Tous les chapitres de : Chapitre 441 - Chapitre 450

หลีเชินไม่รู้ว่าจะตอบกลับไปอย่างไรอย่างที่ไม่ค่อยพบเจอได้บ่อยนัก คุยกับเขาให้เหมือนคุยกับหลีโย่วไม่ได้หรือยังไง? ทำไมต้องสุภาพตลอดเวลาด้วยแต่ว่าคำที่พิมพ์ก็ถูกเขาลบออกไป เพราะรู้สึกว่าตนเอง “สมควรรับผลกรรมที่ก่อขึ้นเอง”ประการแรกมี “ประธานหลี” ฐานะนี้อยู่ ประการที่สองก่อนหน้านี้เขายังหยอกเย้าเธอสารพัดวิธี แม้กระทั่งเพื่อนทั้งสองคนยังเป็นไม่ได้ดังนั้น การปฏิบัติอย่างสุภาพเช่นนี้ ก็เป็นสิ่งที่เขา “สมควร” ได้รับแล้วหลีเชินถอนหายใจเฮือกหนึ่ง รู้สึกเสียใจอยู่บ้างว่าทำไมก่อนหน้านี้ตนเองต้องทำตัวร้ายกาจขนาดนั้นในหัวสมองมีภาพใบหน้าของซูมั่วผุดขึ้นมา ทั้งยังมีน้ำเสียงระมัดระวังและสุภาพของเธออีก ท้ายที่สุด หลีเชินก็ได้ข้อสรุปออกมาหนึ่งข้อนี่จะโทษเขาไม่ได้จริง ๆ ทางด้านจิตวิทยามีคำหนึ่งเรียกว่า “อาการมันเขี้ยว” ความหมายของมันก็คือเมื่อเห็นของที่น่ารักก็อยากจะเข้าไปหยอกเย้ากับซูมั่วเขาก็เป็นแบบนี้ มันเหมือนกับลูกแมวเหมียวน่าสงสารตัวหนึ่ง เมื่อถูก “รังแก” ก็จะยื่นกรงเล็บออกมา แต่ว่าไม่เผยปลายเล็บในระหว่างที่เขากำลังตกอยู่ในห้วงภวังค์นั้น ในขณะเดียวกัน ภายในห้องกักขังเดี่ยวฟู่อี้ชวน

การเปิดเผยว่าท่านประธานยังคงจับตาดูการเคลื่อนไหวของเธออยู่ตลอดเวลา ถ้าหากอีกฝ่ายเอาเรื่องนี้ไปพูดกับคุณท่านขึ้นมา ท่านก็จบเห่แล้ว“ประธานฟู่ นี่คงทำได้แค่ตามสืบแบบลับ ๆ แต่มันยากมากนะครับ” หลี่หยวนพูดด้วยความลำบากใจฟู่อี้ชวนย่อมรู้อยู่แล้ว เพราะหลี่หยวนไม่มีคุณสมบัติพอจะไปถามหลีเชิน แล้วก็ไม่สามารถเอาไปถามซูมั่วได้ด้วยเช่นกัน เพราะเป็นแบบนั้นก็หมายความว่าเขายัง “ใส่ใจ” เธออยู่“ถามอ้อม ๆ เอาสิ ดูสิว่าสามารถแทรกซึมเข้าไปในหลีซื่อได้ไหม หลัก ๆ คือต้องสืบว่าซูมั่วได้คบหากับหลีเชินหรือเปล่า” ฟู่อี้ชวนกล่าวหลีหยวนรู้ว่านี่ทำได้ค่อนข้างยากลำบากทีเดียว ถึงหลี่ซื่อไม่ได้อยู่ในยุครุ่งโรจน์ แต่ก็อยู่ระดับเดียวกับฟู่ซื่อ เขาออกมาแล้ว หลังออกมาจากสถานกักกัน ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาทนายความทันทีการตัดสินของศาลอุทธรณ์ยังต้องดำเนินต่อไป ความหมายของประธานฟู่ชัดเจนมากจะต้องเขียนคำให้การต่อสู้คดี และปัดความผิดทั้งหมดที่ทางฝั่งเขาเคยทำ โยนใส่เย่ซินหย่าซะขณะเดียวกันมีกล้องวงจรปิดเป็นหลักฐาน แต่ประธานฟู่ยังต้องเขียนหนังสือรับสารภาพเพื่อขอให้ยกโทษให้กอปรกับการไกล่เกลี่ย ไม่อยากทำให้ความสัมพ

สายตาของเธอแน่วแน่ ตอนนี้แม้แต่หนึ่งปีเธอก็ไม่ต้องรอแล้ว สามารถหย่าได้ทันทีในการพิจารณาคดีชั้นศาลอุทธรณ์เลย!เธอพูดเรื่องนี้ออกมา คราวนี้กลายเป็นเจิ้งเซวียนที่ผ่านไปนานแล้วกลับไม่พูดภายในสำนักงานเขานั่งไขว่ห้าง อ้าปากค้างกลายเป็นรูปตัวโอ สีหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึงและไม่อยากจะเชื่อให้ตายสิ! ฟู่อี้ชวนมีปัญหาจริง ๆ ด้วย!!นกเขาไม่ขันเหรอฮ่า ๆ ๆ ๆ~งั้นเขาไปหาเมียน้อยได้ยังไง? ทั้งคู่ใช้มือช่วยกันเหรอ?ประธานฟู่ซื่อกรุ๊ปผู้ยิ่งใหญ่ ผู้ที่ถูกกำหนดให้เป็นผู้สืบทอด และเป็นทายาทสายตรงเพียงคนเดียวคาดไม่ถึงว่ากลับมีปัญหาด้านนั้น!ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป ตระกูลฟู่คงไม่มีหน้าไปสู้หน้าใครแล้ว ทั้งยังจะกลายเป็นเรื่องตลกของคนในวงการธุรกิจไปอีกร้อยปีด้วยคำพูดพวกนี้หยาบคายเกินไป ไม่เหมาะที่จะพูดกับซูมั่วผู้ใสซื่อ ใบหน้าของเขาแสดงสีหน้าที่หลากหลาย แล้วซักถามแบบซุบซิบ“เขามีข้อบกพร่องทางร่างกายเหรอ? งั้นนี่ก็เป็นหลักฐานที่ชัดเจนเลย!”“มีข้อบกพร่องหรือเปล่าฉันไม่รู้ค่ะ” ซูมั่วตอบกลับถึงยังไงเธอก็ไม่เคยลอง“แต่เราไม่ได้นอนห้องเดียวกันจริง ๆ อาจเป็นเพราะรังเกียจก็ได้ พวกเรานอนแยกห้องมาตลอ

