Semua Bab นับเวลาสามสิบวัน ฉันจะเป็นอิสระ: Bab 451 - Bab 460

ในขณะนี้ ที่ห้องทำงานประธานชั้นบนสุดของหลีซื่อกรุ๊ปเมื่อถึงเวลาเลิกงาน หลีเชินก็ลุกขึ้นหยิบเสื้อนอกมาสวม ผลคือกลับจามออกมาในฤดูร้อนที่ร้อนระอุ เขากลับรู้สึกว่าแผ่นหลังเย็นยะเยือกเล็กน้อย สงสัยว่าเครื่องปรับอากาศในสำนักงานจะเปิดแรงเกินไปเจิ้งเซวียนบอกว่าเขามีบัตรเชิญเยอะ จึงชวนเขาไปร่วมงานเลี้ยงบนเรือสำราญด้วยกันอีกคน แต่ถูกหลีเชินปฏิเสธนอกจากจะเป็นงานเลี้ยงเชิงธุรกิจ หรือมีบุคคลที่มีชื่อเสียงในอุตสาหกรรมเข้าร่วม ไม่อย่างนั้นเขาก็ไม่สนใจงานเลี้ยงเลยสักนิด ทั้งยังไม่ไปร่วมงานง่าย ๆ ด้วยแล้วงานเลี้ยงที่เจิ้งเซวียนชวนเขาไปจะเป็นงานเกี่ยวกับธุรกิจอะไรได้? เขาออกจากบ้านไปเปิดสำนักงาน ไม่ได้เตรียมตัวรับช่วงต่อบริษัท ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นคนเจ้าชู้เสเพลคนหนึ่งดังนั้นมันก็เป็นแค่สถานที่ที่ชายหญิงมารวมตัวกัน ซึ่งทั้งวุ่นวายทั้งเสียงดัง เป็นเวทีสำหรับการล่าหญิงอย่างแท้จริงหลังจากเขาปฏิเสธ อีกฝ่ายก็ยังส่งข้อความมาหาเขาอย่างไม่ยอมแพ้ ทั้งยังแนะนำอย่างละเอียด หลีเชินก้มหน้ามองโทรศัพท์ และนิ่งเงียบไปงานเลี้ยงเรือสำราญฮิวสตัน...ทำไมถึงคุ้นตานัก?เขาเปิดแชตของหลีโย่วน้องสาวของเขา จากน

ระหว่างที่เปลี่ยนท่าเต้นไปเรื่อย ๆ เขาก็มองเห็นบุคลิกและท่าทางของเธอได้อย่างชัดเจน รวมถึงดวงตาสีดำสนิทที่แฝงความบริสุทธิ์คู่นั้นทันใดนั้น ดวงตาของเขาก็เปล่งประกาย มุมปากโค้งขึ้น ในดวงตาฉายแววความเหลือเชื่อและประหลาดใจเยี่ยมจริง ๆ สวยขนาดนี้แถมยังไม่เคยคบผู้ชายมาก่อน เธอ คือเป้าหมายที่แน่นอนของเขาในคืนนี้!เจิ้งเซวียนลงจากชั้นบนสุดมายังชั้นสาม เพื่อมองได้ใกล้และสะดวกมากขึ้น เขาเหมือนนักล่าคนหนึ่ง ที่กำลังแอบดูเหยื่อของเขาในความมืดเขาแยกแยะได้เป็นอย่างดีว่าผู้หญิงเคยคบหากับผู้ชายมาแล้วหรือไม่ อีกฝ่ายอาจจะเป็นนักศึกษา ที่ยังเรียนไม่จบ แบบนี้ก็จีบได้ง่ายเพลงวอลซ์จบไปหนึ่งเพลง ในช่วงเวลาพักสั้น ๆ เจิ้งเซวียนก็เตรียมจะเข้าไปหาเธอเขาต้องรีบลงมือ แบบนี้จึงจะเลี่ยงการถูกคนอื่นชิงความได้เปรียบไปก่อนได้แต่ระหว่างที่เดินผ่านเวทีชั้นหนึ่ง เขากลับหาเธอไม่เจอ หญิงสาวชุดชมพูที่ทำให้ใจเต้นหายไป ราวกับว่าที่เขาเห็นเป็นแค่ภาพลวงตาหาอยู่หนึ่งรอบก็ไม่เจอ เจิ้งเซวียนถอนหายใจเตรียมจะยอมแพ้ ขณะที่กำลังจะจากไป เพลงเต้นรำเพลงถัดไปก็ดังขึ้น คราวนี้เป็นเพลงจังหวะเร็วที่เร่าร้อนเมื่อหันศีรษะไปมองต

