดินเข้าไป เพราะแค่จะไปกินข้าวกลางวัน ไม่ได้ไปเดินเที่ยว เธอจึงไม่ได้กางร่มตอนนี้แดดกำลังดี ส่องกระทบลงบนตัวเธอทำให้ผิวพรรณของเธอดูข

“ขาวจริง ๆ นั่นแหละ” หลีเชินตอบขาวจนสะท้อนแสง เหมือนเครื่องกระเบื้อง เหมือนปุยเมฆ เขาเอ่ยเสริมในใจ“เห็นไหมล่ะ แม้แต่พี่ชายฉันยังเห็นด้วยเลย” หลีโย่วพูดขึ้นเมื่อได้ยินซูมั่วส่งยิ้มให้ หลีโย่วคุยกับเธอต่อไป ไม่นานก็ถึงร้านอาหารรถจอดที่ลานจอดรถส่วนตัว ทั้งสามคนขึ้นลิฟต์เข้าไปในร้านอาหาร พนักงานนำทางพวกเขาไปยังห้องส่วนตัวที่จองไว้ในขณะเดียวกัน ที่ริมถนนด้านนอกชายสองคนที่แต่งตัวธรรมดาเหลือบมองไปที่ประตูร้านอาหารอย่างไม่ตั้งใจ แวบแรกก็ดูออกว่าร้านอาหารนี้หรูหรามาก พวกเขาจึงไม่ผลีผลามเข้าไปเปิดมือถือค้นหาดู ก็เป็นไปตามคาดร้านอาหารแห่งนี้รับเฉพาะลูกค้าที่จองล่วงหน้าเท่านั้น ไม่รับลูกค้าที่ไม่ได้จอง นั่นหมายความว่าวันนี้พวกเขาเข้าไปไม่ได้ช่วยไม่ได้ที่ไม่สามารถสืบสวนในระยะใกล้ได้ พวกเขาทำได้เพียงดูรูปถ่ายในมือถือที่ถ่ายไว้ตรงหน้าคอนโดและตอนที่รถเข้าไปในลานจอดรถใต้ดินพวกเขารวบรวมข้อมูลทั้งหมดนี้ส่งไปยังอีเมลของผู้ว่าจ้างก่อน แล้วจึงเฝ้าสังเกตการณ์อยู่ข้างนอกต่อไปในขณะนี้ อีกด้านหนึ่งเพราะเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ภารกิจหลักของฟู่อี้ชวนคือรอภาพจากกล้องวงจรปิด ซึ่งตอนนี้ยังไม่ส่

สั่งอาหารเรียบร้อยแล้ว พนักงานเสิร์ฟออกไป หลีโย่วพูดกับซูมั่วว่า“มั่วมั่ว วันนี้ต้องให้เธอเปลืองเงินแล้ว จริง ๆ แล้วเลี้ยงพี่ชายฉันที่ร้านอาหารธรรมดาทั่วไปก็ได้นะ”ซูมั่วคิดในใจ ‘ร้านอาหารเล็ก ๆ คง ‘ไม่คู่ควร’ กับฐานะของประธานหลี...’หลีเชินเป็นใคร ประธานบริษัทหลีกรุ๊ป เขาช่วยเรื่องใหญ่ของเธอไว้ ถ้าเธอเลี้ยงข้าวแบบขี้เหนียว คงไม่วายโดนเขา ‘ตำหนิ’ เอาได้ปกติพระพุทธรูปองค์ใหญ่องค์นี้ เธอก็เคารพแต่ไม่เข้าใกล้อยู่แล้ว ดังนั้นเวลาพูดคุยหรือทำอะไรจึงพยายามไม่ให้อีกฝ่ายจับผิดได้ แสดงความเคารพอย่างสูงสุด เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ถูกแกล้งอีก“ประธานหลีช่วยฉันไว้ ก็ต้องขอบคุณอย่างจริงจัง อย่างน้อยการเลือกสถานที่ก็ต้องแสดงความจริงใจหน่อย” ซูมั่วตอบเพื่อนหลีโย่วได้ยินดังนั้นจึงพูดว่า “เธอนี่นะ รอบคอบไปซะทุกเรื่องจริง ๆ”ด้านข้างหลีเชินเอนกายนั่งสบาย ๆ บนโซฟาหนัง มือขวาวางพาดอยู่บนพนักพิงขณะที่พวกเธอคุยกัน สายตาของเขาก็จับจ้องไปที่ซูมั่วอย่างเป็นธรรมชาติ“ปากก็บอกว่าขอบคุณ แต่ก็ไม่เห็นคุณพูดขอบคุณสักคำ” หลีเชินเอ่ยขึ้นซูมั่วหันไปมองชายหนุ่ม นั่งตัวตรง แล้วพูดอย่างจริงจังว่า“ขอบคุณประ

