All Chapters of กลวิธีพิชิตใจอ๋องปีศาจ: Chapter 31 - Chapter 40

จูฟางหรงโกรธเป็นอย่างมาก เขาถือวิสาสะใดมากล่าวหานางว่าเป็นขโมย ร่างระหงโถมกายเข้าหาหลงโหย่วอี้โดยไม่รั้งรอ นางเพียงต้องการยื้อแย่งของสำคัญคืน ยามนี้จะตัวเปล่าเล่าเปลือยก็ไม่เหลือสิ่งใดให้อับอายทั้งสิ้น ทั้งสองยื้อยุดฉุดกระชากกันอย่างดุเดือด นัยน์ตาคมเผลอเหลือบเห็นบางอย่างบริเวณท้ายทอยของจูฟางหรง  นั่นมันรอยอะไรกัน บุปผารึ?จูฟางหรงเห็นเขานิ่งไปก็คว้าหยกแขวนของตนคืน ทว่าหลงโหย่วอี้เองก็รวดเร็วประหนึ่งปีศาจ เขาไม่ยินยอมปล่อยไปโดยง่าย “ปล่อยนะเพคะ นี่ของหม่อมฉัน ท่านอ๋องจะทำอะไรหม่อมฉันก็ได้ หม่อมฉันไม่เคยว่า แต่อย่าได้แตะต้องของสำคัญชิ้นนี้!”จูฟางหรงกระชากอย่างรุนแรง หลงโหย่วอี้ไม่อ่อนข้อ จึงเป็นเหตุให้ หยกสีแดงลายเฟิ่งหวงแตกเป็นสองส่วน โลหิตสีแดงฉานไหลซึมออกจากฝ่ามือเรียวหลงโหย่วอี้หลุบตามองบาดแผลนั่นด้วยสีหน้าเย็นชา ทว่าภายในใจของเขากลับรู้สึกสับสนตีรวนกันไปหมด จูฟางหรงน้ำตาไหลพรากนางไม่ได้ร้องไห้เพราะว่ากำลังเจ็บ!แต่ที่หลั่งน้ำตาออกมาเพราะของชิ้นนั้นนางเฝ้าถนอมมันมา

 สติของถังซือหงกระเจิงไปหมดแล้ว เขาไม่อาจยอมรับภารกิจแสนทรหดนี้ได้“ท่านอาจารย์ เรายังไม่มีหลักฐาน ไยต้องเร่งทำเช่นนี้ รอนางกลับมาอธิบายก่อนไม่ดีกว่าหรือขอรับ”“ไม่มีประโยชน์ เก็บอาวุธของเจ้าลง”ถังซือหงตวัดกระบี่ลงด้วยความหัวเสีย ทั้งยังได้ยินเสียงเยาะหยันจากบุรุษฝั่งตรงข้าม“หากเจ้าไม่ทำ เช่นนั้นข้าจะส่งเรื่องรายงานกลับไปหานายท่าน”ถังซือหงใจชื้น “ภารกิจนี้จะยกเลิกใช่หรือไม่ขอรับ”หนึ่งศิษย์หนึ่งอาจารย์ประสานสายตากันประหนึ่งช่วงเวลาหยุดนิ่ง“ไม่ใช่”ทันทีที่ถังซือหงได้ยินคำปฏิเสธ ขาสูงก็อ่อนยวบคล้ายกับฟ้ากำลังถล่มลงตรงหน้า “ทำไมขอรับ หรงเอ๋อร์ก็เป็นศิษย์ของท่าน”“ศิษย์งั้นหรือ ศิษย์ที่คิดทรยศอาจารย์ นับว่าเป็นตัวอะไร!”ถังซือหงคอตกเพราะเห็นศิษย์ของเขาลำบากใจ ตู้เชินจึงเอ่ยอีกครั้ง “เช่นนั้นงานนี้ก็ให้ผู้อื่นทำ”ก่อนที่ตู้เชินจะหันไปมอบภารกิจให้ผู้อื่น ถังซือหงก็พยายามตริตรองและหาทางออก ถึงอ

แสงสะท้อนยามอาทิตย์อัสดงรับกับเรือนร่างโปร่งที่ยืนต้องสายลมจนชายเสื้อปลิดปลิว ช่างดูงดงามประหนึ่งภาพวาดลายวิจิตร แม้ใบหน้าของสตรีร่างระหงถูกบดบังด้วยแพรผืนบาง ก็ไม่อาจซ่อนเร้นความงามที่เปล่งประกาย เป็นเวลาสองวันที่จูฟางหรงสามารถหนีตายจากอ๋องปีศาจออกมาได้ ไม่คิดเลยว่าการหลบหนีหนนี้จะง่ายดายดั่งพลิกฝ่ามือ คงเพราะเขาได้รับบาดเจ็บจากพิษของนาง จูฟางหรงจึงคิดว่าหลงโหย่วอี้อาจหมดสติไปหลายวันหรือไม่ก็ตายไปจริง ๆ กระนั้นจูฟางหรงก็ไม่อยากคิดไปเอง เพราะจูฟางหรงทราบดีว่าหลงโหย่วอี้โกงความตายเก่งยิ่งนัก นางจึงไม่ได้รู้สึกประหวั่นเรื่องที่เขาต้องสิ้นชีวิตแต่อย่างใดน่าเสียดายที่จูฟางหรงเผลอทำหลักฐานชิ้นสำคัญหล่นเอาไว้ ข้อต่อรองเพียงหนึ่งเดียวที่มีจึงอันตรธานหายไปในพริบตา นับจากนี้คงต้องหาวิธีหลีกหนีคมหอกห่าธนูของโหย่วอี้อ๋องใหม่เสียแล้ว สิ่งที่หมายพิชิตใจเพื่อหลอกใช้เขามันช่างเป็นวิธีสิ้นคิดและโง่เขลาเสียจริง มิสู้ตาต่อตาฟันต่อฟันน่าจะง่ายกว่า แต่อย่างน้อยจูฟางหรงก็ได้รับรู้ว่านางสามารถสร้างบาดแผลในใจให้อ๋องอำมหิตได้บ้างแล้ว หวังว่าการจากมาของนางจะทำให้เขาคลุ้มคลั่งอย่าได

