All Chapters of นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ: Chapter 421 - Chapter 430

“...ถ้าเป็นแบบนั้นก็เดาได้ยากจริง ๆ ” พ่อบ้านว่า“ถ้าคุณชายแต่งงานกับเย่ซินหย่าตั้งแต่แรก งั้นคุณชายก็คงไม่ได้เจอคุณซู ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะหลงรักคุณซูเลย”คุณท่านฟู่เงียบไปแล้วกล่าวขึ้นมาว่า “เพราะงั้นก็ยังเป็นความผิดของฉัน ฉันเป็นคนสร้างโศกนาฏกรรมของพวกเขาสองคนขึ้นมาด้วยตัวเอง”มองคุณท่านที่จมอยู่กับการตัดสินใจที่ผิดพลาดในอดีตจนเดินออกมาไม่ได้แล้ว พ่อบ้านก็ถอนหายใจออกมาเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า“ตอนนั้นคุณท่านก็ไม่คิดว่าผลมันจะออกมาเป็นแบบนี้ แถมเดิมทีก็เป็นสัญญาแต่งงานที่มีระยะเวลาจำกัดเพียงสองปีเท่านั้น“พวกเราต่างคิดว่าผลลัพธ์ที่ดีคือคุณชายกับคุณซูต่างรักใคร่ซึ่งกันและกัน ส่วนผลลัพธ์ที่แย่ที่สุดก็แค่ยกเลิกการแต่งงาน แล้วคุณชายก็เลือกคู่ครองใหม่”ใครจะคิดว่าคุณชายจะทำร้ายซูมั่ว แล้วมาหลงรักเอาทีหลัง ทั้งคู่กลายเป็นคู่รักคู่แค้น พัวพันกันจนถึงตอนนี้คุณท่านฟู่ไม่ได้พูดอะไร เขารู้ว่าไม่มีทางเปลี่ยนแปลงเรื่องในอดีตได้ และเขาเองก็ไม่อาจย้อนเวลากลับไปได้ดังนั้นมานึกเสียใจเอาตอนนี้กับเรื่องเมื่อตอนนั้นไปก็ไร้ประโยชน์ ไม่สู้ไปนั่งคิดว่าถ้าต้องรับมือกับอนาคต ควรจะจัดการกับสถานการณ์ยาก

เขาไม่กล้านึกถึงผลลัพธ์ที่ตามมาเมื่อเผชิญหน้ากับความเป็นห่วงของรุ่นพี่ ซูมั่วก็ซาบซึ้งใจเป็นอย่างยิ่ง ทว่าเธอก็ยังปฏิเสธเขาอยู่ดีเธอร่ายปัจจัยเบื้องต้นที่ตัวเธอจะไม่เดินทางไปไหนไกลได้เพียงลำพัง แล้วบอกว่าเธอจะระวังคอยเดินในพื้นที่ที่มีคนพลุกพล่านและมีกล้องวงจรปิด สุดท้ายเธอก็จะใช้กฎหมายมาปกป้องตัวเธอเอง[ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วงและความใส่ใจของรุ่นพี่นะ ฉันจัดการเองได้จริง ๆ แล้วก็บอกกับทางคุณปู่ฟู่ไปอีกครั้งแล้วด้วย ไว้ฟู่อี้ชวนออกมา พวกเขาก็จะเพิ่มกำลังคนมาคอยควบคุมไว้][ครั้งนี้ฟู่อี้ชวนต้องอยู่ในห้องขังสิบวัน คุณปู่ฟู่ไม่ได้ให้คนไปช่วยเขาออกมา คอยยืนอยู่ฝ่ายฉัน]เห็นซูมั่วส่งข้อความมาให้เขาติด ๆ กันหลายข้อความ โจวจิ่งอันวางโทรศัพท์ลง ไม่ได้ตอบกลับไปทั้งที่ในช่วงเวลาแบบนี้ หากเป็นผู้หญิงคนอื่นคงจะหวาดกลัวและกังวลไปแล้ว ทว่าซูมั่วกลับแตกต่างออกไปเธอใจเย็นเกินไปแล้ว และยืนหยัดได้ด้วยตัวเองมาก ถึงขั้นที่จัดการทุกอย่างเสร็จแล้วถึงมาบอกเขาด้วยซ้ำแล้วถ้าเขาไม่ถาม คาดว่าซูมั่วก็คงไม่พูดออกมา...มุมปากของโจวจิ่งอันแฝงไปด้วยรอยยิ้มขมเฝื่อน รู้สึกว่าตอนนี้เขาไม่หลงเหลือแม้กระทั่ง

