Semua Bab กลวิธีพิชิตใจอ๋องปีศาจ: Bab 41 - Bab 50

เท้าแกร่งยันเข้าหน้าอกเจ้าเมืองฉางฝูจนหงายท้องตึง นัยน์ตาคมปลาบปิดลงเพื่อข่มอารมณ์ ทว่ายิ่งเขาพยายามสลัดทิ้งมากเท่าใดกลับกลายเป็นว่ายิ่งนึกเห็นภาพที่จูฟางหรงร่ายระบำร่อนเข้าหาเฒ่าเจ้าเล่ห์วนซ้ำไปมา ยิ่งคิดก็ยิ่งกล้ำกลืนโทสะนี้ไม่ได้“มือข้างใด”เจ้าเมืองฉางฝูงุนงง “ทะ…ท่านหมายความว่าอะไรพ่ะย่ะค่ะ”“ข้าถามเจ้าว่ามือข้างใดที่บังอาจสัมผัสกายนาง!”เจ้าเมืองสะดุ้งโหยง “ข้ามิได้…”“โกหก!”ฉับ!“อ๊าก….”เสียงทุ้มกรีดร้องโหยหวน ทุกคนเห็นกระจะตาตอนที่หลงโหย่วอี้หวดกระบี่ไปยังแขนซ้ายของเจ้าเมืองจนเลือดสาดกระเซ็นตุบ!แขนของเขากระเด็นตกไปยังปลายเท้าของลูกน้องนายหนึ่ง ชายฉกรรจ์ที่กำลังถือดาบไว้มั่นมือสั่นระริก เท้าของเขาขยับพรึบพับเพราะหวาดเกรงเคร้ง!ดาบหล่นจากมือของเหล่าทหารที่เรียกตัวเองว่ากล้า ร่างกำยำทิ้งตัวคุกเข่าพลางโขกศีรษะละล้าละลัง“ทะ…ท่านอ๋อง ไว้ชีวิตข้าน้อยด้วย ข้าน้อยยังมีลูกภรรยาที่ต้อง

“หรงเอ๋อร์ เป็นอะไรไป”จูฟางหรงส่ายศีรษะ พยายามสลัดความคิดฟุ้งซ่านทิ้ง “เปล่าเจ้าค่ะ ศิษย์พี่ ข้าว่าเราไม่ต้องยุ่งเรื่องของพวกเขาแล้วดีกว่า ถึงอย่างไรหากโหย่วอี้อ๋องทำสำเร็จก็ถือว่าข้าได้ล้างแค้นให้ครอบครัวโดยไม่ต้องเปลืองแรง ข้าคิดว่านับจากนี้ข้าจะออกไปใช้ชีวิตใหม่ เปิดร้านเครื่องประดับเล็ก ๆ หากินตามประสาหญิงชาวบ้านธรรมดาคนหนึ่ง”ถังซือหงเองก็เล็งเห็นว่าการยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ต่อไปล้วนไปก่อเกิดประโยชน์ใด ในเมื่ออาจารย์ที่เขาเคารพเพียงหนึ่งก็ถูกสังหารจนตายจากแล้ว หอหงฮวาถูกหลงโหย่วอี้กวาดล้างจนสิ้น เขาเองก็ตัดสินใจหนีออกมา เช่นนั้นถังซือหงก็เห็นควรต้องวางมือเสียที“ได้…เช่นนั้นเรากลับกันเถิด”จูฟางหรงและถังซือหงถอยหลังทีละก้าว แต่ละการเคลื่อนไหวเบาหวิวประหนึ่งเท้าแมว จูฟางหรงกวาดสายตาสำรวจสีหน้าคร่ำเคร่งของหลงโหย่วอี้ จู่ ๆ อกซ้ายของนางก็กระเพื่อมไหวอย่างน่าประหลาดข้ารู้สึกคุ้นตาเขาอะไรยามนี้นะ ตอนอยู่ด้วยกันทุกวันไม่เห็นรู้สึก ช่างเถิด จอมปีศาจเช่นเขาควรอยู่ห่างไว้ย่อมดีแล้วไม่ใช่หรือ ยามนี้เขากำลังคิดยึดบัลลังก์ อย่างน้อยก็ถือว่าเ