“เธอเรียนเต้นมาตั้งแต่เด็กเลยเหรอ? รู้จักการเต้นหลายประเภทแถมยังเชี่ยวชาญหมดเลยด้วย เหมือนเป็นนักเต้นมาตั้งแต่เกิดเลย”“ฉันเคยเต้นกับคู่เต้นผู้หญิงคนอื่นนะ แต่ท่วงท่าของพวกเธอไม่คล่องแคล่วเท่าเธอ และยิ่งไม่มีชีวิตชีวาเหมือนเธอด้วย”“ตอนเพลงเร็วจังหวะเธอก็ดีมาก เข้าถึงอารมณ์เพลงได้เร็ว รอยยิ้มก็สดใสเปล่งประกาย เหมือนสาวน้อยชาวทิเบตที่มีความกระตือรือร้นใต้ภูเขาหิมะเลย”......เขาชม แต่หญิงสาวไม่ได้ตอบกลับ รู้ว่าอีกฝ่ายอาย เขาก็ไม่ได้เป็นฝ่ายเปิดโปงในฐานะนักล่าฝ่ายรุกคนหนึ่ง เมื่อบรรยากาศค่อย ๆ คืบหน้า มือซ้ายของเขาก็ขยับเล็กน้อย แล้วเป็นฝ่ายจับมือที่นุ่มนิ่มของอีกฝ่ายในขณะเดียวกันมืออีกข้างที่โอบหลังเอวไว้หลวม ๆ ก็วางลงไปอย่างแผ่วเบา พร้อมพาเธอหมุนวงใหญ่รอบหนึ่งเมื่อเพลงวอลซ์จบลง ทั้งสองคนเข้าขากันได้อย่างสมบูรณ์แบบ รับลมทะเล และพูดคุยเรื่อยเปื่อย ตอนนี้คืบหน้าไปอีกก้าวแล้ว“อายุเท่าไรแล้ว?” เจิ้งเซวียนถาม “ยังเรียนอยู่หรือเปล่า?”“ยี่สิบสี่แล้ว” หญิงสาวตอบเจิ้งเซวียนแปลกใจเล็กน้อย แล้วพูด“ดูไม่ออกเลยจริง ๆ ฉันนึกว่าเธอเพิ่งบรรลุนิติภาวะ ยังเป็นนักศึกษาอยู่ซะอีก”ประโยคน

“ไปให้พ้นเลย เอาแต่พูดเรื่องไม่ดีอยู่ได้” หวังคุนด่าพลางยิ้มเจิ้งเซวียนมองหลีโย่ว แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแบบพี่ชายพูด“เสี่ยวโย่วจื่อก็อยู่เล่นที่นี่ต่อเถอะ ฉันไปก่อนนะ วันหลังจะนัดรวมตัวกับพี่ชายเธอด้วย”“ฉันก็จะไปเหมือนกันค่ะ อยู่นานพอสมควรแล้ว ไปรายงานพี่ชายได้แล้วค่ะ” หลีโย่วยิ้มอย่างซุกซนเจิ้งเซวียนเข้าใจว่าคำพูดนี้หมายความว่าอะไร สรุปคือวันนี้หลีเชินบังคับให้เธอมางานนี้นึกถึงตอนที่เธอบอกว่าวันหยุดสุดสัปดาห์ออกไปข้างนอกคนเดียวไม่ได้ พี่ชายเธอเข้มงวดมาก ซึ่งก็ตรงกับนิสัยของหลีเชินจริง ๆ เพราะงั้น...ทำไมเขาถึงนึกเชื่อมโยงไม่ได้ตั้งแต่แรกกันนะ?ในใจเจิ้งเซวียนเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย รู้สึกว่าวันนี้ออกจากบ้านไม่ได้ดูฤกษ์ดูยาม เขาไม่ได้ขายหน้าขนาดนี้มานานแล้วจริง ๆ แถมยังเป็นต่อหน้าน้องสาวอีก...“งั้นเดี๋ยวฉันไปส่งเธอกลับบ้านนะ” เจิ้งเซวียนเก็บความคิด และพูดด้วยรอยยิ้มบาง“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันขับรถมาเอง แต่เราออกไปพร้อมกันก็ได้ค่ะ” หลีโย่วพูดทั้งสองคนเดินคู่กันออกมาจากงาน ลงจากเรือสำราญ จากนั้นก็ไปที่ลานจอดรถในช่วงเวลานี้ มีแค่เสียงพื้นรองเท้าที่ก้าวเดินของทั้งคู่เท่านั้น

แต่เมื่อดูจากผลแพ้ชนะคืนนี้แล้ว ดูเหมือนเธอจะกังวลมากเกินไปนอกจากเพื่อนสนิทจะถูกเอาเปรียบไปบ้าง ก็ถือเป็นว่าทำผลงานได้ดีที่สุดในงานซูมั่วคุยเป็นเพื่อนเธอ จนกระทั่งเธอกลับถึงบ้าน จึงเพิ่งวางสายหลีโย่วเข้าบ้าน สีหน้าที่โกรธเกรี้ยวทั้งหมดถูกเก็บไว้ หลังจากตอบแม่แบบส่ง ๆ ก็ขึ้นไปชั้นบนหลีเชินโผล่มาตรงหน้า ถือแก้วน้ำอยู่ แล้วถาม“เป็นยังไงบ้าง? คืนนี้มีแขกผู้ชายที่ถูกใจไหม?”หลีโย่วตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉย “พี่ พี่รู้ไหมว่าพี่เหมือนอะไร?”หลีเชิน “?”“เหมือนแม่เล้าที่คอยเรียกลูกค้าให้พวกสาว ๆ ในสมัยโบราณมากเลย” หลีโย่วพูดด้วยรอยยิ้มหลีเชิน “...”“ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ ฉันเป็นห่วงเธอ และคิดถึงอนาคตที่มีความสุขของเธออยู่นะ” หลีเชินพูด“เธอคิดว่าถ้าเธอชอบใครแล้วฉันจะยอมให้เธอแต่งงานเลยเหรอ? ฉันยังต้องไปตรวจสอบด้วยตัวเองก่อน ถ้าไม่ผ่านด่านฉันก็ไม่ได้”หลีโย่วเบะปาก ไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ขณะที่กำลังจะเดินจากไป ก็ได้ยินพี่ชายเธอถามอีกครั้ง“คืนนี้เจิ้งเซวียนก็ไปงานเลี้ยงเรือสำราญนั่นด้วย พวกเธอเจอกันไหม?”“เจอกัน” หลีโย่วตอบ“ไม่ได้เจอกันหกปี เลยคุยกันเรื่อยเปื่อย หลังจากฉันกลับมาเขาก