Semua Bab ในปกครองของมาเฟีย: Bab 11 - Bab 20

เวลาต่อมาที่โรงพยาบาล หลังจากที่ย่าได้ออกมาจากห้องปลอดเชื้อ มะปรางก็รีบมาคอยดูแลด้วยความดีใจ แต่ทว่ากลับมีเรื่องที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้น ดีใจที่ย่าของเธอหายเพราะได้ผ่าตัด แต่ก็เสียใจที่มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เหมือนคำพูดที่ว่า ได้อย่างก็ต้องเสียอย่าง"ทะ ทำไมถึงเป็นแบบนั้นล่ะคะคุณหมอ ?""อย่างที่หมอเคยบอกเอาไว้ตอนแรกนะครับ มันอาจจะมีเอฟเฟคหลังผ่าตัด แต่หมอไม่สามารถพูดได้เลยว่าเอฟเฟคที่ว่ามันจะเป็นยังไง มันอาจจะมี หรือไม่มีก็ได้""ถ้าอย่างนั้น ย่าของปรางก็คงจะโชคร้ายใช่ไหมคะ""ไม่นะครับ เพราะการผ่าตัดผ่านไปได้ด้วยดีเลย และไม่มีอาการแทรกซ้อนอะไรด้วย ในทางการของหมอนี่คือการผ่าตัดที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดนะครับ""เหรอคะ..."ไม่รู้ว่าควรจะดีใจ หรือควรจะเสียใจดีเหมือนกัน เธอได้ย่ากลับคืนมาแต่ท่านก็ต้องสูญเสียความทรงจำไป ซึ่งมันหมายความว่าย่าของเธอจำอะไรไม่ได้เลย"แล้วปรางต้องทำยังไงบ้างคะ ?""หมายถึง ทำแบบไหน เพื่อให้คนไข้ความทรงจำกลับมาน่ะเหรอครับ""ค่ะ""หมอแนะนำว่าให้ช่วยกระตุ้นนะครับ แนะนำให้พาญาติ หรือคนรู้จักมาเจอบ่อยๆ ครับ พอออกจากโรงพยาบาลแล้ว ก็พาไปสถานที่เดิมๆ ที่คนไข้ชอบไป หรือที่ท

โรงพยาบาล xx“กินหลายๆ คำหน่อยนะย่า จะได้ดีขึ้นเร็วๆ” พูดขณะที่กำลังป้อนข้าวต้อนเช้าให้กับย่า“อืม ไม่อร่อย” หญิงชราส่ายหน้าพร้อมเบือนหนี เหมือนบอกไปในตัวว่าเบื่อแล้ว ไม่อยากกินต่อ“กินแต่อาหารจืดๆ ของโรงพยาบาล คงจะเบื่อแล้วมั้งคะ” พี่วาดพยาบาลพิเศษที่มาดูแลย่าของมะปรางพูดขึ้น ทำให้มะปรางนั้นถอนหายใจก่อนจะวางถาดข้าวต้มลง และมองผู้เป็นย่าอย่างเงียบๆ“เดี๋ยวพรุ่งนี้ปรางจะตื่นเช้าๆ แล้วทำข้าวต้มหมูมาให้นะย่า รสชาติคงดีกว่านี้”ไม่ใช่ว่าที่ผ่านมาไม่อยากทำให้กินหรอกนะ แต่กลัวว่ารสชาติมันจะไม่ดีต่อสุขภาพ ไม่เหมาะสำหรับผู้ป่วยที่เพิ่งผ่าตัดมาเธอกลัวว่าถ้าทำมาให้กินแล้วมันจะแสลง เพราะต่อให้จะถามหมอหรือพยาบาลแล้ว เธอก็ยังไม่วางใจอยู่ดี กลัวว่าย่าจะเป็นอะไรแทรกซ้อนไปมากกว่านี้"กลับบ้าน อยากกลับบ้าน""อดทนหน่อยนะย่า เดี๋ยวก็ได้กลับแล้ว หมอขอดูอาการต่ออีกหน่อย" มะปรางพูดปลอบใจย่าของตัวเอง ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากพากลับหรอกนะ แต่หมอยังขอให้อยู่ดูอาการอยู่เลย ถึงจะไม่มีอะไรแทรกซ้อน แต่ด้วยวัยที่ชราลงมากแล้ว มันก็เสี่ยงใช่ย่อยเลย"คนแก่ก็แบบนี้แหละค่ะ อยู่ที่แคบๆ ก็เบื่อเป็นธรรมดา ต่อให้อยู่โรงพยาบาลนา