สองเดือนผันผ่าน “เถ้าแก่ กำไลนี่วางตรงไหนดีเจ้าคะ”มือเรียวชี้ไปยังชั้นวางเครื่องประดับ ด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม “ตรงนั้นก็แล้วกัน”“เจ้าค่ะ”ดรุณีน้อยรับคำจากนั้นเดินไปตำแหน่งดังกล่าว จูฟางหรงมองตามแผ่นหลังลูกจ้างคนสนิท นางมีนามว่า ลี่ซือ ทั้งรูปร่างและใบหน้าจิ้มลิ้มคล้ายกับเป่าชุนไม่มีผิด ยิ่งมองก็ยิ่งคะนึงถึงสาวใช้คนสนิทเมื่อครั้งอยู่ในตำแหน่งพระชายาทว่ายามนี้จูฟางหรงไม่อาจหวนกลับไปยังจุดเดิมได้อีกแล้ว แม้ภายในใจยังเกิดคำถามต่อวาจาของหลงโหย่วอี้ในคืนฝนพรำยามเกิดศึกชิงบัลลังก์ครานั้น แต่จูฟางหรงกลับเลือกเก็บมันเอาไว้เป็นเพียงปริศนาที่ไม่ต้องการคำตอบต่อไปคำพูดกำกวมเช่นนั้น ไยต้องมารบกวนชีวิตข้าด้วย!จูฟางหรงสลัดศีรษะเสียจนเส้นผมแตกกระเจิง“หรงเอ๋อร์ ทำอะไรของเจ้า”เสียงทุ้มดังมาจากทางหน้าร้าน เขาหาใช่ใครอื่น แต่คือถังซือหง จูฟางหรงและถังซือหงตัดขาดจากหอหงฮวาเป็นที่เรียบร้อย ทั้งสองจึงมุ่งเดินทางข้ามผ่านแม่น้ำฝูเหยามาใช้ชีวิตและตั้งรกรากใหม่ที่เมืองฝูเหยาจูฟางหรงเปิดร้านเครื่องประ

“อ้อ…ที่ตามหานางเพียงเพราะต้องการหย่างั้นหรือ เช่นนั้นท่านก็ไม่จำเป็นต้องถ่อมาเองก็ได้ ท่านเกรงว่าตนจะไม่สามารถมีชายาใหม่ได้งั้นหรือ” ถังซือหงจงใจทำลายความประดักประเดิดไม่นานสตรีร่างเล็กก็ตามออกมา“พี่หญิงเกิดเรื่องอะไรเจ้าคะ”จูฟางหรงส่ายศีรษะ “ไม่มีอะไร อาซือ เจ้าไปรอที่หลังร้านเถอะนะ”ดูจากสีหน้าของทุกคนคร่ำเคร่งเป็นอย่างมาก ลี่ซือจึงไม่อยากเซ้าซี้ต่อ นางเดินจากไปอย่างเชื่อฟัง “เจ้าค่ะ”จูฟางหรงจึงกลับมาสนใจบุรุษตรงหน้าต่อ นางแตะไหล่ถังซือหงเบา ๆ “ศิษย์พี่ เรื่องนี้ข้าจัดการเองเจ้าค่ะ”“แต่เขา…”จูฟางหรงส่ายหน้า “ไม่ต้องเป็นห่วงเจ้าค่ะ ข้าเชื่อว่าเราจะเจรจากันอย่างสันติ” จูฟางหรงผินหน้าไปยังบุรุษตัวสูงฝั่งตรงข้าม “จริงหรือไม่เจ้าคะ ท่านอ๋อง”หลงโหย่วอี้พยักหน้า เขายังคงเขม้นมองถังซือหงอย่างไม่พอใจ นางยังเป็นชายาของเขา ไยจึงอาศัยอยู่กับบุรุษอื่นชายผู้นี้คงมิใช่สามีใหม่นางกระมัง หรงเอ๋อร์ เจ้าต้องหยามน้ำใจข้าเพียงนี้เชียวหรือ“ท่านอ๋อง พระองค์คงอยากมาคุยเรื่องหย่ากับหม่อมฉัน”หล

น้ำเสียงใสที่เปล่งออกมาคล้ายหนักแน่น ทว่ายามนี้กายของจูฟางหรงมันสั่นสะท้านไปเสียหมด ไม่รู้เช่นกันว่าเกิดจิตสับสนใดขึ้นมา ดูเหมือนปากกับใจมันช่างไม่ตรงกันพิกล แต่จะให้ตนยอมรับว่ามีใจให้คนที่ทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจตนจนบาดเจ็บสาหัสมันดูจะย้อนแย้งไปหน่อยกระมัง“แต่ข้าชอบเจ้า ในใจของข้ามีเจ้าเพียงผู้เดียวมาตลอด ข้าไม่มีทางเขียนหนังสือหย่าอย่างแน่นอน ทางเดียวที่ข้าจะทำ คือทำให้เจ้ากลับมาชอบข้าให้ได้”จู่ ๆ ร่างสูงก็ปรี่เข้าหาจูฟางหรงรวดเร็วประหนึ่งอสนีเคราะห์ เขาคว้ามือเรียวขึ้นมาจากนั้นยัดมีดสั้นส่งให้นาง จูฟางหรงตะลึงลาน“ทำอะไรเพคะ”“ข้าจะชดเชยทุกสิ่งที่ทำให้เจ้า”ฉึก!มีดสั้นที่อยู่ในมือของจูฟางหรงปักลงตรงอกซ้ายของเขาอั๊ก!โลหิตสีแดงฉานไหลทะลักออกจากปาก และเปื้อนเขรอะเต็มฝ่ามือคนทั้งสอง จูฟางหรงตัวสั่นเทิ้ม“ทำอะไรเพคะ อยากตายหรือไง”ริมฝีปากได้รูปยกยิ้มบาง “หากความตายของข้า มันชดเชยให้เจ้าได้ ข้าก็ยินดี”“ปล่อยนะเพคะ หม่อมฉันไม่ได้ต้องการชีวิตพระองค์เสียหน่อย”“แต่ข้าต้องการยกทั้งชีวิตนี้ให้เจ้า หร