Semua Bab ในปกครองของมาเฟีย: Bab 31 - Bab 40

#เวลาผ่านไปหลายวันมะปรางยืนอยู่หน้าห้องทำงานของอนาคินทร์อยู่นานสองนาน โดยที่ยังไม่กล้าขยับมือผลักประตูเข้าไปเธอเห็นรูปนั้นครั้งแรกเมื่อสามวันก่อนรูปถ่ายเก่าๆ สีซีดจาง ที่ในนั้นมีย่าของเธอตอนสาวๆ ยืนเคียงข้างผู้หญิงอีกคนที่หน้าตาคล้ายอนาคินทร์มากตอนแรกมะปรางคิดว่าจะไม่ถามอะไรทั้งนั้น มันก็แค่ภาพถ่ายเก่าๆ ใบหนึ่ง แต่ไม่รู้ทำไมมันกลับติดอยู่ในหัว เธอนอนไม่หลับอยู่หลายคืน แค่คำถามเดียวที่คาใจพวกเขารู้จักกันได้ยังไง? พวกเขาเป็นอะไรกัน?เธอถอนหายใจเบาๆ แล้วเคาะประตูสองครั้ง"เข้ามาสิ" เสียงของอนาคินทร์ดังขึ้นเรียบเย็นอย่างที่เคยเป็นเมื่อมะปรางก้าวเข้าไปเธอก็เห็นเขานั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน ท่ามกลางกองเอกสารและโคมไฟสีส้มอ่อนที่ให้แสงสว่างอบอุ่นอยู่"มีอะไรหรือเปล่า?" เขาถามมะปรางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินไปหยุดยืนตรงหน้าชั้นหนังสือ มือเล็กหยิบเล่มหนังสือที่เธอเอาวางไว้ซึ่งมันยังคงอยู่ที่เดิม ก่อนจะเปิดมันและหยิบรูปภาพที่เธอใส่กลับคืนเข้าไปก่อนหน้านี้ออกมาแล้วยื่นให้กับเขาดู"รูปนี้..." เธอเอ่ยเสียงแผ่ว "ผู้หญิงที่ยืนข้างๆ ย่าของปรางคือใครเหรอคะ?"อนาคินทร์เงียบไปนานราวกับกำลังชั่งใจว่าจ

หลายเดือนต่อมาณ เพ้นท์เฮ้าส์วันนี้เงียบกว่าทุกวัน มะปรางจัดกระเป๋าเสร็จตั้งแต่เช้า เสื้อผ้าที่มีก็ไม่มากนัก ส่วนมากก็เป็นเสื้อผ้าที่เธอเอามาจากที่บ้าน มาอยู่ที่นี่ก็เน้นซักเอา ไม่ได้ซื้อใหม่มากมาย รวมกับของใช้ส่วนตัวที่ซื้อเพิ่มมาอีกนิดหน่อยก็เลยทำให้กระเป๋าค่อนข้างพูนกว่าเดิมตอนนี้มันถึงวันครบสัญญาแล้ว วันที่อนาคินทร์เคยพูดเอาไว้ตั้งแต่ต้น'แค่หนึ่งปีครึ่งเมื่อครบแล้วเธอก็จะเป็นอิสระ จะกลับไปอยู่กับย่าก็ได้หรือจะไปที่ไหนก็ได้ตามใจเธอ' เวลานั้นผ่านไปรวดเร็ว เร็วจนเธอไม่ทันรู้ตัวว่าเธอรู้สึกกับเขาไปแค่ไหน รู้แค่ว่าการจากลาครั้งนี้มันทำให้เธอใจหายไม่น้อยเลย มันเหมือนการต้องจากลาจากคนที่ตัวเองรัก และเธอก็ไม่ได้อยากจากไปเลยตอนบ่ายของวันนั้น อนาคินทร์กลับมาถึงเพ้นท์เฮ้าส์เร็วกว่าปกติ ขณะที่มะปรางกำลังจะออกไป เธอหันเหลียวมองตามพื้นที่รอบๆ เพื่อที่จะดูว่าตัวเองนั้นลืมเก็บอะไรไปอีกหรือเปล่า ก่อนที่จะเห็นเขาเดินเข้ามา ทว่า...อนาคินทร์ไม่ได้พูดคำทักทายใดๆ แค่เดินเข้ามาหาเธอ แล้วยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลมาให้เธอเงียบๆ"อะไรคะ?""เธอก็ลองเปิดดูสิ"มะปรางรับมันมาอย่างระแวดระวัง เพราะเธอไม่รู้ว่าข