ฉันกลับมาจากบ้านในช่วงบ่ายๆ ของวันเดียวกัน นั่งรถตรงดิ่งมาที่โรงพยาบาล เพราะจากที่ประเมินสภาพบ้านด้วยสายตาแล้ว ฉันคงทำวันเดียวไม่หมด แบ่งเวลามาทำเอาทีละเล็กน้อย นี่ก็ไม่รู้ว่าพ่อจะกลับมาอาละวาดอีกหรือเปล่าเหนื่อย ! เหนื่อยมากๆ !#โรงพยาบาลแกร๊ก ~พอเดินเข้าไปข้างในก็ต้องชะงัก เพราะเห็นคุณคิมกำลังยืนป้อนของกินให้กับย่าของฉันอยู่"คุณ !""ฉันโทรมาทำไมถึงไม่รับ?""อ๋อ ขอโทษค่ะพอดีปิดเสียงเอาไว้" จริงๆ คงไม่ได้ยินหรอก เพราะโทรศัพท์ของฉันมันก็เก่ามากแล้ว ลำโพงมันก็ไม่ค่อยจะดี ดังบ้างไม่ดังบ้างแล้วแต่อารมณ์ของมัน"ไปไหนมา?""ไปทำความสะอาดที่บ้านมาค่ะ คุณหมอให้ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วก็จะได้กลับได้เลย""หมอบอกแล้วหรือไง""ยังเลยค่ะ แค่ไปเตรียมเอาไว้""....."ฉันค่อยๆ เดินเข้าไปหาเขา ไปยืนอยู่ตรงข้างเตียงของย่า พยายามที่จะไม่เกร็งแล้วแต่ก็ไม่รู้ทำไมมันยังเป็น เวลาอยู่กันสองคนก็ยังพอว่า นี่มาอยู่ต่อหน้าย่าของฉันอีก ไม่รู้จะตอบคำถามย่ายังไงเลยถ้าย่าถามว่าเขาเป็นใคร"คุณมาที่นี่ได้ยังไงคะ""ฉันก็นั่งรถมาไง""อ๋อ.." ไม่อยากต่อปากต่อคำ เหมือนเขากำลังตอบกวนอารมณ์ แต่นี่มันก็นิสัยของเขาอยู่แล้วแหละ

#เพ้นท์เฮ้าส์หรู "อืม จะไปแล้วหรือไง" พูดเสียงงัวเงีย"อ้าว ตื่นแล้วหรอคะ""อือ..""ปรางจะออกไปแล้วค่ะ แต่ว่าเตรียมอาหารให้แล้วนะคะ ถ้าคุณอยากกินหรือหิวก็กินได้เลย ส่วนกาแฟเตรียมเอาไว้ให้แล้วเหมือนกันค่ะ คุณแค่กดน้ำร้อนใส่แก้วก็พอ""อืม..""แล้วก็...""จะสั่งอีกนานไหม ฉันเป็นเจ้านายเธอ ไม่ใช่ผัวเธอนะ""......" ปากที่กำลังจะอ้าพูดประโยคต่อไป ถึงกับหุบไม่ทันเลยทีเดียว เธอไม่ได้สั่งงานเขาสักหน่อย ก็แค่จะบอกว่าอะไรยังไงบ้างก็เท่านั้นเอง เดี๋ยวพอหาอะไรไม่ได้ก็บ่นหาว่าเธอทำไม่เรียบร้อยอีก "ขอโทษค่ะ""แล้วเธอมีอะไร ?""ไว้ค่อยคุยตอนปรางกลับมาก็ได้ค่ะ""ตามใจ"พอเห็นว่าเขาไม่ได้พูดอะไร มะปรางก็หยิบกระเป๋าพร้อมกับกล่องอาหารที่ใส่ถุงเตรียมไว้ออกไปอย่างเงียบๆ นั่งรถมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลเหมือนอย่างเคยทุกวันพอมาถึงโรงพยาบาลมะปรางก็ผลัดเปลี่ยนหน้าที่กับพยาบาลพิเศษที่คอยดูแลประจำอยู่ ป้อนข้าวและป้อนยา ช่วงนี้ย่าของเธอดูเจริญอาหารขึ้นมากเลยทีเดียว อะไรๆ ก็กินง่ายไปหมด ไม่งอแงเหมือนกับเมื่อก่อน"เป็นเด็กดีนะ""หือ ย่าคุยกับปรางหรอ""อือ เป็นเด็กดี เขาจะได้รักมากๆ" ย่าของเธอน่าจะหมายถึงเขา ที่วันก่อ

ตกเย็นอนาคินทร์ก็มารับมะปรางที่บ้านของคุณยายเขา แต่คราวนี้เขามาเอง ไม่ได้มีลูกน้องขับรถมาด้วยเหมือนอย่างเคย"เสร็จแล้วหรือยัง?""อะไรเสร็จคะ""ก็เรื่องของย่าเธอไง""ก็เรียบร้อยดีแล้วค่ะ""งั้นไปรอที่รถไป เดี๋ยวฉันตามเข้าไป""ค่ะ"เธอเดินไปที่รถตามคำสั่ง แต่ยังไม่ทันที่จะเข้าไปในรถ ร่างบางหันกลับไปมองเห็นเขากำลังเดินเข้าไปข้างใน ไม่รู้หรอกว่าเขาจะเข้าไปพูดอะไร แต่เดาได้ไม่ยากว่าเขาเข้าไปหาใครไม่นานเขาก็เดินกลับออกมาจากบ้าน จากนั้นก็ขับรถออกไปพร้อมกับเธอ"คุณเข้าไปคุยอะไรกับย่าของปรางเหรอคะ""ทำไมฉันต้องบอกเธอด้วย""ก็ปรางอยากรู้""....." เขาเงียบไม่ได้ตอบอะไรเธอ ทำอย่างกับว่าเรื่องที่เข้าไปคุยน่ะมันเป็นเรื่องลึกลับจนบอกไม่ได้"ก็แค่เข้าไปคุยเรื่องทั่วไป ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร""คุณคิมคิดถึงคุณยายเหรอคะ""....." เขาหันขวับมองหน้าเธอ จนเธอใจหล่นวูบเพราะกลัวถูกดุ ไอ้เรื่องปากไวพูดก่อนคิดเนี่ยเธอเป็นประจำเลย "ขะ ขอโทษค่ะ ปรางไม่ได้จะ..""ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่""ก็คุณมองปรางเหมือนกับว่า...โกรธที่ปรางถามถึงคุณยาย""ก็แล้วถ้าฉันคิดถึง มันผิดหรือไง""ก็ไม่ได้ผิดค่ะ""ทำไมต้องกลัวฉันขนาดนั้น ทำอ