เป็นเวลากว่าสัปดาห์ที่หลงโหย่วอี้ขลุกตัวอยู่ในห้อง เขาได้รับรายงานจากองครักษ์เงาว่าจูฟางหรงหนีไปแล้ว ทว่าเขาก็ยังไม่ยอมแพ้ ไม่ว่านางจะหนีไปที่ใดหรือเล่นงานคนของเขาจนสะบักสะบอมสักกี่ครา หลงโหย่วอี้ก็ส่งองครักษ์เงาชุดใหม่กลับไปเช่นเดิม ขอเพียงเขาได้รู้ข่าวคราวว่านางยังรอดปลอดภัย เท่านั้นก็เพียงพอแล้วที่เขาไม่ออกตามหาจูฟางหรงด้วยตนเอง เพราะยามนี้ยังไม่อยากแหวกหญ้าให้งูตื่น ไม่นานเขาจะต้องเปิดใจคุยกับจูฟางหรงถึงเรื่องราวทั้งหมดให้กระจ่างตอนที่หลงโหย่วอี้ได้สำรวจห้องใต้ดินของจวนสกุลเสิ่น เขาก็พบเบาะแสสำคัญบางอย่าง หลักฐานชิ้นนี้สามารถทำให้เขาทราบถึงตัวตนของผู้บงการเบื้องหลังของหอหงฮวา ถึงเขาระแคะระคายโดยตลอดแต่ไม่อาจปรักปรำหรือทำอันใดได้ จนกว่าจะมีหลักฐานครบถ้วน“ท่านอ๋อง มีมือสังหาร!” ทหารเฝ้ายามวิ่งหน้าตื่นเข้ามาหลงโหย่วอี้รวบหลักฐานทุกอย่างที่ได้มาจากจวนสกุลเสิ่นเก็บเข้าที่ปลอดภัย เขาคาดไว้อยู่แล้วเรื่องราวต้องเป็นเช่นนี้ แต่ไม่คิดว่าศัตรูจะไหวตัวเร็วกว่าที่คาดการณ์ไว้ “พวกมันรู้ตัวแล้ว จมูกไวจริงเชียว”เฉินกง “ท่านอ๋อง กระหม่อมจ

“เกิดอะไรขึ้น” เฉินกงจัดการเรื่องทางนั้นเร่งเข้ามาสมทบ ก็เห็นหลงโหย่วอี้นั่งเหม่อข้างหินก้อนใหญ่“องครักษ์เฉิน เมื่อครู่พระชายาถูกมือสังหารปลิดชีพแล้ว”เฉินกงตระหนก เขาเหลือบมองท่าทีหมดอาลัยตายอยากของหลงโหย่วอี้ เขาไม่เคยเห็นนายของตนเป็นเช่นนี้มาก่อน เฉินกงเยื้องย่างเข้าหาหลงโหย่วอี้ เขายอบกายคุกเข่าลงตรงหน้าหลงโหย่วอี้ช้อนตาขึ้นแช่มช้า ม่านตาของเขาแดงก่ำ ริมฝีปากได้รูปขยับแผ่ว “เฉินกง”“พ่ะย่ะค่ะ”“ข้าพบนางแล้ว…คนที่ข้าตามหามานับสิบปี แต่ยามนี้นางจากข้าไปอีกครั้งแล้ว บางทีข้าเองก็ควรชดเชยให้นางด้วยชีวิต”เฉินกงอ้าปากค้าง เขาพูดไม่ออก หลงโหย่วอี้เอ่ยต่อ “ข้าทำไม่ดีกับนางตั้งมาก คำคำนั้นข้ายังไม่ทันได้พูดมันเลย เจ้าว่าตรงสะพานไน่เหอ หากข้าไปแล้วจะพบนางหรือไม่”“ท่านอ๋อง ไยจึงเอ่ยเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ อย่าทรงเพิ่งถอดพระทัยสิพ่ะย่ะค่ะ พระองค์ลืมไปแล้วหรือว่าพระชายาเป็นวรยุทธ์”หลงโหย่วอี้ยิ้มเยาะ หากจบเรื่องราวทั้งหมดเขาอยากชดเชยกับสิ่งที่ทำกับนางตั้งแต่เริ่มต้น อยากแก้ไขอดีตที่พลาดพลั้ง หากสวรรค์ยังให้โอกาส ได้โปรดคืนเด็กหญิงคน