เสียงพูดยังไม่ทันจะจบ ทันใดนั้น หลีเชินก็หรี่ตา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตร“นายกล้าเหรอ”เจิ้งเซวียนชะงักไป คิดไม่ถึงว่าจะถูกน้ำสียงน่าหวั่นเกรงแฝงความเย็นชาทำให้ตกใจจนนิ่งงันไปชั่วขณะเมื่อเขารู้สึกตัว ก็ตะโกนพูด“เฮ้ย ฉันแค่สมมติเฉย ๆ ทำไมนายมีปฏิกิริยารุนแรงขนาดนี้เนี่ย”“ไม่มีการสมมติแบบนั้น ซูมั่วเป็นเพื่อนของน้องสาวฉัน ถ้านายจะจีบเธอ ก็อย่ามาโทษว่าฉันไม่เกรงใจนายแล้วกัน” หลีเชินพูดข่มขู่อย่างเย็นชาเจิ้งเซวียน ‘...เหตุผลแค่นี้เหรอ?’นายในฐานะพี่ชายคนหนึ่งจะดูแลน้องสาวก็เป็นหลักการที่ถูกต้อง แต่ทำไมถึงต้องดูแลแม้แต่เพื่อนของน้องสาวด้วยล่ะ?ไม่ปกติแล้ว ไม่ปกติมาก ๆ“นี่ นายมีปฏิกิริยารุนแรงขนาดนี้ ไม่ใช่ว่านายชอบซูมั่วเข้าแล้วหรอกนะ?” เจิ้งเซวียนพูดหลีเชินยังไม่ทันปฏิเสธตามปกติ ทางฝั่งเจิ้งเซวียนก็พูดต่ออีกครั้ง“ช่างเถอะ ตามสบายเลย ฉันขี้เกียจซักไซ้แล้ว”นี่คือชอบเข้าแล้วแต่ปากไม่ยอมรับ หรือว่าเขายังไม่รู้ตัวกันแน่?จิ๊ ๆ ผู้ชายแบบนี้ ต่อให้ง้างปากเขาเขาก็ไม่พูดหรอกเพราะงั้นหลีเชินขอให้โชคดีก็แล้วกันนะ อย่ารอจนสุดท้ายพอรู้ตัว เธอก็ไปคบกับคนอื่นแล้วล่ะ“เมื่

ยิ่งทนไม่ไหวก็ยิ่งต้องให้เขาทน แบบนี้ถึงจะจำขึ้นใจ ไม่อย่างนั้นถ้าช่วยเขาออกมาง่าย ๆ ไม่ใช่ว่าจะเป็นการตามใจเขามากเกินไปเหรอ?“นายน่ะ ตามใจเขายิ่งกว่าฉันที่เป็นปู่แท้ ๆ อีก เขาเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ โตขนาดนี้แล้วด้วย ยังเป็นเด็กไม่หย่านมหรือไง?” คุณปู่ฟู่พูดอีกครั้งพ่อบ้านได้ยินแบบนี้ก็ไม่กล้าพูด ถึงยังไงเขาก็ดูแลคุณชายมาตั้งแต่เด็ก แน่นอนว่าต้องปกป้องเขาทุกด้านอยู่แล้วแต่คำสั่งของคุณท่านอยู่ตรงนี้ เขาก็ไม่อาจช่วยได้คำขอของฟู่อี้ชวนถูกปฏิเสธกลับมา เขาขอคุยโทรศัพท์กับคุณปู่อย่างไม่ยอมแพ้คุณท่านฟู่ตกลง อยากจะดูว่าฟู่อี้ชวนมีเหตุผลอะไร“คุณปู่ครับ ผมปรับปรุงตัวเองใหม่อย่างจริงจังแล้ว และทบทวนการกระทำของผมแล้ว ผมผิดไปแล้วครับ ที่หุนหันเกินไปและสุดโต่งเกินไป...”ฟู่อี้ชวนยอมรับผิดและขอโทษคุณปู่ฟู่อย่างจริงใจก่อน“จิตแพทย์บอกว่าอารมณ์ของผมคงที่แล้ว ไม่ส่งผลกระทบต่องานประจำวันเลยครับ และผมก็ให้ความร่วมมือกับการรักษาของเขาอย่างดี...”เขายกหมอมาเป็นหลักฐานยืนยัน“ถึงแม้ผมจะมีโน้ตบุ๊กที่สามารถทำงานจากระยะไกลได้ แต่ก็ไม่สะดวกเท่าที่บริษัทครับ นอกจากนี้ทางฝั่งฟู่ซื่อมีโปรเจกต์ใหญ่ที่กำลัง