Tous les chapitres de : Chapitre 431 - Chapitre 440

“เดิมทีความรักก็เป็นหนึ่งในความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่ของมนุษย์ เพราะรักมาก เลยเจ็บปวด ผมเข้าใจความรู้สึกของคุณ”“จากนี้ไปผมจะมาคุยกับคุณทุกวัน การปล่อยวางไม่ใช่เรื่องง่าย แต่การได้มีใครสักคนให้ระบายก็สามารถช่วยคลายความเจ็บปวดในใจได้”ฟู่อี้ชวนพยักหน้า แล้วพูดว่า“ขอบคุณมากครับ เพราะครอบครัวของผมไม่เข้าใจความรู้สึกของผม มีแต่บอกให้ผมยอมแพ้ แถมยังขู่ผมอีก”“เดิมทีผมก็เจ็บปวดมากอยู่แล้ว ครอบครัวยังมาข่มขู่แบบนี้ยิ่งทำให้ผมทุกข์ใจขึ้นไปอีก”……แผนกจิตวิทยาของโรงพยาบาล ห้องให้คำปรึกษา“…เขาพูดแบบนั้นจริงๆ เหรอ? รู้สึกว่าฉันกดดันเขา ทำให้เขายิ่งรู้สึกแย่และซึมเศร้ามากขึ้น?” คุณท่านฟู่สีหน้าดูไม่ค่อยดีนัก มองไปที่จิตแพทย์พลางถาม“ใช่ครับ คุณฟู่พูดเรื่องพวกนี้กับหมอด้วยท่าทีที่สงบมาก แต่ผมมองออกว่าเขากำลังเจ็บปวดและกำลังต่อสู้กับตัวเองอยู่” หมอตอบ“คุณคือปู่ของเขา เป็นคนที่ใกล้ชิดเขามากที่สุด ผมรู้ว่าคุณหวังดีกับเขา แต่วิธีของคุณบางครั้งอาจจะรุนแรงเกินไป ซึ่งนั่นยิ่งกระตุ้นให้อาการของคนไข้แย่ลงด้วย”คุณท่านฟู่ “…”เฮ้อ เท่ากับว่าเขาถูกหมอ “อบรม” ไปชุดหนึ่ง ว่าไม่ควรพูดแบบนั้นกับเจ้าเด็กบ

“ส่งคนไปจับตาดูที่สถานกักกัน งานก็ค่อยๆ ทยอยส่งกลับให้เขา ก็แค่เปลี่ยนที่นอนกับที่ทำงานเท่านั้น”เมื่อได้ยินดังนั้น พ่อบ้านจึงทำได้เพียงปล่อยไป ก่อนที่จะถามต่อว่า“แล้วเรื่องการดักฟังเครื่องมือสื่อสารล่ะครับ? ยังต้องทำต่อไหม?”“ทำต่อไป” คุณท่านฟู่ตอบฟู่อี้ชวนจะกลับใจเปลี่ยนตัวเองเริ่มต้นใหม่ได้จริงหรือไม่เขายังต้องพิจารณาต่อไป ดังนั้นการดักฟังจึงเป็นการกันไว้ดีกว่าแก้พ่อบ้านจึงไปปฏิบัติภารกิจลับทันที ขณะเดียวกัน ที่ฝ่ายการตลาดของฟู่ซื่อกรุ๊ปฟู่อวี่เหิงมองดูรูปถ่ายที่ส่งมาให้เขาทางโทรศัพท์ มุมปากยิ้มเล็กน้อยอย่างเงียบๆตอนนี้หลักฐานครบหมดแล้ว ฟู่อี้ชวนออกมาจากโรงพยาบาล ก็ต้องกลับเข้าสถานกักกันอีกครั้งเพราะยังหาสาเหตุที่ฟู่อี้ชวนเข้าไปไม่ได้ เขาจึงสั่งให้คนเฝ้าต่อไปต่อให้เป็นเรื่องร้ายแรงถึงขั้นฆ่าคนวางเพลิง ตาแก่จะไม่มีปัญญาปกป้องฟู่อี้ชวนงั้นเหรอ?และถ้าเรื่องร้ายแรงถึงขั้นนั้นจริงๆ จะแค่ควบคุมตัวในสถานกักกันง่ายๆ ได้ยังไง? ป่านนี้คงถูกดำเนินคดีทางกฎหมายจนติดคุกหัวโตไปนานแล้วฉะนั้นเรื่องนี้จึงเต็มไปด้วยความคลุมเครือจริงๆ เขาต้องสืบหาความจริงให้ได้สายตาจับจ้องไปที่บอด