ทว่าระหว่างที่กำลังออกแรงพลิกตัวอยู่นั้น จู่ ๆ เรี่ยวแรงในกายก็เหือดหายอีกครั้งจนเขาควบคุมตัวไม่ได้ ถึงกับร่วงหล่นลงไปบนพื้นอย่างจังเกิดเสียงดัง “ตุบ” เสียงกระแทกพื้นดังลั่น ฟู่อี้ชวนไม่รู้สึกเจ็บปวดตรงไหนเลยสักนิด เขาพยายามลุกขึ้นยืนต่อไปตอนนั้นเอง เพราะบอดี้การ์ดที่ต้องควรตรวจตราความเคลื่อนไหวภายในห้องพักผู้ป่วยทุก ๆ สิบนาทีจับสังเกตความผิดปกติได้อย่างว่องไว จากนั้นก็รีบเปิดประตูเข้ามาทันทีตอนที่เห็นประธานฟู่พลิกตัวจนหล่นลงไปอยู่ที่พื้น ทั้งสองคนก็รีบเข้ามาประคองเจ้าตัวขึ้นทันที แล้วพาเจ้าตัวกลับไปยังเตียงพยาบาลฟู่อี้ชวนขัดขืน ทั้งผลักทั้งดัน ทว่าไม่มีแรงผลักเลยสักนิดเดียว ทำได้เพียงพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งเท่านั้น“ปล่อย...ฉัน ฉันจะไป หาซูมั่ว...”ไม่ได้หยุดไปเพราะติดอ่าง มันเป็นเพราะเขามีแรงเปล่งเสียงไม่พอ พูด ๆ ไปก็ไม่มีเสียงแล้ว ทำได้เพียงหยุดพักสักหน่อยแล้วเพิ่มแรงเสียงอีกครั้งเมื่อได้ยินว่าประธานฟู่จะไปตื๊อคุณซูอีก บอดี้การ์ดทั้งสองคนก็มองตากัน ใช้กำลังหามเจ้าตัวกลับขึ้นไปนอนบนเตียงให้เรียบร้อย“พวกนาย แม่งเอ๊ย ไม่ได้ยินที่ฉันพูด...เหรอ?” ฟู่อี้ชวนถลึงตาใส่ด้วยความโก

“ใครแม่งเป็นห่วงมัน ถ้าไม่ใช่เพราะถ้ามันตายแล้วจะทำให้การเลี้ยงดูของฉันเสียเปล่า ฉันไม่สนใจมันหรอก!” คุณท่านฟู่ได้ยินแบบนั้นเข้าก็พูดออกมาอย่างขุ่นเคืองพ่อบ้านได้ยินแบบนั้น เหงื่อก็ผุดออกมาจากหน้าผาก พอคุณท่านถูกทำให้โกรธ ก็จะปากไม่ตรงกับใจชอบพูดจาทำร้ายคนฟังพวกเขาสองคนพูดกันแล้ว อารมณ์ของฟู่อี้ชวนก็สงบลง เขาวางมือที่ประคองศีรษะไว้กึ่งหนึ่งลง ทว่ายังคงไม่มองพวกเขาอยู่เหมือนเดิม“ผมไม่ได้ป่วย” เขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งเพราะว่าห้องพักผู้ป่วยเงียบสงบ แม้ว่าฟู่อี้ชวนจะเสียงเบา น้ำเสียงยามพูดแหบแห้งไม่ต่างอะไรกับเป็ดแก่ ทว่าคุณท่านฟู่ก็ยังคงได้ยินมันชัดเจนอยู่ดีเขาโมโหจนพ่นหนวดเคราพลางถลึงตาใส่ พูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดว่า“แกไม่ได้ป่วย งั้นใครกันที่ล้มไปนอนกับพื้นจนลุกไม่ขึ้น? ใครกันที่ตัวแข็งทื่อเกร็งไปทั้งตัว? หายใจไม่ทันจนเกือบหยุดหายใจ?”ฟู่อี้ชวนเงียบไป ดวงตาจดจ้องอยู่ที่บัวพื้นแถวมุมกำแพง ไม่ตอบอะไร“ต้องฉีดยากล่อมประสาทถึงจะทำให้แกสงบลงมาได้ ไหนยังฉีดยาคลายกล้ามเนื้อให้แก ไหนยังจะยาระงับประสาทที่ให้ไปพร้อมกันอีก” คุณท่านฟู่พูดขึ้นมาอีกครั้ง“ถ้าแกไม่ได้ป่วย งั้นใครกันที่ป

เมื่อพูดจบ เขาก็ถอนหายใจออกมา จากนั้นจึงหมุนตัวแล้วเดินออกไปภายในห้องพักผู้ป่วยหลังประตูห้องปิดลง ทั้งห้องพลันเงียบสงัดไร้สุ้มเสียง เสียงสลัวด้านนอกหน้าต่างมืดไปแล้วฟู่อี้ชวนปิดเปลือกตา อ้าปากหายใจ ที่หางตาหลั่งรินน้ำตาลงมาเป็นครั้งสุดท้ายทำไมกัน ทำไมคุณปู่จะต้องให้เขาเลือกระหว่างบริษัทกับซูมั่วด้วย?เขาไม่ได้ไม่เหลียวแลบริษัทเพราะผู้หญิง เขาไม่ได้ทำการตัดสินใจครั้งสำคัญ ๆ ผิดพลาด ยิ่งไม่ได้ทำให้กำไรของบริษัทต้องร่วงเมื่อคิดถึงตรงนี้ ฟู่อี้ชวนก็สัมผัสได้ถึงความโกรธ ความน้อยเนื้อต่ำใจ ขณะเดียวกันก็ยังมีคำกล่าวโทษคุณปู่ไม่ผิดเลยงั้นเหรอ?ตอนนั้นใครกันที่บังคับให้เขาแต่งงานกับซูมั่ว ถ้าไม่ใช่เพราะคุณปู่ เขาจะไปหลงรักซูมั่วได้ไหม?ยิ่งไม่ต้องมีความรู้สึกไม่อยากปล่อยมือย่างในตอนนี้ด้วยเขาไม่ยอม ความรักที่ยังไม่ได้เริ่มต้น แต่ก็ต้องหลีกทางให้คนอื่นทั้งแบบนี้แล้ว เขาทำไม่ได้เขาขับฟู่ปั๋วหมิงทั้งครอบครัวออกไปจากบ้านใหญ่ได้ ทำให้ฟู่ปั๋วหมิงไม่มีวันได้เหยียบเข้ามาที่สาขาใหญ่ได้ นี่ล้วนเป็นผลจากการที่เขาชิงมาถ้าไม่ชิง เช่นนั้นตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างของตระกูลฟู่คงตกเป็นของผู้ชาย