Semua Bab กลวิธีพิชิตใจอ๋องปีศาจ: Bab 11 - Bab 20

จูฟางหรงผละจากระเบียงเรือ หลงโหย่วอี้สังเกตบทสนทนาของสตรีทั้งสองอยู่ตลอดเพื่อรอจับพิรุธ ไม่นานร่างระหงก็ย่างกรายออกไปที่ลานด้านหน้าไม่ห่างจากเขามากนัก นัยน์ตาคมกริบปรายมองเรือนร่างระหงตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าชิ! อย่าตาค้างแล้วกัน ข้าควรส่งสัญญาณให้พวกเขาสังหารท่านไปเสียเลยดีหรือไม่เสียงบรรเลงจากคงโหวดังขึ้นอีกครั้ง จูฟางหรงยอบกายลงแช่มช้า นางค่อย ๆ ร่ายรำด้วยท่วงท่าอ่อนช้อย หลงโหย่วอี้ยังนั่งนิ่งประหนึ่งหุบเขาน้ำแข็ง ทั้งที่ภายในใจของเขามันเต้นเร้าโครมคราม ไยนางจึงทำให้อกซ้ายเขามันคันยุบยิบอยู่เรื่อย จูฟางหรงทำราวกับนางมีเสน่ห์จิ้งจอกอยู่ บางคราก็ทำให้เขาเผลอไผลโดยไร้สาเหตุจูฟางหรงหมุนตัวเพื่อลอบสบตาสตรีบนเรือสำราญอีกฝั่ง นางสังเกตหาเงาของมือสังหารที่ซ่อนตัวอยู่บนเรือลำนั้น ทำนองของดนตรีเริ่มเพิ่มจังหวะความเร็ว จูฟางหรงพยายามควบคุมลวดลายการวาดมือ และเคลื่อนไหวเรือนร่างอรชรเข้าใกล้หลงโหย่วอี้อย่างแนบเนียนเดิมทีหลงโหย่วอี้แทบไม่คิดเหลือบแลนางสักเสี้ยวเพราะกำลังเร่งสงบใจ แต่ยามนี้จูฟางหรงสามารถทำให้เขาต้องย้ายสายตามาชมการแสดงได้แ

ท่อนขาแกร่งสาวเท้าเข้ามาในตำหนักส่วนตัวของฮ่องเต้ สีหน้าของเขาเรียบเฉยเย็นชา กระทั่งเข้ามาถึงด้านในก็พบกับบุรุษเรือนร่างกำยำ สวมเครื่องแต่งกายในสภาพหลุดลุ่ย“น้องรอง เจ้ามาแล้วหรือ”หลงโหย่วอี้ประสานมือค้อมศีรษะ “ถวายบังคมฝ่าบาท”จอกสุราในมืออีกฝ่ายถูกวางลง ริมฝีปากได้รูปเหยียดยิ้มพราวระยับ “ไม่ต้องมากพิธีถึงเพียงนั้น”หลงโหย่วอี้ลุกยืนเต็มความสูง หากไม่จำเป็นเขาไม่อยากเหยียบเข้ามาที่นี่แม้เพียงครึ่งก้าว เพราะหลงโหย่วอี้ทราบดีว่าพี่ชายของตน ต่อให้เป็นถึงฮ่องเต้ ทว่าเขาไม่เคยเอาใจใส่ดูแลราษฎรสักกระผีกริ้น ซ้ำยังละเลยการว่าราชการเป็นวรรคเป็นเวร ไม่เพียงเท่านั้นยังเคล้าสุรานารีขลุกอยู่ในตำหนักหรือไม่ก็ลอบออกไปหอโคมเขียวอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันยามนี้ก็เช่นกัน นางในทั้งหลายล้วนอยู่ในสภาพกึ่งเปลือยเปล่าล้อมหน้าล้อมหลังเต็มไปหมด“น้องรอง สักหน่อยหรือไม่” ฮ่องเต้หลงอี้เซียวเอ่ยพร้อมหยิบจอกสุราขึ้นมาเป็นเชิงชักชวน หลงโหย่วอี้กวาดสายตามองบรรยากาศอึมครึมโดยรอบด้วยความระอิดระอา เหล่าสตรีต่าง

อรุณรุ่งมาเยือน วันนี้จูฟางหรงได้รับอิสระจากการปลดโซ่ตรวน และจูฟางหรงกำลังคิดหากลวิธีหลีกหนีจากการจองจำเดิมเป่าชุนใช้หวีไม้ขัดลายวิจิตรบรรจงสางผมอันนุ่มสลวยด้วยความเบามือ“พระชายา หลายวันมานี้ท่านคงอึดอัดแย่แล้ว ยามนี้ท่านอ๋องยินยอมพาท่านออกไปพักผ่อนนอกราชวัง ดูเหมือนท่านอ๋องคงโปรดปรานพระชายาแล้วนะเพคะ”จูฟางหรงยิ้มเยาะเสียงแผ่ว นัยน์ตาหงส์จดจ้องเงาสะท้อนบนคันฉ่องสีอำพัน “เป่าชุน เจ้าเลิกคิดเรื่องที่เขาโปรดปรานข้าได้เลย เจ้ารู้หรือไม่ข้าเกือบสิ้นใจต่อหน้าเขาทั้งที่ข้าอุตส่าห์ปกป้องเขา เขายังไม่คิดยื่นมือเข้าช่วยข้าเลยสักนิด คนไม่รู้คุณคน”“แต่…”“พระชายาพร้อมหรือยังพ่ะย่ะค่ะ”เสียงทุ้มดังขึ้นตัดบท จูฟางหรงและเป่าชุนจึงยุติบทสนทนาไว้เพียงเท่านั้นเป่าชุนตอบกลับ “องครักษ์เฉิน อีกครู่จะตามไปนะเจ้าคะ”“ได้ แต่ตอนนี้ท่านอ๋องรอพระชายามาเกือบครึ่งชั่วยามแล้ว”เป่าชุนเบิกตากว้าง ส่วนจูฟางหรงยังมีท่าทีเรียบเฉย ไม่ตระหนกตื่นแต่อย่างใด นางเองก็อยากกลั่น