“ฉันพูดจากมุมมองของเธอไง เธอกับเขาเป็นพี่น้องที่ผูกพันกันมากนี่นา”หลีโย่วไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้แบบสุดๆ เห็นได้ชัดว่าเธอถูกพี่ชายของเธอรังแกและกดขี่มาตั้งแต่เด็กจนโต“จริงด้วย พี่ชายเธอชอบรสเค็ม รสเปรี้ยวหวาน หรือชอบรสเผ็ดเหรอ?” ซูมั่วมองพริกในมือแล้วถามหลีโย่วงงเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่าจู่ๆ เพื่อนถึงถามแบบนี้ทำไม ซูมั่วจึงอธิบาย หลีโย่วจึงพูดว่า“อ้อๆ…”“ไม่ใช่สิ เธอจะทำจริงๆ เหรอ! ไม่จำเป็นต้องทำขนาดนั้นหรอก พี่ชายฉันไม่ได้ขาดเงิน เขาจงใจทำให้เธอลำบากเธอมากกว่า”“ไม่เป็นไร ก็แค่วันเสาร์เอง เขาไม่ขาดเงินก็จริง แต่ฉันก็ไม่สามารถรับของมาฟรีๆ ได้เหมือนกัน” ซูมั่วตอบ“ไม่ต้องคิดมากเรื่องนี้หรอก เขาชอบรสชาติอะไร?” เธอพูดข้ามประเด็นนั้นไปหลีโย่วคิดอยู่พักหนึ่ง จริงๆ ก็ไม่รู้เลยพี่ชายของเธอดูเหมือนจะกินได้ทุกอย่าง และก็ไม่ได้แสดงออกว่าชอบอะไรเป็นพิเศษ สำหรับเขาแล้วอาหารก็เป็นแค่ของประทังชีวิตเท่านั้น ไม่ได้เป็นความสุขอะไรเลย“น่าจะรสจืดหน่อยมั้ง เขาอยู่ต่างประเทศกินอาหารฝรั่งมาหลายปี เธอจะทำแค่ผักสดคลุกน้ำสลัดง่ายๆ เขาก็กินได้ทั้งนั้นแหละ” หลีโย่วพูดซูมั่วอดยิ้มไม่ได้ ผักสดคลุกน้

“รีบโทรแจ้งตำรวจเลย! ให้ตำรวจมาจับนังบ้านี่ไป! มันเป็นคนเริ่มลงมือกับพวกเราก่อน!!”นางแบบคนหนึ่งก้มหน้าพูดด้วยความโมโห รู้สึกเหมือนหนังศีรษะจะถูกดึงหลุดออก“เย่ซินหย่า เดี๋ยวรอตำรวจมาถึงแกอย่าคิดหนีนะ!นังเมียน้อยน่ารังเกียจ เหมือนหนูริมถนน ถูกเจ้าของทิ้ง ยังจะกล้ามาลงมือกับพวกฉันอีก แกนี่เกินไปจริงๆ!”เย่ซินหย่าได้ยินคำขู่เหล่านั้นอีกครั้ง แต่ตอนนี้เธอไม่กลัวแล้ว เพราะเธอคิดว่านี่เป็นแค่การทะเลาะกันภายในกลุ่มพวกเธอเท่านั้น พอตอนนั้นผู้อำนวยการต้องมาไกล่เกลี่ย ไม่มีทางปล่อยให้เป็นเรื่องใหญ่แน่นอน“พวกแกเป็นใครกัน วันนี้ฉันจะตบปากพวกแกให้หนักเลย ใครให้พวกแกปากต่ำ!” เย่ซินหย่าพูดด้วยความโกรธตอนนี้ลุงยามที่ประตูหยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วโทรขอความช่วยเหลือจากตำรวจ“แกยังจะกล้าทำตัวกร่างอยู่อีก! รอถูกจับติดคุกตลอดชีวิตเถอะ!” นางแบบคนหนึ่งที่ใบหน้าเจ็บจากการถูกข่วนตะโกนออกมาเธอสงสัยว่าเย่ซินหย่าในตอนนี้เหมือนสุนัขจนตรอกจึงไม่กลัวใคร กัดพวกเธอไม่ยอมปล่อยเหมือนกับสุนัขบ้า ถ้ารู้แบบนี้ก็คงเลี่ยงกันตั้งแต่แรก ซวยจริงๆ!“ขู่ใครงั้นเหรอ? ยังจะติดคุกตลอดชีวิตอีก ฉันเป็นถึงนางแบบเบอร์หนึ่งของ

เย่ซินหย่าเดินตรงมาถึงล็อกเกอร์พัสดุ และหยิบของส่วนตัวของตัวเองออกมาเมื่อครู่ระหว่างทางที่เดินมาเธอวางแผนแม้กระทั่งว่าจะหนียังไงและจะหนีไปที่ไหนไว้หมดแล้ว เพียงแค่พกเอกสารประจำตัวก็พอค้นกระเป๋าตรวจดูว่าเอกสารประจำตัวต่างๆ ครบหรือไม่ สุดท้ายเธอกลับค้นไปเจอกล่องเล็กๆ กล่องหนึ่งจึงหยิบมันขึ้นมาแล้วเปิดออก สิ่งที่ปรากฏต่อสายตาคือ…สร้อยคอมรกตสีเขียวเส้นหนึ่งนี่มันมงกุฎดอกกุหลาบที่ฟู่อี้ชวนซื้อให้เธอไม่ใช่เหรอ เส้นนั้นถูกอีกฝ่ายเอากลับไปแล้ว แล้วเส้นนี้คือ…ยี่สิบปีก่อน ซูมั่วให้เธอไว้และก็เป็นที่อีกฝ่ายพยายามเอาคืนจากเธอในภายหลัง แต่เธอบอกว่าไม่เห็นสร้อยเส้นนั้นนานแล้วทำไมยังอยู่มาจนถึงตอนนี้ได้?เพราะตั้งแต่เด็กตอนที่เห็นซูมั่วใส่มันครั้งแรก เธอก็รู้แล้วว่ามันมีค่ามหาศาลและก็เป็นอย่างที่คิด จากนั้นเมื่อโตขึ้น เธอก็ให้คนตรวจสอบดู พบว่ามรกตเม็ดนี้เป็นมรกตแท้ระดับพรีเมียม สร้อยเส้นนี้สามารถขายได้ในราคาหลายร้อยล้านเย่ซินหย่าจ้องมองสร้อยคออยู่อย่างนั้น จากนั้นความกังวลและความหวาดกลัวก็หายไป พร้อมกับยิ้มมุมปาก และหัวเราะในลำคอออกมาเบาๆพระเจ้าดีกับเธอไม่น้อย ในช่วงเวลาที่เธอ