All Chapters of นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ: Chapter 411 - Chapter 420

บทสนทนาของทั้งสองคนยังดำเนินต่อไป ซูมั่วพูด“เมื่อวานลืมบอกเธอไปเรื่องหนึ่ง หลี่หยวนบอกฉันว่าฟู่อี้ชวนยังเตรียมตัวยื่นอุทธรณ์ด้วย”ได้ยินแบบนี้ หลีโย่วก็ตกใจพูดเสียงดังขึ้น“อะไรนะ?! เขายังมีหน้ามาทำแบบนี้อีกเหรอ! ไหนว่าเลิกล้มการอุทธรณ์ ตัดสินใจหย่ากันเด็ดขาดแล้วนี่?”“สิ่งที่หลี่หยวนบอกฉัน ต้องไม่ใช่เรื่องโกหกแน่ เดาว่าตอนนั้นเขาคงถูกกดดันด้วยอำนาจของคุณท่านฟู่ก็เลยไม่ได้ยื่นอุทธรณ์ทันที และระยะเวลาในการยื่นอุทธรณ์คือภายในสิบห้าวันนับจากวันที่เอกสารถูกส่งมา” ซูมั่วกล่าว“ไม่เป็นไรนะมั่วมั่ว ไม่ต้องกังวลมากไปหรอก ตอนนี้เขาถูกขังอยู่ ไว้เขาออกมา...” เดิมทีหลีโย่วอยากปลอบใจ แต่พูดไปพูดมาก็หยุดไปเองเธอยังไม่รู้ว่าฟู่อี้ชวนจะถูกขังจริง ๆ กี่วัน ถ้าเกิดหลังเขาออกมาแล้วยังอยู่ในช่วงระยะที่มีผลล่ะ?“ฉันขอดูปฏิทินก่อน วันที่เธอขึ้นศาลผ่านมากี่วันแล้วนะ?” หลีโย่วพูด พร้อมเปิดแอปปฏิทินในโทรศัพท์“ไม่ต้องดูหรอก ฉันดูแล้ว ผ่านมาสิบวันพอดี” ซูมั่วกล่าวเดิมทีระยะเวลาคุมขังของฟู่อี้ชวนคือสิบวัน หากเขาอยู่ครบกำหนดจริง เขาก็ยังสามารถให้ทนายตัวแทนเข้าฟังการพิจารณาคดีครั้งที่สองได้แต่ถ้าคุณ

เป็นไปตามคาด เรื่องแก๊สรั่วเป็นฝีมือของผู้หญิงที่ชื่อเย่ซินหย่าคนนั้น!ประธานฟู่จบสิ้นแล้ว เขาจะไม่มีวันตามซูมั่วกลับมาได้อีกแล้วซูมั่วถูกใส่ร้าย เกือบจะเสียชีวิต แต่ตอนนั้นประธานฟู่ไม่ตรวจสอบหลักฐาน กลับยังใส่ร้ายว่าเป็นอีกฝ่ายที่ต้องการจะใส่ร้ายเขาตอนนี้ความจริงอยู่ตรงหน้า เขาคงไม่มีอะไรจะพูดแล้วสินะหลี่หยวนถอนหายใจหนักหน่วง ถือโน้ตบุ๊กยืนขึ้น และขอลาหยุดหนึ่งชั่วโมงแบบกะทันหันพอออกไปนอกประตูใหญ่ ก็โบกรถแท็กซี่คันหนึ่ง เมื่อขึ้นรถ เขาก็โทรหาซูมั่วทันทีด้านหลังที่เขาไม่ได้สังเกต ภายในรถตู้สีเทาคันหนึ่งที่จอดอยู่ข้างถนน“เขาออกไปแล้วครับ ถือโน้ตบุ๊กไปด้วย” ชายสวมแว่นกันแดดพูดกับไมโครโฟน“ตามไปดู” ปลายสาย มีเสียงชายคนหนึ่งพูดขึ้นรถสตาร์ตเครื่อง ตามรถแท็กซี่คันนั้นไป จากนั้นก็ขับเข้าสู่ถนนภายในรถแท็กซี่“คุณซูครับ มีเรื่องที่ผมอยากคุยกับคุณ เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับคุณครับ” หลี่หยวนพูดหลังจากซูมั่วรับสาย“เรียกชื่อฉันเถอะ” ซูมั่วกล่าวหลี่หยวนยังไม่ค่อยชินนัก เพราะเมื่อก่อนเรียกเธอว่า ‘คุณนาย’ ซึ่งสถานะต่างกันแต่เรื่องนี้ไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญคือเรื่องที่เขาจะบอกเธอหล