และสุดท้ายจูฟางหรงก็ทำข้อตกลงกับหลงโหย่วอี้ โดยการที่นางยินดีร่วมมือกับเขาเพื่อสืบหาตัวหัวหน้าหอหงฮวาที่บงการอยู่เบื้องหลังอย่างแท้จริง เพราะนางเองก็ไม่ทราบเช่นกันว่าเขาคือใคร นานมาก ๆ กว่าคนผู้นี้จะปรากฏกายออกมาครั้ง นั่นจึงเป็นเหตุให้นางจับมือใครดมไม่ได้เลย อีกอย่างที่หลงโหย่วอี้ไม่ปลิดชีวิตนางยามนี้ก็เพราะไม่อยากต้องอธิบายกับไทเฮาและฮ่องเต้จนเกิดเรื่องบานปลายใหญ่โตไม่นานขบวนเดินทางก็มาถึงจุดหมายอย่างราบรื่น ที่แห่งนี้เป็นเนินเขาขนาดกว้างเหมาะแก่การพักผ่อนล่าสัตว์ ซึ่งห่างจากเมืองหลวงหลายลี้ ซ้ำยังมีการปลูกสร้างเรือนขนาดใหญ่เอาไว้เพื่อใช้ผ่อนคลายตั้งแต่ราชวงศ์ก่อนข้ามแม่น้ำฝูสุ่ยไปไม่ไกลก็จะพบกับเมืองที่มีชื่อว่า ฉางฝู ค่ำคืนนี้จูฟางหรงและหลงโหย่วอี้จำเป็นต้องพักอยู่ในห้องเดียวกันเนื่องจากขบวนเดินทางของพวกเขาหาได้มีเพียงคนของหลงโหย่วอี้เท่านั้น ทว่ากลับมีคนของไทเฮาติดตามมาด้วย ทั้งสองไม่ควรเผยพิรุธว่ายังไม่ได้ร่วมหอหลับนอนกันอย่างเป็นเรื่องเป็นราว ไม่เช่นนั้นหลงโหย่วอี้จะต้องถูกมารดาเรียกไปปรับทัศนคติจนหูชาเป็นแน่ เขาคร้านจะอธิบายให้มารดาสงบใจ“

เปลือกตาบางแง้มขึ้นแช่มช้าเมื่อแสงจากดวงตะวันสาดประกายลอดบานหน้าต่างเข้ามา จูฟางหรงหยัดกายขึ้นพลางยกแขนเพื่อคลายความเมื่อยขบ“อื้อ…เมื่อคืนหลับสบายจังเลย”“พระชายา ตื่นแล้วหรือเพคะ”จูฟางหรงเหลียวมองสตรีร่างเพรียวที่เดินถือภาชนะทองแดงรองน้ำอุ่นเข้ามา จากนั้นพยักหน้าพร้อมยกมือปิดปากที่กำลังหาวหวอดเป่าชุนอมยิ้ม เพราะนางไม่เคยเห็นจูฟางหรงผ่อนคลายเช่นนี้มาก่อน จากนั้นเดินเข้ามาเพื่อช่วยประคองให้จูฟางหรงล้างหน้าล้างตา“เป่าชุน แล้วท่านอ๋องล่ะ”“ท่านอ๋องขี่ม้าออกไปพร้อมกับองครักษ์เฉินเพคะ อ้อ…ท่านอ๋องเอาธนูล่าสัตว์ไปด้วยนะเพคะ”จูฟางหรงเบ้ปาก เขาไม่อยู่ก็ดี นางจะได้ไม่ต้องอึดอัด “งั้นหรือ น่าเสียดายจริง ๆ”จูฟางหรงกะพริบตาถี่ แม้น้ำเสียงสุดแสนเสียดายแต่กระนั้นสีหน้ากลับเริงร่าจนปิดไม่มิดเป่าชุนยิ้มขัน พระชายาของนางน่ารักน่าเอ็นดูเพียงนี้ ไยท่านอ๋องจ้องจะฆ่าแกงอยู่เรื่อย นางไม่เข้าใจเลยจริงเชียว“พระชายา หิวหรือยังเพคะ”จูฟางหรงลูบท้องป้อย ๆ “หิวมากเลย เมื่อวานข้ากินอะไรไม่ค่อยลง แต่วันนี้จอมปีศาจไม่อยู่ทั้งที ข