ตอนเย็นในวันเดียวกันมะปรางเปิดประตูเข้ามาก่อนจะเริ่มลงมือทำอาหารในช่วงบ่ายเหมือนอย่างเคย ก่อนจะขึ้นไปบนห้องทำงานของเขา เพราะเห็นว่ารองเท้าของเขาจอดอยู่ที่หน้าห้องแล้ว ซึ่งมันก็แปลว่าเขากลับมาก่อนหน้าที่เธอจะมาถึงแล้วมือเล็กค่อยๆ เปิดแง้มประตูเข้าไปก่อนที่ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่เปิดเอาไว้ 23 องศาจะสาดเข้ามาใส่หน้าของเธอจนรู้สึกเย็นเฉียบ บรรยากาศในห้องเงียบสนิท อนาคินทร์ทิ้งตัวนอนอิงไปกับพนักพิงของเก้าอี้ เหมือนกำลังพักสายตายังไงยังงั้นมะปรางค่อยๆ เอามือไปจับแขนของเขาอย่างแผ่วเบา หวังจะปลุกให้เขาตื่น เพื่อที่จะได้มาทานอาหารตอนเย็นที่เธอเพิ่งทำเสร็จ"อือ..." เขาลืมตาขึ้นและมองเธอนิ่งๆ อนาคินทร์ไม่พูดอะไรเลย ดูเหมือนไม่ตกใจด้วยซ้ำที่เธอเข้ามาที่นี่"ปรางทำอาหารเสร็จแล้วค่ะ ลงไปกินข้าวกัน""อือ.." เขาพยักหน้ารับอย่างส่งๆ ก่อนจะดีดตัวลุกขึ้นมานั่งปรับอิริยาบถ"ไม่สบายหรือเปล่าคะ""ฉันสบายดี""ดูคุณอิดโรยนะ""เหนื่อยงานน่ะ" เขาตอบเพียงสั้นๆ"พักสักหน่อยไหมคะ เรื่องงานน่ะ ปรางเห็นคุณทำตลอดเวลาเลย" บางคืนเธอตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นเขานอนอยู่ข้างๆ พอเดินออกมาข้างนอกก็เห็นแต่ไฟในห้องทำงานขอ

เช้าอันเงียบสงบหลังฝันร้าย หลังจากที่เมื่อคืนลงมาหาของกินกันแล้วกลับขึ้นไปนอนก็ล่วงเวลาไปเกือบตีสามแล้วล่ะ พอเช้าก็พากันตื่นขึ้นมาตามเวลาปกติเฉกเช่นทุกวัน"วันนี้เธอไม่ไปหาย่าหรือไง" เพราะเห็นว่ามันเริ่มสายแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นเธอแต่งตัวเตรียมออกไปเลย แต่แรกก็ไม่ได้บอกไว้ก่อนว่าจะไม่ไป"ว่าจะไปค่ะ แล้วจะแวะไปซื้อต้นไม้ด้วย""ซื้อมาทำไม""ตกแต่งเพ้นท์เฮ้าส์ให้คุณไงคะ ดูสิ มีแต่อะไรก็ไม่รู้ ไม่มีสีเขียวเป็นสีสันเลย""ฉันไม่ชอบ" เขาพูดแบบห้วนๆ ก่อนจะจิบกาแฟแก้วโปรดที่ดื่มอยู่ทุกวันอันที่จริงก็แค่ไม่ได้มีเวลาว่างมานั่งดูแลต้นไม้ที่อ่อนไหวต่อสภาพอากาศหรืออะไรต่อมิอะไรหรอกเขาก็แค่ไม่ชอบการต้องมานั่งดูแลอะไรๆ แบบนี้ เพราะมันไม่ใช่ตัวของเขาเลย"ปรางไปศึกษามาแล้วนะคะ คนที่มีอาการเครียดบ่อยๆ นอนละเมอ ฝันร้ายเนี่ย ต้องมีกิจกรรมยามว่างแบบนี้ แล้วการปลูกต้นไม้ก็ถือว่าเป็นวิธีที่ดีที่สุด""ยังไง?""ไม่มีเหตุผลค่ะ ปรางคิดเอาเองว่ามันต้องดีที่สุด""ฉันไม่ชอบต้นไม้""ไม่ชอบก็ทำได้ค่ะ อย่าเอาแต่ใจให้มันมาก บอกไว้ว่าไง? อะไรที่อยู่ในกรอบอ่ะไม่ต้องเดินตามมันมากก็ได้ค่ะ นอกกรอบบ้างก็ได้""ได้ทีแล้วเอาใหญ

เวลาต่อมาสายลมเย็นพัดเอื่อยผ่านระเบียงในห้องนอน อนาคินทร์ยืนพิงราวเหล็กเงียบๆ ในมือมีซองบุหรี่กับไฟแช็กคู่ใจ เขาหยิบมันขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เหมือนเป็นความเคยชินที่สั่งให้ร่างกายทำตามโดยไม่ต้องคิดแต่แล้วก็มีบางสิ่งบางอย่างทำให้เขาต้องชะงัก สายลมอ่อนๆ ที่พัดมากระทบใบหน้า มันทำให้ต้นไม้เล็กที่มะปรางปลูกเอาไว้หน้าระเบียงมันพลิ้วตามไปด้วย เขาชะงักพร้อมกับหยิบบุหรี่ที่กำลังคาบอยู่ในปากออกมา ในหัวก็พลันนึกถึงประโยคที่เธอเคยพูดเอาไว้"บุหรี่ไม่ดีต่อสุขภาพนะคะ ต้นไม้เองก็ไม่ชอบ เดี๋ยวมันตายนะคะ เลิกได้ก็ดีค่ะ" หลายครั้งที่เธอมักจะพูดแบบนี้กับเขาเวลาที่เห็นเขาออกมาสูบบุหรี่อนาคินทร์มองเข้าไปด้านใน มองหญิงสาวที่นอนหลับนิ่งอยู่บนเตียง หลังจากที่เพิ่งเสร็จภารกิจรักแสนเร่าร้อนกันไป เธอก็ผล็อยหลับไปในทันที ส่วนตัวเขาก็ออกมายืนรับลมเย็นๆ ที่ด้านนอกเขาไม่ได้สูบมาสักพักแล้ว แต่ก็ไม่ได้เลิกจริงจัง นานๆ ครั้งจะสูบสักทีนึง ไม่ใช่คนที่สูบจัดอะไรขนาดนั้นร่างสูงมองทอดยาวออกไปยังตึกราสูงลิบที่อยู่เบื้องหน้า เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ เหมือนได้ลิ้มรสชาติความอิสระของชีวิต ความอิสระของความคิดและการวางตัว เหมือนรู้