เธอใจลอยเดินกลับมาถึงสำนักงานอย่างสับสนทำอะไรไม่ถูก เดิมทีอยากระบายกับหลีโย่วสักหน่อย แต่สุดท้ายก็ลบข้อความที่พิมพ์ไปทิ้งเธอไม่สามารถนำปัญหาของตัวเองไปพัวพันกับคนอื่น หลีโย่วเป็นคนมีความคุณธรรมมาก แต่หลีซื่อกรุ๊ปก็ต้องร่วมธุรกิจกับฟู่ซื่อกรุ๊ปเธอจะทำให้หลีโย่วตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากใจทั้งที่บริษัทและที่บ้านเพราะตนไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงต้องกล้ำกลืนผลกรรมอันขมขื่นของตนไว้ในขณะเดียวกันเธอก็ไม่เคยคิดที่จะพึ่งพาผู้ชายอีกคนเพื่อต่อกรกับฟู่อี้ชวน ประการแรกมันไม่ถูกต้อง ประการต่อมาคือแทบไม่มีใครต่อกรกับอำนาจและวิธีการของฟู่อี้ชวนได้ดังนั้น เธอจึงมีแค่ตัวเธอเองถึงขั้นคิดในแง่ร้ายที่สุด นึกถึงแม้แต่เรื่องความตาย และยังคิดถึงวิธีตาย...ไม่สามารถทิ้งร่างไร้วิญญาณที่สมบูรณ์ไว้ได้ ไม่อย่างนั้นเธอกลัวว่าแม้ตายไปแล้วก็ยังไม่สงบแน่นอน ความคิดนี้เป็นเพียงวิธีที่แย่ที่สุดที่คิดขึ้นมาเท่านั้น และเป็นเพียงความคิดที่แวบเข้ามาแล้วก็ผ่านไปตอนนี้ ที่ห้องกักกันหลี่หยวนถือโน้ตบุ๊ก และแสดงหน้าจอให้ฟู่อี้ชวนดูปกติแล้วคนที่มาเยี่ยมจะไม่สามารถทำแบบนี้ได้ ถึงขั้นไม่สามารถมาเยี่ยมได้บ่อยขนาดนี้ด้วยแต

ทันใดนั้นร่างกายของฟู่อี้ชวนก็สั่นมากขึ้น ความเศร้าโศกยากจะควบคุมไหว เขาสะอื้นจนหายใจไม่ออกซูมั่วบอกว่าเขาจะฆ่าเธอ...ถูกต้อง เขาเกือบทำให้เธอตายแล้วจริง ๆ...ในช่วงเวลาวิกฤตไม่กี่นาทีนั้น ซูมั่วก็ยังต้องช่วยชีวิตตัวเอง...“ประธานฟู่...”นอกช่องหน้าต่างเยี่ยม หลี่หยวนมองฟู่อี้ชวนที่โค้งตัวลง จนเกือบจะล้มลงไปกับพื้น ในใจเขามีความรู้สึกซับซ้อนดีใจที่ซูมั่วได้ล้างมลทิน และสะใจที่เห็นประธานฟู่เสียใจภายหลังแต่พอเห็นเขาเจ็บปวดทรมานขนาดนี้ ในฐานะผู้ช่วยของเขา ตนก็อดสะท้อนใจไม่ได้ถ้าตอนนั้นประธานฟู่เชื่อใจซูมั่วมากกว่านี้สักนิด ยอมฟังคำอธิบายของเธอ และตรวจสอบความจริงด้วยตัวเองจะมีวันนี้ได้ยังไง?เพราะอารมณ์ที่พลุ่งพล่านเกินไป ทำให้ผ่อนอารมณ์ด้วยตัวเองไม่ได้หลี่หยวนมองชายที่ล้มลงบนพื้น กำเสื้อตรงหน้าอกตัวเองแน่น และส่งเสียงสะอื้นอย่างเจ็บปวดเขานึกขึ้นได้ว่าเมื่อไม่นานมานี้ประธานฟู่ก็เคยเข้าโรงพยาบาลเพราะโรคกระเพาะ หมอบอกว่าเขาไม่สามารถดีใจหรือเสียใจมากเกินไปได้ เพราะอวัยวะเป็นอวัยวะที่เกี่ยวข้องกับอารมณ์หากปล่อยให้เขาทุกข์ทรมานขนาดนี้ต่อไป จน...ฉับพลันนั้น เขาโทรเบอร์หนึ่

“ไม่ได้ยินที่หลี่หยวนพูดเหรอ? ฟู่อี้ชวนโทษว่าเป็นความผิดของซูมั่วทุกอย่างโดยไม่ฟังเหตุผล ฟังแต่คำพูดของเย่ซินหย่าเหมือนกับหมาที่เชื่อฟังเจ้านาย ในสถานการณ์แบบนั้นเขาจะเชื่อเย่ซินหย่าโดยไม่มีเงื่อนไขเท่านั้น”“นายอยากบอกว่าฟู่อี้ชวนบริสุทธิ์ อยากช่วยเขาขอร้องให้ซูมั่วกลับมา แต่ฟู่อี้ชวนบริสุทธิ์ตรงไหน เรื่องที่ทำร้ายซูมั่วมีใครเอามีดมาจ่อคอบังคับให้เขาทำได้เหรอ?”“...แต่ถ้าไม่มีเย่ซินหย่า คุณชายก็คงจะไม่ทำแบบนั้นกับคุณซูนะครับ” พ่อบ้านพูดเสียงเบา“จะมีคำว่าถ้าไม่ได้ เย่ซินหย่ากลับประเทศมาจริง ๆ ซึ่งเธอจะต้องยุแยงและก่อปัญหาแน่นอน” คุณท่านฟู่กล่าว“เย่ซินหย่าน่าโดนเกลียด ฟู่อี้ชวนก็น่าโดนเกลียดไม่ต่างกันถูกปั่นหัวไว้ในกำมือได้แบบนี้ ไม่แยกแยะผิดถูก ไม่ตรวจสอบความจริงให้ชัดเจนก็ใส่ร้ายและทำร้ายคนอื่น ไม่สมกับที่เป็นถึงผู้มีอำนาจตัดสินใจสูงสุดของบริษัทเครือฟู่ซื่อกรุ๊ปเลย”คุณท่านฟู่ยิ่งพูดก็ยิ่งโกรธ จนแทบจะหายใจไม่คล่องเขาคิดว่าเมื่อผ่านช่วงมัธยมปลายที่ยากลำบากที่สุดมาได้แล้ว ฟู่อี้ชวนจะไม่ทำให้เขากังวลอีกความจริงหลังจากเข้ามหาวิทยาลัยและจบการศึกษามาทำงานที่บริษัท เขาก็ทำได้โดด