เวลากินอาหารไม่ควรพูดคุย ทั้งสามคนรับประทานอาหารกันอย่างเงียบ ๆ มีเพียงเสียงมีดกับส้อมกระทบกันเบา ๆ เท่านั้นซูมั่วก้มหน้าลิ้มรสอาหารอย่างเงียบ ๆ ร้านอาหารที่จองวันนี้ราคาค่อนข้างแพง แต่อาหารก็คุ้มค่ากับราคา อร่อยมากเธอกำลังตั้งใจรับประทานอาหาร ฝั่งตรงข้าม หลีเชินเงยหน้าขึ้นเป็นครั้งคราว สายตามองไปที่เธอ จ้องมองสำรวจอย่างเงียบเชียบหญิงสาวรับประทานอาหารอย่างสง่างาม ซึ่งสะท้อนให้เห็นถึงการอบรมสั่งสอนที่ดีของเธอการพูดจาก็ฉลาดหลักแหลม มารยาทก็รอบคอบ ไม่แพ้ลูกหลานที่ถูกเลี้ยงดูมาจากครอบครัวที่ร่ำรวยเลยเขาเคยได้ยินหลีโย่วพูดว่าซูมั่วเป็นเด็กกำพร้า ดูเหมือนว่ารายละเอียดด้านมารยาทเหล่านี้เธอคงจะเรียนรู้ด้วยตัวเองในภายหลังอีกทั้งเธอยังสอบเข้ามหาวิทยาลัยเอได้ ไม่เหมือนหลีโย่วที่เดินสายศิลปะ ดังนั้นซูมั่วฉลาดมากจริง ๆ ไอคิวสูงเป็นพิเศษ ไม่น่าแปลกใจที่เจิ้งเซวียนบ่นกับเขาว่าไม่สามารถหลอกล่อเธอได้เลย กลับถูกเธอตลบหลังเสียอีกสายตามองหญิงสาว ในสมองก็ครุ่นคิด หลีเชินอดไม่ได้ที่จะคิดเตลิดไปไกลกว่าเดิมถึงแม้จะไม่แต่งงานกับฟู่อี้ชวน ซูมั่วก็คงจะมีสามีที่ดีเลิศคนหนึ่งได้อย่างแน่นอน ชีวิตห

“ฉันเป็นน้องสาวพี่นะ ส่วนมั่วมั่วเป็นเพื่อนฉัน มันจะเหมือนกันได้ยังไง” หลีโย่วที่อยู่ข้าง ๆ พูดแขวะอย่างจนปัญญาดังคาด พี่ชายของเธอก็แค่แกล้งเธอจนเคยชิน ผลสุดท้ายก็เลยแกล้งเพื่อนของเธอไปด้วยกับตัวเองก็ต่อว่ากันตรง ๆ แต่กับมั่วมั่วกลับหยอกล้อสารพัดซูมั่วฟังเหตุผลที่หลีเชินให้มา ก็เห็นด้วยกับคำโต้แย้งของหลีโย่วเธอไม่ใช่คนตระกูลหลี หลีเชินออกจะ ‘สนิทสนม’ กับตัวเองเกินไปหน่อย ยิ่งไปกว่านั้น ตอนแรกเขายังเข้าใจผิดและจากไปอย่างหยิ่งผยองอีกด้วยเมื่อเผชิญหน้ากับคำตำหนิของน้องสาวแท้ ๆ หลีเชินก็มีคำตอบที่สมบูรณ์แบบ“ก็เพราะว่าเป็นเพื่อนของเธอไง ฉันถึงได้ดูแลเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง ไม่ได้มองว่าเป็นคนนอก”พอพูดประโยคนี้ออกมา ซูมั่วกับหลีโย่วก็มองหน้ากัน ในชั่วขณะนั้นกลับไม่มีคำพูดใดจะโต้เถียงกลับไปได้ซูมั่ว ‘การไม่มองว่าเป็นคนนอกของคุณมันออกจะเกินไปหน่อยแล้ว อย่ามาทำเป็น “สนิทสนมง่าย” ขนาดนั้นเลยดีกว่า ยังไงฉันกับคุณก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกัน’หลีโย่ว ‘ไม่ใช่สิ ยังรู้สึกว่ามันแปลก ๆ พี่ชายจะมาหยอกล้อแซวเล่นกับน้องสาวทางวาจาเหรอ?’เธอขมวดคิ้วมองพี่ชายของเธอ กำลังจะพูดข้อสงสัยออ